" ปรักปรำ " by KK ก้านแก้ว

"ปรักปรำ" ตอนที่ ๒ by KK ก้านแก้ว
 
ไม่รู้ว่าโลกใบนี้หมุนเวียนไปอย่างไร แต่สำหรับโลกของหวาน มันหมุนเวียนไปเพราะต้น ถ้าหากเธอขาดต้นไป เธอไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติอีกแล้ว
ก๊อก ก๊อก
"หวาน"
พิมผกา แม่ของหวานเคาะประตูเรียกเธอไปทานข้าวเหมือนดังเช่นทุกวัน พิมพ์เป็นคนเสียงดัง โมโหร้าย แต่ก็ใจดี ไม่เคยโกรธเธอเลยแม้ว่าจะทำผิดมากมายเพียงใด
"อีหวาน ออกมากินข้าว"
หวานลุกขึ้นนั่ง เก็บกล่องที่วางบนโต๊ะซุกไว้ใต้เตียง เธอไม่อยากให้แม่เห็นหรอกว่าเธอทำอะไร ยังไม่พร้อมที่จะบอก
เรื่องลูกเองก็เช่นกัน
"จ้าแม่"
เธอเปิดประตูห้อง เผชิญกับแม่ตัวเอง
"แปลกนะ ปกติตื่นสายจะตายเอ็งน่ะ"
"ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะแม่"
หวานตอบไปอย่างนั้น มันเป็นเพราะคิดถึงต้นจนแทบจะทนไม่ไหวต่างหาก
"เออๆ แล้วไป รีบแต่งตัวแล้วลงมากินข้าวล่ะ"
"จ้ะแม่"
"แล้วต้นมารับเอ็งรึ? ทุกทีมารอหน้าบ้านตั้งแต่ไก่โห่"
"ไม่รู้สิแม่ ฉันก็รออยู่เหมือนกัน"
อย่างที่เคยอธิบายไป หากขาดต้น หวานก็ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างเดิม
เธอโทรหาต้นอีกครั้ง และอีกครั้ง สุดท้ายก็เป็นเช่นเดิม ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้น
หวานเริ่มจะท้อแล้วล่ะ
เธอปลอบใจตัวเอง ต้นอาจติดธุระ เดี๋ยวก็คงเจอในโรงเรียน หวานรีบแต่งตัว ทานข้าว แล้วเดินทางด้วยรถประจำทางเหมือนเมื่อวาน
ถึงโรงเรียนประมาณเจ็ดโมงครึ่ง
เช้าจนหวานไม่รู้จะทำอะไร
เธอจึงไปนั่งรอเพื่อนที่โรงอาหาร ที่ข้างโต๊ะเธอ มีกลุ่มผู้ชายเป็นสิบๆคนนั่งล้อมวงกัน หวานไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างนัก เพียงมองผ่านๆเท่านั้น
แต่ผู้ชายกลุ่มนั้น เขากลับเห็นหวานเป็นสิ่งสำคัญในเช้านี้
"น้องหวานคนสวย"
ผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งตรงข้ามหวาน เธอสังเกตที่ดาวติดตรงบ่าเสื้อนักเรียน สองดาว... คงจะเป็นพี่ ม.๕ เธอไม่ค่อยสนใจนัก จึงยกมือไหว้ขึ้นเป็นพิธี
แต่ก็นั่นแหละ วัยรุ่นเลือดร้อนแรง ไม่จบเพียงเท่านั้น พี่ม.๕ ที่นั่งตรงข้ามกับหวาน เรียกเพื่อนทั้งกลุ่มมานั่งล้อมรอบหวานกันทุกคน พูดง่ายๆ เปลี่ยนโต๊ะมานั่งกับหวานทุกคนนั่นเอง
"นี่พวกพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"
หวานพยายามพูดให้นิ่มนวลที่สุด เพราะเห็นว่าไม่ค่อยจะปลอดภัยแล้ว
ต้นอยู่ไหนวะ...
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แต่อยากมีอะไรกับน้องแทนอะ ได้ปะจ๊ะ"
พี่ ม.๖ คนหนึ่งพูดขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะชอบใจของทุกคน ยกเว้นหวาน เธอลุกขึ้นยืนแล้วจะเดินออกไป แต่ขาเรียวเล็กของเธอถูกรุ่นพี่ฉุดดึงไว้ก่อน ทำให้เธอขยับไม่ได้
"อืมม ขาข๊าวขาวนะน้องหวาน"
"ปล่อย!!"
หวานพยายามดิ้น แต่ไม่เป็นผล
มือของหลายๆคนเริ่มลูบไล้ทั้งแขนขาของหวาน เธอพยายามส่งสายตาช่วยเหลือจากผู้คนรอบข้าง แต่พวกเขากลับไม่สนใจ แถมยังไม่ตื่นตกใจกับการกระทำในครั้งนี้...
ทำไมกัน
"ปล่อยกู!!!"
หวานออกแรงทุบมือของรุ่นพี่หลายๆคน แต่แรงน้อยๆไม่สามารถต้านทานพวกเขาได้เลย
จนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้น
ออด...
เสียงสัญญาณเรียกไปเคารพธงชาติ
ทุกคนถึงหยุดลวนลามเธอ
หวานรีบวิ่งออกไปจากกลุ่มผู้ชายพวกนั้น ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยมาตามทาง
จนกระทั่งวิ่งพ้นออกมาจากโรงอาหาร
เสียงหัวเราะยังดังสนั่นมาตามทางไม่มีหยุด แถมคำนินทามากมายของคนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์
'สมน้ำหน้า'
นี่คือสิ่งที่เธอได้ยินระหว่างที่วิ่งหนีมา
หวานตัดสินใจไม่เข้าแถว จึงไปหลบผู้คนที่ห้องน้ำข้างโรงอาหารแทน
หวานนั่งลงกับพื้นห้องน้ำ สงบสติอารมณ์สักพัก แต่ไม่สามารถทำให้จิตใจของเธอสงบนิ่งเลย
หวานหลับตาลงแล้วใช้เล็บจิกที่ต้นแขนของเธอ หนึ่งรอย... สองรอย... ไปเรื่อยๆ จนเธอเจ็บจนแทบทนไม่ไหวถึงจะหยุด
ผ่านไปหลายนาที
หวานรู้สึกแสบไปทั้งต้นแขน เธอลืมตาขึ้น มองที่ต้นแขนของตนเอง มันเป็นรอยแผลเลือดซิบเกือบสิบรอย แต่ไม่ปรากฎเห็นชัดเท่าไหร่นัก
มันทำให้เธอยิ้มออก รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ
หวานเอาขันตักน้ำขึ้นมาสาดใส่แขน เพื่อที่จะทำความสะอาดเลือด แล้วยกกระโปรงขึ้นมาเช็ดแขนจนแห้ง
เธอนั่งคิดทบทวนเรื่องราวไปสักพัก ก็มีควันบุหรี่มาจากข้างห้อง หวานสำลักควันจนตัวโยน
"ใครวะ"
เสียงของผู้หญิงข้างห้องน้ำคนนั้นดังขึ้น หวานเงียบ แต่รู้สึกเหม็นควันมาก จึงเปิดประตูออกไป เห็นผู้หญิงยืนอยู่หน้าประตูพอดี
"หนีแถวหรอมึงอะ"
"เออ มึงก็หนีนิ"
เธอมองไปที่บ่าเสื้อนักเรียน มีหนึ่งดาว คงจะเป็นรุ่นพี่ ม.๔ แต่เธอไม่เคารพหรอก เรื่องอะไรกัน...
"มึงไร กูพี่มึงนะ อยู่แค่มอหนึ่งหัดเกเรนะมึง"
หวานหัวเราะ
"กูไม่สูบบุหรี่เหมือนมึงก็แล้วกัน"
"สูบแล้วไง ไม่ทำให้ใครตายนิ อยากลองมั้ยล่ะ กูมีอีกหลายซอง"
รุ่นพี่หยิบซองบุหรี่ขึ้นมาเขย่าๆต่อหน้าหวาน สิ่งยั่วยุมันยั่วยวนให้เข้าไปสัมผัสเหลือเกิน เข้าถึงง่ายแบบนี้นี่เอง คนถึงสูบกัน
แต่สุดท้ายหวานก็พยักหน้า
ในเมื่อต้นไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร
"ดี เชื่อฟังง่ายนิ"
รุ่นพี่ชม เธอยิ่งติดใจ
เธอชอบให้คนชม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
"ดูดแล้วปล่อยควัน"
หวานตั้งใจดูรุ่นพี่สาธิตวิธีดูดบุหรี่ตาไม่กระพริบ
"แบบนี้"
"อ๋อ"
"อะ ลองทำดู"
เธอรับบุหรี่มามวนหนึ่ง แล้วคาบมันไว้ในปาก รุ่นพี่คนนั้นหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดให้เธอ
หวานทำตามที่รุ่นพี่สอนมาเป๊ะๆไม่มีผิดเพี้ยน
มีควันสีขาวพุ่งออกมาจากเธออย่างมหัศจรรย์ แล้วเธอก็หลงควันสีนั้นอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่
"เก่งนิ พี่สูบครั้งแรกแม่งสำลักเลยนะ"
หวานยิ้มรับคำชม แล้วยืนดูดบุหรี่กับรุ่นพี่ในห้องน้ำจนหมดไปสองมวน เสียงออดก็ดังขึ้น
"ขอบคุณมากนะพี่แพรว"
ระหว่างที่ยืนดูดบุหรี่กัน พวกเธอก็ได้รู้จักกันมากขึ้น พี่แพรว เป็นเด็กต่างจังหวัด พึ่งย้ายเข้ามาในเมืองกรุง สอบเข้าที่นี่ได้ จึงเข้ามาเรียนเป็นปีแรก
"เออ ไว้เจอกันตอนเที่ยง"
"ถ้าได้เจอนะพี่..."
"เออๆ"
แพรวเดินออกไปจากห้องน้ำ แต่หวานกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง เธอเปิดน้ำออกจากก๊อก แล้วเอาอุ้งมือรองน้ำขึ้นมาบ้วนปากหลายๆรอบ
กลิ่นควันบุหรี่มันอบอวลเสื้อผ้าไปหมด เธอจึงคิดที่จะพกน้ำหอมมาโรงเรียนในครั้งหน้า
หวานหยิบมือถือขึ้นมา เห็นสายที่ไม่ได้รับจำนวน ๒๐ สาย อีกครึ่งหนึ่งเป็นของต้น ส่วนอีกครึ่งเป็นของกลิ่น
เธอรีบวิ่งออกจากห้องน้ำเพื่อขึ้นห้องเรียน แต่ก็ไม่ทัน ต้นมาดักเธอที่บันไดตึกก่อน
"ไปไหนมา"
"เรื่องของกู"
หวานสวนไปเหวี่ยงๆ
"อีดอกนี่ กวนตีนกู"
ต้นลากเธอออกจากตึกเรียน ไปยังตึกนักการภารโรง เป็นสถานที่เริงรมย์ชั้นดีของนักเรียนโรงเรียนนี้
"มึงจะเอากูหรอ"
หวานถามต้นปนสงสัย เธอท้องอยู่...
"ก็รู้นิ"
พอถึงมุมอับลับสายตาคน ต้นก็ลงมือถอดเสื้อผ้าของตัวเองและของหวานจนเปลือยทั้งหมด
แล้วต้นก็นาบตัวลงจนชิดกับลำตัวของหวาน มือหยาบๆไล้ไปตามแขนขาโดยที่หวานไม่ขัดขืนอะไร
"กูท้องอยู่นะ"
"ช่างแม่งกูไม่สน"
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเข้าสู่จังหวะจะโคนอันสำคัญ ต้นมุดไปดมที่ซอกคอของหวาน ได้กลิ่นที่คุ้นเคยจนทำให้เขาโกรธ
"อีหวาน มึงสูบบุหรี่หรอ!!"
เพียะ!!!
ใบหน้าของหวานถูกตบจนหน้าเบี้ยวไปตามแรง
"ต้น!! มึงตบกู!!"
"เออ จะทำไม มึงมันเป็นเมียที่เหี้ยอีหวาน"
ต้นเร่งจังหวะจนปล่อยน้ำสีขุ่นเข้าไปในตัวหวาน ก่อนจะดึงตัวเองออกมาให้หวานอ้าปากรับมันไปเต็มแท่ง เขากระแทกเอวเข้าไปหนักๆ จนมันแตกในปากของหวาน เธอกลืนกินมันทุกหยดอย่างที่ต้นชอบ
"ห้ามสูบบุหรี่อีก กูไม่ชอบ"
เป็นคำสั่งขาดของต้น
หวานเป็นคนถือคติ อะไรที่ต้นไม่ชอบ หวานจะไม่ทำ
แต่เรื่องนี้
...หวานจะทำ
 
 
จบตอน