" ปรักปรำ " by KK ก้านแก้ว

" ปรักปรำ " by KK ก้านแก้ว

ตอนที่ ๑

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑/๓

"อีหวาน พี่ต้นมา"

เนย เรียกหวานที่กำลังเล่นโซ่กะเพื่อนๆของเธอให้หันมา ด้านหลังของเนยมีเด็กผู้ชายรูปร่างผอมเพรียว ตัวโย่งตามประสาวัยรุ่นแตกหนุ่ม เขาชื่อ 'ต้น' เป็นแฟนของเธอนั่นเอง

"มาช้านะต้น"

ต้นยิ้มพราย เขาเดินมานั่งข้างเธอ แล้วยื่นข้าวกล่องที่ถือมาให้เธอ

"ซื้อมาให้ละ ข้าวผัดอเมริกันร้านป้าแวง หน้าก็ลาว ยังจะกินข้าวต่างชาติอีกนะมึง"

"เออ ก็กูชอบของกู"

หวานเลิกเล่นโซ่กับเพื่อน แล้วเปิดข้าวกล่อง เม็ดข้าวสีส้มผัดกับหมู มีไข่ดาวโปะ และมีเม็ดลูกเกด ช้าวโพดโรยหน้า สีสันสวยงามเลยทีเดียว เธอลงมือทานข้าวกล่องอย่างเอร็ดอร่อย

"พี่ต้น ละเรื่องอีหวานท้องนี่เอาไง?"

เนยถามขึ้นท่ามกลางวงโซ่ เพื่อนๆที่อยู่รอบวงนั้นพากันลุกขึ้นไปนั่งที่อื่น เหลือเพียงเนย หวาน และพี่ต้นพูดคุยกันต่อ

"ไม่รู้ว่ะ หวาน มึงว่าไง"

ต้นบ่ายเบี่ยงคำตอบ หันมามองหน้าหวานแทน

"กูจะไปรู้หรอ"

หวานถามเหวี่ยงๆ

"นี่พึ่งสามเดือน กูกลัวเดือนที่ห้าที่หกมันท้องใหญ่น่ะสิ"

เนยทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เธอแลดูเป็นห่วงหวานมาก

"อีหวานมันผอมจะตาย ท้องใหญ่คงจะไม่เป็นไรหรอก ตกลงมึงไม่เอาออกใช่ไหมหวาน"

"ไม่เอาออกหรอก กูกลัวมันเจ็บว่ะ"

"มีอะไรเจ็บเท่าเอากับกูวะ"

"ฮ่าๆ"

ต้นพูดขำๆ แล้วทำให้บทสนทนาดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน จนเลิกพักเที่ยง ต้นก็กลับห้องตัวเอง

"ผัวมึงนี่ดีนะหวาน รักษาเขาไว้ดีๆนะมึง"

กลิ่น เพื่อนอีกคนของหวานพูด เธอพยักหน้ารับ

"กูก็ว่างั้นแหละ"

"อีดอกนี่ เขาทำดีเข้าด้วยหน่อยก็หลงไปเรื่อย"

เนย พูดแทรกขึ้น ทำเอาทั้งคู่เงียบไปสักพัก

"แหม มึงก็เอาบ้างสิเนย"

กลิ่นยุเพื่อน หวานก็เออออไปกับเขาด้วย

"ไม่ล่ะ กูมีของกูอยู่ละ"

กลิ่นและหวานพยายามถามว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่เนยก็ไม่ยอมบอก ไล่ให้ทั้งคู่ไปเรียน

หลังเลิกเรียน

ปกติแล้ว ต้นจะมารับหวานไปส่งที่บ้าน แต่วันนี้กลับแปลกไปจากทุกวัน ไม่มีแม้แต่เงาของต้น เธอจึงโทรหา แต่เขาก็ไม่รับ จึงแชทหาทั้งไลน์และเฟซบุ๊ค แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับตามที่ตนหวังไว้

เธอไม่อยากรอเพราะกลัวไม่มีรถกลับบ้าน สุดท้ายก็ตัดสินใจขึ้นรถประจำทาง จนแล้วจนเล่า เวลาล่วงเลยเกินสามทุ่ม เธอไม่เป็นอันกินอันนอน ทุกคืนต้องคอลคุยกันกับต้น แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม

เธอว้าวุ่นใจเป็นอย่างมาก จนไม่ทำการบ้าน เธอโทรหาเพื่อนเพื่อปรึกษา คนแรกที่เธอนึกถึงคือเนย แต่เธอก็ไม่รับ จึงโทรหากลิ่นเป็นคนต่อไป

"มึง ไอ้ต้นไม่รับโทรศัพท์กูว่ะ"

(ห๊ะ ทำไมวะ)

"ถ้ารู้จะถามมึงหรอ"

(เออว่ะ แล้วถามเพื่อนพี่แกยัง)

"จะถามยังไง กูไม่รู้จักเพื่อนมันสักคน"

(สาระ? มึงเอากับพี่ต้นจนท้อง ไม่คิดจะทำความรู้จักเพื่อนพี่เขาหน่อยหรอวะ?)

"ไม่อะ ทำไมกูต้องไปรู้จักด้วยวะ"

(อ้าวอีนี่ ก็ที่มึงไม่รู้จักเพื่อนพี่เขา ก็เลยไม่รู้ไงว่าพี่ต้นทำไรอยู่ตอนนี้ เขาอาจจะอยู่กับเพื่อนเขาก็ได้)

"เออๆ ขอบใจมากอีกลิ่น รักมึงว่ะ กูสดชื่นขึ้นเยอะ"

(สดชื่นไรของมึง ดูดไอซ์รึไง?)

"กูไม่ยุ่งกับสารเสพติดหรอกมึง"

(เออ ให้มันจริงเหอะ)

"สาระ"

(เออๆ กูดูหนังต่อละ แม่การะเกดสวยมากมึงเอ๊ย)

"เออ แค่นี้แหละอีดอก เจอกันพอนอ"

(เออ)

หลังจากวางโทรศัพท์ลง หวานก็มองไปที่กล่องๆหนึ่งอยู่บนโต๊ะที่เธอนั่งอยู่

หวานเปิดกล่องนั้นออกมา มันมีซองสีขาวและเข็มฉีดยาวางไว้อยู่ในนั้น

เธอฉีกซองออก แล้วเทใส่กระบอกฉีดยา มันเป็นผงสีขาว และเธอก็เติมของเหลวบางอย่างเข้าไป มันละลายเร็วมาก

หวานฉีดสิ่งนั้นเข้าไปในต้นแขนจนหมด แล้วดึงเข็มออก

เธอนั่งรอเวลาสักพัก ก่อนจะล้มตัวลงนอน

และคืนนั้นเธอก็นอนหลับฝันดีเหมือนเช่นทุกวัน...

จบตอน