[Destiny of Rune Master] - มหาสงครามตราศักดิ์สิทธิ์

ภายในมิติของโซล
 
          "นี่คุณส่งผมมาที่ไหนอีกเนี่ย?" แรมถามขึ้นในขณะที่ทิวทัศน์เบื้องหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป "ข้า.. จะให้เจ้าได้เห็น.. อดีตของผู้ที่ได้ครอบครองพลังของข้า" ย้อนกลับไปเมื่อ 343 ปีที่แล้ว ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แรมเดินตรงเข้าไปที่หมู่บ้านนั้น แล้วก็พบกับชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งมีพลังของโซลสถิตอยู่ที่มือขวา เขามีพลังที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในหมู่บ้านเล็กๆ พร้อมกับเมียและลูกของเขา จวบจนกระทั่งวันแห่งโชคชะตาได้มาถึง หมู่บ้านของเขาได้พบกับภัยสงคราม เขากลับมาจากการหาอาหารในป่าก็พบว่าหมู่บ้านของเขาถูกเผาทำลายไปแล้ว เขารีบวิ่งตรงกับไปที่บ้านก็พบกับลูกและเมียของเขานอนจมกองเลือดหายใจรวยรินอยู่บนพื้น เขาสวมกอดลูกและเมียของเขาไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่พลังของโซลจะดูดกลืนวิญญาณของเขาทั้งสองเข้าไป ร่างของทั้งสองสลายกลายเป็นเถ้า ชายหนุ่มน้ำตาไหลนองหน้า เฝ้าแต่โทษว่าเป็นความผิดของตน ทันใดนั้นพลังของตราศักดิ์สิทธิ์แห่งวิญญาณก็ตื่นขึ้นเต็มตัว ชายหนุ่มตัดสินใจจะเดินทางเพื่อล้างแค้นโลก ที่ทำแบบนี้กับเขา แต่ทว่า... 
          "ข้าจะล้างแค้นโลกใบนี้ โลกที่พรากผู้คนอันเป็นที่รักของข้าไป" ด้วยจิตใจที่บิดเบี้ยวของเขา ทำให้ตราศักดิ์สิทธิ์ของเขาตกลงสู่ความเสื่อม และเปล่งพลังออกมาเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้ ทุกสิ่งรอบๆตัวเขาและตัวของเขาเองถูกตราที่อยู่ตรงมือขวาของเขาดูดกลืนและหายสาบสูญไปตลอดกาล ส่วนตราศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็พุ่งขึ้นฟ้าแล้วหายไป เฝ้ารอผู้ที่เหมาะสมที่จะได้ครอบครองพลังอำนาจนี้อีกครั้งหนึ่ง "นี่คือจุดจบของผู้ที่ไม่อาจควบคุมพลังของตราได้" โซลกล่าวปิดท้าย
 
          Ram : คุณตั้งใจจะบอกอะไรกับผม?
          Soul : ข้าให้เจ้าได้เห็นชะตากรรมของผู้ที่ได้ครอบครองพลังอำนาจ แต่ไม่รู้จักใช้ให้เป็นจะมีจุดจบเช่นไร
          Ram : ผมจะระวังในการใช้พลังนี้ละกัน
          Soul : ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้าหนู เจ้ายังไม่ทันจะผ่านการทดสอบของข้า เจ้าก็คิดว่าเจ้าจะได้ครอบครองพลังของข้ำแล้วงั้นเรอะ?
          Ram : ถ้างั้นคุณก็รีบๆ มอบบททดสอบให้ผมซะทีสิตาแก่!!
          Soul : โฮ่~ น่าสนใจ! ไม่เคยมีใครกล้าเรียกข้าแบบนี้มาก่อน ย่อมได้เจ้าหนู!!
โซลสร้างแท่นวงกลมขึ้นมาตรงกลางแท่นมีคริสตัลสีเหลืองอมส้มขนาดใหญ่อยู่ รอบๆแท่นมีหลุมล้อมอยู่ ที่ก้นหลุมนั้นเต็มไปด้วยคมดาบ และกองซากกระดูกอีกมากมาย
          Soul : เดินไปตรงกลางแท่นสิเจ้าหนู เมื่อเจ้าพร้อมจงแตะที่คริสตัล และการทดสอบจะเริ่มขึ้น
แรมเดินไปที่กลางแท่น เขาเอามือแตะที่คริสตัล หลังจากนั้นคริสตัลก็เปล่งแสงออกมา "การทดสอบเริ่มขึ้น ณ บัดนี้" หลังโซลพูดจบก็มีวิญญาณมากมายโผล่ขึ้นมาจากพื้น
          Soul : วิญญาณเหล่านี้คือวิญญาณของผู้ที่เคยรับการทดสอบจากข้า และผู้ที่ถูกพลังของข้าดูดกลืนวิญญาณไป เจ้าจะต้องถูกพวกเขาสิงร่าง และเจ้าจะได้เห็นอดีตของพวกเขา พร้อมทั้งรับความเจ็บปวดทรมานจากพวกเขาด้วย ถ้าเจ้าทนรับไม่ไหวจงกระโดดลงไปในหลุมซะ แต่ถ้าเจ้าทนได้จนถึงวิญญาณดวงสุดท้าย เจ้าจะได้รับพลังของข้าไป
          Ram : ผมเข้าใจแล้ว เข้ามาได้เลย!!
วิญญาณแต่ละดวงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพุ่งเข้าไปในตัวของแรมทีละดวงๆ ทันใดนั้นเองภาพความทรงจำและประสบการณ์ต่างๆ รวมทั้งความเจ็บปวดได้เกิดขึ้นในร่างของแรม "อ้ากกกกกกกก..ก" แรมกรีดร้องด้วยความทรมาน ก่อนที่เวลาจะค่อยๆผ่านไป แรมในสภาพคุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายภายนอกไร้บาดแผล แต่จิตใจของเขาบอบช้ำจนถึงขีดสุดแล้ว "นี่มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ ฉันจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว" แรมรำพึงรำพันอยู่ในใจ "ข้าขอชื่นชมเจ้า ข้าไม่คิดว่าเด็กแบบเจ้าจะทนมาได้ถึงขนาดนี้"
โซลกล่าวชมเชยแรม "เอาล่ะ ต่อไปคือวิญญาณดวงสุดท้าย เป็นเสี้ยวหนึ่งของวิญญาณนายเก่าของข้า" วิญญาณของหนุ่มน้อยผมทองปรากฏขึ้น "เด็กคนนั้น.. ฉันเคยเห็นเขามาก่อน" เมื่อวิญญาณของหนุ่มน้อยผมทองเข้าสิงร่างของเขา เขาก็ได้เห็นภาพความทรงจำต่างๆ
          ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง หนุ่มน้อยผมทองในวัยราวๆ7-8ขวบ กำลังเดินเล่นอยู่ในหมู่บ้าน ซักพักหนึ่งหมู่บ้านของเขาก็ถูกโจมตีโดยเผ่าปีศาจ แม่ทัพของเผ่าปีศาจ สวมใส่เกราะสีดำสนิทและมีตาเพียงข้างเดียว เขาเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาว ในชุดคลุมสีขาว พวกเขามาตามหาอะไรบางอย่าง ทางด้านหนุ่มน้อยผมทองได้หนีไปที่บ้านของเขาที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ก็พบกับปู่ของเขาที่รออยู่แล้ว ปู่ของเขาหยิบแหวนออกมาจากกล่อง แล้วทำการผนึกพลังบางอย่างใส่ลงไป ก่อนจะส่งมอบให้หลานของเขา "ต่อไปนี้เจ้าต้องปกป้องของสิ่งนี้ไว้ให้ดี อย่าให้มันไปตกในมือของคนชั่วเด็ดขาด" เมื่อพูดจบ ปู่ของเขาก็เปิดเส้นทางลับที่ซ่อนอยู่ เพื่อให้หนุ่มน้อยหลบหนีออกไป
          แต่ทว่าไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะได้หนีออกไป ชายตาเดียวกับหญิงชุดขาวก็พังประตูเข้ามา ปู่ของเขาพยายามจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้ แต่ไม่เป็นผล เขาถูกชายตาเดียวฟันเข้าที่หน้าอกล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ทันใดนั้นแหวนในมือของหนุ่มน้อยก็เปล่งแสงสว่างจ้าไปทั้งห้อง หลังแสงหายไปเขาก็ได้รับพลังของโซลมาครอบครอง โซลได้กินวิญญาณของปู่เขาเข้าไป  ทำให้พลังของตราตื่นขึ้นสมบูรณ์ เขาใช้พลังของโซลเพื่อจัดการศัตรูของเขา หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านถูกดูดกลืนหายไป หลังจากนั้นเขาก็ออกเดินทาง เวลาผ่านไปเกือบ200ปี เขาก็มาหยุดที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง และพบเจอเด็กน้อยคนหนึ่งก่อนที่เขาจะตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ และผนึกพลังของโซลไว้ในแหวนนับแต่นั้นมา...
          ตัดกลับมาที่แรม หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง เขายังคงควบคุมสติเอาไว้ได้ โซลจึงยอมรับเขาให้เป็นผู้ถือครองพลังของตราศักดิ์สิทธิ์แห่งวิญญาณ(โซล) เมื่อได้ยินดังนั้นแรมก็หมดสติไป... เวลาผ่านไปราวๆ 3 วัน แรมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับโซลที่เฝ้าเขาอยู่ พวกขาจึงสนทนากัน
 
          Ram : หลังจากนี้ผมควรจะทำอะไร
          Soul : นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าจะต้องตัดสินใจเอาเอง ข้าทำได้เพียงให้คำแนะนำเท่านั้น
          Ram : มีอะไรบ้างหรือครับ?
          Soul : พลังของตราศักดิ์สิทธิ์นั้นคือพลังที่ถูกสาป ย้อนไปในสมัยมหาสงครามแห่งทวยเทพ พวกข้าล้วนถูกความเสื่อมกัดกินจิตใจ จึงได้ละทิ้งร่างกายและเข้าสู่สภาวะหลับไหล เพื่อรอคอยผู้ที่เหมาะสม มาลบล้างคำสาปให้
          Ram : แล้วเงื่อนไขในการล้างคำสาปของคุณคืออะไรล่ะ?
          Soul : ข้าไม่อาจบอกได้ มีเพียงผู้ที่ถูกเลือกโดยโชคชะตาเท่านั้นที่จะสามารถหาคำตอบ และ คลายคำสาปนี้ลงได้ ถ้าเจ้าคือผู้ที่ชะตากำหนดมา เจ้าจะสามารถล้างคำสาปนี้ได้เองแหละเจ้าหนู
          Ram : หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ..
          Soul : เอาล่ะ!! เจ้าพร้อมจะกลับรึยังเจ้าหนู? ข้าจะพาเจ้ากลับไปในช่วงเวลาที่เจ้ามา
          Ram : อื้มม รบกวนด้วยนะ!
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ที่ห้องพยาบาล ในค่ายทหารรับจ้างภาคีสิงโตคำราม พวกของจอร์จกำลังสนทนากันอยู่

          George : ในทางที่เลวร้ายที่สุดคือตาย แต่ถึงจะโชคดีรอดมาได้ ก็จะถูกตราศักดิ์สิทธิ์ควบคุมจิตใจ พลังชีวิตจะถูกดูดกลืนไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเจ้าของร่างก็จะสลายกลายเป็นเถ้าธุลีไป
          Nicole : นี่มันไม่ว่าจะทางไหน ก็จบไม่สวยซักอันเลยนี่!!
          George : ก็คงทำได้แค่อธิษฐาน ให้เขาสามารถผ่านการทดสอบกลับมาได้อย่างปลอดภัยล่ะนะ
          Nicole : ...... (ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ เจ้าหนู...)

ทันใดนั้นเองเกิดแสงสว่างขึ้นอีกครั้ง หลังจากแสงหายไป แรมก็ได้ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา "เจ้าหนู!!" นิโคลตะโกนขึ้นพร้อมวิ่งเข้าไปกอดแรม "ปลอดภัยดีสินะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" นิโคลถามพลางกอดแรมแน่น "ค..คือ.. ว่า.. ผมหายใจ ม..ไม่..ออก" ดูเหมือนว่าหน้าอกของนิโคลจะทำให้แรมขาดอากาศหายใจเข้า "อ่ะ ขอโทษทีๆ ฉันดีใจเกินไปหน่อย" นิโคลปล่อยแรมออก ในขณะที่จอร์จกับเอ็ดการ์ที่มองอยู่ต่างพากันหัวเราะออกมา "พวกเขาสองคนเป็นใครครับ?" แรมถามขึ้น
 
          Nicole : พวกเขาคือหัวหน้าและรองหัวหน้าของที่นี่น่ะ คนที่ดูมีอายุหน่อยชื่อจอร์จ เป็นหัวหน้าของที่นี่ ส่วนหนุ่มหน้าหวานอีกคนหนึ่ง ชื่อเอ็ดการ์เป็นรองหัวหน้าน่ะ
          Ram : อะ! สวัสดีครับ คุณจอร์จ คุณเอ็ดการ์ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้นะครับ
          George : เธอคือแรมซินะ ฉันได้ยินมาจากนิโคลแล้ว การทดสอบเป็นยังไงบ้างล่ะ?
แรมชูมือขวาขึ้น เผยให้เห็นรอยประทับตราของโซลอยู่ที่หลังมือ
          Edgar : นายผ่านการทดสอบสินะเนี่ย ไม่เลวเลยจริงๆ
          George : เธอคิดจะทำอะไรต่อไปเหรอแรม? 
          Ram : ผมคิดว่าจะตามหาความทรงจำที่หายไปครับ และก็มีคนๆหนึ่งที่ผมอยากเจอด้วย แต่ว่าก่อนจะถึงตอนนั้น ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณจอร์จซักหน่อยครับ
          George : ขอร้อง? ไหนลองว่ามาสิ
          Ram : ผมอยากจะฝึกฝนตนเอง และเข้าเป็นทหารรับจ้างครับ!!
 
     
          โปรดติดตามตอนต่อไป