[Destiny of Rune Master] - มหาสงครามตราศักดิ์สิทธิ์

เขียนโดย สายลมแห่งผืนป่า

วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 07.59 น.

6 ตอน

0 วิจารณ์

6,860 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2561 13.24 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) บททดสอบของผู้ถูกเลือก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เช้าวันรุ่งขึ้น

หนุ่มน้อยลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ๆไม่คุ้นเคย "ที่นี่ ที่ไหน?' หนุ่มน้อยพูดขึ้น พร้อมพยายามลุกขึ้นมานั่ง "อึ่กกก!"

ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกายของเด็กหนุ่ม ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะยังไม่หายดี ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างช้าๆ "หืมม รู้สึกตัวแล้วเหรอ" เจ้าของเสียงฝีเท้าคือหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆผู้มีผมยาวสีดำขลับ ดวงตาภายใต้แว่นของเธอมีสีน้ำตาล สวมใส่ชุดกาวน์แบบคุณหมอ พร้อมด้วยส้นสูงสีแดง "อย่าพึ่งขยับมากดีกว่าน่า แผลนายยังไม่หายดีนะเจ้าหนู" หญิงสาวในชุดคุณหมอกล่าวแก่เขา "เอ่ออ.. คือว่าคุณเป็นใครครับ?" หนุ่มน้อยถาม "ฉันเป็นหมอ ชื่อนิโคล แล้วนายล่ะเจ้าหนู?"

Ram : ผมชื่อแรมครับ

Nicole : ยินดีที่ได้รู้จักนะแรม

Ram : คือว่า.. ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเหรอครับ?

Nicole : ที่นี่คือค่ายทหารรับจ้าง ภาคีสิงโตคำรามน่ะ

Ram : ภาคีสิงโตคำราม??

Nicole : ถ้าไม่รู้จัก แสดงว่านายไม่ใช่คนแถวนี้สินะ นายมาจากที่ไหนกันฮึเจ้าหนู?

Ram : ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน.. นอกจากชื่อแล้ว ผมจำอย่างอื่นไม่ได้เลย

Nicole : การสูญเสียความทรงจำ จากการกระทบกระเทือนที่ศีรษะสินะ, แล้วแหวนนั้นล่ะ? นายกำมันแน่นไม่ยอมปล่อยมือเลย

Ram : แหวนนี่.., อึ่กกก (อะไรน่ะ ภาพที่แล่นเข้ามาในหัวเมื่อกี้ นายเป็นใครกัน?)

Nicole : เฮ้! เป็นอะไรหรือเปล่า? อยู่ๆก็นิ่งไปเลย

Ram : ผม.. รู้สึกเหมือนจะลืมสิ่งที่สำคัญมากๆไป

Nicole : นายพึ่งจะฟื้นนี่นะ ถ้าได้พักผ่อนอีกซักหน่อยคงจะดีขึ้น

Ram : งั้นเหรอครับ..

Nicole : เอาเป็นว่านายนอนพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะไปรายงานให้หัวหน้าของที่นี่ทราบก่อน แล้วเจอกันนะเจ้าหนู

Ram : แล้วเจอกันครับ

หลังจากคุณหมอนิโคลออกมาจากห้องแล้ว แรมก็เอาแหวนขึ้นมาดูอีกครั้ง "(ฉันรู้สึกเหมือนมันเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ ฉันจะต้องนึกให้ออกให้ได้)" ทางด้านคุณหมอนิโคลเอง ก็กำลังเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานของจอร์จ ระหว่างทางก็พบกับเอ็ดการ์ที่กำลังจะไปหาจอร์จเช่นกัน ทั้งคู่จึงขึ้นไปหาจอร์จพร้อมกัน เมื่อทั้งคู่มาถึง จอร์จจึงเอ่ยปากถาม

George : เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้างนิโคล?

Nicole : ได้สติแล้ว แต่รู้สึกว่าจะสูญเสียความทรงจำ

George/Edgar : สูญเสียความทรงจำ!!

Nicole : ใช่แล้ว ที่เด็กคนนั้นจำได้มีเพียงชื่อของตัวเองเท่านั้น

Edgar : แล้วตราศักดิ์สิทธิ์ของเด็กคนนั้นล่ะ?

Nicole : รู้สึกว่าจะเป็นของคนสำคัญ ที่ฝากไว้ให้เขา ก่อนที่จะเสียความทรงจำ

George : แต่การที่ตราศักดิ์สิทธิ์เปล่งแสง นั้นหมายความว่าตรายอมรับเด็กคนนี้และช่วยปกป้องเขาด้วยส่วนหนึ่ง

Edgar : มีความเป็นไปได้สูงที่ตราศักดิ์สิทธิ์จะยอมรับเขาเต็มตัว และถ้าตราสถิตร่างเขาเมื่อไหร่นั่นก็แสดงว่า...

George : เขาคือหนึ่งในผู้ถูกเลือก ให้เป็นนักรบแห่งโชคชะตา

Edgar : งั้นนี่ก็เป็นหน้าที่ของเรา ที่ต้องฟูมฟักเขาไว้ ก่อนศึกแห่งโชคชะตาจะมาถึง

George : ไม่!, เราจะให้เขาตัดสินใจเอง ว่าเขาอยากจะรับภาระอันหนักอึ้งนี้ไว้หรือเปล่า

Nicole : งั้นฉันขอตัวไปตรวจสุขภาพให้คนในแคมป์ก่อนล่ะนะ

George : รบกวนเธอด้วยนะ นิโคล!

เย็นวันนั้น ที่ห้องพยาบาล แหวนที่โนเอลฝากไว้ที่แรมก็เปล่งแสงสีเหลืองอมส้มออกมา แสงที่เปล่งออกมาสว่างมาก ราวกับห้องทั้งห้องจะถูกแสงกลืนหายเข้าไป "น..นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" แรมพูดขึ้น ในขณะที่รอบๆตัวของเขาค่อยๆถูกแสงเจิดจ้าดูดกลืนเข้าไป แสงสว่างที่เกิดขึ้นทำให้พวกทหารรับจ้างที่ฝึกการต่อสู้อยู่ที่ลานเกิดอาการตกใจอย่างมาก คุณหมอนิโคลที่กำลังตรวจคนในแคมป์อยู่ก็วิ่งกลับไปที่ห้องพยาบาล ระหว่างทางพวกจอร์จกับเอ็ดการ์ก็วิ่งมาสมทบ จนมาถึงที่หน้าห้องพยาบาล เธอรีบเปิดประตูอย่างไม่รอช้า พร้อมตะโกนขึ้น "เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าหนู!!" แต่สภาพที่เห็นข้างหน้าก็คือความว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของแรมเลยแม้แต่น้อย "นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่เนี่ย!!" นิโคลสบถออกมาด้วยความสงสัย "บางที.. นี่คงเป็นการทดสอบของตราศักดิ์สิทธิ์" จอร์จกล่าวขึ้น "การทดสอบงั้นเหรอ? มันคืออะไรกัน??" นิโคลถามจอร์จ

George : มันคือการทดสอบ เพื่อหาผู้ที่เหมาะสมกับตราศักดิ์สิทธิ์

Nicole : มันเป็นการทดสอบแบบไหนกัน?

George : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตราศักดิ์สิทธิ์แต่ละอันจะมีเอกลักษณ์ รวมถึงวิธีทดสอบในแบบของตัวเอง

Nicole : แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผู้เข้ารับการทดสอบ ไม่สามารถผ่านการทดสอบได้?

George : ในทางที่เลวร้ายที่สุดคือตาย แต่ถึงจะโชคดีรอดมาได้ ก็จะถูกตราศักดิ์สิทธิ์ควบคุมจิตใจ พลังชีวิตจะถูกดูดกลืนไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเจ้าของร่างก็จะสลายกลายเป็นเถ้าธุลีไป

Nicole : นี่มันไม่ว่าจะทางไหน ก็จบไม่สวยซักอันเลยนี่!!

George : ก็คงทำได้แค่อธิษฐาน ให้เขาสามารถผ่านการทดสอบกลับมาได้อย่างปลอดภัยล่ะนะ

Nicole : ...... (ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ เจ้าหนู...)

ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยแสงสีเหลืองส้ม แรมกำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย "ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!!" แรมตะโกนออกมา แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ เขาจึงหยิบแหวนขึ้นมาดูแล้วลองสวมมัน ทันใดนั้นแหวนก็เปล่งแสงขึ้นมาอีกครั้ง "เจ้า..เป็น..ใคร..?" เสียงแหบเย็นดังขึ้นในหัวของแรม "นั้นใครน่ะ? ใครเป็นคนพูด??" ในขณะที่แรมกำลังหาตัวเจ้าของเสียง เสียงปริศนาก็ดังขึ้นอีกครั้ง "เจ้า.. คือนายใหม่.. ของข้างั้นรึ..?" หลังสิ้นเสียง ก็ปรากฏร่างของเผ่าพันธุ์เทพตนหนึ่งขึ้นเบื้องหน้าของแรม "ค..คะ..คุณเป็นใครกัน?" แรมที่กำลังตกใจต่อภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนถามขึ้น "ข้า.. คือ.. โซล (Soul) ผู้ควบคุมวิญญาณทั้งปวง"

ชายแก่สวมเสื้อคลุมสีดำขาดๆ แขนทั้งสี่ข้างถือเคียวใบกว้าง พูดกับเด็กน้อย

Ram : โซลงั้นเหรอ? แล้วคุณต้องการอะไรจากผม??

Soul : ข้าสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่แปลกประหลาดไปจากเดิม ทำให้ข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

Ram : แปลกไปจากเดิม?

Soul : มันแตกต่างจากของนายข้า เด็กน้อยผู้มีผมสีทองคนนั้น

Ram : ผมสีทอง.. อึ่กกก!! (ภาพของโนเอลแล่นเข้ามาในหัวของแรม)

Soul : ใช่แล้ว แต่ว่าตอนนี้เขาคงผนึกข้าลงในแหวน ทำให้ข้าต้องหานายใหม่อีกครั้ง เจ้าจะยอมรับการทดสอบของข้าไหมล่ะ?

Ram : การทดสอบ? แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ

Soul : ข้าจะปล่อยเจ้าออกไปจากมิตินี้ แล้วข้าจะหายไปพร้อมกับแหวนวงนั้น เพื่อหาผู้เหมาะสมต่อการเป็นนายของข้าต่อไป

Ram : หายไปพร้อมแหวน?? (ฉันรู้สึกว่าแหวนนี่เป็นของๆคนสำคัญของฉัน จนกว่าฉันจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้ ฉันจะไม่ยอมเสียมันไปเด็ดขาด!!), ถ้างั้นการทดสอบมีเงื่อนไขอะไรบ้าง?

Soul : ถ้าเจ้าผ่านบททดสอบมาได้ ข้าจะกลายเป็นพลังของเจ้า และเข้าสู่การหลับไหลอีกครั้ง แต่หากเจ้าล้มเหลว วิญญาณของเจ้าจะต้องเป็นของข้า, ว่ายังไง? เจ้ายังจะอยากเข้ารับการทดสอบอยู่หรือไม่?

Ram : (ยิ้มที่มุมปาก) แน่นอนอยู่แล้ว!!

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตอน 2

สารบัญ

ตอน 4