[Destiny of Rune Master] - มหาสงครามตราศักดิ์สิทธิ์

  ปีสุริยะศักราชที่ 368
 
          ณ ทวีปแห่งอารยธรรม ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในเขตปกครองของจักรวรรดิกุหลาบแดง(Red rose's Empire) หมู่บ้านคาร์น วันนี้มีการเฉลิมฉลองชัยชนะในศึกสงครามกับราชอาณาจักรสิงโตดำ(Kingdom of Black Lion) ขบวนพาเหรดของกองทหารได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ จากเหล่าชาวบ้านที่ออกมารอต้อนรับอย่างล้นหลาม
 
          "นี่ๆ ทหารของจักรวรรดินี่เท่ชะมัดเลยเนอะ นายว่างั้นไหม? โนเอล(Noel) " เด็กน้อยผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียวพูดกับเพื่อนของเขา ในระหว่างที่ชมชบวนพาเหรดไปด้วย "นั่นสินะ แรม(Ram)" เด็กน้อยผมยาวสีทองนัยน์ตาฟ้า กล่าวตอบกับเพื่อนของเขา
          Noel : นายเคยบอกฉันว่า เมื่อโตขึ้น นายอยากจะเป็นทหารของจักรวรรดินี่ ใช่ไหม? แรม
          Ram : ใช่แล้วล่ะ ฉันหวังว่าซักวันหนึ่ง ฉันจะต้องเป็นหนึ่งใน 6 ขุนพลของทัพกุหลาบแดงให้ได้เลย
          Noel : 6 ขุนพลกุหลาบแดง!!!? ฮ่าฮ่าฮ่าๆ นายต้อง ล้อฉันเล่นแน่ๆ นั้นมันขุนพลที่เก่งที่สุดในจักรวรรดิเลยนะ อย่างนายน่ะ ไม่ไหวหรอกน่า แรม!
          โนเอล หัวเราะอย่างสุดกลั้น พร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาว่า "ไม่ไหว ไม่ไหว" เด็กน้อยผมดำ เมื่อได้ยินเพื่อนของเขาพูดเช่นนั้นแล้ว ก็เกิดอาการฉุนเฉียวปนงอนเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า..
          Ram : คอยดูเถอะโนเอล ซักวันหนึ่งฉันจะต้องกลายเป็นขุนพลที่แข็งแกร่งให้ได้ เพื่อที่จะได้ปกป้องผู้คนที่ผมรัก รวมทั้งนายด้วยนะ.. โนเอล!!
          โนเอลอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะก้มหน้าลงเล็กน้อย และเผยรอยยิ้มออกมา
          Noel : หึหึหึ นายสัญญาแล้วนะ แรม ห้ามผิดคำสัญญาเด็ดขาดล่ะเฟ้ย เจ้าบ้า!!
          Ram : แน่นอน จนกว่าจะถึงตอนนั้น นายห้ามหนีฉันไปไหนเด็ดขาดนะ
         ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากัน ก่อนจะหัวเราะคิกคักให้กันอย่างพอใจ
 
          ค่ำคืนนั้นงานฉลองได้ถูกจัดขึ้น ที่ลานกลางหมู่บ้าน โดยมีงานฉลองใหญ่ถึง 3 วัน 3 คืนเลยทีเดียว บรรยากาศภายในหมู่บ้าน มีแต่ความสุข เหล่าชาวบ้านต่างพากันร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนานรื่นเริง ทั้งอาหาร เครื่องดื่ม ล้วนถูกจัดเตรียมขึ้นเพื่อการฉลองนี้อย่างดี แต่ทว่าความสุขก็ไม่ได้อยู่ยืนยาวนัก ในคืนของงานวันที่ 3 นั้นเอง...
 
          Noel : นี่มันก็ดึกแล้วนะแรม พวกเรากลับกันเถอะ
          Ram : เ~อ๋~ ยังไม่กลับไม่ได้เหรอ? โนเอล ฉันกำลังสนุกเลยย
          Noel : ไม่ได้!! นี่มันดึกมากแล้ว พวกเรายังเด็กอยู่นะ รีบๆกลับกันได้แล้ว
          Ram : ค้าบ ค้าบ -3- , หืมม? นั่นมันอะไรน่ะ??
          Noel : มีอะไรงั้นเหรอ? แรม, น.. นั่นมันอะไรกัน??
 
         โนเอล ตาเบิกโพลงกว้าง ด้วยความตกใจ ทั้งสองหน้าเริ่มซีดลงและตัวสั่น เมื่อได้เห็นลูกไฟยักษ์จากบนฟากฟ้า กำลังค่อยๆพุ่งตรงมาทางหมู่บ้านเป็นจำนวนหลายสิบลูก "ทุกคน วิ่งงงง!!!" เสียงร้องจากชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะแตกตื่น และพากันวิ่งหนีด้วยความอลหม่าน แต่ทว่ามันสายเกินไปแล้ว ลูกไฟที่พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง ได้ตกลงมาที่หมู่บ้าน ลูกแล้ว ลูกเล่า ชาวบ้านที่หนีไม่พ้นต่างก็ล้มตายลงไป ทีละคน สองคน.. กลิ่นเนื้อไหม้ ลอยคละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ เสียงของเนื้อที่ไหม้แตกดัง "เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ" สภาพของหมู่บ้านในตอนนี้เปรียบดั่งนรกบนผืนแผ่นดินก็ว่าได้
 
          ในขณะนั้นเองทั้งโนเอลและแรมได้วิ่งกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ๆซึ่งพวกเขาเรียกว่า"บ้าน" เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นก็ได้พบว่า เพื่อนๆของพวกเขา รวมทั้งซิสเตอร์ที่คอยดูแลพวกเขาได้ตายกันหมดแล้ว ในสภาพที่น่าสยดสยอง จากการระเบิดของลูกไฟ พวกเขาทั้งสองทำอะไรไม่ถูก จนแรมล้มทั้งยืน "นี่มันไม่จริง ใช่ไหม.." "บอกฉันทีสิโนเอล นี่มันคือความฝันใช่ไหม??" แรมกรีดร้อง ด้วยความโศกเศร้าเสียใจ ทำให้โนเอลที่มีอายุมากกว่าเขาปีหนึ่ง ต้องเข้ามาปลอบ "มันคือความจริง แรม" "พวกเขาตายกันหมดแล้ว" "ต่อไปนี้พวกเราเหลือกันเพียงแค่สองคนแล้วนะแรม" โนเอล พูดพลางกอดแรมไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่เขาจะน้ำตาไหลออกมา
 
          เวลาผ่านไปได้ซักพักหนึ่ง เหมือนเหตุการณ์จะสงบลงแล้ว แต่ทว่ามันยังไม่จบแค่นั้น กองทหารกองหนึ่งได้มุ่งมาที่หมู่บ้าน นำโดยชายตาเดียวในชุดเกราะดำสนิท "หามันให้เจอ นอกนั้นฆ่ามันให้หมด!!!" หลังสิ้นเสียงชายตาเดียว ฉากการสังหารโหดผู้รอดชีวิตก็เริ่มต้นขึ้น แม้เหล่าชาวบ้านจะร้องขอชีวิตอย่างไรก็ไม่เป็นผล พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ฝั่งโนเอลและแรมที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากบนเนินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จึงพากันหลบหนีไปทางภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน แต่ทว่าก็ไม่สามารถหนีพ้นสายตาของชายตาเดียวได้ เขาสั่งให้ทหารไล่ตามเด็กทั้งสองคนไป "มันอยู่นั่น อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ตามมันไป!!"
 
          ในภูเขาด้านหลังหมู่บ้าน โนเอลและแรมได้หนีไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ไปจบลงที่หน้าผา ในขณะที่เสียงฝีเท้าของกองทหารใกล้เข้ามาเรื่อยๆนั้นเอง
          Noel : แรม นายต้องหนีไปคนเดียวแล้วล่ะ เจ้าพวกนั้นมันตามฉันมา ถ้านายยังอยู่กับฉันนายจะไม่รอดนะ
          Ram : ไม่นะ!!โนเอล ฉันจะไม่ทิ้งนายไว้คนเดียว ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะปกป้องนาย
          Noel : แต่ถ้านายตายที่นี่ นายจะปกป้องฉันได้ยังไงล่ะ!! 
          Ram : ต..ตะ.. แต่ว่า...
          Noel : ไม่ต้องห่วงหรอกแรม พวกมันไม่ฆ่าฉันหรอก พวกมันต้องการตัวฉัน
          Ram : ต้องการตัว? ทำไมพวกมันถึงต้องการตัวนายล่ะ??
          Noel : ขอโทษนะแรม ตอนนี้ฉันยังบอกอะไรนายไม่ได้ ไว้เมื่อสงครามแห่งโชคชะตามาถึง นายจะเข้าใจทุกอย่างเอง แล้วก็ของสิ่งนี้ ฉันขอฝากไว้ที่นายนะ นายต้องเก็บรักษามันให้ดีล่ะ จนกว่าจะถึงตอนนั้น..
          Ram : แหวน?? ได้สิ ฉันจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย
          Noel : แล้วก็สุดท้ายนะแรม ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ ^_^  
          "พวกมันอยู่นั่น!!" ในที่สุดพวกทหารก็ตามมาทัน โนเอลไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องผลักแรมตกหน้าผาไป "ลาก่อนนะ.. แรม.."
          Ram : โนเอลลลลลลลลลล
          
          "ตู้มมมมม" เสียงของวัตถุตกกระทบผืนน้ำอย่างรุนแรง "จะให้พวกเราตามไปไหมครับท่านนายพล" พลทหารเท้ากล่าวถามชายตาเดียว "ไม่จำเป็น ด้วยความสูงและน้ำที่เชี่ยวกรากขนาดนี้ เด็กตัวเล็กๆไม่มีทางรอดหรอก" ชายตาเดียวพูด "เหนือสิ่งอื่นใดเราได้ตัวคนที่เราต้องการแล้ว เตรียมตัวเดินทางกลับไปรายงานเลดี้เมส(Mes)ได้" ชายตาเดียวหันกลับไปสั่งนายทหารของตน "ครับท่าน" โนเอลโดนพวกทหารคุมตัวไป ความคิดของเขาในตอนนี้มีเพียง "ขอให้นายปลอดภัยทีเถอะ แรม!!" 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป