The Witch story เรื่องราวของเเม่มด

          " นี่ๆ ดูนั่นสิ เธอคนนั้นเป็นเทพวารีใช้ไฟล่ะ! " ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันอย่างออกรส เมื่อหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งมีเรือนผมสีฟ้า เเละชุดประจำกายสีฟ้า เเต่กลับพันผ้าพันเเผลไว้ทีตา มาในบาร์เเห่งหนึ่ง          " จริงดิ!! ใช่เด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อนที่งานกำเนิดเเม่มด ใช่มะ? ที่พ่อเเม่เธอเป็นเทพวารี เเต่เธอกับเกิดมากับลูกเเก้วเวทอัคคีอ่ะ !! " ชายหนุ่มอีกคนพูดเสริมขึ้นอย่างตื่นเต้น 

          " ถ้าพวกนายยังไม่หยุดพูดมาก ฉันจะสาปให้พวกนายกลายเป็นเเมลงให้หมด !!!! " หญิงสาวพูดออกมา เเละนั่น คือบทสนทนาสุดถ้ายของชายกลุ่มนั้น .. 

          สวัสดี.. ฉันชื่อ วาริส เป็นเเม่มดใช้เวทย์อัคคี เเต่ฉันดันเกิดมามีร่างกายเเบบพ่อเเม่คือเเม่มดวารี เริ่มเรื่องเลยละกัน ฉันเป็นเเม่มดเพียง 1% ของโลกนี้ที่เกิดมามีร่างกายเเบบธาตุอื่น เเต่กลับใช้เวทย์ของอีกธาตุ ร่างกายของเเต่ละธาตุ เเยกกันไม่ยากเท่าไหร่ ฉันจะยกตัวอย่างได้ดูคร่าวๆ 

          'เวทย์ปฐพี' > นักเวทย์ใช้ดิน มีความสามารถในการใช้ดินเเละพืช ส่วนใหญ่ มีผมสีน้ำตาล

          'เวทย์อัคคี' > นักเวทย์ใช้ไฟ มีความสามารถในการใช้ไฟ ส่วนใหญ่จะมีผมสีเเดง 

          'เวทย์วารี' > นักเวทย์ใช้น้ำ มีความสามารถพิเศษเกี่ยวกับน้ำ เเละใช้น้ำได้อย่างอิสระ

          ''เวทย์วายุ' > นักเวทย์ใช้ลม มีความสามารถในการบังคับลมได้ เวทย์สายนี้มักเกิดมาพร้อมกับปีกวิหค 

         เเละนี่เป็นเเค่ตัวอย่างของธาตุเเต่ละธาตุ ซึ่งฉันยังไม่ได้นับรวม ' จุดรวมพลัง ' จุดรวมพลังคือสิ่งที่รวมพลังของเเต่ละธาตุ คือเป็นจุดที่จะปรากฎยันต์ประจำตัวเเละสีประจำเวทย์อย่างชัดเจน .. ตำนานกล่าวไว้ว่า ยิ่งยันต์อยู่ใกล้ดวงตามากเท่าไหร่ คนๆนั้นจะมีเวทย์ที่เเข็งเเกร่งมากเท่านั้น เเละนี่.. คือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องใส่ผ้าปิดตาตลอดตั้งเเต่จำความได้ จนทุกคนคิดว่าฉันตาบอด เเต่ไม่ใช่เลย.. เเม่บอกฉันว่าฉันมีพลังที่เเข็งเเกร่งมากเเละมียันต์อยู่ที่ดวงตาทั้ง2ข้าง เลยร่ายเวทย์ลงบนผ้าพันเเผล เเละใส่ให้ฉัน เวทย์นี้คือเวทย์มองเห็น ฉันสามารถมองเห็นทุกอย่างได้ผ่านผ้าผันเเผลที่ปิดตาฉันอยู่ ทุกคนเข้าใจผิดว่าฉันตาบอด เเละไม่มีจุดกำเนิดพลัง เลยต่างพากันรังเกียจฉัน กันหมด ยกเว้นพ่อเยกเว้นพ่อเเม่ของฉันที่คอยช่วยเหลือฉันตลอด .. ฉันได้รับคำสั่งจากผู้คุมเเม่มดชั้นสูง ให้เดินทางไปยังทิศเหนือ เเละไปช่วยเหล่าเพื่อนๆรบในสนามาบที่เหล่ายมทูตเป็นคนประกาศสงคราม เพื่อยัเพื่อยับยั้งไม่ให้มีคนตายไปมากกว่านี้ เวทย์รักษาของฉันจึงจำเป็นขึ้นมาบ้าง 

          " อากาศคืนนี้หนาวเเหะ " อากาศในวันนี้เย็นมากเเละค่อนข้างมืดเเล้ว ฉันคงต้องหาที่พักเเล้วล่ะ 

          " ที่นี่เอง.. " ถึงเเม้ว่าจะไม่อยากพูดเเต่ว่านี่ดูเหมือนเป็นที่พักที่เดียวที่ฉันสามารถพักได้นะในเขตเเดนของพวกมนุษย์ สกุลเงินเงินที่นี่ดูเเปลกตามาก เเต่ก็ไม่หนักหนาสาหัดอะไรเพราะฉันเเค่ยื่นดอกไม้ที่เป็นเพรชของโลกเเม่มดให้ พวกเขาก็จะยอมให้ฉันพักเลยทันที นี่เเหละ..ฉันถึงคิดว่าพวกมนุษย์งี่เง่า หลงเเต่ทรัพย์สิน ทั้งๆที่ตายไปก็ไม่สามารถเอามันไปได้ทั้งหมดเเท้ๆ 

          "สวัสดีครับคุณผู้หญิง มีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ? " ชายเเก่ดูท่าทางใจดีพูดกับฉัน..เอาเถอะ หมอนี่ก็ไม่ได้ดูอันตรายอะไร เเถมดูท่าทเเถมดูท่าทางจะเด็กกว่าฉันด้วย อ้อฉันลืมบอกไปใช่ไหม ว่าเเม่มดว่าเเม่มดเเละพ่อมดจะมีชีวิตยาวนานมาก นานกว่าพวกมนุษย์หลายพันเท่าเลยเเหละ นี่เเหละฉันถึงไม่ค่อยชอบตัวเองเพราะยิ่งมีชีวิตยาวนานมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งก็จะยิ่งทรมานมากเท่านั้น 

          "ขอจองที่พัก1ที่ค่ะ" 

          "ได้ครับตามผมมาเลยครับผมจะนำทางเอง เอ่อ..ตาคุณ? "

          " ไม่เป็นไรค่ะ นำทางไปเลย ฉันชินเเล้วล่ะ ^^ " ฉันยิ้มออกไปพร้อมพูดเหตุผลเดียวกันกับที่พูดกับทุกคน 

          "อา.. ผมก็มีลูกสาวที่ตาเธอเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่เกิดอยู่เเล้วครับ เลย.. เห็นคุณเเล้วคิดถึงเธอ"

          " งั้นเหรอคะ? เเล้วตอนนี้ลูกสาวคุณล่ะคะ? " 

          " เธอ.. เสียเเล้วครับ ในสงครามเมในสงครามเมื่อไม่กี่ปีมานี้ " 

          " งั้นเหรอคะ.. คุณคงเสียใจมาก ฉันขอโทษนะคะที่ถามอะไรที่ทำให้คุณเศร้า " ฉันพูด 

          " ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ก็ผ่านมานานมากเเล้ว อะนี่ห้องของคุณครับ ถ้าคุณมีปัญหาอะไรเรียกหาผมได้ตลอดรนะครับ " เขาพูดเเล้วก็เดินจากไป 

          ห้องของฉันเป็นห้องขนาดพอดี พอนอนได้สำหรับคืนนี้ แม้ว่าจะสกปรกไปสักนิด เเต่ก็พอนอนได้สำหรับคืนนี้ 

          " จงออกมา ทาสผู้ซื่อสัตย์ ปิเเอร์โร่ " ฉันร่ายคาถาสักพักก็มีเเสงสีขาวออกมาจากพื้น เเละมีอีกาสีดำบินออกมา ' ปิดแอร์โร่ หรือ ปิเเอร์ ' คือทาสรับใช้ของฉันในมุมมองของคนอื่น เเต่สำหรับฉันเขาคือเพื่อนคนสำคัญ ในตลอดเวลา 

          " ว่าไงปิเเอร์ รู้เวลาที่กองทัพเราจะถูกจู่โจมรึยัง "

          " เที่ยงคืนวันนี้ อีก 2 ชั่วโมง ฉันเตรียมไพรมาเรียบร้อยเเล้ว เราจะเริ่มทำยากันก่อนที่การจู่โจมจะเริ่มขึ้นเลย " ปิเเอร์พูด พร้อมกระพือปีก2ครั้งก็มีสมุนไพรจำนวนมากตกลงมา 

          " ปิเเอร์ริส!! " ปิเเอร์ท่องคาถา สักพักอีกาสีขาวของฉันก็กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามในหน้ากากอีกา หน้าที่ของฉันเเละปิเเอร์คือ ส่งสัญญาญการซุ่มโจมตี เเละปรุงยาสำหรับฟื้นฟูพลังเวทย์เเละการรักษา ตลอดระยะเวลาในการเดินทางไปสนามรบ พื้นที่นัพื้นที่นัดหมายก่อสงคราม ที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น 

          ฉันกับปิเเอร์เร่งกันทำยาเเบบไม่คิดสภาพตัวเอง จนเสร็จภายใน1ชม.ครึ่งเเละปิเเอร์มีหน้าที่ไปส่งยา เเละฉันต้องร่ายเวทปกปิดการรับรู้เพื่อที่เขาจะได้ไม่โดนลอบทำร้ายเเละเฝ้าดูผ่านเวทมองเห็นตลอดเวลาที่เขาส่งยาถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นกับเขา ฉันจะได้เเก้ไขได้ท่วงทัน 

          " วาริส ฉันมาถึงฐานทัพเเล้ว !! เเต่มียมทูตลอบสังหาร 1 คนกำลังไปหาเธอ!! ระวังต---- " อยู่ดีๆปิเเอร์ที่ส่งกระเเสจิตคำพูดมาหาฉันก็ตัดกระเเสจิตไปดื้อๆ เมื่อฉันมองผ่านเวทมองเห็นจึงเห็นเขาโดนอีกาสีดำ2-3ตัวไล่ตามอยู่ ฉันรีบร่ายเวทพรางตัวให้เขาเเละรีบเก็บของหนีภัยที่กำลังมาถึง ถ้าฉันเป็นอะไรไป.. เเม่ทัพต้องเร่งประกาศสงครามเเน่ๆ