The Witch story เรื่องราวของเเม่มด

          " เเฮ่กๆ..หนีมาเเค่นี้คงพ้นเเล้วสินะ .. " ฉันที่วิ่งหนีสุนัขตามกลิ่นของยมทูติ ล้มลงนั่งบนพื้นหญ้า ในเขตเเดนอำพรางตน รอบกายเต็มไปด้วยจิตสังหารอันเหี้ยมโหด ที่ปล่อยออกมาอย่างไม่ลดละ พลังจิตสังหารของนักสังหาร รุนเเรงจนทำให้ฉันคลื่นไส้ 

          "สงสัยจังว่า ปิเเอร์จะเป็นยังไงบ้างนะ " ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้พลังมองไปยังตาของปิเเอร์ ที่ตอนนี้เหมือนเขาจะพักเหนื่อยอยู่บนต้นไม้ เช่นกันกับฉันที่นั่งอยู่บนพื้นในทุ่งกว้าง 

          ' เป็นยังไงบ้าง วาริส ' ปิแอร์ส่งกระเเสจิตมาหาฉัน 

          " รอดตายหวุดหวิดเลยเเหละ ตอนนี้ฉันอยู่กลางทุ่งที่ไหนสักที่ ถ้าฉันมีปีมีปีกเหมือนพวกวายุ หรือใช้ดินได้เหมือนพวกปฐพีนะ ป่านี้ฉันบินหนีหรือทำถ้ำหนีออกไปนานเเล้วล่ะ " ฉันพูดขึ้น 

          " งั้นเหรอ ฉันคงต้องฉันคงต้องพักเอาเเรงอีกสักหน่อยถึงจะเปิดวาร์ปไปหาเธอได้ ส่วนเธอเก็บพลังเวทย์ไว้ให้มิดชิดอย่าเพลอปล่อยรั่วไหลออกไปจากเขตเเดนอำพรางตัวนะ พวกสุนัขมันตามกลิ่นได้ไวพอสมควร " ปิแอร์พูด 

          " ได้เลย ถ้าฉันมีโอกาศจะพยายามหนีละกันนะส่วนนายก็ระวังตัวด้วยล่ะ " ฉันพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเเละเก็บของเตรียมออกเดินทาง 

          " เมืองทางผ่านต่อไปเป็นเมืองในหุบเขา เราจะเจอกันที่นั่น ดูเเลตัวเองดีๆนะวาริส " ปิเเอร์พูดขึ้นเเละตัดกระเเสจิตไป 

          เฮ้อ นี่เหลือฉันคนเดียวอีกเเล้วเหรอ? เจ้าพวกสุนัขตามกลิ่นนี่น่ารำคาญชะมัด ถ้าไม่ถือว่ากลัวโดนจับได้ฉันจะลากมันไปทำอาหารเย็นเเล้วนะเนี่ย!! เเล้วฉันก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วเเละพรางตัวไปกับต้นไม้จนถึงเมืองต่อไป เมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายในตอนกลางคืน ทำให้ฉันเเฝงตัวเข้าไปไม่ยาก เเต่การที่จะหาโรงเเรมดีๆพัก ฉันคิดว่าฉันคิดว่ามันเป็นไอเดียที่เเย่ เพราะเงินที่ฉันพกมาร่อยหรอเต็มทนเเล้ว 

          " ฉันคิดว่าเข้าไปตั้งเเคปในป่าน่าจะดีที่สุดล่ะนะ " ฉันบ่นอุบอิบ เเละหาทางลัดเข้าไปในป่า เมื่อฉันหาที่ได้เเล้วก็จัดการเรียกปิเเอร์ออกมาเเละเราก็ช่วยกันหาทางลัดเพื่อจะไปสมทบกับกองทัพให้เร็วมากขึ้น 

          " นี่ ปิเเอร์ ทำไมพวกเขาต้องทำสงครามกันงั้นเหรอ? " ฉันพูดขึ้นด้วยความสงสัย

          " ฉันก็ไม่รู้สิ พวกเราเป็นเเค่หมาก เราทำตามที่คิงบัญชามาก็พอเเล้วล่ะ " ปิแอร์พูดกับฉัน 

          " เเล้ว.. ถ้าฉันหยุดสงครามนี้ คิงจะโกรธฉันไหม ? " 

          " ก็ ถ้าเธอกำลังเล่นหมากรุกอยู่ เเล้วเธอกำลังจะสู้กับอีกคนนึง เเล้วอยู่ดีๆมีใครก็ไม่รู้มาล้มกระดานของเธอ เธอจะรู้สึกยังไงล่ะ ? "

          " ก็.. คงโกรธคนๆนั้นเเหละ " 

          " นั่นเเหละความรู้สึกของราชาล่ะ " 

          " เเต่ว่ามันก็หยุดสงครามได้ไม่ใช่เหรอ? ถึงเเม้ว่าพวกเค้าจะโกรธหรือฆ่าฉัน เเต่สงครเเต่สงครามก็หยุดลงไม่ใช่เหรอ ? " ฉันพูดขึ้น 

          " เด็กน้อยจังเลยเธอเนี่ย55 ถึงเเม้ว่าสงครามจะหยุดเเค่ตอนนี้ เเต่มันก็ต้องมีครั้งหน้าอยู่ดีเเหละน่า ถึงเธอตายไป ก็ไม่ได้หยุดความบาดหมางไว้เเค่นี้หรอก เด็กน้อย " ปิแอร์พูด 

          " งั้นเหรอ " ฉันตอบเเละมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน 

          " ฉันอยากเห็นวิวพวกนี้ด้วยตาของตัวเองจังเลย.. " วิวในวันนี้มันสวยมาก ท้องฟ้าในยามราตรี ที่มีหมู่ดาวนับล้าน ที่คอยส่องเเสงสว่าง ในบางที ฉันคิดว่า ฉันอยากเห็นดาวพวกนี้ไปตลอดเลยล่ะ.. 

           " ในสักวัน เธอจะเป็นที่ยอมรับ เเล้วได้มองดาวด้วยตาเปล่าของตัวเองเเน่ๆ เธอเป็นคนที่เเข็งเเกร่งมากนะ วาริส " ปิเเอร์พูดปลอบใจฉัน เเละคืนนั้นเขาก็อาสาเฝ้ายามให้ตอนดึก จนเช้า

           " หึ! เจ้าอีกาบ้า!! เมื่อคินมาทำตัวเป็นพระเอกขอเฝ้ายาม ดูตอนนี้สิ หลับเป็นตาย เดี๋ยวเดี๋ยวจับทำนกปิ้งซะเลยดีไหม !! " ฉันบ่นออกไป เพราะตอนตืเพราะตอนตื่นเช้ามาฉันเห็นปิเเอร์นอนหลับอยู่ข้างเต้นท์ เเถมนอนขดเหมือนลูกหมาด้วยนะ เเล้วไหนเฝ้ายามให้ฉันกันยะ! นี่ถ้ามียมทูตเเวะมาฉันคงโดนตัดคอไปประจานเเล้วนะเนี้ยยย

          " ขอโทษ ริส ผมง่วงจิงๆ ช่วยเเบกผมไปด้วยนะครับ.. เมืองต่อไปผ่านเขตเเดนของยมทูตระวังตัวด้วยนะ " ปิเเอร์สั่งพร้อมกับบินเข้าไปอยู่ในเป้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็เดินทางต่อ เวลาเเห่งสงครามที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เเละการเดินทางข้ามเขตเเดนของฉันจะมีอนาคตอย่างไรกันนะ..