มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา

 
 ณ บ้านหลังหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น
 
  ''ผม ทานากะ โชอิจิ'' 
          ผมลืมตาขึ้นจากการนอนหลับแล้วพยายามยืดแขนออกจากผ้าห่มเอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างหมอน
 
          ''หลับสบายดีแฮะ การเข้านอนเร็วนี่มันดีจริงๆ''
 
          ผมลุกมานั่งที่ขอบเตรียงพลางมองนาฬิกาที่อยู่ในมืออย่างเงียบๆไม่รู้เลยว่าชีวิตของผมจะต้องดำเนินต่อไปอย่างไรถึงจะดี ผมมีความคิดแค่ว่า ผมได้ช่วยแม่ทำงานแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ตอนนี้อายุ 27 ปี แต่ไม่เคยหวังว่าวันพรุ้งนี้ของผมจะได้เจอเรื่องอะไรที่ดีสุดๆหรือแย่สุดๆ     

 
          ผมได้แต่หัวเราะอยู่ในใจ กับความน่าเบื่อของตัวเอง
 
          ''ฉันมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่น่ะ ฮ่า ๆ ๆ''
 
          ใครบางคนอาจคิดว่าผมมันเฉื่อยแฉะ ไม่คิดจะทำอะไรที่มันเป็นเรื่องเป็นราว สร้างเนื้อเรื่องในชีวิตของตัวเองให้มันออกมาเท่ๆ เฮ่อ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรนะน่ะ ผมแค่คิดว่าโลกนี้มันน่าเบื่อ เอาละไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า
 
 

          ''วันนี้วันหยุดสิน่ะ ขอออกไปวิ่งสูดอากาศให้มันเข้ามาที่ปอดเยอะๆดีกว่า''
 
          ผมเดินออกมาจากบ้านพลางเอามือปิดประตูเบาๆ วอมร่างกายเตรียมพร้อมจะรับอากาศช่วงเช้าที่แสนวิเศษ 
 
          ''วันนี้วันอาทิตย์ พี่เคนตื่นเที่ยง ส่วนเคนตะบอกว่าจะไปตกปลาด้วยตอนบ่าย''
 
 
           ผมยิ้มแล้วออกวิ่งไปด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก แอด แอด จู่ๆ มีเสียงคนปั่นจักรยานเก่าๆเข้ามา
 
          ''อ่าว โชอิจิ! วันนี้ก็มาออกกำลังเหมือนเดิมเลยน่ะ'' 
 
          พี่ยามของหมู่บ้านเขาปั่นจักรยานผ่านมาพอดี พอเจอผมเขาก็ทำหน้ายิ้มแฉ่งเชียว
 
          ''สวัดดีตอนเช้าครับพี่ยาม'' 
 
          ''แหม่อากาศตอนก่อนตะวันจะขึ้นเนี่ย มันดีจริงๆเลย ''พอได้สูดแล้วมันสดชื่นดีจัง'' ฟื่ดดดดด~!! พี่ยามเอ่ยแล้วสูดอากาศจนรูจมูกบาน
 
          ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่ยามก็ยังคงสนุกสนานอยู่ตลอด ผมยิ้มออกมาด้วยความสนุก พอพี่ยามเห็นผมยิ้มเขาก็ปั่นจักรยานออกไป
 
          ''สู้ๆละ พ่อหนุ่มสายโสดดดดดด''ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! 
 
          อืมผมได้แต่ทำหน้าฝืนยิ้มผสมความรู้สึกเหมือนกำลังโดนเข็มปักมาที่อก  
        
          ช่วงที่ผมออกกำลังกายผมจะคอยสังเกตท้องฟ้า ถ้าเริ่มมีแสงของดวงอาทิตย์ ผมก็จะเริ่มเดินกลับบ้าน ทุกครั้งที่ผมเดินมาถึงบ้าน ผมก็จะแวะไปที่แปลงผักสวนหลังบ้าน และคนที่กำลังทำแปลงผักอยู่เงียบๆนั้นคือแม่ของผม
 
          ''กลับมาแล้วครับ''
 
          ''กลับมาแล้วหรอโชอิจิ เคนตะทำข้าวเช้าอยู่นะไปช่วยดูน้องทีสิ''         
 
          ผมเดินตรงไปหน้าประตู พลางเปิดประตูช้าๆ ในห้องครัว มีอาหารวางอยู่ที่โต๊ะ 3 ที่ เห็นแค่นั้นผมก็รู้ได้เลยว่า มีส่วนของแม่ของผมของเคนตะ ส่วนของพี่เคนในช่วงเช้าของวัอาทิตย์จะไม่มี เเขาตื่นตอนเที่ยงเขาคงจะอยากนอนพักให้สบายใจ 
 
          ผมนั้งกินข้าว พลางมองหน้าเคนตะ เคนตะถ้าจะให้พูดถึง เขาเป็นคนเรียนเก่งสุดๆกลับมาบ้านก็จะพกแต่หนังสือเล่มใหม่ๆกลับมาอ่านด้วย 
 
          ส่วนพี่เคน เขาเป็นคนค่อนข้างงานยุ่ง นานๆทีจะได้หยุดหลายๆวัน เขาเป็นคนที่สาวๆให้ความสนใจมาก 
 
         ผมที่เรียนมหาลัยจนจบพร้อมที่จะหางานดีๆทำได้ แต่ผมกลับเลือกที่จะมาช่วยแม่ทำงานที่บ้านอยู่ที่บ้าน เพราะบ้านของเราเพาะปลูกพืชผักหลายอย่าง 

          ครอบครัวของเรา เป็นครอบครัวเล็กๆที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ว่าทุกคนก็ขยันทำงานในหน้าที่ของตัวเอง