กุ่ยสิงเทียนเซี่ย หนึ่งหนู หนึ่งแมว ผ่าคดีปริศนา (ลิขสิทธิ์ สำนักพิมพ์ เรือนหอมหมื่นลี้ B2S)

          “คุณชาย นั่นคือหนูตาย” เหล่าซื่อบอกไป๋อวี้ถังว่าอย่าไปดูดีกว่า มันสกปรกมาก

 

          “ทำไมมีหนูตายมากมายขนาดนี้ ?” ทันใดนั้นไป๋อวี้ถังก็นึกได้ถึงฝูงหนูในเมืองเมื่อตอนบ่ายที่วิ่งพล่านหนีตายกันออกมาอย่างบ้าคลั่ง

 

          “หนูพวกนั้นไม่รู้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา เมื่อตอนบ่าย ตอนแรกก็วิ่งขึ้นมาจากแม่น้ำอี หลังจากนั้นก็วิ่งพล่านหนีกันอย่างบ้าคลั่ง วิ่งวนอยู่ในเมืองสักพัก ก็วิ่งลงกลับแม่น้ำอีไปอีก แล้วก็จมน้ำตายกันไปเป็นเบือ พอตกดึกศพก็ลอยอืดออกมากันเป็นแพใหญ่เช่นนี้ พรุ่งนี้ทางการคงต้องให้คนมาจัดการเผาทิ้ง ไม่งั้นกลัวว่าจะเกิดโรคระบาดแน่ๆ”

 

          พอเหล่าซื่อพูดถึงตรงนี้ ไป๋อวี้ถังก็รู้สึกว่าจั่นเจากำลังดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ ไป๋อวี้ถังหันมองเขา จั่นเจาชี้ไปที่หู เหล่าซื่อยังอยากจะเล่าต่อ แต่ไป๋อวี้ถังทำมือห้ามไว้ เหล่าซื่อหยุดชะงัก

 

          ในเวลานี้ ได้ยินเสียงของน้ำไหล และเหมือนว่าจะได้ยินเสียงวาดน้ำตามมาด้วย ยังไม่ทันฟังชัดว่าเกิดอะไรขึ้น เหล่าซื่อก็ถูกไป๋อวี้ถังยื่นมือมาดึงให้ไปอยู่ข้างหลัง พูดอะไรบางอย่างเร็วมากจนฟังไม่ทัน เพราะตอนนั้นเขากำลังยืนทรงตัวไม่อยู่ซวนเซล้มไปทางหางเรือ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดัง

 

          “ซู่มมมม ! !” ของมหึมาอย่างหนึ่งพุ่งกระโจนออกมาจากในน้ำ

 

          “หา !” ซื่อเฟิ่ง ซานเฟิ่ง เห็นปลาตัวมหึมาพุ่งกระโจนพรวดออกมาจากผิวน้ำ อ้าปากอันใหญ่โตและกว้างมาก ทำท่างับเข้ามาในเรือ ถ้าหากว่าไป๋อวี้ถังไม่รีบคว้าตัวคนเรือดึงมาอยู่ข้างหลังคงถูกงาบไปแล้วอย่างแน่นอน

 

          ฉับพลันที่ไปอวี้ถังเห็นปลาตัวนี้ก็ทั้งตกใจและประหลาดใจ ไอ้ตัวนี้มันดูเหมือนปลา แต่ตัวอ้วนกว่า แถมฟันผุเน่าเต็มปาก ผิวบนลำตัวเรียบเนียนมากจนกระทั่งสามารถมองเห็นได้ว่าเหมือนมีลายเสืออยู่บนลำตัว

 

          “อวี้ถัง ก้มหัว….”

 

          ไป๋อวี้ถังยังไม่แน่ใจว่าตัวนี้ตกลงคือปลาใช่หรือไม่ ก็พลันได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง เขารู้สึกได้ถึงลมหวดจากดาบ หนาวเย็นรุนแรงจนแทบจะกรีดให้แผ่นหลังขาดได้ ลมรุนแรงแบบนี้มีเพียงดาบโบราณจวี้เชียของจั่นเจาเท่านั้นที่ทำได้ เขารีบก้มตัวหลบทันที

 

          ซานเฟิ่งซื่อเฟิ่งเคยเห็นจั่นเจาสะพายห่อผ้าที่มีรูปร่างเป็นก้านยาวๆ ไว้ที่หลัง ในเวลานี้จึงได้เห็นห่อผ้าสีน้ำเงินได้ถูกเปิดออก ทำให้เห็นด้ามจับสีดำของดาบโบราณจวี้เชียโผล่อออกมาด้านนอก จั่นเจ่าเอื้อมมือไปด้านหลังชักดาบออกมา......แสงสีขาวพาดผ่านแว้บหนึ่ง ก็ได้ยินเสียง “ซวก” ตามมา มันคือเสียงผิวหนังถูกมีดฟันแตกปริออก เสียงชัดเจนมาก

 

          ด้านข้างของเจ้าปลาตัวมหึมานั้นปรากฏเป็นปากแผลที่โชกไปด้วยเลือด “ปัง” เสียงดังขึ้น ……ตัวมันเซล้มไปด้านข้างซักพัก ก็ค่อยๆ จมลงสู่ใต้ท้องน้ำลึก สักพักก็ปรากฏฟองเลือดกองใหญ่ผุดขึ้นมาบนผิวน้ำ

 

          ไป๋อวี้ถังยืนทรงตัวตรงขึ้น ค่อยๆ ยื่นมือไปคว้าเส้นผมสีดำของตนเองที่ถูกตัดขาดจนปลิวร่วงหล่นลงมา แล้วหันไปมองจั่นเจาทีหนึ่ง

จั่นเจาแกว่งดาบโบราณจวี้เชียลงหนึ่งครั้ง เลือดบนดาบก็ไหลลงกลับไปยังแม่น้ำ “แช้ง” เสียงดาบถูกเสียบกลับเข้าไปในฝัก จั่นเจาเอียงศรีษะทีหนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า “ขอโทษ”

 

          ไป๋อวี้ถังโยนเส้นผมนั้นทิ้งไป ถามกลับเบาๆ “เมื่อสักครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”

 

          “เอ่อ……” จั่นเจากระพริบตาถี่ๆ มองไป๋อวี้ถัง “เมื่อสักครู่ข้าเรียกเจ้างั้นหรือ ข้าพูดแค่ว่า ! ก้มหัว”

 

          ไป๋อวี้ถังส่ายหัว ยื่นมือไปดึงเหล่าซื่อที่ยังคงมองตะลึงตาค้างให้ลุกขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ?”

 

          “……”

 

          เหล่าซื่อยังคงอึ้งไปสักพักใหญ่จึงได้สติคืนมา “พระเจ้า …… พระเจ้า ! พวกท่าน เมื่อสักครู่เพิ่งจะฟันท่านเทพหม่าฟู่ ?”

 

          “ก็แค่ปลาตัวหนึ่งเท่านั้น” ไป๋อวี้ถังบอกกับเหล่าซื่อ “พายเรือต่อไปเถอะ”

 

          "ขอรับ" เหล่าซื่อวิ่งกลับไปพายเรือต่อด้วยความกลัว ตัวสั่นเล็กน้อย ครั้งนี้ทั้งเส้นทางนอกจากศพหนูตายที่เจอก่อนหน้านี้ ก็ไม่พบเจออะไรอย่างอื่นอีกเลย

 

          เมื่อเรือมาถึงฝั่ง ไป๋อวี้ถังก็ตบรางวัลให้กับเหล่าซื่ออีกก้อนหนึ่ง เพื่อให้เขาไปหาโรงเตี๊ยมในเมืองนี้ค้างคืนสักคืน แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยพายเรือกลับจึงจะปลอดภัยกว่า

 

          เหล่าซื่อยิ้มหน้าบานจนหุบไม่ลง รับเงินไปแล้วก็เข้าไปในตัวเมืองเพื่อหาโรงเตี๊ยมนอน ก่อนไปก็ยังบอกวิธีเดินทางไปศาลบรรพชนหม่าฟู่ให้กับไป๋อวี้ถังและจั่นเจาอีกด้วย

 

          ซานเฟิ่งซื่อเฟิ่งดูเหมือนจะรีบมาก เอ่ยขอบคุณจั่นเจาและไป๋อวี้ถังเสร็จก็รีบเดินทางต่อไปเลย จั่นเจาและไป๋อวี้ถังเดินไปตามเส้นทางที่เหล่าซื่อบอกไว้ เดินขึ้นเขาที่อยู่ห่างไปจากที่นี่ไม่ไกลนัก มองจากที่ไกลๆ ตรงนี้ก็สามารถเห็นศาลบรรพชนที่ตั้งอยู่บนเขานั้นได้ลางๆ

 

          “เมื่อสักครู่คือตัวอะไร ?”จั่นเจาถามไป๋อวี้ถัง ไป๋อวี้ถังอธิบายรูปร่างของปลาตัวนั้นให้จั่นเจาฟัง

 

          “หม่าฟู่ไม่ใช่เสือลายหรอกหรือ ? ทำไมจึงคิดว่าเจ้าปลาตัวนั้นเป็นหม่าฟู่ ?”

 

          “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” ไปอวี้ถังพยักหน้า สังเกตเห็นว่าด้านหน้ามีก้อนหินสูงๆ ก้อนหนึ่ง กำลังจะหันไปบอกจั่นเจา แต่บังเอิญได้ยินเสียงสุมทุมพุ่มหญ้าข้างทางดังขึ้น พอเขารู้สึกตัว จั่นเจาก็สะดุดกำลังจะล้มเซไปข้างหน้าแล้ว แต่ไป๋อวี้ถังรีบเข้าไปคว้าตัวเขาไว้ได้ทัน

 

          ทันใดนั้นก็เห็นแมวป่าตัวหนึ่งกระโจนออกมาจากพงหญ้า ในปากคาบหนูไว้ตัวหนึ่ง พอมันเห็นจั่นเจากับไป๋อวี้ถังก็ตกใจเช่นกัน ยืนตกตะลึงนิ่งอยู่กลางถนน ดวงตาเขียววาวเป็นประกายคู่นั้นจ้องตาเขม็งมาที่ทั้งสองคน...

 

 

+++โปรดติดตามตอนต่อไป อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ พฤหัส และเสาร์ตอน 2ทุ่มครึ่งค่ะ+++