แสงแห่งจักรวาล

ตอนที่ 5
เตรียมพร้อม
--------------------
               เวลา20:00น. ยามค่ำคืนตามเวลาโลก ชีวิตบนยานยังดูเงียบเหมือน
อยู่ในบ้านครอบครัวเดียวกัน ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ โยชิได้เข้านอน
ตามเวลาพักของบ้านของเขาแล้ว เขานอนตะแคงข้างขดตัวนอนห่มผ้า
สีขาวอย่างอบอุ่น
 
               ในห้องพักของนามุ เธอก็ยังนั่งดูเอกสานงานไม่ได้หยุดหย่อนบนโต๊ะ
สี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเทามุมโค้ง ด้านหน้าเป็นบานกระจกหนาขนาดใหญ่สามารถ
มองเห็นกลุ่มหมู่ดาวมากมายก่ายกองที่กำลังส่องแสงวิบวับ นามุมองดูงาน
เคร่งเครียด เอกสารงานหลายแผ่นหนักเป็นกิโล "น่าเบื่อจัง" เธอถอนหายใจ
สีหน้าดูจะเหนื่อยเอาการ
 
               ฟิลิปกำลังเปิดหนังสืออ่านคอยเวลาอยู่ที่เบาะขับยานต์ กองหนังสือ
สามถึงห้าเล่มว่าทับกันไว้ เขาเปิดอ่านอย่างตั้งใจด้วยความเงียบและอากาศ
จากแอร์ที่เย็น แสงสีเหลืองส้มจากดสงอาทิตย์ค่อยๆคลืบคลานแสงส่อง
ผ่านกระจกเข้ามาช้าๆ แสงส่องลงบนหน้ากระดาษหนังสือของเขา
"หืม..." ฟิลิปเงิยหน้ามองดูภาพเรด้าสีฟ้าที่กระจกหน้าแทนควบคุม
ระยะทางของยานอยู่ที่ประมาณห้าวัน แต่ว่าในระยะความเร็วของยานที่
จะถึงดวงอาทิตย์ภายในห้าวันนี้ ดวงอาทิตย์ยังดูมีขนาดใหญ่มาก ฟิลิปนั่งคิด
มันเป็นอะไรที่ดูอันตรายสุด พลาสม่าของดวงอาทิตย์คงจะร้อนแรงน่าดู
เขาแทบไม่กล้านึกภาพเมื่อเข้าใกล้ดวงดาวนั่นเลย เขาดูกังวลและกลัว
 
          "ฉันรู้ว่านายกลัว..." ไกอาร์เอาฝ่ามือข้างหนึ่งแตะกระทบใหล่ของ
ฟิลิป
 
          ฟิลิปเหลือบตามองฝ่ามือของไกอาร์ก่อนจะหันไปมองเขา และหัน
กลับมาฟน้านิ่งๆ
 
          "อย่าคิดแบบนั้น ทุกภาระกิจของเราไม่ได้มีความเสี่ยง" ไกอาร์บอกเบาๆ
 
          "ผมไม่แน่ใจว่าจะทำได้มั้ย"
 
          "ใจเย็นน่า~ ดูคนในยานสิ มีตั้งกี่คน  แต่ละคนถนัดต่างกันไป...
นามุเธอดูแลด้านเอกสานงานให้ โยชิ...เจ้าเด็กน่ารักหูดุ๊กดิ๊กคนนั้นก็ช่วย
เราเรื่องแผนที่ แถมยังดูดาวให้เราอีก"
 
          "มีหลายอย่างที่ผมกลัวครับ" ฟิลิปพูด หน้าตาเขาดูซึม "แต่ผมไม่แน่ใจ
ว่างานนี้ผมจะทำสำเร็จมั้ย"
 
               ไกอาร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่งและค่อยยิ้มอย่างใจเย็น "ฉันเชื่อว่าทำได้"
"ไม่ต้องตื่นเต้นอะไรทั่งนั้น" เขาตีใหลเลาๆสองเขาก่อนจะหันเดินออกไป
ฟิลิปยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจ แต่จะมีอะไรมาบรรเทาได้นอกจากต้องเลิกการ
คิดมากของตัวเอง ไกอาร์ได้เดินกลับไปยังห้องนอนของเขา ซึ่งห้องนั้น
คือห้องที่โยชิกำลังนอนหลับปุ๋ยสบายใจเฉิบ เขาได้แต่ท้าวเอวมองดูโยชิ
ที่กำลังนอนหลับอย่างอบอุ่นบนเตียงของเขาและแถมยังละเมอขึ้นอีก "หิวจัง..."
 
          "เฮ้อ~ ทำไมฉันจะต้องเอาไอ้หนูหูหมานี่มาน้อยด้วยนะ" เขาพูดเบาๆ
พลางเกาหัวด้วยความอึดอัด "ช่วยไม่ได้..." เขาเลิกคิดความรู้สึกอึดอัดนั่น
ออกไปและค่อยๆดันขยับตัวของโยชิออกไปจากส่วนนอนของเขา โยชิดูจะ
หลับลึก ขนาดโดนดันตัวยังไม่รู้สึกเลย ขี้เซาจริงๆเชียว
 
          "จะน่ารักไปถึงใหนกันเนี่ยะ..." ไกอาร์พูดพร้อมกับออกแรงดันตัวของ
เขา ก่อนจะนั่งบนเตียงอละล้มตัวนอนลงห่มผ้าและค่อยๆหลับตาลง แต่โยชิที่
โดนดันออกข้างจู่ก็กลิ้งตัวม้วนเข้ามากอดตัวของเขาได้พอดิบพอดี
 
          "หืม...!!!" ไกอาร์ลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกมีบางอย่างมาโอบรัดตัว เขาหัน
ไปมองโยชิอย่างรวดเร็ว "เฮ้อ~" เขาถึงกับถอนหายใจ โยชินอนกอดตัวเขา
และยังกรนเบาๆอีก
 
          "อุ่นจังเลย~" โยชิละเมอพึมพัม ขยับปากแจ๊บๆ ดูจะหลับลุกสุดๆเลย
ไกอาร์มองดูกระพริบตาปิบๆ เขาถอนใจเลิกยุ่งกับโยชิและเหลือบจาขึ้นบน
ล้มตัวลงนอนทันที