แสงแห่งจักรวาล

ตอนที่ 5

เตรียมพร้อม

--------------------

               เวลา20:00น. ยามค่ำคืนตามเวลาโลก ชีวิตบนยานยังดูเงียบเหมือน

อยู่ในบ้านครอบครัวเดียวกัน ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ โยชิได้เข้านอน

ตามเวลาพักของบ้านของเขาแล้ว เขานอนตะแคงข้างขดตัวนอนห่มผ้า

สีขาวอย่างอบอุ่น

               ในห้องพักของนามุ เธอก็ยังนั่งดูเอกสานงานไม่ได้หยุดหย่อนบนโต๊ะ

สี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเทามุมโค้ง ด้านหน้าเป็นบานกระจกหนาขนาดใหญ่สามารถ

มองเห็นกลุ่มหมู่ดาวมากมายก่ายกองที่กำลังส่องแสงวิบวับ นามุมองดูงาน

เคร่งเครียด เอกสารงานหลายแผ่นหนักเป็นกิโล "น่าเบื่อจัง" เธอถอนหายใจ

สีหน้าดูจะเหนื่อยเอาการ

               ฟิลิปกำลังเปิดหนังสืออ่านคอยเวลาอยู่ที่เบาะขับยานต์ กองหนังสือ

สามถึงห้าเล่มว่าทับกันไว้ เขาเปิดอ่านอย่างตั้งใจด้วยความเงียบและอากาศ

จากแอร์ที่เย็น แสงสีเหลืองส้มจากดสงอาทิตย์ค่อยๆคลืบคลานแสงส่อง

ผ่านกระจกเข้ามาช้าๆ แสงส่องลงบนหน้ากระดาษหนังสือของเขา

"หืม..." ฟิลิปเงิยหน้ามองดูภาพเรด้าสีฟ้าที่กระจกหน้าแทนควบคุม

ระยะทางของยานอยู่ที่ประมาณห้าวัน แต่ว่าในระยะความเร็วของยานที่

จะถึงดวงอาทิตย์ภายในห้าวันนี้ ดวงอาทิตย์ยังดูมีขนาดใหญ่มาก ฟิลิปนั่งคิด

มันเป็นอะไรที่ดูอันตรายสุด พลาสม่าของดวงอาทิตย์คงจะร้อนแรงน่าดู

เขาแทบไม่กล้านึกภาพเมื่อเข้าใกล้ดวงดาวนั่นเลย เขาดูกังวลและกลัว

          "ฉันรู้ว่านายกลัว..." ไกอาร์เอาฝ่ามือข้างหนึ่งแตะกระทบใหล่ของ

ฟิลิป

          ฟิลิปเหลือบตามองฝ่ามือของไกอาร์ก่อนจะหันไปมองเขา และหัน

กลับมาฟน้านิ่งๆ

          "อย่าคิดแบบนั้น ทุกภาระกิจของเราไม่ได้มีความเสี่ยง" ไกอาร์บอกเบาๆ

          "ผมไม่แน่ใจว่าจะทำได้มั้ย"

          "ใจเย็นน่า~ ดูคนในยานสิ มีตั้งกี่คน  แต่ละคนถนัดต่างกันไป...

นามุเธอดูแลด้านเอกสานงานให้ โยชิ...เจ้าเด็กน่ารักหูดุ๊กดิ๊กคนนั้นก็ช่วย

เราเรื่องแผนที่ แถมยังดูดาวให้เราอีก"

          "มีหลายอย่างที่ผมกลัวครับ" ฟิลิปพูด หน้าตาเขาดูซึม "แต่ผมไม่แน่ใจ

ว่างานนี้ผมจะทำสำเร็จมั้ย"

               ไกอาร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่งและค่อยยิ้มอย่างใจเย็น "ฉันเชื่อว่าทำได้"

"ไม่ต้องตื่นเต้นอะไรทั่งนั้น" เขาตีใหลเลาๆสองเขาก่อนจะหันเดินออกไป

ฟิลิปยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจ แต่จะมีอะไรมาบรรเทาได้นอกจากต้องเลิกการ

คิดมากของตัวเอง ไกอาร์ได้เดินกลับไปยังห้องนอนของเขา ซึ่งห้องนั้น

คือห้องที่โยชิกำลังนอนหลับปุ๋ยสบายใจเฉิบ เขาได้แต่ท้าวเอวมองดูโยชิ

ที่กำลังนอนหลับอย่างอบอุ่นบนเตียงของเขาและแถมยังละเมอขึ้นอีก "หิวจัง..."

          "เฮ้อ~ ทำไมฉันจะต้องเอาไอ้หนูหูหมานี่มาน้อยด้วยนะ" เขาพูดเบาๆ

พลางเกาหัวด้วยความอึดอัด "ช่วยไม่ได้..." เขาเลิกคิดความรู้สึกอึดอัดนั่น

ออกไปและค่อยๆดันขยับตัวของโยชิออกไปจากส่วนนอนของเขา โยชิดูจะ

หลับลึก ขนาดโดนดันตัวยังไม่รู้สึกเลย ขี้เซาจริงๆเชียว

          "จะน่ารักไปถึงใหนกันเนี่ยะ..." ไกอาร์พูดพร้อมกับออกแรงดันตัวของ

เขา ก่อนจะนั่งบนเตียงอละล้มตัวนอนลงห่มผ้าและค่อยๆหลับตาลง แต่โยชิที่

โดนดันออกข้างจู่ก็กลิ้งตัวม้วนเข้ามากอดตัวของเขาได้พอดิบพอดี

          "หืม...!!!" ไกอาร์ลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกมีบางอย่างมาโอบรัดตัว เขาหัน

ไปมองโยชิอย่างรวดเร็ว "เฮ้อ~" เขาถึงกับถอนหายใจ โยชินอนกอดตัวเขา

และยังกรนเบาๆอีก

          "อุ่นจังเลย~" โยชิละเมอพึมพัม ขยับปากแจ๊บๆ ดูจะหลับลุกสุดๆเลย

ไกอาร์มองดูกระพริบตาปิบๆ เขาถอนใจเลิกยุ่งกับโยชิและเหลือบจาขึ้นบน

ล้มตัวลงนอนทันที