วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

ฉันตื่นแต่เช้าแต่งตัวมาบริษัทพกความตื่นเต้นมาเต็มกระเป๋า ถึงวันสัมภาษณ์รอบสองจะตอบกลับไปอย่างมั่นใจ แต่มันก็อดกลัวไม่ได้เมื่อฉันเอาหน้าที่การงาน เอาอนาคตเป็นเดิมพัน ถ้าทำไม่ได้อย่างที่พูดไว้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป
กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา ฟังจากเสียงแล้วต้องเป็นผู้หญิงแน่นอนเพราะเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นนั้นเป็นรองเท้าส้นสูง
“อัน นยอง ฮา เซ โย” เสียงทักทายเป็นภาษาเกาหลีที่มาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มแบบเป็นกันเอง ทำให้ฉันเริ่มใจเย็นลง ตื่นเต้นน้อยลง เพราะที่จินตนาการเอาไว้คือต้องเป็นผู้จัดการผู้ชายร่างใหญ่ๆดุๆหน้าเข็มๆ แต่มันกลับตรงกันข้ามเลย
“สวัสดีค่ะ” ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วโค้งทักทายตามทำเนียมของที่นี่
“สวีสดีจ้ะ พี่ชื่อ มีรัน น่ะ”
“หนูชื่อดาค่ะ พาราดาเป็นคนไทย”ฉันตอบกลับเมื่อพี่มีรันมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“พี่ดูแฟ้มประวัติเรามาบ้างแล้วแหละ อายุ21เองนี่ เก่งจังเลยนะอายุแค่นี้ได้เป็นผู้จัดการ พี่อายุ26แล้ว เป็นพี่เราตั้ง5ปี” ฉันรู้สึกสบายใจมากเมื่อเริ่มคุยกับพี่มีรัน เธอดูใจดีและเป็นกันเองมาก พี่มีรันพูดไปพร้อมกับเปิดเอกสารไปด้วย
“ค่ะ”ฉันได้แต่นั่งยิ้มกับคำชมของเธอ เมื่อพี่มีรันเปิดเอกสารถึงหน้าที่ต้องการก็ยื่นมาให้ดู
“นี่เป็นรายละเอียดรายการที่พโยยองวอนต้องไปถ่ายทำนะ หน้าที่ของดาคือทำให้ยองวอนไปออกรายการนี้ให้ได้” พี่มีรันเริ่มอธิบายงานที่ฉันต้องทำ แต่เดี๋ยวน่ะ! ใครต้องไปรายการนะ
“เมื่อกี้พี่พูดว่า พโยยองวอน หรอคะ?” ฉันถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าได้ยินไม่ผิด
“ใช่จ้ะ คราวนี้ปัญหาอยู่ที่ยองวอนเขาไม่ยอมไปออกรายการนี้ แต่ว่าทางบริษัทเนี้ยอยากให้ไปมากๆเพราะรายการนี้ค่อนข้างเป็นที่รู้จักในหลายๆประเทศ แล้วก็มีการโปรโมทที่ดีมากด้วย” พี่มีรันอธิบายยืดยาว แต่สมองฉันยังอยู่ที่เดิม ตรงที่ได้ยินชื่อของพโยยองวอน
เธอหมายถึงยองวอนที่เป็นRapperของTrust5ใช่ไหม อร๊าย!! นี่ฉันกำลังดีใจอยู่นะ มันอึ้งจนพูดไม่ออกไม่รู้จะพูดอะไร ใจเต้นแรงมากๆ นี่เป็นความโชคดีในความโชคร้ายใช่ไหมเนี้ย ไอดอลที่ฉันติดตามมาเนิ่นนานเป็นวงแรกและวงเดียวที่คลั่งไคล้ เป็นวงไอดอลที่ทำให้ฉันอยากเรียนภาษาเกาหลีเพราะอยากจะฟังสิ่งที่พวกเขาพูด อยากจะเข้าใจเพลงของพวกเขา ทำให้อยากมาอยู่ที่เกาหลี แต่กำลังจะได้เจอพวกเขาตัวจริงเสียงจริง อร้ายยยย! อยากจะกรี้ดให้ลั่นห้อง
“น้องดา ดา” พี่มีรันเรียกฉันเมื่อเห็นว่านั่งเงียบไปนาน “เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมเนี้ย นั่งเงียบเชียว”
“เข้าใจๆค่ะ ขอโทษนะคะพอดีดาคิดอะไรนิดหน่อย” ฉันยิ้มกว้างให้พี่มีรันพร้อมทั้งต้องเก็บอารมณ์ความตื่นเต้นไว้ให้ได้
“เท่าที่พี่ฟังท่านประธานมานะ เราไปทำข้อตกลงไว้กับเขานี่ งั้นก็ทำให้ดีละถือเป็นงานใหญ่เลยนะเนี้ย ตอนแรกพี่ยังแปลกใจว่าทำไมเราถึงกล้าไปเดิมพันเรื่องแบบนั้นได้” ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่าจะต้องมาทำงานแบบนี้ ใครๆก็รู้ว่ายองวอนถ้าเขาไม่ชอบอะไรเขาก็จะไม่มีทางทำเด็ดขาด ฉันเป็นแฟนคลับมา5ปี ทำไมจะไม่รู้ล่ะ
“พี่กับพี่ผู้จัดการอีกคนพยายามเกลี่ยกล่อมหลายรอบแต่ยองวอนก็ยืนยันว่าไม่ไป จนตอนนี้รายการก็Seasonที่3แล้ว ยังไงก็พยายามให้เต็มที่ล่ะ มีไรให้พี่ช่วยก็บอก”
“ขอบคุณมากค่ะ”ฉันยิ้มให้พี่มีรันอย่างสุดซึ้ง ไม่รู้ซึ้งที่พี่มีรันพูดหรือเพราะเรื่องที่กำลังจะเจอกันแน่ ตอนนี้ทั้งดีใจที่จะได้เจอTrust5 ที่ฉันชื่นชอบมาตลอด5ปี และก็กำลังคิดหนักกับงานแรกที่ได้รับ
“โอเค เรื่องที่พี่จะบอกก็มีแค่นี้แหละ งั้นเราไปที่คอนโดกันเถอะ จะได้ให้ดูห้องที่เธอต้องไปอยู่ แล้วก็ไปเจอพี่อึนจูกับสมาชิกคนอื่นๆด้วย” ฉันเดาว่าพี่อึนจูน่าจะเป็นพี่ผู้จัดการอีกคน แต่เอ๊ะ! ไปคอนโดหมายความว่าฉันต้องย้ายห้องพักหรอ ไม่น่ะ ห้องนอนรูหนูของฉัน
“ดาต้องย้ายห้องพักด้วยหรอคะ ไม่เห็นมีบอกไว้ในรายละเอียดเลย” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ใช่จ้ะ! เราต้องย้ายเข้าไปในคอนโดของTrust5น่ะ เพราะพวกเขางานเยอะมากถ้าพวกเราผู้จัดการอยู่ใกล้ๆก็จะสะดวกมากขึ้น พี่กับพี่อึนจูก็อยู่น่ะ” พี่มีรันพูดพร้อมกับเก็บเอกสารต่างๆใส่กระเป๋าถือใบเล็กน่ารักของเธอ
Oh my god! นี่เรื่องจริงใช่ไหม ฉันกับTrust5เนี่ยน่ะ เมื่อกี้ว่าตกใจแล้วตอนนี้คือแบบแทบเป็นลม เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว

ฉันนั่งเงียบมาตลอดทาง ในสมองคิดอะไรไม่ออก ตื่นเต้นกว่าตอนสัมภาษณ์อีก ใครจะไปเชื่อว่าสิ่งที่เราได้แต่มองในทีวี ในมือถือ บนเวทีคอนเสิร์ต กำลังจะมาอยู่ใกล้ๆตัวเรา ตอนนี้คิดว่าจะทำยังไงที่จะไม่ตื่นเต้นจนทำตัวเอ๋อๆต่อหน้าพวกเขา มันอธิบายไม่ถูกว่าระหว่างความดีใจ ความตื่นเต้น ความกังวล ตอนนี้อะไรมากกว่ากัน แต่ถึงฉันจะเจอกับหลากหลายความรู้สึกก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ และไม่ควรทำให้พวกเขารู้ว่าฉันเป็นแฟนคลับที่ชอบพวกเขามากถึงขนาดเรียนภาษาเกาหลี และย้ายมาอยู่นี่ที่นี่ เพราะมันน่าจะทำให้ทำงานลำบากน่าดู เผลอๆพวกเขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นStoker(โรคจิต)
ระหว่างทางมาคอนโดฉันเอาแต่นั่งเงียบคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และที่กำลังจะเกิดขึ้นจนไม่ได้มองว่าตอนนี้รถของพี่มีรันมาจอดหน้าคอนโดแล้ว ฉันเดินลงมาจากรถและไปยืนข้างพี่มีรัน ว้าวววว! ที่นี่สวยมาก ฉันไม่เคยอยู่ที่สวยๆแบบนี้มาก่อน แอบตื่นเต้นน่ะเนี้ย ข้างในน่าจะใหญ่มาก
“ไปกันเถอะ” เสียงพี่มีรันทำให้ต้องหยุดความสนใจจากตึกอันใหญ่โตข้างหน้า เราเดินเข้ามาภายในอาคารและเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับกดไปที่ชั้น11
“ซีโน่กับฮยอนจุนน่าจะอยู่ที่ห้อง วันนี้พวกเขาไม่มีงานถ้าไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็คงเล่นเกมส์กันอยู่” พีมีรันหันมาพูดกับฉันหลังจากที่เราเงียบตั้งแต่เดินเข้ามาในตัวอาคาร ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบรับพี่เขาเพราะไม่รู้จะตอบอะไร ซีโน่กับฮยอนจุนค่อนข้างจะติดเกมส์อย่างที่แฟนคลับรู้กันจริงๆ เวลาที่เขาว่างจากการถ่ายรายการหรืออะไรต่างๆก็มักจะนั่งดูวิดีโอการเล่นเกมส์
พอเดินมาถึงหน้าห้อง 1104 พี่มีรันก็กดรหัสที่หน้าประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก
ติ้ด ติ้ด ติด ตื้อดือดือ!
“โอ๊ะ! พี่มีรันมาแล้ว” นั่นคงเป็นเสียงของฮยอนจุนสิน่ะ ฮยอนจุนมีเสียงที่มีเสน่ห์มาก ด้วยนิสัยขี้เล่นของเขาเลยทำให้เขาดูเป็นคนที่น่ารักสดใสแต่เวลาที่อยู่บนเวที ไม่ว่าจะเต้นหรือร้องเพลงเขาดูเท่ห์และเซ็กซี่มาก เป็นน้องเล็กที่ได้รับการยอมรับว่ามีลายเต้นสวยที่สุดในบรรดาทั้ง5คน ไม่ว่าใครที่ได้ดูก็ต้องหลงรักเสียงและท่าทางที่แสนมีเสน่ห์ของเขา ฉันเองก็ด้วย
“ว้าว! นี่ผู้จัดการคนใหม่ของพี่ยองวอนหรอน่ารักจังเลยนะ” อร๊ายยยยย!! อยากจะกรี๊ดให้คอแตกเหมือนตอนไปดูคอนเสิร์ตจริงๆ นี่เขาชมฉันว่าน่ารัก ฉันน่ารักหรอ ฮยอนจุนถ้าฉันไม่ได้กำลังทำงานอยู่ฉันจะกระโดดกอดนายเหมือนที่แฟนคลับเขาทำกัน ใจฉันเต้นตึกตักๆๆ เหมือนจะหลุดออกมาจากอก ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นลมอย่ามายิ้มใส่ฉันแบบนี้น่ะ นี่ขนาดฉันยังไม่ได้เจอพี่ซองมินนะ ถ้าฉันเจอเขาฉันจะเป็นลมมั้ยเนี้ย
“สวัสดีครับ ผมซีโน่นะยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ชื่ออะไรหรอครับ” เสียงของซีโน่กล่าวทักทายฉันเป็นภาษาเกาหลีพร้อมยื่นมือมาหาฉัน เขาคงไม่รู้สิน่ะว่าฉันเป็นคนไทย ฉันชอบพูดไทยกับฟีฟ่า และฉันก็อยากพูดไทยกับเขาด้วย ความจริงแล้วซีโน่เป็นไอดอลตัวจริงสำหรับฉันเลยแหละ เพราะเขาเราเป็นเด็กไทยที่ต้องจากครอบครัวมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน เมื่อตอนที่ฉันมาอยู่ใหม่ๆก็เข้าใจความรู้สึกของเขา สถานที่ใหม่ ผู้คนรอบตัวใหม่ๆ ที่เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกับเรา เขาอาจจะคิดร้ายหรือดีเราก็ไม่มีทางรู้ ฟังไม่รู้เรื่องพูดก็ไม่ได้ต้องอดทนมาเป็นปีกว่าจะพูดกับใครรู้เรื่อง นี่ขนาดฉันพูดเกาหลีได้น่ะ ยังลำบากเลย
ฉันยื่นมือไปจับมือเขาช้าๆ พยายามอดทนไม่ให้มือสั่นเพราะความตื่นเต้น ลองคิดดูน่ะตอนที่ฉันอยู่ที่ประเทศไทยฉันต้องทำงานเก็บเงินเป็นเดือนเพื่อจะได้ค่าบัตรคอนเสิร์ตเพื่อไปยืนดูพวกเขา แต่ตอนนี้กำลังจับมือกับซีโน่ โอ๊ยยยยยย! ชีวิตแฟนคลับอย่างฉันมีความสุขขนาดไหนตื่นเต้นขนาดไหนมันอธิบายไม่ถูกเลยแหละ
“ฉันชื่อพาราดา อายุเท่าพวกนายไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่หรอก” ฉันตอบไปยิ้มไป มันหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ
“จริงหรออายุเท่าเรา ว้าวววว! เธอเก่งจริงๆน่ะเนี้ย อายุ21ก็เป็นผู้จัดการแล้ว” ซีโน่ทำหน้าตาตื่นเต้นซึ่งมันน่ารักมาก
“เอ่ออออ คือ..”ฉันอ้ำอึ้งอยู่พักนึงก็ตัดสินใจพูดออกไป “ฉันเป็นคนไทยน่ะ” ฉันพูดเป็นภาษาไทยกับซี่โน่ ทำให้เขากับฮยองจุนอึ้งไปนิดหน่อย
“คนไทย!” ซีโน่กับฮยอนจุนพูดออกมาพร้อมกันเป็นภาษาไทย ทำให้กลั้นขำไม่ได้จริงๆ ก็ฮยอนจุนพูดภาษาไทยไม่ชัด แต่ซีโน่เคยสอนคำนี้กับเขาที่คอนเสิร์ตประเทศไทย
“555555 ใช่ ฉันเป็นไทย” ความน่ารักของทั้งคู่ทำให้ฉันหลุดหัวเราะออกมา
“โหว เธอเก่งจังเลยแถมพูดภาษาเกาหลีชัดมาก” คราวนี้เป็นฮยอนจุนที่ทำหน้าตาตื่นเต้นแทน
“ฉันเรียนเอกภาษามา เรียนตั้งแต่อยู่ประเทศไทยแล้วเลยพูดชัด” ตอนนี้มันเริ่มชินนิดหน่อยแล้วละ ความตื่นเต้นเมื่อกี้มันเริ่มคลายลงบ้าง พวกเขาทำตัวสบายๆกับฉันไม่ถือตัวเลยสักนิด เพราะแบบนี้ไงแฟนคลับถึงได้หลงรักน้องเล็กของtrust5มาก
“อ้าว! มากันแล้วหรอมานี่สิเข้ามาดูห้อง” นั่นน่าจะเป็นพี่อึนจูสินะ ฉันเดินตามเธอเข้าไปในห้อง ที่นี่กว้างมากจริงๆใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก พอเดินเข้าประตูมาทางด้านขวาจะเป็นห้องน้ำรวมห้องเล็กๆ ทางด้านซ้ายก็เป็นห้องรองเท้า เดินตรงเข้ามาหน่อยทางด้านซ้ายก็จะเป็นเคาน์เตอร์ครัวเล็กๆมีโต้ะทานข้าวด้วย ส่วนกลางห้องเลยก็มีโซฟ่าและทีวีที่มีซีโน่กับฮยอนจุนนั่งเล่นเกมส์กันอยู่ เหมือนบ้านหลังหนึ่งเลยแหละ
ฉันเดินตามพี่อึนจูขึ้นมาบนชั้น2ผ่านห้องของพวกเขาที่มีป้ายติดไว้ที่ประตู ห้องแรกเป็นของฮยอนจุนกับซีโน่ เหมือนที่พวกเขาเคยให้สัมภาษณ์เลย ทั้งคู่เคยพูดไว้ว่าพวกเขาอยู่กินด้วยกัน555555 ตอนนั้นฮยอนจุนเป็นคนพูดเพราะถูกซีโน่แกล้งให้พูดเป็นภาษาไทยทำเอาแฟนคลับกรี้ดกันลั่นเลย ห้องต่อมาก็เป็นของพี่ยองวอนกับพี่จุนโฮ ห้องที่3เป็นห้องของ อร้าย!! ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวีนนี้ ฉันยืนอยู่หน้าห้องของพี่ซองมิน
“ นั่นห้องซองมินนะ ห้องเราห้องนี้” พี่อึนจูเรียกฉันเพราะเห็นฉันยืนยิ้มอยู่หน้าห้องพี่ซองมิน
ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องและก็ไปหยุดยืนอยู่ข้างพี่มีรัน นี่ห้องฉันหรอ มันสวยและก็ใหญ่กว่าห้องรังหนูของฉันร้อยเท่าพันเท่า มองตรงไปเป็นระเบียงและที่นั่งเล่น เห็นวิวข้างนอกที่สวยมากๆ
“เตียงข้างในของดาด้านะ” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปที่เตียงข้างในที่ติดประตูระเบียง ดีเลยฉันชอบนอนติดกับผนังอยู่แล้วด้วย
“นั่งก่อนสิ”
“ค่ะ”ฉันตอบแล้วยิ้มให้พี่อึนจู
ในห้องนี้มีเตียง2เตียง แต่เอ๊ะ!เรามี3คนนี่
“แล้วพี่มีรันละคะ”ฉันถามหลังจากเงียบอยู่นาน
“พี่ไม่ค่อยอยู่ที่ห้องน่ะ เพราะบ้านของพี่อยู่ใกล้ๆแถวนี้แต่ถ้าวันไหนพี่มานอนเดี๋ยวพี่นอนกับอึนจูได้”
“อ่อ ค่ะ”
“ห้องนั้นก็เป็นห้องน้ำน่ะ ส่วนอีกฝั่งเป็นห้องแต่งตัว พวกเสื้อผ้า รองเท้าก็อยู่ในห้องนั้นแหละ พวกเครื่องสำอางก็เก็บไว้ในนั้น แล้วก็จะมีโต้ะกระจกเอาไว้สำหรับแต่งหน้าน่ะ” พี่อึนจูชี้นิ้วเพื่ออธิบายส่วนต่างๆของห้องนี้ ฉันก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับ หลังจากที่เราคุยเรื่องห้องนอนกับส่วนต่างๆของคอนโดจบ พี่มีรันก็บอกให้ฉันย้ายเข้ามาในวันพรุ่งนี้
“พรุ่งนี้เลยหรอคะ?”
“ใช่ พรุ่งนี้เลย พรุ่งนี้ 8 โมงเช้าพี่จะไปรับ เก็บของให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้น่าจะประมาณ 6 โมงเย็นยองวอนกับซองมินก็จะกลับมานอนที่ห้อง” ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ ฉันยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลยน่ะ
“อ่ะ! นี่ตารางงานของยองวอนนะ เขามีตารางค่อนข้างแน่นเลยต้องมีผู้จัดการส่วนตัวด้วย” ตอนนี้ระบบประมวลผลของสมองกำลังจะรวนแล้ว โอ๊ยยย! ย้ายเข้ามาพรุ่งนี้ แล้วห้องเก่าของฉันล่ะ
ตลอดทางที่นั่งรถกลับมาจากคอนโดฉันก็เริ่มคิดทบทวนและประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนเกือบเลยป้ายรถเมล์ และได้ข้อสรุปว่าในเมื่อนี่เป็นงานที่ฉันเดิมพันด้วยอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นและอดีตที่ฉันอดทนมาตลอด2ปีก็ต้องทำให้มันเต็มที่ที่สุด
ฉันตัดสินใจย้ายออกจากห้องโดยเสียเงินชดเชยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า เห้อ! เสียดายเงินจริงๆ หลังจากที่แจ้งเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ฉันก็เริ่มเก็บของทันที ดีที่ไม่มีของอะไรเยอะ แค่เสื้อผ้ารองเท้านิดๆหน่อยๆแล้วก็รูปครอบครัว รูปของTrust5 ฉันพร้อมแล้วววว Fighting