วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

เช้าวันจันทร์อันสดใสเหมือนอนาคตของฉัน ความรู้สึกมันแตกต่างจากตอนที่เป็นพนักงานฝึกหัดนิดหน่อย ตอนนั้นก็แค่ตื่นมาปั่นเจ้าวีโก้ชมวิวไปบริษัท เข้าเรียนคลอสต่างๆตามที่บริษัทจัดไว้ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ลืมตาตื่นมาตอนเช้าฉันก็ต้องคิดว่าจะทำยังไงให้ยองวอนยอมไปออกรายการ ถ้าฉันทำไม่ได้แล้วจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี ฉันจะหางานทำที่นี่หรือจะกลับบ้านดี
ฉันลาออกจากงานร้านสะดวกซื้อแล้ว เพราะคิดว่าจะทุ่มเทกับงานผู้จัดการให้เต็มที่ หน้าที่หลักก็แค่ยอมทำให้rapperสุดหล่อยอมไปออกรายการ ที่เหลือก็คอยช่วยงานตามที่มีรันกับพี่อึนจูสั่ง
ปรี้นๆๆๆๆ เสียงแตรรถของพี่มีรันทำให้ฉันหยุดความคิดอันฟุ้งซ่าน แล้วรีบหยิบกระเป๋าวิ่งหน้าตาตื่นไปที่รถทันที
“ใจเย็นๆ ไม่ต้องวิ่งเดี๋ยวก็ล้ม” ไม่ให้ตื่นเต้นคงจะไม่ได้เพราะฉันกำลังจะย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับหนุ่มๆtrust5พี่มีรันลงมาเปิดตูรถหลังคนขับเพื่อให้ฉันยกกระเป๋าขึ้นไป หลังจากนั้นฉันก็เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับ ก่อนจะขึ้นรถสายตาเหลือบมองไปเห็นเจ้าวีโก้ จริงสิ!ฉันเกือบลืม
“พี่มีรันคะ หนูเอาจักรยานไปด้วยได้ไหมคะ หนูไม่อยากทิ้งมันไว้” ฉันทำหน้าอ้อนพี่มีรันเต็มที่
“ได้สิ ท้ายรถพี่กว้างอยู่น่าจะใส่ได้” พี่มีรันยิ้มอย่างใจดี
ฉันจึงรีบวิ่งไปเข็นเจ้าวีโก้และยกใส่ท้ายรถ โชคดีที่ฉันตัวไม่สูงมากจักรยานก็คันเล็กนิดเดียว เลยใส่ท้ายรถของพี่มีรันได้พอดี
เมื่อมาถึงคอนโดฉันก็รีบจัดของเข้าที่ แต่เสียดายที่รูปของ Trust5 คงเอามาติดเหมือนตอนที่อยู่ห้องนอนรูหนูไม่ได้แล้ว

18:52
ปั้งๆๆๆๆ ปั้งๆ!!
เป็นการเคาะประตูที่รุนแรงจนน่าจะเรียกว่าทุบมากกว่าเพราะเสียงมันดังมากจนทำให้ฉันสะดุ้งตื่น หลังจากที่เผลอหลับไปตอนที่เริ่มศึกษางานที่ฉันต้องทำ ฉันรีบหยิบแว่นอันโตๆมาใส่แล้วรีบลงจากเตียงเพื่อมาเปิดประตู และสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือ
“พโยยองวอน!” ใช่แล้วยองวอนค่ะ สมาชิกอีกคนของวงTrust5 แต่ทำไมเขาถึงทำหน้าเครียดแบบนี้ล่ะ
“ออกไป!” เขาพูดพร้อมทำหน้าดุใส่ฉัน ห้ะ! ออกไปหรอ ทำไมยองวอนที่แสนอบอุ่นพูดกับแฟนคลับแบบฉันแบบนี้ อ้อ! ลืมไปว่าเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นแฟนคลับเขา
“พี่ ใจเย็นก่อน เขาแค่มาทำงาน” เสียงซีโน่ที่ยืนอยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นมา คงเพราะเห็นฉันยืนทำหน้าเอ๋อเมาขี้ตาอยู่
“ทำงานฉันเข้าใจ แล้วทำไมต้องย้ายมาอยู่ที่นี่” ยองวอนตอบคำถามซีโน่ แต่จ้องหน้าฉันเขม่ง ทำไมเขาดูหงุดหงิด ดูน่ากลัว กูเกรี้ยวกราดจนน่าตกใจ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลยตลอดที่ติดตามพวกเขามา5ปี คงเพราะฉันเป็นแฟนคลับแต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการของเขาคงจะต้องทำใจให้ชินกับอารมณ์โกรธของเขาสิน่ะ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมเขาต้องโกรธฉัน
“เอ่อออออ คือออออ” คืออะไรละพาราดา พูดไปสิพูดอะไรสักอย่างไม่งั้นเขาโกรธกว่านี้แน่
“คือ เป็นคำสั่งของบริษัทค่ะ ให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อจะได้สะดวกกับการทำงาน” ฉันไม่รู้จะอ้างอะไรจริงๆ
“คำสั่งบริษัทหรอ แล้วถามฉันสักคำหรือยังว่ายอมให้เธอมาอยู่ที่นี่หรือเปล่า ที่จริงฉันยังไม่รับเธอเป็นผู้จัดการด้วยซ้ำ เธอกับประธานคิดไปเองทั้งนั้น” คราวนี้เขาร่ายยาวใส่ฉันจนฟังแทบไม่ทัน
ฉันได้แต่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปที่ซีโน่ แต่เขาก็ส่ายหัวดิ้กๆๆ จริงสิเข้าเคยบอกว่าตอนที่ ยองวอนโกรธเขาจะกลัวจนไม่กล้าพูดอะไนเลยนี่นา โอ๊ยยยยย! ซวยแล้วตู
หมับ! ห้ะ ยองวอนจับข้อมือของฉันแล้วลากให้เดินตามเขามา เขาเดินเร็วมากจนฉันแทบจะล้ม ผ่านห้องนอนของทุกคนลงมาที่บันได
“พี่ พี่ พี่เดี๋ยวก่อน” ซีโน่ที่พยายามวิ่งตามมาพยายามห้ามเขา แต่เขาก็ไม่หยุดเดินเลย และลากฉันมาที่หน้าประตูคอนโดจนได้ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วก็พลักฉันออกจากห้อง ฉันทั้งตกใจ งง ไม่เข้าใจ แล้วก็อึ้งที่เห็นยองวอนเป็นแบบนี้
“ถ้าฉันไม่ให้อยู่ เธอก็อยู่ไม่ได้” เดี๋ยวนะ นี่ฉันทำอะไรผิดช่วยอธิบายก่อนได้ไหม ทำไมต้องทำขนาดนี้ ฉันเป็นแฟนคลับของพวกนายนะ ไหนบอกว่ารักแฟนคลับทุกคนไง ไหนบอกให้อยู่กับพวกนายตลอดไป ทำไมไล่กันแบบนี้ เอ่อเดี๋ยวก่อนพาราดา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกเป็นแฟนคลับเขา แต่ยังไงก็ควรอธิบายให้ฉันฟังก่อนจะมาไล่กันเป็นหมูเป็นหมาแบบนี้
“แต่ฉันต้องทำงานแล้วที่นี่ก็คือที่ทำงานของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ แล้วนี่ก็เป็นเวลางาน คุณจะไล่พนักงานออกโดยที่เขาไม่มีความผิดได้ยังไง คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้คะ อีกอย่างฉันรับเงินเดือนจากบริษัท PST ไม่ใช่จากคุณพโยยองวอน คนที่มีสิทธิ์ไล่ฉันออกมีแค่ท่านประธานยูดงวอนเท่านั้น” นิสัยเดิมมาอีกแล้ว ร่ายยาวอีกแล้วเหมือนตอนสัมภาษณ์ไม่มีผิด คำพูดทุกอย่างไหลออกมาจากปากเหมือนน้ำลายไหลออกตอนนอนหลับ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไปเถียงเขาแบบนั้นทำไม
ทั้งยองวอนและซีโน่ได้แต่ยื่นนิ่งกับคำพูดที่ฉันพึ่งพ่นออกมาเมื่อกี้ ฉันเลยใช้โอกาสนี้วิ่งจู๊ดขึ้นชั้น2 รีบตรงไปที่ห้องแล้วปิดประตูล็อคกลอนทันที
“นี่ หยุดเดี๋ยวนี่นะ ใครให้เธอขึ้นไป” ถึงจะได้ยินทุกอย่างแต่ตอนนี้ฉันจะวิ่งอย่างเดียวเท่านั้นไม่ฟังอะไรแล้ว อะไรๆมันเริ่มไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้แล้วสิ
ปึ้งๆๆๆๆ
“เปิด เปิดเดี๋ยวนี้น่ะ ปึ้งๆๆๆๆ” ฉันเดินวนไปวนมาในห้อง เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี เริ่มต้นได้ดีมากสิน่ะ โอ้ยยยย พังๆๆ หน้าที่การงาน ชีวิต อนาคต จะมีใครพังตั้งแต่ยังไม่เริ่มเหมือนฉันไหมเนี่ย
“ได้ ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออก ฉันก็จะทำให้เธอทนไม่ได้แล้วก็ออกไปเอง” ยองวอนตะโกนเข้ามาในห้อง
ปึ้ง เสียงปิดประตูห้องดังลั่น เขาคงจะกลับห้องไปแล้ว เห้อออ! รอดไปแบบฉิวเฉียด
“ดาด้า ฉันเอง” นั่นคงเป็นซีโน่ เพราะเขาพูดภาษาไทยกับฉัน เมื่อแน่ใจว่าเป็นซีโน่ฉันเลยรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
“เขาเป็นอะไรของเขา ฉันไปทำอะไรให้โกรธหรอหรือหน้าตาฉันหน้าเกลียดจนเขาหงุดหงิด” ฉันรัวคำถามใส่ซีโน่ทันทีที่เขาโผล่หน้าเข้ามาในห้อง
“เปล่าหรอก เธอน่ารักมาก” เอิ่มม ก็อยากจะเขินจนตัวบิดอะน่ะแต่คือตอนนี้บรรยากาศมันไม่ดีเลย
“งั้นทำไมละ เราพึ่งเจอกันครั้งแรกและฉันก็มั่นใจว่าไม่เคยทำอะไรให้เขาโกรธ”
“ใช่ ไม่ใช่เธอหรอก เพราะฉะนั้นเธอก็อย่าไปคิดมากเลยน่ะ พี่เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ถือสะว่ามันเป็นอุปสรรคในการทำงาน” นายก็พูดง่ายนะ
“เขาหงุดหงิดขนาดนี้เนี่ยอะนะ ฉันจะทำงานได้ยังไงถ้าเขาเป็นแบบนี้” เป็นคำถามที่คิดว่าคงไม่ได้คำตอบ
“ฟังจากที่เธอเถียงพี่ยองวอนเมื่อกี้ ฉันคิดว่สงานนี้คงไม่ยากเกินความสามารถของเธอ” ซีโน่พูดพร้อมกับเอามือมาลูบหัวฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไป โอ้ย ฉันอายุเท่านายน่ะ มาลูบหัวฉันเป็นเด็กเลย ชิ! แต่นายหล่อฉันให้อภัย อร้ายยยย!

พโยยองวอน 1ชั่วโมงผ่านไป
นี่มันอะไร? ทำไมไม่เห็นมีใครบอกว่าผู้จัดการคนใหม่จะเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วย นี่ไม่มีใครฟังที่ผมพูดเลยหรอ เจ้าซีโน่ก็ดูเหมือนจะเข้าข้างเหลือเกินแล้วทีนี้จะทำยังไงละ ผมไม่ไว้ใจผู้จัดการคนไหนทั้งนั้นเพราะเคยมีเรื่องกับผู้จัดการคนก่อน มันเป็นเรื่องที่ไม่อยากจะพูดถึงและไม่อยากจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีกแล้ว
แต่ผมรุนแรงกับผู้จัดการใหม่เกินไปหรือเปล่านะ ยัยนั่นก็ดูเหมือนยังเด็ก ตัวก็เล็กนิดเดียว
เหอะ! แล้วจะมาเป็นผู้จัดการทำไมคิดว่ามันเป็นงานสบายๆนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องเย็นๆหรอ คนแบบนี้หรอจะมาดูแลผม ท่าทางจะดูแลตัวเองยังไม่ได้เลยเพราะแบบนี้ผมถึงไม่อยากได้ผู้จัดการที่บริษัทหามาให้ ทั้งขี้เกียจทั้งขี้โกง ไว้ใจไม่ได้เห็นแก่ตัวอีกต่างหาก ยัยนี่ก็คงจะเหมือนกันไม่งั้นไม่ลงทุนย้ายมาที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่ทำงานหรอก
จะมาดูแลผมหรอ อยากทำงานหรอ ได้! เธอได้ทำงานจริงๆแน่ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออกฉันก็จะทำให้เธอทนไม่ได้จนต้องออกไปจากที่นี่เอง คอยดูเถอะ
ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมหยุดความคิดเอาไว้ แต่นั่นต้องไม่ใช่คนที่เคยอยู่ที่นี่แน่ๆ เพราะพวกเขาไม่เคยเคาะประตู
“คุณยองวอนคะ! พรุ่งนี้คุณมีงานตอน 7 โมง ต้องออกจากที่นี่ตอนตี5น่ะคะ” แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เหอะ! ฉันรู้แล้วน่า นี่เธอคิดว่าฉันทำงานแบบไม่ดูตารางงานหรือไง วันนี้ผมถ่ายรายการเสร็จเร็วเลยได้กลับมาพักผ่อน
“ฉันรู้ พรุ่งนี้ทางกองถ่ายโทรมาบอกว่าเปลี่ยนเวลาเป็น9โมง” ตอนนี้สมองผมคิดแผนแกล้งยัยนี่ขึ้นมาได้ทันที
“แต่ทำไมพี่มีรันไม่เห็นบอกฉันเลยละคะ”
“เธอพึ่งจะมาทำงนวันแรก ทำไมพี่ต้องบอกเธอด้วย พรุ่งนี้เราจะออกจากที่นี่ตอน8โมง”
“เข้าใจแล้วค่ะ” แล้วเสียงฝีเท้ายัยผู้จัดการคนใหม่ก็เดินห่างออกไปเรื่อยๆจากห้องของผม ตั้งใจทำงานจริงๆเลยน่ะ ยัยผู้จัดการคนใหม่ขอให้เธอเป็นคนมีความอดทนสูงด้วยละ

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
8.35 น.
นี่ฉันนั่งรอยองวอนมาเกือบชั่วโมงแล้วน่ะ ไหนบอกว่าจะออกจากที่นี่ตอน8โมง ตอนนี้ก็สายมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังไร้วี่แววของเขา หรือว่ายังไม่ตื่น หรือลืมว่าวันนี้มีงานกันแน่นะ ฉันควรไปเรียกไหมเนี่ย แต่ยังไงก็เริ่มถ่ายตอน9โมง รออีกสัก5นาทีถ้ายังไม่มาค่อยขึ้นไปตามก็แล้วกัน
ความจริงยองวอนอายุเยอะกว่าฉัน2ปี แต่ฉันเรียกพี่แค่พี่ซองมินกับพี่จุนโฮเท่านั้น เพราะตอนที่อยู่ที่ประเทศไทย ฉันมีเพื่อนที่ชอบยองวอนมากและเธอก็เรียกแค่ชื่อเขาทำให้ฉันติดมาด้วย ยิ่งตอนนี้พึ่งมาทำงานแค่วันเดียวคงจะเรียกเขาแบบสนิทสนมไม่ได้ เพราะแค่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยเขายังเกลียดฉันขนาดนี้ ต่อไปนี้ฉันจะทำอะไรก็คงต้องระวัง

“ในเวลานี้จะมีแค่เราสองคน ผมไม่อยากปล่อยให้มันจางหาย
เป็นอย่างนี้ตลอดไป เพราะผมอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป...”

ฉันก้มลงไปค้นกระเป๋าที่ถูกเสื้อผ้าที่ยองวอนต้องใช้ใส่ถ่ายทำรายการในวันนี้ทับอยู่เพื่อหาโทรศัพท์ที่กำลังดังจากการมีคนโทรเข้าอย่างทุลักทุเล และเมื่อหาเจอก็พบว่าเป็นพี่มีรันที่โทรเข้ามา
“พาราดา เธออยู่ที่ไหน?? ทำไมที่กองถ่ายบอกว่าเธอยังไม่เข้าไปอีก” เสียงพี่มีรันทำให้ฉันรู้สึกว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น
“คือฉันนั่งรอยองวอนอยู่ที่คอนโดค่ะ เขายังไม่ลง...”
“ห้ะ! นี่เลยเวลาถ่ายรายการแล้วทำไมยังอยู่คอนโด”
“เลยเวลาหรอค่ะ แต่ยองวอนยังไม่ลงมาจากห้องเลย”
“เขาอยู่ที่กองถ่ายแล้ว และเสื้อผ้าที่ต้องใช้ถ่ายรายการตอนนี้ก็อยู่กับเธอ ทีมงานโทรมาต่อว่าพี่ใหญ่เลย” และมันก็จริงอย่างที่ลางสังหรณ์ของฉันบอกไม่มีผิด
“แต่ยองวอนบอกหนูว่าวันนี้กองถ่ายขอเลื่อนเวลา”
“จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้รีบไปที่นั่นและเอาเสื้อผ้าไปให้เขา ถ้าบริษัทรู้เรื่องนี้เข้าเธอโดนแน่ๆ พี่เองก็จะโดนด้วย”
“ได้ค่ะๆ หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสายจากพี่มีรันฉันก็วิ่งไม่คิดชีวิตออกมาจากคอนโดพร้อมกับสัมภาระมากมาย นี่คงจะเป็นแผนของตาจอมโมโหนั่นสิน่ะ เพียงแค่อยากจะแกล้งฉันและทำให้ออกจากการเป็นผู้จัดการของเขาถึงกับยอมเอางานมาแลก เกลียดอะไรฉันนักหนา
“ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ” ฉันรีบก้มศรีษะลงเพื่อแสดงการขอโทษกับทีมงานและทุกคนที่อยู่ในสตูดิโอแห่งนี้
“รีบเอาชุดไปให้เขาก่อนเถอะ” ทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้น

หลังจากที่ยองวอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยการถ่ายทำก็เริ่มขึ้นและดำเนินไปอย่างราบรื่น จนในที่สุดรายการในวันนี้ก็จบลงด้วยดี
“นี่ดีนะที่รายการในวันนี้ไม่ใช่รายการสด” ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นโปรดิวเซอร์ของรายการนี้พูดขึ้น
“ผมขอโทษแทนผู้จัดการด้วยครับ เธอพึ่งมาทำงานวันแรก” ยองวอนกล่าวขอโทษพร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อยตามมารยาท เหอะ! เพราะนายไม่ใช่หรอฉันถึงเป็นแบบนี้
“ไม่เป็นไร ระวังอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกก็พอ ดีที่เป็นฉันนะถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไปโวยวายกับต้นสังกัดเธอแล้ว”
“ขอบคุณมากครับที่เข้าใจ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ฉันได้แต่ยืนตัวลีบเล็กลงเหลือ2นิ้ว ทำไมต้องกลายมาเป็นความผิดของฉันด้วยเขาเป็นคนก่อเรื่องแท้

@คอนโดTrsut5
“นายแกล้งฉันใช่ไหม” วันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องเขามีปัญหาอะไรกับฉันกันแน่ ถึงได้ทำตัวร้ายกาจและแกล้งฉันแบบนี้ ฉันตัดสินใจถามเมื่อเรามาถึงคอนโดเพราะต้องขับรถเลยคิดว่าจะสะดวกกว่าถ้ารอจนมาถึงที่นี่
“ใช่” ยองวอนตอบด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเย็นชา และหันกลับมามองหน้าของฉัน
“เพื่ออะไร?”
“เธอบอกเองว่าฉันไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออก ฉันก็จะทำให้เธอลาออกไปเองไง” ยองวอนขยับเข้ามาใกล้ฉันและทำหน้ายิ้มเยอะเย้ยด้วยความสะใจที่แกล้งฉันได้ “มาทำงานวันแรกก็สร้างปัญหาเลยนะ ความรับผิดชอบไม่มีแบบนี้เธออยู่ที่ได้อีกไม่นานหรอก”
“แล้วมันเพราะใครล่ะ ถ้านายไม่หลอกฉันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก”
“อย่ามาโทษฉันสิ ใครใช้ให้เธอเชื่อคำพูดคนอื่นไปทั่ว”
“คนอื่นหรอ นายจะบอกว่าถ้าเป็นนายจะไม่เชื่อคำพูดของผู้จัดการหรอ”
“เปล่า ฉันไม่เชื่อแค่ผู้จัดการอย่างเธอต่างหาก คนแบบนี้หรอจะมาดูแลฉัน” เขามองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกสุดๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยแหละ
“ใช่ ฉันนี่แหละที่จะมาดูแลนาย แล้วถ้าคิดว่าแผนเด็กๆของนายจะทำให้ฉันยอมแพ้ละก็อย่าหวังเลย ชีวิตฉันเจออะไรแย่ๆมามากกว่านายเยอะ” ถึงเวลาฉันเอาคืนบ้างล่ะ ฉันมองยองวอนด้วยสายตาเหมือนกับที่เขาใช้มองฉัน ตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ใช่ไหม
“ฉันจะคอยดู ว่าจะเก่งไปได้อีกกี่วัน” เขาจ้องหน้าของฉันเขม่ง ทำไมเราต้องมายืนทะเลาะกันแบบนี้ด้วยเนี่ย เสียแรงที่หลงชอบคนไม่มีเหตุผลแบบนี้
ตอนนี้ไม่อยากจะเห็นแม้แต่เส้นผมของเขาถึงจะหล่อแค่ไหนก็เถอะ แต่ถ้าทำตัวร้ายกาจขนาดนี้ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้หรอก
ตุบ!! ฉันจงใจเดินชนยองวอนเพื่อประกาศสงครามว่าไม่มีทางที่เขาจะไล่ฉันออกไปจากที่นี่ได้
“นี่ ยัยแว่นขาสั้นกล้าเดินชนฉันหรอ” ยองวอนตะคอกใส่ฉันด้วยความโมโห
“ฉันผิดหวังในตัวนายมากนะ พโยยองวอน” พูดจบฉันก็หันหลังวิ่งขึ้นบนห้องทันที โอ๊ย!! ผิดหวังในตัวนายมากหรอ พูดบ้าอะไรเนี้ย แต่ก็แอบสะใจเบาๆแฮะ เขาหน้าเหว๋อไปเลย ยองวอนคนเกรี้ยวกราดโดนฉันเกรี้ยวกราดใส่บ้างไปไม่เป็นเลยสินะ

หลายวันที่ผ่านมาที่ต้องคอยระแวงว่ายองวอนจะแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่า เป็นการทำงานที่แสนยากลำบากและเหนื่อยมากๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการทำให้ฉันเดือดร้อนเลย หรือเพราะเห็นว่าฉันไม่ยอมออกง่ายๆเลยกำลังวางแผนการใหญ่อยู่ แต่คงไม่หรอกเพราะช่วงนี้งานเยอะจนแค่เวลาพักผ่อนยังไม่มีเลย
ฉันก็ย้ายเข้ามาคอนโดตั้งเป็นอาทิตย์แล้วแต่กลับยังไม่ได้เจอคนที่อยากเจอที่สุดเลย วันนั้นพี่มีรันบอกว่าเขาจะกลับมาตอนเย็นแต่เห็นว่ามีปัญหาในการทำงานนิดหน่อยเลยต้องอยู่ถ่ายแก้ที่ต่างจังหวัดก่อน พี่ซองมินที่รักของฉันต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ไหนๆก็โชคดีแล้วทำไมสวรรค์ไม่ให้ฉันโชคดีจนถึงที่สุดเนี่ย ฉันน่าจะได้เป็นผู้จัดการของพี่ซองมินแทนคนเกรี้ยวกราดนอสัยเสียแสนเอาแต่ใจตัวเองแบบยองวอน

“ในเวลานี้จะมีแค่เราสองคน ผมไม่อยากปล่อยให้มันจางหาย
เป็นอย่างนี้ตลอดไป เพราะผมอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป...”

“ค่ะพี่มีรัน” ฉันกดรับสายพี่มีรันที่โทรเข้ามา
“พี่จะถามว่า พรุ่งนี้ช่วง4โมงเย็นยองวอนยังมีคิวว่างอยู่หรือเปล่า”
“สักครู่นะคะ ฉันดูตารางก่อน” ฉันเปิดเอกสารตารางงานของยองวอนเพื่อดูว่าว่างหรือเปล่าตามที่พี่มีรันถาม
“ว่างค่ะพี่”
“แล้วรายการ See you ละ”
“รายการนั้นยองวอนขอเลื่อนถ่ายเป็นวันอาทิตย์ช่วงเช้า เพราะเขารู้สึกไม่สบายค่ะ”
“โอเค งั้นดีเลย เพิ่มงานไปในตารางเลยนะเป็นแขกรับเชิญของรายการวาไรตี้”
“แต่ว่ายองวอนอยากจะขอพักสักหน่อยนะคะ เพราะแบบนี้เขาถึงได้เลื่อนการถ่ายรายการ See you”
“พี่เข้าใจ แต่รายการนี้ประธานเป็นคนรับปากมาน่ะสิว่าจะให้สมาชิกTrust5สักคนหนึ่งไปเป็นแขกรับเชิญ แล้วคนอื่นก็ไม่ว่างกันหมด ถ่ายแค่ไม่กี่ชั่วโมงหรอกเธอก็ไปบอกเขาด้วยนะ ว่าเป็นคำสั่งท่านประธาน”
“ได้ค่ะ” ถึงจะเป็นห่วงสุขภาพของยองวอนผู้ได้ชื่อว่าป่วยง่ายและป่วยบ่อยที่สุด แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านประธานแบบนี้ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ ฉันเดินออกจากห้องและตรงไปที่ห้องของยองวอนทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มีอะไร?” เสียงตะโกนถามดังขึ้นมาจากในห้อง
“คือ พรุ่งนี้นายมีถ่ายรายการนะ”
“ได้ยังไง ฉันบอกแล้วนี่ว่าจะพัก”
“แต่ว่างานนี้เป็นคำสั่งของท่านประธาน แค่เป็นแขกรับเชิญเอง พี่มีรันบอกว่าถ่ายทำไม่กี่ชั่วโมงหรอก” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ “ถ่ายไม่กี่ชั่วโมงก็ได้กลับมาพักแล้ว เพราะเป็นคำสั่งท่านประธานนายก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก”
“ฉันรู้แล้ว เธอไปได้แล้วฉันรำคาญ” ชิ! ฉันก็ไม่ได้อยากจะสนทนากับนายนักหรอก

วันต่อมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ยองวอน นายเสร็จหรือยังจะสายแล้วนะ” ตอนนี้ก็3โมงกว่าแล้ว แต่ยองวอนก็ยังไม่ออกมาจากห้องเลย
“เธอไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง”
“ได้ยังไงล่ะ ต้องไปพร้อมกันสิ”
“ฉันท้องเสียง เธอต้องไปคุยกับทีมงานที่กองถ่ายก่อนว่าฉันอาจจะไปสายนิดหน่อย อธิบายให้พวกเขาเข้าใจด้วยล่ะ”
“แต่ว่า..”
“นี่มันหน้าที่ของเธอนะ ถ้าฉันไปสายเธอก็ต้องไปรับหน้าก่อนสิ ไม่ได้เรียนมาหรือไง”
“ก็ได้ งั้นถ้านายขับรถไม่ไหวก็โทรมานะ ฉันจะกลับมารับ”
“อืม”
ฉันรีบขับรถออกมาจากคอนโดและตรงไปที่สถานที่ถ่ายทำรายการตามที่พี่มีรันบอกเอาไว้เมื่อวานทันที ตอนนี้ระหว่างขับรถก็พยายามคิดคำอธิบายที่ดีๆเอาไว้แก้ตัวให้ยองวอนด้วย และหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจ

1ชั่วโมงผ่านไปยังไร้วี่แววของยองวอนเหมือนเดิม ฉันต้องอธิบายตั้งหลายรอบกว่าพวกเขาจะยอมเข้าใจเรื่องที่ยองวอนจะมาสาย แต่ฉันไม่ได้บอกว่าเขาจะสายขนาดนี้น่ะ
“นี่คุณผู้จัดการ เลยเวลาถ่ายมาครึ่งชั่วโมงแล้วน่ะทำไมยองวอนยังไม่มาอีก”
“เอ่อ คือเขาอาจจะท้องเสียหนักน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบโทรตามให้เดี๋ยวนี้เลย”
ความจริงฉันโทรตามเขาเป็น100สายได้แล้วมั้ง แต่ยองวอนก็ไม่รับสายเลยสักครั้งหรือว่าจะเป็นลมอยู่ในห้องนอนกันนะ โอ๊ย!! ต้องใช่แน่ๆเลย
“คือ ฉันขอตัวกลับไปดูเขาก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าเป็นลมอยู่ในห้องหรือเปล่าเพราะไม่รับสายเลย”
“ก็ได้ แต่รีบพาเขามาถ่ายด้วยนะ งานจะได้เดินไม่ใช่ให้ศิลปินคนอื่นมานั่งรอเขาแบบนี้”
“ค่ะๆ ได้ค่ะ”
ถ้าเขาเป็หนักขนาดเป็นลมล้มพับไปจริงๆแล้วฉันจะทำยังไงดีเนี้ย โทรหาพี่มีรันดีไหมนะ แต่ตอนนี้เอาเป็นว่าไปดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า เพราะสถานที่ถ่ายรายการอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเท่าไหร่ฉันจึงใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึง และทันทีที่มาถึงก็ขุดร่างอดีตนักกีฬาวิ่งสี่คูณร้อยออกมา เพื่อที่จะขึ้นไปที่ห้องของเขาให้เร็วที่สุด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ยองวอน นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“…” ไม่มีเสียงตอบรับแม้แต่นิดเดียว
“ยองวอน ฉันจะเข้าไปแล้วนะ” เมื่อลองบิดกลอนประตูดูและพบว่ามันไม่ได้ถูกล็อคเอาไว้ฉันจึงได้ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ตอนนี้คงต้องขอเสียมารยาทหน่อยล่ะ
ฉันเดินสำรวจไปจนทั่วแต่กลับพบว่าไม่มียองวอนอยู่ในห้องนี้เลย ตอนนี้เริ่มใจคอไม่ดีจริงๆแล้ว มันเริ่มสับสนไปหมด เขาหายไปไหนจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ทุกทีไม่เคยทิ้งงานและหายไปแบบนี้ ฉันลองโทรหายองวอนอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิมไม่มีการตอบรับจากเขาเลย จะไปเกิดอุบัติเหตุระหว่างขับรถหรือเปล่านะ
เพราะคิดว่าเขาอาจจะกำลังไปที่กองถ่ายฉันเลยลองขับกลับไปที่เดิม และถ้าเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางจริงๆฉันก็ต้องเจอเขาแน่ แต่เมื่อกลับมาที่นี่ก็พบว่าทีมงานกำลังเก็บของกันอยู่
“ขอโทษนะคะ ยองวอนได้มาที่นี่หรือเปล่า” เมื่อเห็นทีมงานหญิงคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดีฉันเลยลองถามเธอเผื่อว่าจะเจอเขาบ้าง
“โอ๊ย! ยองวอนหรอค่ะ ป่านนี้คงถ่ายรายการนู้นอยู่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรหรอกว่าคนอื่นมานั่งรอเป็นชั่วโมง แต่ก็นะไปว่าเขาไม่ได้ ต้องว่าผู้จัดการแบบคุณมากกว่า ทำงานยังไงคะถึงรับงานซ้อนกันแบบนี้ เหอะ” ฉันหรอ ฉันไปรับงานซ้อนตอนไหนไม่ทราบ แล้วไหนยองวอนบอกว่าท้องเสียทำไมไปโผล่ที่รายการอื่นได้

“ในเวลานี้จะมีแค่เราสองคน ผมไม่อยากปล่อยให้มันจางหาย
เป็นอย่างนี้ตลอดไป เพราะผมอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป...”

“พาราดา เข้ามาที่บริษัทเดี๋ยวนี้!” ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรสักคำแต่พี่มีรันก็ตัดสายไปก่อน นี่มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ฉันคงต้องเจอเรื่องยุ่งยากอีกแล้วสิน่ะ เพราะเขาอีกแล้วหรอ ทำไมต้องคอยแกล้งฉันตลอดถึงขนาดหลอกว่าท้องเสีย ขัดคำสั่งท่านประธานไม่มาถ่ายรายการนี้และกำลังจะทำให้เรื่องทุกอย่างดูเป็นความผิดของฉันสิ นายมันร้ายกาจจริงๆ พโยยองวอน

@บริษัท PST จำกัด
“ฉันบอกให้เช็คคิวดีๆไง เรื่องแค่นี้ทำไมถึงปล่อยให้มีปัญหา รู้ไหมว่ามันกระทบกับภาพลักษณ์ของบริษัทแค่ไหน ฉันรับปากเขาไปแล้วแต่กลับทำให้พวกเขาเสียงานแบบนี้ ใครจะรับผิดชอบ”
“ฉันขอโทษค่ะ” เพราะท่านประธานดูโกรธมากจนฉันไม่กล้าพูดหรืออธิบายอะไรออกมาสักคำ ได้แต่นั่งตัวสั่นอยู่แบบนี้
“ไม่เป็นไรนะ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือพี่เธอไม่ต้องกลัว” ซีโน่ที่นั่งอยู่ข้างๆกระซิบข้างๆหูของฉัน ตอนนี้ซีโน่กับฮยอนจุนและพี่มีรันก็อยู่ที่นี่ดัวย ส่วนตัวปัญหาที่หาความซวยให้ฉันยังถ่ายรายการไม่เสร็จ
“เมื่อวานเราเช็คคิวกันแล้ว แต่ในตารางก็ยังว่างอยู่จริงๆ ทางรายการโน้นคงจะขอเลื่อนคิวถ่ายค่ะ” พี่มีรันพูดขึ้นหลังจากที่พวกเรานั่งเงียบมานาน
“แล้วทำไมพวกคุณไม่แจ้ง คุณก็เหมือนกัน” เขาชี้มาที่ฉันอีกครั้ง “ครั้งที่แล้วก็ได้ข่าวว่าไปสายจนยองวอนไม่มีชุดใส่ถ่ายรายการ วันนี้ก็ก่อเรื่องอีกนี่หรอที่บอกว่าทำได้ ผมคงจะต้องพิจารณาข้อตกลงของเราใหม่แล้ว” หมายความว่าจะไล่ฉันออกหรอ ไม่น่ะ “เกิดปัญหาแบบนี้เขาเสียทั้งศิลปินหลักที่ติดต่อเอาไว้ไหนจะต้องมาเสียเวลาอีก แล้วใครจะรับผิดชอบไหว คุณหรอ? มีปัญญารับผิดชอบหรอ?” ท่านประธานตะโกนใส่ฉันด้วยความโมโหอย่างไม่มีทีท่าว่าหยุด
“ผมจัดการเอง” ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองที่ต้นเสียง ซึ่งไม่ได้อยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกแต่เป็นคนที่พึ่งเข้ามาในห้อง
“พี่!! กลับมาแล้วหรอ” ฮยอนจุนทำเสียงตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ซองมินที่ไปถ่ายรายการที่ต่างจังหวัดได้หลายวันแล้ว ฉันก็อยากจะดีใจนะที่ได้เจอพี่ซองมินสักที แต่ทำไมต้องเจอเขาในสถานการณ์แบบนี้ด้วย พี่ซองมินมองมาที่ฉันที่กำลังนั่งตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ไม่นานเขาก็หันกลับไปคุยกับท่านประธานต่อ
“ผมรับผิดชอบเรื่องนี้เอง ดูจากรายงานแล้วคนที่เป็นตัวหลักในรายการก็เป็นเพื่อนๆพี่ๆผมทั้งนั้น ผมจะไปคุยกับพวกเขาและอธิบายทุกอย่าง ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”
“แล้วเรื่องรายการละ นายจะทำยังไง”
“ก็อย่างที่บอกผมจะพูดกับทุกคนและขอร้องให้เขากลับไปถ่ายรายการ ส่วนยองวอนเขาก็จะต้องไปถ่ายรายการนี้เหมือนกัน และผมจะให้เขาไปขอโทษโปรดิวเซอร์ด้วยตัวเอง”
“นายหมายความว่ายังไง”
“เรื่องนี้ผู้จัดการไม่ผิด ตารางงานยองวอนว่างจริงๆ แต่เขากลับโทรไปขอเลื่อนทางรายการSee you เพื่อให้คิวชนกัน เรื่องที่ไปกองสายก็เหมือนกันเขาโกหกว่าเลื่อนเวลาถ่ายทำให้เธอไปสาย” พี่ซองมินพูดทุกอย่างที่ฉันอยากจะพูดมากๆ ตั้งแต่มาถึงที่นี่แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะปริปาก ฮืออออ! พี่ซองมินของฉัน ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ถึงเขาจะอยู่ไกลแต่กลับรู้เรื่องหมดทุกอย่าง สุดยอดมากๆ
“คุณก็รู้ว่ายองวอนปฏิเสธเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ไม่แปลกที่เขาจะพยายามแกล้งเธอเพื่อให้เธอถูกไล่ออก”

หลังจากที่พี่ซองมินของฉันจัดการทุกอย่างเสร็จเราก็เดินออกมาจากห้องของท่านประธาน ฉันรู้สึกสบายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ตั้งแต่มาที่นี่ฉันได้แต่นั่งนิ่งให้เขาด่าแต่พี่ซองมินกลับมาอธิบายทุกอย่างให้ท่านประธานฟังเพื่อช่วยฉัน เจ้าชายขี่ม้าขาวไม่ได้มีแค่ในนิทานสินะ
ส่วนอสูรร้ายก็ไม่ได้มีแค่ในนิทานเหมือนกัน เพราะเขากำลังยืนพิงรถมองหน้าฉันอยู่ เจ้าตัวปัญหา ตัวก่อเรื่องวุ่นวายให้ฉัน ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมให้นายทำฉันคนเดียวอีกแล้วนะ
“โผล่มาได้แล้วหรอไอ้ตัวแสบ” พี่ซองมินเดินมาหยุดที่หน้ารถ
“พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ยังมีหน้ามาถาม นายควรจะขอโทษฉันก่อนที่จะสงสัยอะไรไม่ใช่หรอ
“กลับไปคุยกันที่คอนโด เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ” ทีกับพี่ซองมินว่านอนสอนง่ายจังน่ะ เจ้าอสูรร้ายกำลังจะเปิดประตูขึ้นรถไปตามที่พี่ซองมินบอก แต่นายจะดูสบายใจเกินไปหน่อยไหม
“เดี๋ยวก่อนเจ้าอสูรร้าย” ฉันเดินไปดันประตูปิดก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นรถไป
“อสูรร้ายหรอ?” ยองวอนหันมาทำสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน
ตอนนี้เรายืนเผชิญหน้ากันฉันจ้องหน้าของเขาและเขาก็ยืนจ้องหน้าของฉัน วินาทีนี้ฉันคิดแค่ว่าต้องจัดการอะไรสักอย่างกับหมอนี่เพื่อไม่ให้เขาคิดที่จะแกล้งฉันอีก แต่เพราะเขาทั้งสูงกว่า ตัวใหญ่กว่า แรงเยอะกว่าฉันคงจะไปตบตีเขาแบบในละครไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ
“โอ๊ย! โอ๊ยยยยยยยยยย” เพราะความสูงของฉันที่พอดิบพอดีกับหน้าอกของยองวอน ฉันจึงพุ้งเข้าไปและกัดที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาสุดแรงจนเจ้าอสูรร้ายร้องโอดโอยออกมาลั่นลานจอดรถ ทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของฉันจนตาค้างกันไปเลย
ยองวอนพยายามดันหัวของฉันออกจากหน้าอก แต่นายคงไม่รู้สิน่ะว่าเขี้ยวของฉันมันแหลมคมแค่ไหนแถมยังมีตั้ง2ข้าง ยิ่งเขาดันหัวของฉันออกมันก็จะยิ่งเจ็บ เมื่อฉันกัดเขาจนสะใจแล้วในที่สุดก็คลายออกและรีบหันหลังวิ่งหนีไปที่รถทันที
ยองวอนคงจะเจ็บมากเขาก้มลงและใช้สองมือกุมที่หน้าอกของตัวเองจนตัวโค้งงอไปหมด สมควรแล้วที่โดนแบบนี้อสูรร้ายนิสัยไม่ดีแบบนั้นแค่นี้มันยังน้อยไป ถ้ายังไม่เลิกแกล้งฉันคราวหน้าเจอหนักกว่านี้แน่