วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

วันนี้เป็นวันหยุดก่อนที่เราจะกลับเกาหลีกัน คนอื่นๆก็คงจะออกไปที่บ้านของซีโน่กันหมด มีแต่ยองวอนนี้แหละที่รั้นจะตามฉันมาเพราะบอกเขาไปว่าจะกลับไปที่บ้านที่เคยอยู่กับพ่อแม่ ยองวอนก็เอาแต่บอกว่าจะไปกับฉันด้วย

หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จฉันก็ขับรถออกมาจากโรงแรมตั้งแต่เช้า โชคดีที่ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปมากนักและฉันก็เป็นคนที่ขับรถเก่งมาตั้งแต่เด็ก 

“บ้านเธออยู่ไกลจากที่นี่ไหม”

“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ขับรถประมาณชั่วโมงกว่าๆ”

“งั้นฉันจะเป็นกำลังใจให้นะ” ยองวอนหันมายิ้มให้ฉัน

“นายน่าจะไปเจอคุณแม่ของซีโน่มากกว่า นานๆจะกลับมาประเทศไทย”

“คุณแม่ของซีโน่ฉันเจอบ่อย บางครั้งท่านก็ไปหาเราที่เกาหลี แต่ครอบครัวของเธอฉันยังไม่เคยเจอเลย มาหลงรักลูกสาวเขาจะไม่ไปแนะนำตัวได้ยังไง เรื่องนี้ที่เกาหลีเขาก็สอนมานะ”

“เข้าใจแล้ว เลิกล้อเลียนฉันสักทีเถอะ” 

บ้านของฉันอยู่ต่างจังหวัดแต่เป็นจังหวัดที่ติดกับกรุงเทพฯ ทำให้ใช้เวลาขับรถไม่นานในที่สุดเราก็มาถึง เราต้องจอดรถไว้ที่ฝั่งและต้องขึ้นเรือต่อ ซึ่งฉันก็เช่าเรือไว้เรียบร้อยเพื่อที่ยองวอนจะได้ไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่นๆ ถ้าโชคร้ายเจอแฟนคลับรู้ว่าเป็นยองวอนนี่แย่เลย แถมเรือโดยสารปกติก็แล่นช้ามากกว่าจะถึงบ้านของฉัน

ที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมแห่งหนึ่ง คนกรุงเทพฯ มักจะมากันบ่อยเพราะอยู่ใกล้ๆและก็สวยมากด้วย เรือออกจากฝั่งทันทีที่เรามาถึง อากาศก็ดีไม่ร้อนจนเกินไปด้วยเราใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่บ้านของฉัน

วันนี้อากาศดีและเย็นสบายเหมาะกับการมาพักผ่อนมากๆ ความจริงฉันก็อยากมาค้างสักคืนเหมือนกัน เพราะไหนๆก็ได้กลับมาไทยแล้ว แต่ก็เป็นไปไม่ได้หรอกเพราะพรุ่งนี้เราต้องกลับเกาหลีกันแล้ว Trust5ยังมีงานรออยู่อีกเพียบ ช่วงเปิดตัวอัลบั้มใหม่แบบนี้พวกเขาต้องเดินสายโปรโมทเพลงและไหนจะงานเปิดตัวอย่างเป็นทางการที่จะจัดขึ้นที่เกาหลีอีก

ฉันพายองวอนเดินมาตามชายฝั่งระหว่างทางที่จะไปพบกับครอบครัวของฉัน

“ที่นี่สวยจัง เธอคงจะชอบมากสินะ”

“ใช่ ตอนเด็กๆฉันชอบมาเดินเล่นแถวนี้เป็นประจำ”

“ฉันก็อยากจะเที่ยวเล่นบ้าง วันนี้เราค้างที่นี่ไม่ได้หรอ”

“ก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วสิ นายยังมีงานต้องทำอีก”

“เห้อ! ยังดีที่มีเธออยู่ ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนได้พักผ่อน ไม่งั้นฉันคงเหนื่อยตายแน่ๆ” ยองวอนพูดพร้อมกับจับมือของฉันและยิ้มโชว์ฟันสวยๆ “ฉันอยากพาเธอไปเที่ยวแบบที่ผู้ชายคนอื่นเขาทำกัน วันเกิดเธอทั้งทีแต่ไม่สามารถพาเธอไปกินอาหารดีๆหรือเที่ยวที่สวยๆได้ฉันรู้สึกผิดมาก”

“นายไม่มีทางรู้หรอกว่าสิ่งที่นายทำให้ฉันมันยิ่งใหญ่แค่ไหน สำหรับฉันการมีนายอยู่ข้างๆแบบนี้เป็นสิ่งเดียวที่ทดแทนสิ่งที่ฉันขาดหายไปได้ ครอบครัว เพื่อน คนรัก นายเป็นทุกอย่าง” ทันทีที่ฉันพูดจบยองวอนก็ดึงฉันเข้าไปกอด

“ฉันดีใจที่เธอรู้สึกแบบนั้น” ตอนนี้ที่นี่มีแค่เรา เสียงคลื่นและสายลมที่เย็นสบายมันทำให้ทุกอย่างรอบตัวเราดูเหมือนมีความสุขไปกับเราด้วย 

“ซารัง ฉันว่าเธอควรเปลี่ยนวอลเปเปอร์มือถือเธอได้แล้ว” ยองวอนพูดขึ้นและขยับออกจากฉัน

“เปลี่ยนทำไม รูปที่ตั้งอยู่ฉันสวยดี” มันเป็นรูปคู่ของฉันกับพี่ซองมิน

“ต้องให้ฉันพูดตรงๆใช่ไหม ฉันหึง มากด้วย มันควรเป็นรูปฉันสิ” ยองวอนเริ่มทำหน้าตาอารมณ์ไม่ดีใส่ฉัน เขาหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าและกดไปที่กล้องถ่ายรูป “มาถ่ายรูปกัน”

ถ้าฉันไม่ถ่ายเขาก็คงจะโกรธแน่ๆ ฉันเลยขยับเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะถ่ายรูปคู่กับยองวอน

“1 2 3” ยองวอนกดถ่ายอย่างรวดเร็ว

“ฉันน่าเกลียดหรือเปล่า ยังไม่ทันตั้งตัวเลยนายก็กดแล้ว” ฉันพยายามจะดูรูปที่เขาพึ่งถ่าย

“สวยสิซารังของฉันสวยอยู่แล้ว ฉันส่งรูปให้แล้ว เปลี่ยนวอลเปเปอร์ด้วย เดี๋ยวนี้!!” เขาเน้นเสียงที่คำหลังจนฉันต้องรีบหยิบมือถือขึ้นมาเปลี่ยนรูปทันที

“เรียบร้อยแล้ว โอเคนะ” ฉันพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู

ยองวอนยิ้มด้วยความพอใจซึ่งมันดูน่ารักมากๆ บางทีเขาก็ชอบแสดงมุมน่ารักๆแบบนี้ออกมาซึ่งมันเป็นมุมที่แฟนคลับไม่เคยเห็น ฉันเองยังไม่คิดว่ามีเลย เพราะส่วนใหญ่จะเป็นซีโน่และฮยอนจุนมากกว่าที่คอยอ้อนให้ยองวอนและพี่ๆคนอื่นทำแบบนั้นทำแบบนี้ พอได้ตามที่ต้องการก็จะยิ้มด้วยความพอใจแบบนี้ แต่ใครจะไปคิดว่าพี่ๆเองก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน

เราเดินเล่นริมชายฝั่งมาเรื่อยๆไม่นานก็มาถึงวัดที่ครอบครัวของฉันอยู่ ฉันเดินไปที่หลุมฝั่งศพของพวกเขานี่เป็นครั้งที่2ที่ฉันมาที่นี่ ครั้งแรกคือวันก่อนที่จะไปเกาหลีมันอาจจะดูใจร้ายกับพวกเขาที่ฉันไม่มาเยี่ยมพวกเขาเลย แต่ฉันทำใจไม่ได้จริงๆที่จะต้องมาเห็นและยอมรับความจริงพวกนี้ ฉันนั่งลงข้างๆพวกเขาน้ำตาค่อยๆไหลออกมาทันที ในสมองคิดถึงแต่หน้าพ่อแม่พี่ดลที่ยิ้มให้ฉัน เสียงหัวเราะ ทุกอย่างถึงแม้มันจะผ่านไปนานแต่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำของฉันเลย

“พ่อ แม่ พี่ดล คิดถึงหนูไหม” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและพยายามเอามือเช็ดน้ำตา “หนูขอโทษนะ ที่ไม่ได้มาหาเลยอย่าโกรธหนูนะ”

ยองวอนนั่งลงข้างๆเขาเอื้อมมือมาจับมือของฉัน เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้โดยที่มียองวอนนั่งอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้พูดหรือปลอบใจอะไรฉันเลยแต่กลับปล่อยให้ฉันระบายทุกอย่างออกมา

“สวัสดีครับ ผมชื่อยองวอน” ในที่สุดยองวอนก็พูดขึ้นหลังจากเห็นฉันเอาแต่นั่งเงียบ “ทุกคนไม่ต้องห่วงนะครับหลังจากนี้ผมจะดูแลเธอเอง”

“พวกเขาฟังนายไม่รู้เรื่องหรอก” ฉันหันไปพูดกับยองวอนพร้อมยิ้มให้เขา

“เธอก็แปลให้พวกเขาฟังสิ” 

“เขาเป็นแฟนของหนูค่ะ หล่อใช่ไหม” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้พวกเขา “วันนี้พวกเราต้องกลับแล้วนะคะ เอาไว้หนูจะมาหาใหม่” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ยองวอนมองตามด้วยความมึนงงแต่ก็ยืนขึ้นตามฉัน

“เราจะกลับแล้วหรอ เธอแปลให้พวกเขาฟังแล้วหรอทำไมเร็วจัง”

“ใช่ ฉันบอกพวกเขาแล้ว” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้เขาเพราะไม่ได้บอกตามสิ่งที่ยองวอนพูดเลย

“แน่ใจนะ ทำไมแปลนิดเดียวเองเธอแกล้งฉันใช่ไหม” ฉันไม่ได้ตอบอะไรและเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที

“ซารัง นี่แกล้งฉันจริงๆใช่ไหม” ยองวอนตะโกนตามหลังมาและเดินตามฉันออกมาทันที แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกมาฉันแอบเห็นเขาโค้งคำนับหลุมศพของครอบครัวฉันด้วย น่ารักจริงๆเลย

ตอนนี้ก็เกือบ3โมงเย็นแล้ว ฉันใช้เวลาอยู่กับครอบครัวหลายชั่วโมงเลยนะเนี้ย แต่คงต้องรีบกลับแล้วเพราะฉันไม่อยากขับรถที่นี่ตอนมืดซักเท่าไหร่ 

บรรยากาศตอนเย็นก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากเมื่อเช้ามาก แสงของพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินให้ความรู้สึกที่อบอุ่นและทำให้คนที่มองสบายใจมากๆ ไม่นานเราก็นั่งเรือออกมาถึงชายฝั่งยองวอนดูเพลียนิดหน่อยเขาคงจะเมาเรือ พอได้ขึ้นรถก็หลับทันทีเลย เป็นคนนั่งนี่สบายจังเลย

ฉันขับรถมาจนถึงถนนเส้นที่เปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล ที่ๆฉันเสียครอบครัวไป ที่นี่ดูเปลี่ยนไปเยอะเลย ถนนเส้นนี้ก็ดูสวยงามมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่มีถนนแค่เส้นเดียวคือเส้นที่ฉันขับอยู่ตอนนี้ ส่วนข้างล่างจะเป็นป่าไม้ตอนนี้ก็กลายเป็นถนนเล็กๆอีกเส้นที่ริมถนนเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายชนิดตามข้างทางไปแล้ว จนกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งแล้ว ผู้คนต่างพากันมาจอดรถดูความสวยงามของดอกไม้และต้นไม้หลากหลายชนิด

ถนนเส้นนี้ในความทรงจำของฉันมันเคยเป็นถนนที่ค่อนข้างน่ากลัวและโหดร้ายกับฉัน แต่ตอนนี้การได้กลับมาหลังจากทุกอย่างผ่านไปและกลายเป็นเรื่องของความทรงจำมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก

ฉันมองเข้าไปในรถที่มียองวอนนอนหลับสบายอยู่ข้างใน เขาคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกกลัวที่จะอยู่ตรงนี้ ฉันไม่อยากปลุกหรือรบกวนเขาเพราะคิดว่าให้เขาได้พักผ่อนให้เต็มที่จะดีกว่า หลังจากนี้ยองวอนคงต้องเจอกับงานหนักอีกหลายงาน แค่ได้มองเขาก็สบายใจอย่างบอกไม่ถูกฉันหยิบหูฟังและโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับเปิดเพลงโปรดของฉัน 

ฉันโชคดีที่ตอนนี้มียองวอนมีTrust5ทุกคน มือก็เผลอจับไปที่สร้อยคอที่ยองวอนให้มาโดยไม่รู้ตัว Trust5+1 ฉันคือเลข1เองสินะ

ถนนเส้นนี้ตอนนี้คงเป็นสถานที่แห่งความสุขของใครหลายๆคน ทุกคนกำลังมีความสุขกัน บางคนก็มากับครอบครัวบางคนก็มากับคนรัก การได้เดินจับมือกันมองหน้ากันยิ้มให้กันในสถานที่ที่สวยงามและแสนจะเย็นสบาย ฉันเองก็เข้าใจว่าพวกเขาคงมีความสุขมากแค่ไหน 

“ซารัง” เสียงยองวอนตะโกนขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมอง ถึงฉันจะเปิดเพลงดังมากแต่ก็ยังได้ยินเสียงของเขา นั่นแปลว่ายองวอนคงจะตะโกนเรียกชื่อของฉันดังกว่าเสียงเพลงอีก สีหน้าของเขาตอนนี้ดูตกใจมากและกำลังเดินเข้ามาหาฉัน 

“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ยองวอนดึงฉันเข้าไปกอดทันที 

“ฉันไม่เป็นอะไร” หัวใจของเขาเต้นแรงมาก หูของฉันที่แนบอยู่ที่อกของยองวอนได้ยินมันชัดเจนทุกจังหวะที่หัวใจของเขาเต้น

“ ปล่อยฉันได้แล้วฉันหายใจไม่ออก”  ฉันพูดขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะหายใจไม่ออก“นายเป็นอะไรหรือเปล่า” 

“ฉันแค่ฝันร้าย ไม่มีอะไรหรอก” สีหน้าของยองวอนดูไม่ดีเลยจริงๆ “เรากลับกันเถอะ” 

ฉันจับมือของยองวอนและพาเขาเดินมาที่รถ หรือว่าจะไม่สบายทำไมตัวสั่นๆ ฉันไม่ได้ถามอะไรเพราะเขาดูใจลอยจนฉันคิดว่ารีบพากลับไปพักผ่อนที่โรงแรมสบายๆจะดีกว่า ถึงแม้ฉันจะสงสัยเกี่ยวกับฝันร้ายที่เขาบอกมากๆ แต่ถ้ายองวอนพร้อมจะเล่าเขาคงจะพูดทุกอย่างออกมาเอง

ตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากที่นั่น ยองวอนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เขาเอาแต่นั่งเงียบเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ จนมาถึงที่โรงแรมเราต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ยองวอนทำตัวแปลกๆจนฉันเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงในสถานการณ์แบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นยองวอนเป็นเป็นแบบนี้ เขาดูกังวลและเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา จนฉันไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไร เอาไว้รอให้เขาพร้อมกว่านี้น่าจะดีกว่า