วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

พโยยองวอน

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร ฝันร้ายหรอ ทำไมผมถึงฝันแบบนี้ทั้งๆ ที่ตอนที่เกิดเรื่องใหม่ๆ ผมไม่เคยฝันแบบนี้เลยสักครั้ง แต่ทำไมกลับมาฝันเอาตอนนี้ตอนที่มันผ่านมาหลายปีแล้ว

หลังจากที่ตื่นจากฝันร้ายสิ่งแรกที่ผมมองหาคือซารัง แต่กลับเห็นเธอไปยืนอยู่ริมถนนแบบนั้นทำให้ผมตกใจมากๆ ภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเห็นหน้าไม่ถึง5นาทีแต่ในตอนนั้นใบหน้าของเธอมันกลับชัดมากๆ

“ยองวอนเพื่อนรัก ไปไหว้พ่อตาแม่ยายมาเป็นยังไงบ้าง” จุนโฮที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำและมานั่งข้างๆ ผม

“จุนโฮ ฉันฝันถึงเด็กคนนั้น”

“เด็กคนไหน” จุนโฮถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าผม เราสบตากันแต่ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมทนที่จะพูดออกมาไม่ได้ แต่เหมือนกับความเป็นเพื่อนที่รู้ทุกอย่างในชีวิตของผมทำให้จุนโฮนึกขึ้นได้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากความร่าเริงเป็นสีหน้าที่เคร่งเครียด

“นายจะฝันถึงเธอได้ยังไง ฉันว่านายคงจะเหนื่อยและคิดไปเองมากกว่า”

“ฉันไม่ได้คิดไปเอง แต่ฉันเห็นเธอจริงๆ” ผมตอบจุนโฮทันที “ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเพราะฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นเธอ ฉันน่าจะช่วยเธอ น่าจะพยายามอีกสักหน่อยทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าฉันพยายามอีกสักนิด”

“หยุดพูดเดียวนี้นะ” จุนโฮตะคอกใส่ผม เพื่อให้ผมหยุดสติแตก “มีสติหน่อยยองวอน นายจะพูดแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา เธอตายไปแล้ว และไม่มีทางฟื้นขึ้นมารับรู้ว่านายรู้สึกยังไง ฉันเตือนนายแล้วฉันบอกนายแล้วแต่นายกลับเลือกที่จะทำแบบนั้น และฉันก็เคยบอกแล้วว่าอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”

“ฉันรู้ แต่นายเป็นคนเดียวที่ฉันจะพูดเรื่องนี้ด้วยได้”

“ตอนนั้นอาจจะใช่เพราะฉันเชื่อใจนาย แต่หลังจากที่นายตัดสินใจแบบนั้น ฉันก็ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้กับนายอีก นายก็รู้ว่านายทำฉันกับคนอื่นผิดหวังในตัวนายมากแค่ไหน ไม่ว่าตอนนี้นายจะรู้สึกผิดแค่ไหน แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วยองวอน เธอตายไปแล้ว เพราะฉนั้นลืมมันไปเถอะ” พูดจบซีโน่ก็ลุกออกไป

“คืนนี้ฉันจะไปนอนกับพี่ซองมิน” เขาเดินออกไปจากห้องทันที ผมไม่น่าพูดเรื่องนี้กับเขาเลย ทั้งๆ ที่รู้ว่าจุนโฮไม่ชอบสิ่งที่ผมทำมากที่สุด

ตอนนี้ซารังคงกำลังเป็นห่วงผมมากแน่ๆ เธอคงจะตกใจที่ผมทำแบบนั้น ผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันแต่ตอนที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นหัวใจของผมมันเต้นแรงมากด้วยความตกใจ ยิ่งเป็นหลังจากที่ผมฝันแบบนั้นพอเห็นซารังกลับทำให้ผมคิดถึงเธอ เด็กคนนั้นที่ผมไม่สามารถช่วยเอาไว้ได้และทำผิดกับเธอไว้อย่างมาก ด้วยความตกใจทำให้ผมเห็นซารังเป็นคนๆ นั้น ทั้งๆ ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมากก่อนเลย ทั้งสถานที่ผู้คนและซารังที่บังเอิญเหมือนกันเหตุการณ์ในวันนั้นมาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมต้องหยุดความคิดเอาไว้และเดินไปเปิดประตู

“ฉันมาดูว่านายเป็นอะไรหรือเปล่า” เป็นซารังจริงๆ อย่างที่คิดเอาไว้ เธอคงจะเป็นห่วงมากๆ ผมจับมือของเธอและพามานั่งที่โซฟา

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของผมคงเพราะกลัวผมจะป่วยสินะ

“ตัวร้อนๆ นะ จะป่วยหรือเปล่า”

“ก็แค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก”

“ไปพักผ่อนดีกว่า จะมาป่วยช่วงนี้ไม่ได้” ซารังพูดพร้อมกับลากผมไปที่เตียง

เธอพาผมมานอนที่เตียงพร้อมกับเอาผ้าห่มมาห่มให้ผม แค่เห็นหน้าของซารังผมก็รู้สึกดีขึ้นมากเลย สมแล้วที่เป็นขุมพลังงานของผม

“ฝันดี” ซารังพูดพร้อมกับหันหลังเพื่อจะเดินออกไป ผมรีบคว้ามือของเธอเอาไว้

“อย่าพึ่งไป ฉันนอนไม่หลับ”

“ฉันไม่รู้ว่านายฝันร้ายเรื่องอะไรและมันร้ายแรงแค่ไหน” ซารังนั่งลงข้างๆ ผมและเริ่มพูดขึ้น “ฉันเองก็เคยฝันร้ายอยู่บ่อยๆ จนฉันเริ่มคิดได้ว่ามันก็เป็นแค่ฝัน บางครั้งมันอาจเป็นเรื่องร้ายๆ ที่เคยเกิดขึ้น หรือเรื่องที่ไม่เคยเกิดเลยก็ได้” ผมได้แต่มองใบหน้าแสนน่ารักของซารัง

“ถ้ามันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแสดงว่ามันเป็นแค่อดีตเพราะฉนั้นอย่าปล่อยให้อดีตที่ผ่านมาแล้วทำร้ายนาย แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้น นายยิ่งไม่ต้องไปสนใจมันเลย”

“แล้วถ้ามันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นล่ะ ถ้าฉันเคยทำผิดกับคนอื่นเอาไว้จนลืมมันไม่ได้”

“นายก็ขอโทษเขาสิ”

“ฉันไม่คิดว่าเขาจะยกโทษให้ฉันได้หรอก”

“ก็ถ้ามันเป็นเรื่องที่นายยังยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ เขาก็คงยกโทษให้นายไม่ได้เหมือนกัน” ตอนนี้ผมสับสนมากทั้งๆ ที่ผมไม่เคยต้องคิดเรื่องนี้มานาน แต่วันนี้กลับต้องมารู้สึกผิดแบบนี้

“แต่ยองวอน มันไม่มีหรอกนะ เรื่องที่ไม่สามารถยกโทษให้กันได้ แค่บางครั้งมันต้องใช้เวลา อาจจะนานมากๆ จนนายไม่สามารถรอได้แต่สุดท้ายมันก็จะต้องจบลงอยู่ดี”

“ฉันหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น นานแค่ไหนฉันก็ยังอยากจะรอ”

“นอนเถอะ ฉันจะอยู่กับนายจนกว่านายจะหลับ” ซารังพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวของผม ผมหลับตาลงเพราะรู้สึกสบายใจที่มียัยลูกหมาแสนน่ารักของผมอยู่ข้างๆ สิ่งที่ซารังพูดทำให้ผมคิดได้ว่า ผมก็แค่ต้องรอ ถ้าวันหนึ่งผมสามารถยกโทษให้ตัวเองได้ นั่นก็อาจจะแปลว่าเด็กคนนั้นจะยกโทษให้ผมได้เหมือนกัน ถึงมันจะเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •