วุ่นนัก รักคุณผู้จัดการ

หลังจากที่ฉันเก็บของและคุยกับเจ้าของอพาร์ทเม้นท์เพื่อขอโทษเขา เพราะฉันเข้าๆออกๆเป็นว่าเล่น แต่รอบนี้ฉันบอกให้เขาปล่อยเช่าอพาร์ทเม้นท์ได้เลยเพราะรู้สึกเกรงใจมากๆ ส่วนงานที่ร้านสะดวกซื้อก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะเป็นร้านของญาติฟีฟ่าซึ่งฉันเองก็ค่อนข้างสนิทกับเจ้าของร้านด้วย
ตอนนี้ออกมายืนรอยองวอนอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์เกือบ10นาทีได้แล้ว ทำไมเขายังไม่มานะ หนาวจะตายแล้ว
ปรี้นๆๆ ทันทีที่ฉันบ่นเสียงแตรรถของยองวอนก็ดังขึ้น
“ทำไมนายมาช้าจังล่ะ ฉันหนาวจะแย่อยู่แล้ว” แน่นอนว่ามันต้องเป็นคำแรกที่ฉันพูดกับเขา
“ก็ฉันติดงานอยู่นี่ ผู้จัดการส่วนตัวลาออกโดยที่ไม่บอกสักคำตารางงานฉันก็เลยวุ่นวายเละเทะแบบนี้ เป็นความผิดเธอแล้วมีสิทธิ์อะไรมาบ่น” ยองวอนคนเกรี้ยวกราดเปลี่ยนเป็นยองวอนจอมประชดประชันซะแล้วสิ ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะตอบอะไรเลย เพราะที่เขาพูดมันก็ถูกจริงๆ
“ขึ้นรถสิ จะยืนให้หนาวตายหรอ” ยองวอนรีบเดินมาหยิบกระเป๋าใบน้อยๆของฉันแล้วเอาไปวางที่เบาะข้างหลัง
“ก็ฉันบอกแล้วว่าไปเองได้”
“อยากจะให้พี่ซองมินมารับมากกว่า” นี่เขาจะไม่เลิกล้อฉันจริงๆใช่ไหมเนี้ย
“ไม่เกี่ยวซักหน่อยเลิกล้อฉันได้แล้ว แค่ไม่อยากรบกวน” ฉันหันไปค้อนยองวอน
“ก็แค่วันนี้แหละ ต่อไปฉันจะใช้งานเธอให้หนักเลย” แล้วทำไมต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ฉันด้วย นี่คงไม่ได้คิดจะแกล้งกันอีกใช่ไหม

ไม่นานเราก็มาถึงคอนโด บรรยากาศมันดูเปลี่ยนไปจากการย้ายเข้ามาอยู่ครั้งแรกตอนนั้นมันทั้งตื่นเต้นและก็กลัวว่าจะทำงานได้ไม่ดีมากๆ แต่ตอนนี้มันรู้สึกคุ้นเคยรู้สึกดีที่ได้กลับมาแปลว่าฉันนะไม่ต้องเหงาอยู่ในห้องเล็กๆคนเดียว อยู่ที่นี่ฉันจะได้กินข้าวกับคนอื่นๆ ได้ยินเสียงหัวเราะและได้หัวเราะก่อนเข้านอนมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้มีบ้านอีกครั้ง “กลับบ้านกันเถอะ พโยซารัง” อยู่ดีๆคำพูดของยองวอนก็เข้ามาในความคิดของฉัน เขาเรียกที่นี่ว่าบ้านสินะ
“จ้องหน้าฉันทำไม? หรือเริ่มเห็นฉันหล่อกว่าพี่ซองมินแล้ว” ยองวอนถามเมื่อเขาเห็นฉันจ้องหน้าเขาอยู่นาน
“เปล่าซะหน่อย นายอย่าคิดเองเออเองได้ไหม ก็แค่เห็นว่าอะไรมันติดหน้านายก็แค่นั้น” ฉันตอบและเบือนหน้าหนีเขาทันที
“เอากระเป๋าไปเก็บ แล้วมาที่ห้องฉันด้วย” เขาสั่งฉันทันทีที่เราเข้ามาในคอนโด ฉันได้ยินเสียงของคนอื่นๆดังออกมาจากห้องของพี่ซองมิน วันนี้เขาไม่ทำงานกันหรอ จากเสียงที่ดังมากน่าจะอยู่กันครบเลยแหละ
หลังจากที่ฉันเอาของไปเก็บตามคำสั่งของคุณเจ้านาย ก็เดินมาที่ห้องยองวอนทันที
"สัญญาการทำงานร่วมกันระหว่างพโยยองวอนและพโยซารัง" เขายื่นกระดาษที่เขียนข้อความบนหัวว่าสัญญาการทำงานร่วมกันตัวใหญ่พิมพ์หนามาให้ฉัน
"ทำไมต้องมีสัญญาด้วยล่ะ แล้วทำไมนายถึงเรียกฉันว่าพโยซารังอยู่ได้" ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามเขาทันที
"ก็ฉันบอกแล้วว่าเป็นคนตั้งชื่อเธอ แล้วถ้าไม่ทำสัญญาเดี๋ยวก็ลาออกแบบไม่บอกใครอีก มันทำให้วุ่นวายและก็หงุดหงิดมากๆ” ยองวอนที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงของเขาตอบแบบขอไปทีมากๆ
"ก็บอกแล้วไงว่าออกเพราะนายเกลียดฉัน"
"ฉันก็บอกเธอแล้วเหมือนกันว่าไม่ได้เกลียดเธอ เซ็นๆไปเถอะไม่มีอะไรเสียหายหรอก" เขาเริ่มทำหน้าเบื่อโลกอีกแล้ว
"จะเซ็นอะไรก็ต้องอ่านก่อนสิ เดี๋ยวขออ่านก่อนแล้วจะบอก"
"เรื่องมากจริงๆ"
"พี่ ได้เวลาไปซ้อมแล้ว" ซีโน่ เปิดประตูเข้ามาขณะที่ฉันคุยกับยองวอนอยู่
"อ่าว ซารังเพื่อนรักมาแล้วหรอ ป่ะ ไปดูพวกเราซ้อมกัน แฟนคลับอันดับ1อย่างเธอถ้าเห็นพวกเราซ้อมต้องชอบมากแน่ๆ" ซีโน่เดินเข้ามาจับมือของฉันข้างที่ไม่ได้ถือกระดาษสัญญาอยู่แล้วลากให้เดินตามเขาไป
"เดี๋ยวสิ ฉันต้องไปเก็บของก่อน"
"เสร็จแล้วรีบตามไปนะ พี่ๆรออยู่ที่รถแล้ว" ซีโน่นตะโกนตามหลังฉันมา

@ห้องซ้อม Trust5 บริษัท PST
"ทุกคน วันนี้เราจะมาซ้อมเพื่อคอนเสิร์ตโปรโมทอัลบั้มใหม่ที่ไทยในเร็วๆนี้นะ พวกนายอยากได้โชว์แบบไหนหรือมีอะไรอยากจะโชว์ให้แฟนคลับเป็นพิเศษไหม" ครูฝึกที่เป็นคนสอนเต้นให้พวกเขาพูดขึ้นเมื่อพวกเรามานั่งกันพร้อมหน้าในห้องซ้อมของบริษัท
อีกไม่นานพวกเขาจะมีคอนเสิร์ตเปิดตัวอัลบั้มใหม่กันที่ประเทศไทย และแน่นอนว่าผู้จัดการทั้งหลายก็ต้องไปด้วยฉันเองก็ต้องไปเช่นกัน ครั้งแรกที่ฉันรู้เรื่องนี้ก็รู้สึกหวิวๆนิดหน่อยเพราะที่นั่นเป็นบ้านเกิดและฉันก็ไม่ได้กลับไปเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง
"ผมอยากให้มีอะไรใหม่ๆเพื่อให้แฟนคลับประทับใจ" พี่ซองมินเสนอขึ้น ความจริงพวกนายทำอะไรแฟนคลับก็ชอบหมดแหละ
"ครั้งที่แล้วที่พวกเราไป ก็มีแค่แบ่งทีมเล่นเกมส์ผมว่ามันก็สนุกนะ แต่มันไม่ค่อยได้โชว์เพลงของพวกเราสักเท่าไหร่" ยองวอนพูดขึ้น
"หรือจะทำเป็นรายการแข่งร้องเพลงแบบคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นดี" ฮยอนจุนเสนอขึ้นมาในขณะที่ทุกคนกำลังครุ่นคิด
"ไม่ดีมั้ง ถ้าเราเอาแบบเดิมๆ แถมยังเป็นการแสดงจากที่เราเคยแสดงที่อื่นแฟนคลับอาจจะไม่ชอบแล้วก็น้อยใจได้” คราวนี้เป็นพี่จุนโฮค้านความคิดของฮยอนจุน ฉันว่ามันก็จริงนะ ถ้าเป็นฉันก็คงอยากได้อะไรที่พิเศษกว่าที่อื่น
หลังจากที่พวกเขาและทีมงานคนอื่นๆกำลังนั่งประชุมกันอยู่ และพยายามเปิดดูคลิปการแสดงเก่าๆเพื่อหาไอเดียใหม่ๆ ซีโน่ก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันก็เป็นแฟนคลับพวกเขาเหมือนกัน
"จริงด้วย ทำไมเราไม่ลองถามความคิดเห็นจากแฟนคลับอันดับ1ดูล่ะว่าเธออยากได้อะไร" ซีโน่พูดพร้อมกับหันมามองหน้าฉันที่นั่งอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องซ้อม
"พี่ก็ลืมคิดไปเลยว่าเรามีแฟนคลับอันดับ1อยู่ข้างๆ" พี่จุนโฮก็เหมือนจะเห็นดีเห็นงามด้วย ตอนนี้ทุกคนหันมามองที่ฉันจนเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"นั่นสิ เราน่าจะใช้แฟนคลับอันดับ1ให้เป็นประโยชน์นะ" ฮยอนจุนเสริมขึ้นมาทันที แล้วทำไมพวกเขาไม่เลิกเรียกฉันว่าแฟนคลับอันดับ1สักที ฉันอายจนจะมุดดินหนีอยู่แล้ว
"ซารังเพื่อนรักของนายจะไปอยากดูอะไร นอกจากพี่ซองมินถอดเสื้อ" เจ้าอสูรร้าย นายจะพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นไม่ได้นะ เดี๋ยวเขาก็คิดว่าฉันเป็นโรคจิตหรอก ฉันหันไปทำหน้าหงิกใส่ยองวอนทันที แต่ดูเหมือนทุกคนจะชอบใจที่เขาพูดเพราะทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะออกมาเป็นเสียงเดียวกัน โอ้ยย ฉันอายนะ
"ว่าไงซารัง เธอว่าพวกเราควรจะทำอะไรดีแฟนคลับถึงจะชอบ" พี่ซองมินของฉันหันมาถามทั้งๆที่ยังไม่หยุดหัวเราะกับสิ่งที่ยองวอนพูด
"คือ สำหรับฉัน" ฉันอั้มอึ้งเพราะไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง ถ้าฉันพูดไปมันจะโอเคหรือเปล่า แต่ฉันคิดว่าแฟนคลับคนอื่นๆก็น่าจะคิดเหมือนกัน ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นมากเพราะทุกคนกำลังมองมาที่ฉันอย่างใจจดใจจ่อ
"คือ แฟนคลับจะรู้สึกว่าพวกเขาพิเศษมากเมื่อTrust5 แต่ละคนเล่าเรื่องราวที่พวกเขาไม่เคยรู้" ฉันเริ่มอธิบายสิ่งที่คิดออกมาเรื่อยๆ
"อย่างเช่นตอนที่แต่ละคนให้สัมภาษณ์ว่าทำไมถึงมาเป็นศิลปินฝึกหัดได้ พวกเขาจะรู้สึกว่ารู้จักTrust5มากขึ้น สนิทกันมากขึ้นโดยที่ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย พวกเขาจะรู้สึกพิเศษที่พวกนายยอมเล่าเรื่องแบบนี้ให้พวกเขาฟัง" นี่มันเป็นความรู้สึกของฉันจริงๆเลยแหละ
"อีกเรื่องที่แฟนคลับชอบคือ การได้รับรู้ถึงความพยายามของพวกนาย การได้รับรู้ถึงแรงบันดานใจของพวกนาย" ข้อนี้ฉันเองก็ชอบมากเหมือนกัน ยิ่งได้รู้ฉันก็ยิ่งมีความอดทนและสู้กับเรื่องต่างๆได้
"และเท่าที่ดูการแสดงเก่าๆมา พวกนายยังไม่เคยแสดงละครให้แฟนคลับดูเลย"
"แสดงละครหรอ?" พี่จุนโฮทำหน้าสงสัย เพราะเขาเป็นนักแสดงคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากๆ
"ใช่ค่ะ แฟนคลับชอบดูละครที่พี่แสดงมากๆ ถ้าพวกเขาได้เห็นด้วยตาตัวเองก็คงดีใจ" ฉันหันไปตอบพี่จุนโฮ "พวกพี่น่าจะลองแสดงละเพลงดูนะคะ โดยเอาเรื่องราวของพวกพี่แสดงออกมาให้แฟนคลับดู" ทุกคนดูเริ่มสนใจกับความคิดของฉัน
"เช่นเรื่องราวความประทับใจในตัวTrust5แต่ละคน หรือการเจอกันครั้งแรกของTrus5ทั้ง5คนด้วย หรือความรู้สึกที่พวกพี่มีต่อแฟนคลับจะยิ่งดีมาก" ฉันเริ่มอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้คัดค้านอะไร
"อืม พี่ว่าน่าสนใจมาก ถ้าเป็นละครเราก็จะสามารถแทรกการโปรโมทอัลบั้มใหม่ลงไปได้ด้วย พี่ว่าเป็นไอเดียที่ดี" ครูสอนเต้นพูดขึ้นเมื่อรู้สึกเห็นด้วยกับความคิดของฉัน
"ผมก็เห็นด้วยนะ พวกเรายังไม่เคยแสดงละครเลย ถือเป็นความท้าทายใหม่" พี่ซองมินพูดขึ้นหลังนั่งฟังความคิดเห็นของฉันอยู่นาน
"แต่ละครค่อนข้างจะต้องซ้อมเยอะ ทั้งเรื่องคิวต่างๆ และพวกนายก็ยังไม่เคยทำด้วยจะไหวหรอ" พี่ทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไหวอยู่แล้วครับ พวกเราอยากทำ" ซีโน่ทำเสียงสดใสตอบพี่ทีมงาน
"ถ้าแฟนคลับชอบพวกเราทำได้อยู่แล้ว" คู่น้องเล็กเพื่อนรักดูจะหึกเหิมมาก ฉันดีใจที่ทุกคนชอบความคิดของฉัน ความจริงมันเป็นสิ่งที่อยากเห็นมานานแล้วแหละ
เมื่อทุกคนตกลงเลือกการแสดงละคร ก็ถึงส่วนของการเลือกเรื่องที่พวกเขาจะแสดงซึ่งมีทั้งเรื่องที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก เรื่องที่พวกเขาเคยทะเลาะกันและอีกหลายๆเรื่องมากมาย
"ซารัง!" เสียงพี่ซองมินเรียกฉันที่กำลังนั่งหลับไหลอยู่ข้างประตู "ง่วงหรอ?"
"นิดหน่อยค่ะ" ฉันขยี้ตาตัวเองเพื่อให้ตาสว่างขึ้น
"ไปซื้อของกินกับพี่หน่อย พี่หิว" พี่ซองมินชวนทั้งที ฉันจะปฎิเสธได้ยังไงละ ขณะที่ฉันกำลังลุกและเก็บของใส่กระเป๋า พร้อมสวมเสื้อกันหนาวตัวหนา หางตาก็เหลือบไปเห็นยองวอนนั่งมองฉันกับพี่ซองมินอยู่ เขาต้องกำลังเก็บข้อมูลไว้ล้อเลียนฉันแน่ๆ ชิ้! จากนั้นเราก็เดินมาที่รถของพี่ซองมินซึ่งจอดอยู่ใต้ตึกของบริษัท
"ฉันขอขับรถเองได้ไหมคะ" ฉันอาสาเป็นคนขับรถเองเพราะฉันค่อนข้างไม่ชอบนั่งรถที่คนอื่นขับสักเท่าไหร่
"จะดีหรอ" พี่ซองมินหันมาถาม
"ฉันขับรถแข็งนะคะพี่ไม่ต้องห่วง ตอนทำงานก็ขับรถให้ยองวอนทุกคืนเลย" ฉันรีบตอบพี่ซองมินทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ไว้ใจที่ต้องนั่งรถที่เด็กผู้หญิงอย่างฉันขับ
"โอเค ตามใจเธอ" จะว่าไปก็มีแต่แท็กซี่ที่เคยนั่งตอนไปรับฟีฟ่ากับยองวอนที่ไปส่งที่บ้านที่ฉันไม่ได้เป็นคนขับ นอกนั้นฉันก็มักจะปั่นเจ้าวีโก้กับเดินมากกว่า อ้อ!ยังมีรถทัวร์ตอนที่โดนยองวอนแกล้งอีก
"เธอไม่ชอบให้คนอื่นขับรถให้หรอ" พี่ซองมินหันมาถามฉันด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะ ฉันชอบขับรถเองมากกว่าโดยเฉพาะตอนกลางคืน" ฉันตอบพี่ซองมินตอนที่กำลังตีไฟเลี้ยวออกจากบริษัท
"เหมือนยองวอนเลย เขาก็ไม่ชอบเป็นคนนั่งตอนกลางคืนเขาจะขอขับเองตลอด เห็นมีแต่เธอนี่แหละที่เป็นคนขับรถของเขาตอนกลางคืน" นี่เขาชอบขับรถเองหรอ ทำงานหนักขนาดนั้นเกิดหลับในขึ้นมาล่ะ ไม่รู้จักระวังตัวซะเลย
"เวลาเลิกงานต้องทะเลาะเรื่องใครจะขับรถประจำเลย55555+" ฉันเริ่มเล่าวีรกรรมการร่วมงานของฉันกับยองวอนให้พี่ซองมินฟัง
"55555+ แล้วนี่ยองวอนยังเกเรใส่เธออยู่หรือเปล่า"
"ก็ไม่แล้วค่ะ แค่เขาชอบล้อเรื่องที่ฉันเป็นแฟนคลับพี่ทุกวันเลย" ล้อเลียนจนฉันหงุดหงิดได้ทุกวันจริงๆ
"เธออายหรอ เป็นแฟนคลับพี่มันน่าอายหรือไง" พี่ซองมินที่ตอนนี้กำลังแกล้งทำท่าน้อยใจซึ่งมันน่ารักมาก
"55555+เปล่านะ ฉันไม่ได้อาย พี่เท่แล้วก็หล่อที่สุดแล้ว" ฉันหัวเราะกับทาทางน่ารักๆของพี่ซองมิน
"ดีมาก ทีนี้ยองวอนล้อเลียนก็ไม่ต้องไปโกรธเขาอีกแล้ว เชิดหน้ายอมรับไปเลย" พี่ซองมินพูดพร้อมเอามือมาลูบหัวของฉัน งื้อออ จะอ่อนโยนไปถึงไหน ใจฉันเต้นตึกตักไปหมดแล้ว
"พี่อยากให้เข้าใจเขาหน่อย เขาก็ทำตัวร้ายๆไปแบบนั้นแหละเพราะไม่ไว้ใจผู้จัดการคนอื่น" หลังจากเอามือออกจากหัวของฉันพี่ซองมินก็เริ่มพูดเรื่องยองวอนทันที "ยองวอนเคยมีปัญหาบางอย่างซึ่งมันเป็นเรื่องส่วนตัวที่พี่เล่าให้เธอฟังไม่ได้ แต่มันค่อนข้างจะรุนแรงจนเขาไม่ยอมไว้ใจใครอีกเลย"
เพราะแบบนี้นี่เองเจ้าอสูรร้ายถึงได้อยากไล่ฉันออกจากคอนโด เขาไม่ได้พยายามไล่ฉันออกจากงานแค่ทำเพื่อให้ออกจากคอนโดเท่านั้นเอง นายก็ควรจะบอกฉันดีๆสิพโยยองวอน จะมาแกล้งฉันทำไม
"แบบนี้นี่เอง ฉันก็เข้าใจว่าเข้าเกลียดฉันซะอีก" ตอนนี้เหมือนฉันเริ่มจะเข้าใจยองวอนขึ้นอีกหน่อยแล้ว
"เกลียดที่ไหน เขาออกจะชอบเธอ" พี่ซองมินหันมายิ้มกว้างใส่ฉัน
"ชอบ? ยองวอนเนี่ยนะคะ"
"ใช่ เขาทั้งยอมให้เธอขับรถ เลี้ยงข้าวเธอ ไปปั่นจักรยานเล่นกับเธอ แถมชอบเอาเรื่องแฟนคลับที่เธอเล่ามาบอกพวกพี่ด้วย ตอนแรกที่รู้ว่าเธอลาออกเพราะเขา ยองวอนดูโกรธมากพวกพี่จะโทรหาเธอเขาก็สั่งห้ามไม่ให้ใครตามเธอกลับมาทำงานแต่สุดท้ายพอเห็นเธอก็กลับเป็นคนขอให้เธอกลับมาทำงานซะเอง เขาดูตื่นเต้นมากเลยที่มีผู้จัดการเป็นแฟนคลับ พวกพี่ก็ด้วยดีใจที่เธอมาเป็นผู้จัดการยองวอนนะ" ที่เขายอมให้ทำแบบนั้นเพราะรู้สึกผิดที่แกล้งฉันไว้จนเกือบหนาวตายมากกว่า
"เรื่องวันนี้อีก พี่ชอบไอเดียของเธอมากถ้าไม่ได้เธอที่เป็นแฟนคลับอันดับ1เราคงคิดกันไม่ได้ แฟนคลับคนอื่นต้องชอบมากแน่ๆ"
"แน่นอน แล้วฉันก็เชื่อว่าTrust5 ทำออกมาได้ดีมากแน่ๆ ตื่นเต้นจัง"
"แต่พวกเรายังเลือกไม่ได้เลยนะสิ เธอว่าเราควรแสดงเรื่องอะไร" พี่ซองมินหันมาถามฉัน
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะฉันเป็นคนนอก ฉันไม่รู้ว่าพวกพี่มีเรื่องราวระหว่างกันมากน้อยแค่ไหนรู้แค่ว่าพี่น่าจะเลือกเรื่องที่มีTrust5ทุกคนอยู่ในเหตุการณ์ อาจจะเป็นเรื่องที่ทั้ง5คนมีความสุขด้วยกัน ร้องไห้เสียใจไปด้วยกัน อะไรประมาณนี้" ฉันอธิบายยาวเหยียดให้พี่ซองมินที่นั่งทำหน้าสงสัยอยู่ข้างๆ
"เรื่องที่มีทุกคน เรื่องที่มีความสุขด้วยกัน เรื่องที่เสียใจด้วยกันหรอ"
ตั้งแต่ฉันอธิบายให้พี่ซองมินฟังเสร็จ เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อเลยเพราะเขาเอาแต่นั่งคิดเรื่องที่จะแสดงจนมาถึงที่ร้านสะดวกซื้อ
"ถึงแล้วค่ะ" ฉันเรียกพี่ซองมินเมื่อรถมาจอดที่หน้าร้าน
"โอเค" พี่ซองมินตอบรับสั้นๆและเปิดประตูลงจากรถทันที
ฉันเข้ามาในร้านสะดวกซื้อกับพี่ซองมิน เราเดินไปเลือกของกินตามโซนต่างๆทันที โชคดีที่ตอนนี้ค่อนข้างจะดึกมากแล้ว เลยไม่มีคนอื่นนอกจากเรา2คน ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะต้องกลายเป็นกำแพงปกป้องพี่ซองมินเหมือนตอนที่พายองวอนออกมาปั่นจักรยานเล่นแน่ๆ
"อืม กินอะไรดีน้าาาา" พี่ซองมินที่เดินวนหาของกินอยู่นานพูดขึ้นมาหลังจากที่เลือกไม่ถูกว่าจะซื้ออะไรดี
"ซื้ออันนี้ด้วยได้ไหมคะ ซีโน่กับฮยอนจุนชอบกินนะ" ฉันหยิบขนมที่ซีโน่กับฮยอนจุนเคยบอกว่าพวกเขาชอบกินเวลาต้องทำงานดึกๆแล้วชูให้พี่ซองมินดู
"ได้สิ" พี่ซองมินรับถุงขนมและเก็บใส่ตะกล้าทันที
"เอาน้ำผมไม้รวมด้วย พี่จุนโฮชอบกินเขาจะได้สดชื่น" ฉันชี้ไปที่น้ำผลไม้รวม
"งั้นเอายี่ห่อนี้นะ" พี่ซองมินหยิบกล่องที่วางอยู่อีกชั้นใส่ตะกล้า
"ส่วนยองวอนก็ต้องช็อกโกแลตร้อนเลยค่ะ" เขาคงจะสดชื่นถ้าได้ดื่มอะไรร้อนๆในอากาศที่หนาวเย็นขนาดนี้
"เธอนี่รู้หมดเลยนะว่าพวกเขาชอบอะไร สมแล้วที่เป็นแฟนคลับอันดับ1แล้วแฟนคลับคนอื่นๆจะรู้ขนาดนี้ด้วยไหม" พี่ซองมินเอามือมาลูบหัวของฉันอีกแล้ว อร้ายย พี่ซองมินที่แสนอบอุ่น
“โหวพี่ซองมิน แฟนคลับบางคนอาจจะรู้มากกว่าที่ฉันรู้อีก พวกเขาจำได้ทุกอย่างที่พี่พูดไม่ว่าจะเรื่องเล็กแค่ไหน เพราะฉะนั้นพวกเขาถึงชอบฟังทุกเรื่องที่พวกพี่พูดแม้จะเป็นแค่เรื่องไร้สาระก็ตาม” ฉันหันไปตอบพี่ซองมิน
"จริงหรอ555+ พี่ไม่รู้มาก่อนเลย บางทีก็แค่พูดเล่นกันขำๆ งั้นแล้วของพี่ล่ะ" เขาหันมาถาม
"ของพี่ซองมินเป็นอะไรดีน้าาา" ฉันแกล้งทำเป็นคิดความจริงก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าเขาชอบกินขนมทุกอย่างที่เป็นช็อคโกแลต "ถ้าฉันเหมาช็อกโกแลตทั้งร้านไปให้พี่ซองมิน แล้วคุณอูซองมินจะมีเงินจ่ายไหมคะ?" ฉันแกล้งทำเสียงล้อเลียนใส่
"5555+" เขาไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นร้านสะดวกซื้อเลย "เดี๋ยวนเ พี่ว่าพี่คิดออกละว่าจะแสดงอะไร" เขาหยุดหัวเราะและหันมามองหน้าของฉันอีกครั้ง
"เรารีบจ่ายเงินแล้วก็กลับกันเถอะ พี่จะรีบไปบอกพวกเขา" พี่ซองมินรีบหยิบขนมใส่ตะกล้าและเดินไปจ่ายเงิน

@ห้องซ้อม Trust5
"จุนโฮ ยองวอน ซีโน่ ฮยอนจุน พี่ขอคุยด้วยหน่อย" เมื่อเรากลับมาถึงห้องซ้อมพี่ซองมินก็เรียกทุกคนมาคุยทันที แต่ทำไมต้องแอบคุยกันลับๆที่ห้องอื่นด้วยล่ะ ฉันสงสัยนะเนี้ย คงจะคุยเรื่องการแสดงแหละ
นี่ก็ผ่านไป2ชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วด้วย ฉันเองก็ง่วงมากๆเลย ทำไมเราต้องมานั่งเฝ้าเขาซ้อมด้วยนะ พี่มีรันกับพี่อึนจูไม่เห็นต้องมาเลย ฉันลุกไปนั่งบนโต้ะวางของพร้อมกับเปิดเพลงโปรดของฉันหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋า ไม่นานฉันก็ฟุบหลับลงกับโต๊ะไปพร้อมกับเสียงเพลงอันไพเราะของTrust5

พโย
ยองวอน
ตอนนี้พี่ซองมินเรียกเรามาประชุมเรื่องการแสดงละคร เขาบอกว่าเราจะเซอร์ไพรส์แฟนคลับโดยการแสดงละครเวที ซึ่งจะแบ่งออกเป็น5ตอนสำหรับพวกเรา5คน
เมื่อพวกเราได้ฟังไอเดียนี้ของพี่ซองมินแล้วก็รู้สึกชอบมากๆ และคิดว่าแฟนคลับก็ต้องชอบมากๆ เหมือนกัน
ตอนนี้ก็เป็นงานใหญ่ซึ่งเป็นการเริ่มต้นการแสดงของแต่ละคน คือให้เราคิดเหตุการณ์ที่อยากจะนำมาแสดงให้แฟนคลับดู และเราก็กำลังเคร่งเครียดกับการเลือกเหตุการณ์ความประทับใจกันอยู่ โดยเหตุการณ์ทั้งหมดที่แต่ละคนเลือกจะมาจากเรื่องจริงที่พวกเราได้เจอมากับตัว
ตอนนี้ผมก็นั่งคิดมานานมากเพราะมีหลายเหตุการณ์ที่ผมประทับใจในแฟนคลับของผม
แต่ด้วยเวลาที่จำกัด เราต้องเลือกที่ใช้เวลาไม่มากเพราะต้องคำนึงถึงเวลาที่เราโชว์เพลงจากอัลบั้มใหม่แล้วจะต้องพอดีในแต่ละตอน
ผมต้องเลือกเหตุการณ์เพียงไม่กี่นาทีที่ทำให้ผมประทับใจในแฟนคลับและรู้สึกขอบคุณพวกเขามากๆ โดยการแสดงครั้งนี้มันไม่ได้แค่เซอร์ไพรส์แค่แฟนคลับทุกคน แต่พวกเราตกลงกันว่าจะแยกกันซ้อมละครของแต่ละคน และจะรวมตัวกันซ้อมแค่โชว์รวมใหญ่หลังจบตอนสุดท้ายซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นของน้องเล็กฮยอนจุนโดยเรียงตามลำดับอายุของพวกเรา
และต่างคนต่างจะเก็บเรื่องที่เราจะแสดงเอาไว้เป็นความลับแค่เราและผู้ช่วยในการแสดงเท่านั้น และให้คนอื่นๆในTrust5 ได้ดูพร้อมกับแฟนคลับ
สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่แปลกใหม่และทำให้ผมตื่นเต้นมากๆ เพราะการแสดงเป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยถนัดมันเลยท้าทายความสามารถของผมมาก ยิ่งเป็นละครเวทีที่มีตัวผมเป็นตัวหลักแค่คนเดียวและผมต้องทำทุกอย่างคนเดียวยิ่งหน้าตื่นเต้น ผมคิดว่ามันคงจะเหนื่อยและยากมาก จะทำมันออกมาได้ดีหรือเปล่า แฟนคลับจะชอบไหม แต่ถึงยังไงผมก็จะทำออกมาให้ดีที่สุด
และที่ยิ่งตื่นเต้นไปกว่านั้นคือการต้องมานั่งลุ้นเหตุการณ์ในตอนของคนอื่นๆอีกด้วย นี่แค่คิดก็สนุกแล้วต้องยกความดีความชอบนี้ให้ยัยลูกหมาเลยจริงๆ เพราะเธอเราถึงได้มาลองทำอะไรแบบนี้ การที่มีผู้จัดการที่เป็นแฟนคลับอันดับ1อยู่ใกล้ๆนี่มันดีจริงๆ
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

"ซารัง ซารัง" เสียงเรียกชื่อของฉันเป็นชื่อที่Trust5ตั้งให้ดังขึ้น ปลุกฉันจากการนอนที่แสนจะลำบากลำบน
"คุยกันเสร็จแล้วหรอ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นซีโน่ จึงถามเขากลับไปเป็นภาษาไทย
"อื้อ กลับกันเถอะ" เขาตอบกลับมาสั้นๆ พร้อมกับหยิบเสื้อกันหนาวมาคลุมให้ฉัน
"นายสองคนพูดภาษาไทยกันอีกแล้วนะ แล้วทำไมนายชอบมาวอแวกับผู้จัดการส่วนตัวของฉันจังเลยห้ะซีโน่" ยองวอนที่เดินตามหลังซีโน่มาพูดขึ้น
"เขาก็แค่มาปลุก แล้วเราก็ไม่ได้พูดภาษาไทยเพื่อนินทานายด้วย ทำไมต้องว่าเขา" ฉันหันไปดุยองวอนที่บังอาจมาว่าซีโน่เพื่อนรักของฉัน
"นั่นสิพี่ เราเป็นเพื่อนรักกันคุยภาษาเดียวกันก็ต้องดูแลกันสิโน๊ะ! และซารังก็เป็นแฟนคลับอันดับ1ของเราด้วยนะอย่าลืม ถ้าผมไม่ชวนซารังมาวันนี้เราคงยังนั่งคิดโชว์กันหัวบานอยู่เลย คงได้นอนพรุ่งนี้อ่ะ" ซีโน่หันไปทำหน้างอใส่ยองวอน
"ปกป้องกันเข้าไป เข้ากันดีเหลือเกิน นายจะแลกผู้จัดการส่วนตัวกับฉันเลยไหม เจ้าซีโน่เพื่อนรัก" 5555 ยองวอนพูดว่าซีโน่เพื่อนรักล้อเลียนซีโน่ได้ตลกมาก
"ได้หรอพี่ งั้นโอเคเลย" ซีโน่ทำหน้าตื่นเต้นทันทีที่ยองวอนขอแลกผู้จัดการ
"ฝันไปเถอะ ฉันไม่ให้นายสองคนสมหวังหรอก ไป! กลับได้แล้วหรือจะนอนนี่สองคนเลย" พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องซ้อมทันที

คอนโด Trust5 เวลา 01:29 น.
"อ่าว ซารังกลับมาแล้วหรอ" พี่มีรันถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้อง
"ค่ะ พี่นอนดึกจัง" ฉันถามพี่มีรันเมื่อมองที่นาฬิกาตอนนี้คงก็ตี1ครึ่งแล้ว
"พี่ก็พึ่งกลับมาจากที่บริษัทน่ะ พอดีไปบ้านญาติตอนกลับผ่านบริษัทเลยแวะรับรายละเอียดรายการใหม่ของTrust5มาด้วย"
"รายการอะไรหรอคะ" ฉันหยิบเอกสารที่พี่มีรันส่งให้มาดู
"เป็นรายการสัมภาษณ์นักร้องนักแสดงดาวรุ่งประมาณนี้แหละ แต่ท่านประธานต้องการให้Trust5 ไปออกรายการเพื่อโปรโมทอัลบั้มใหม่ด้วย" พี่มีรันเริ่มอธิบายรายละเอียดให้ฉันฟัง
"โปรดิวเซอร์ค่อนข้างสนิทกับท่านประธาน เลยติดต่อไปทางท่านประธาน" พี่อึนจูพูดเสริมขึ้น
"คงกลัวว่าติดต่อมาทางเราแล้วพวกเขาจะไม่ไปออกรายการมากกว่า" พี่มีรันรีบพูดขึ้นมาขัดพี่อึนจูทันที ทั้งสองคนมองหน้ากันแบบเซ็งๆ
"แล้วทำไมติดต่อมาทางเราแล้วTrust5ต้องไม่รับด้วยล่ะคะ" ฉันละสายตาจากเอกสารและหันไปถามพี่ๆผู้จัดการทั้ง2คน
"เรื่องมันยาวน่ะ ไว้เดี๋ยวซารังก็รู้เอง" พี่อึนจูพูดปัดคำตอบไปเฉยเลย
"อ้อ! แล้วบอกพวกเขาด้วยนะ ว่าท่านประธานรับงานมาแล้ว"
"ได้ค่ะ" ฉันตอบรับแบบมึนๆงงๆ พี่ๆก็เหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรมาก แถมยังเหมือนการบังคับให้ไปอีกต่างหาก คงไม่ใช่รายการแปลกๆแบบครั้งที่แล้วหรอกนะ
"เอ่อ พี่อึนจูพี่มีรัน รายการนี้คงไม่ใช่รายการแย่ๆแบบครั้งที่แล้วที่ให้หนูทำงานอีกใช่ไหมคะ” "ฉันอดถามไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าเป็นรายการแบบนั้นฉันก็อยากให้Trust5 รู้และอยากให้พวกเขาไม่ยอมไปมากกว่า
"ไม่ใช่หรอกจ้ะ ไม่มีทีมงานตากล้องโปรดิวเซอร์นิสัยไม่ดีแบบนั้นหรอก" พี่มีรันตอบทำให้ฉันค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

เช้าวันต่อมา…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"อ่าว ซารังเข้ามาสิ" เป็นพี่จุนโฮที่เดินมาเปิดประตูให้ ฉันเดินตามเขาเข้ามาในห้อง ตอนนี้พี่จุนโฮไม่ได้ใส่เสื้อข้างบนซึ่งมันเซ็กซี่มาก อร้ายยยย
"ยองวอนเขาหลับอยู่" พี่จุนโฮหันมาพูดพร้อมกับหยิบเสื้อยืดขึ้นมาใส่
"พี่ตื่นเช้าจังเลย" ฉันถามพี่จุนโฮเพราะเห็นว่าเขาน่าจะตื่นนานแล้ว
"พี่หิวน่ะ ว่าจะออกไปหาไรกินข้างนอกหน่อย อีกแปปเดียวยองวอนก็ตื่นแล้ว เธอจะรอที่นี่ก็ได้นะ"
ห้องของพวกเขารกมากกกก ตอนนี้พี่จุนโฮเดินออกไปจากห้องเหลือแค่ฉันที่นั่งอยู่บนโต๊ะวางของ ฉันเดินไปข้างเตียงและนั่งลงเพราะอยากจะลองเรียกเขาให้ตื่น
"ยองวอน ยองวอน" หลับสนิทเลยเรียกก็ไม่ตื่น คงจะเพลีย
"อื้อออ" ยองวอนพลิกตัวจากที่ตอนแรกหันหลังตอนนี้กลายเป็นว่าเขาหันหน้ามาทางที่ฉันนั่งอยู่จนหน้าของเราเกือบจะชนกัน ฉันรีบดึงตัวออกมาห่างเขาทันทีด้วยความตกใจ
ตอนนี้ฉันหยุดจ้องเขาไม่ได้เลยเหมือนโดนสะกด เพราะเขาหล่อมากยิ่งหลับยิ่งหล่อ ตา ปาก จมูกของเขา ทุกอย่างดูสมดุลและเข้ากันได้ดีมาก ปากอมชมพูที่บงบอกถึงสุขภาพของเขา เหมือนเห็นรูปวาดในหนังสือการ์ตูน ความจริงยองวอนก็หล่อไม่แพ้ที่ซองมินหรือพี่จุนโฮเลยนะ
"นี่เธอแอบเข้ามาข่มขืนฉันหรอ" เสียงของยองวอนเรียกให้ฉันตื่นจากความคิด
"จะบ้าหรอ ถ้าจะข่มขืนฉันไปห้องพี่ซองมินดีกว่ามาหานาย" ฉันถอยห่างออกมาจากเตียงเขาอีกหน่อยและหันหน้าไปทางอื่น
"โอ้โหว เดี๋ยวนี่ยอมรับดื้อๆแบบนี่เลยหรอยัยแฟนคลับโรคจิต" แน่นอนก็พี่ซองมินบอกให้ฉันยืนอกยอมรับไปเลย แต่เขาไม่ได้บอกให้ฉันยอมรับว่าคิดจะข่มขืนเขาหรอกนะ ยองวอนลุกจากเตียงขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงก่อนจะเอามือลูบหน้าและผมของตัวเอง ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ใส่เสื้อเหมือนกัน ความจริงแล้วหุ่นของเขาดีพอๆกับหุ่นของพี่ซองมินเลย โอ๊ะ! แผลนั่น เป็นแผลเป็นเลยนี่
“นายเจ็บมากหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าหน้าอกของเขาเป็นรอยแผลเป็นจากการที่โดนฉันกัดก็รู้สึกผิดนิดหน่อย ทำไมตอนนั้นมันรู้สึกสะใจจนลืมคิดเรื่องรอยแผลเป็นเลย
“หมายถึงอะไร” ยองวอนทำหน้างงนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็เหมือนจะนึกออก “อ่อ แผลที่หัวนมของฉันน่ะหรอ” แหม พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำ อ้อมๆหน่อยก็ได้แล้วทำไมฉันต้องหน้าร้อนแบบนี้ด้วย
“อืม เจ็บหรือเปล่า”
“ตอนนี้แผลไม่เจ็บแล้ว แต่เจ็บใจมากกว่า ดูสิเป็นแผลเป็นเลย เรียกค่าเสียหายดีไหม” เมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้ตอบอะไรและนั่งทำหน้าสำนึกผิดอยู่ยองวอนเลยพูดเปลี่ยนเรื่องสะเอง “แล้วมาห้องผู้ชายแต่เช้า มีเรื่องอะไร”
"ฉันแค่จะมาคุยเรื่องสัญญา แต่นายก็หลับเหมือนซ้อมตายอ่ะ" ฉันเริ่มเข้าเรื่องที่เป็นสาเหตุให้ฉันมานั่งดูเขานอนอยู่ตรงนี้
"ทำไม มีปัญหาอะไรหรอ" ยองวอนลุกจากเตียงและเดินไปเทน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะมาดื่ม โอ้ยยย นายจะแซ็กซี่ไปแล้วน่ะ แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านประตูระเบียงที่ไม่ได้ปิดผ้าม่าน กับชายหนุ่มที่แสนเพอร์เฟคในชุดกางเกงวอมที่ท่อนบนไม่ได้ใส่อะไร เหมือนฉากในละครชัดๆ
"คือ มีบางข้อที่มันแปลกๆ" ฉันพยายามห้ามความคิดและรีบหันหน้าไปทางอื่น
"แปลกยังไง" เขาวางแก้วน้ำที่มือและลงไปนั่งที่เก้าอี้
"ก็อย่างบางข้อมันไร้สาระมากๆ" ฉันเลยลุกจากพื้นขึ้นไปนั่งบนเตียงของเขาแทน สายตาก็แอบเห็นผ้าพันคอใต้หมอนซึ่งมันเป็นผืนเดียวกับที่เขาเคยโวยวายเพราะฉันเอาไปใส่โดยไม่ได้บอก นี่ของรักของหวงขนาดเอามาไว้ใต้หมอนเลยหรอ
“ เช่นห้ามฉันโกหกนาย แล้วถ้ามันเป็นเรื่องที่บอกไม่ได้เรื่องส่วนตัวของฉันล่ะ ห้ามฉันมีความลับ ห้ามฉันพูดเรื่องทุกอย่างของนายให้คนอื่นฟัง เรื่องพวกนี้มันจะเป็นไปได้ยังไง"
"ทำไมจะเป็นไม่ได้ ห้ามโกหก ห้ามมีความลับ เช่นถ้าเธอทำข้อตกลงอะไรกับประธานก็ต้องบอกฉันด้วย ห้ามเอาเรื่องของฉันไปบอกคนอื่นก็ตามนั้นเลย" นายก็พูดเหมือนง่ายนะพโยยองวอน
"แล้วถ้าบางเรื่องฉันต้องพูดล่ะ บางครั้งฉันก็ต้องรายงานเรื่องนายกับท่านประธานกับพี่ผู้จัดการคนอื่น" ฉันคัดค้านสัญญางี่เง่าของเขาเต็มที่
"เธอก็มาบอกฉันก่อนสิ ฉันจะตัดสินเองว่าจะให้พูดหรือเปล่า" สัญญาอะไรของเขา แบบนี้มันมีที่ไหนกัน
"งั้นขอเพิ่มข้อตกลง" ในเมื่อเขายืนยันจะทำสัญญานักหนา ก็ได้ฉันไม่ยอมเสียเปรียบนายหรอก
"ได้สิ เธออยากจะเพิ่มอะไรก็เขียนมาเลย" ยองวอนหันมาตอบทันที
"ทุกข้อที่นายเขียนมา ฉันขอแบบนี้ด้วยเหมือนกัน" ฉันอยากจะรู้นักว่าถ้านายต้องทำตามข้อตกลงนี้บ้างจะทำได้ไหม
"ได้สิ" ห้ะ! นี่นายไม่คิดอะไรเลยหรอ เขาเดินมาหาฉันและหยิบสัญญากลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม พร้อมกับหยิบปากกาไปเขียนอะไรบางอย่าง "อะ เรียบร้อยเซ็นสิ"
"ทุกข้อในสัญญา พโยยองวอนก็จะทำตามเพื่อรักษาสิทธิของพโยซารังเช่นกัน" นี่คือข้อความที่เขาเขียนเพิ่มลงในสัญญา ก็โอเคฉันถือว่าไม่เสียผลประโยชน์ ฉันรับสัญญามาและเซ็นลงไปทันที
"ฉันจะเก็บเอาไว้เอง" ฉันพูดหลังยองวอนเซ็นชื่อเสร็จ เขายื่นสัญญาให้ฉัน ทำไมฉันต้องมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยเนี้ย