มรสุมรักร้าย

 
 
 
 
 
                  ณ โต๊ะอาหารในเวลาเช้าครอบครัวศิลาวงษ์ดูจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าในรอบหลายปี เว้นเสียแต่มีส่วนเกินที่ดูจะทำให้บรรยากาศเสีย กัญญาร์ที่งอนสามีมาหลายวันพรางจะลุกหนีแต่โดนลูกๆห้ามไว้เลยต้องนั่งปวดใจ
                 “นี้สำลี ไปตามยายเฟื่องมาที”  ประภาวีหันไปสั่งคนใช้วัยสามสิบต้นๆราวคุณผู้หญิงของบ้านทำเอาสามแม่ลูกนั่งหมั่นไส้จนตาเขียว ส่วนคนใช้เมื่อนายสั่งก็จำต้องทำตามแม้จะไม่ชอบใจผู้หญิงคนนี้นัก
สองพี่น้องจ้องประภาวีเอาเป็นเอาตายซึ่งแผ่ซ่านไปด้วยความเกลียดทว่าประภาวีหาได้สนใจไม่ทั้งยังปั้นหน้ายิ้มทักทายจนฝ่ายนั้นแทบแยกเขี้ยวใส่ เพราะการมาของบุคคลน่ารังเกียจไม่แพ้กันเดินเข้ามาซะก่อน
                 “อ้าวหนูเฟื่องมานั่งทานข้าวก่อนสิ”  เศรษฐาเอ่ยชวน
                 “เอ่อ..”  ถ้าเธอกินมีหวังซ็อกตายเพราะสายตาของสองพี่น้องที่มองมาแน่ “ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีเฟื่องมีเรียนเช้าเดี๋ยวสาย”
                  “ถ้ากลัวสายไปพร้อมลุงก่อนก็ได้วันนี้ลุงขี่รถผ่านแถวนั้น”
                  “เอ่อ...”
                  “มานั่งก่อนเถอะน่า เสียมารยาทจริงลูกคนนี้ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะเลยต้องเสียเวลาเลย”  ประภาวีดึงลูกสาวให้มานั่งข้างตน ทั้งยังส่งสายตาขอลุแก่โทษให้ทุกคน ก่อนจะหยุดลงที่ปวิชด้วยการกระตุกยิ้มน้อยๆ
                “สำลีตักข้าว”ประมุขของบ้านสั่ง
                “ก็อย่างว่าล่ะ คนที่มาจากที่ต่ำๆคำว่ามารยาทที่ดีมันคงไม่มีอยู่ในหัว”  อยู่ๆปวิชก็พูดลอยๆขึ้นมาหากแต่สายตากลับจ้องแกงเขียวหวานตรงหน้า แต่ปัญรินทร์รู้ดีว่าเขาหมายถึงใคร
               “ตาฟาร์ม”  เศรษฐาปรามพอจะรู้ว่าลูกคนสื่อถึงใคร ทว่าคนโดนปรามหากลัวไม่
                 “ต่ำทรามจริงๆ”  น้ำข้าวเสริมทัพบ้างจากที่นั่งนิ่งมานาน ตอนนี้เธอมีพี่ชายเป็นกองหนุนแล้วเหตุใดจักต้องกลัวอีก ยอมรับอย่างลูกผู้หญิงเลยว่าหลอนยังจำตอนที่มันตบได้ไหนจะแววตาอันน่ากลัวแบบนั้นอีกมันทำให้เธอไม่กล้าต่อกรกับพวกมันได้แต่ยืนเบ้ปากเหลือกตาใส่กระโกนด่าจากที่ใกล้ไกลบ้าง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เอาคืนเพียงแค่รอโอกาสเท่านั้น
                “ยายข้าว”  บิดาถึงขั้นตวาดลั่นกับวาจาบุตรสาว
                “คุณภาททำไมตวาดลูกอย่างนี้”  เป็นกัญญาร์ที่ออกเสียงด่ากลับเพราะแต่เด็กจนโตเธอไม่เคยให้ใครมาตวาดใส่ลูกเธอสักคนมีก็แต่คนตรงหน้าที่บอกกี่ครั้งก็ไม่ฟัง
                 “คุณก็ให้ท้ายมันอยู่ได้ มันถึงไม่รู้จักโตสักทีงานการก็ไม่รู้จักทำบอกให้ไปเรียนต่อมันก็ไม่ไป”
                  “ลูกยังเด็ก ให้เวลาแกสักหน่อย”  ถึงน้ำข้าวจะอายุยี่สิบหน้าแล้ว ถึงยังไงในสายตาคนเป็นแม่ลูกยังยังเป็นเด็กเสมอ
                   “คุณพ่อก็เอาแต่โทษคุณแม่ ที่ข้าวเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งมันก็มาจากพ่อทั้งนั้น ไม่รู้ตัวเลยหรือไง”น้ำข้าวตวาดกลับบิดาเสียงแข็งปนตัดพ้อ ทำเอาปัณรินทร์หน้าชาเพราะคงไม่พ้นตนกับแม่ที่เป็นเหตุ ต่างจากประภาวีที่ยิ้มในใจ
                   “อย่ามาตลาดใส่พ่อนะยายข้าว”
ไม่แม้แต่จะฟังสาวเจ้าก็เดินเท้ารัวออกไป ตามด้วยกัญญาร์ที่หันมาหลับตาชังใส่สามีก่อนจะตามลูกไปอีกคน
                   “ดูเอาเถอะแม่กับน้องแก”  ถอนหายใจเบื่อหน่าย ปวิชไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องสองแม่ลูกคนน่าชังแทบกลืนกิน
                     “เอ่อ..หนูขอโทษนะคะที่เป็นต้นเหตุ”
                     “หึ..ถ้าสำนึกผิดจริงๆเธอสองคนแม่ลูกก็ไม่ควรมานั่งเสนอหน้าตรงนี้”  ปวิชชิงพูดตัดหน้าบิดา
                      “นี้แกจะหุบปากเงียบสักคนไม่ได้หรือไง”  ว่าพร้อมส่งสายตาขอลุแกโทษให้สตรีทั้งสอง “ผมขอโทษแทนลูกด้วยนะคุณภา”
                   “ไม่เป็นไรหรอกค่ะภาเข้าใจดีว่าคุณคงไม่ชอบภา งั้นภาขอโทษคุณฟาร์มด้วยนะคะ”  สีหน้าแสร้งเศร้ามองลูกเลี้ยงอย่างเข้าใจทว่าสายตาข้างในกลับยิ้มร่าสะใจ  ชายหนุ่มถึงกลับกำหมัดแน่นถ้าคนตรงหน้าเขาเป็นชายคงได้ดวนหมัดกันวันละหลายรอบ
                   “หยุดตอแหลได้แล้วฉันจะอ้วก”
                    “ฟาร์ม”
ปวิชเดินออกไปแล้วแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเห็นใจเขานัก แม่เธอก็ทำเกินไปจริงๆปัญรินทร์ก็รู้จักนิสัยแม่ตัวเองดีถึงจะโดนคนบ้านนี้ด่า เขาก็ไม่ผิดผิดที่ครอบครัวเธอเข้ามาบุรุกเอง
 
 
 
 
ติดงานหนักไม่มีเวลาอัปคนที่ตามอย่าพึ่งลืมกันนร๊า จะพยายามอัปบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้