มรสุมรักร้าย

บทที่3

นี้สิ....ถึงเรียกนรกของจริง

           ปี๊กกกกกก

             “โอ้ย”ร่างบางถึงกับนั่งก้นจ้ำบนฟุตบาตร  ไอ้บ้าที่ไหนมาเล่นพิเรนทร์แถวนี้วะ จงใจแกล้งกันชัดๆเธออุดส่าเดินอยู่ริมฟุตบาทไม่ได้ทะเล่อทะล่าเดินกลางทางสักหน่อย มือก็ยันตัวลุกขึ้นตาก็เพ่งมองรถสปอร์ตหรูรุ่นใหม่ป้ายแดงดูแล้วรถน่าจะพึ่งออกใหม่สดๆร้อนๆแล้วคนขับคงพึ่งเป็นรถถึงขับได้แย่ขนาดนี้ ก็ได้เธอจะให้อภัยเพราะความมือใหม่ก็แล้วกัน

ซวยจริงๆเลยเฟื่องเอ้ย เมื่อวานก็รถเกือบชนตายเพราะเดินไม่รู้จักมองจนได้แผลที่เข่า ซ้ำวันนี้ยังยังโดนรถเฉี่ยวทั้งที่เดินถูกกฎจราจรจนก้นช้ำ

             “ว่าไงวะ ไอ้เพื่อนยาก ลมอะไรหอบแกมาทีนี้”  ปริม ผู้บริหารบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องรายใหญ่ของเอเชียเอ่ยทักทายเพื่อนซี้ที่ไม่เจอกันนานมาหลายปี นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ

                     “อารมณ์เสีย” ถอนหายใจเฮือกใหญ่

                     “หึ...ฉันมีอะไรเด็ดๆมาแนะนำรับรอง”  เดินเข้ามานั่งตบไหล่เพื่อน “แกหายอารมณ์เสียแน่”

ปวิชหันมาจ้องหน้าเพื่อนเห็นมันยิ้มเจ้าเล่ห์เขาก็พอเดาออกว่าอะไรเป็นอะไรเนื่องด้วยเป็นเพื่อนกันมานานเลยรู้นิสัยมันดี ปริมสบตาเพื่อนกลับทั้งยังยิ้มพราว

                    “อะนี้นามบัตร....เด็ดจริงคนนี้ฉันรับประกัน”ทำท่าตบอกยกนิ้วเยี่ยม

                     “ฉันก็ได้กินต่อแกนะสิ ไม่เอาหรอก”

                     “ฉันรู้หรอกว่าคนอย่างแกไม่ถือ”

สมัยยังเรียนปริญญาตรีอยู่ไทยเขากับปวิชเคยซื้อบริการผู้หญิงคนเดียวกันก็ยังมี และเขาคิดว่านิสัยมันยังไม่เปลี่ยนไปหรอกขนาดอยู่ที่เมืองนอกเขายังได้ยินข่าวว่ามันควงไม่ซ้ำหน้าแถมเพิ่มดีกรีสามต่อหนึ่งก็มี

                 “ไปเถอะน่า...คงไม่แพ้สามสาวที่แกเคยควบครั้งเดียวมาหรอก”

                 “ไอ้นี้รู้ไปซะทุกอย่างจริงๆเลย”  ปากหยักระบายยิ้มเพราะไม่ได้เคืองเพื่อนเลย หากแต่มันก็รู้ดีไปซะทุกอย่างจริงๆจนเขานึกว่ามันมีตาทิพย์ “ไว้เดี๋ยวจะรองไป”

                 “ไปกันคืนนี้เลย..ฉันเมื่อยตัวจนไม่มีแรงจะทำงานแล้ว..นี้ก็ทำงานหนักจนไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์”

ปริมพูดติดตลก คนฟังได้แต่นั่งยิ้มส่ายหน้าเบาๆ มันเองก็ใช่ย่อยเสียทีไหน

                                                             สถานที่เริงรมย์ย่านคนไฮโซระดับเศรษฐีมีกระตังสองชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีกำลังนั่งดื่มในโซนห้องวีไอพีสายตาอันกรุ่มกริ่มก็จ้องหาเหยื่อ กลับไม่มีใครน่าลิ้มลองสักรายสำหรับปวิชจนเริ่มเบื่อหน่าย

                   “เมื่อไหร่เด็กที่แกติดต่อไว้จะมาสักทีวะ เสียเวลาจริงๆ”  พรางยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นมาดูเวลา

                   “ใจเย็นหน่อยสิวะ อยากได้ของเด็ดมันต้องรอคนนี้ถึงใจแกแน่รับรอง”  ปริมฟันธงอีกยกอย่างกับเป็นพรีเซนเตอร์ขายของก็ไม่ปาน

                 “นั้นไงมาแล้ว”

สาวสวยหุ่นเอ็กที่สองหนุ่มกำลังรอเดินเข้ามานั่งคั้นกลาง ไม่ลืมทักทายลูกค้าคนเก่าและคนใหม่นั่งหน้าเบื่อหน่ายไม่เข้าโลกจนเธอรู้สึกถึงความเร้าใจถ้าหากอยู่บนเตียงด้วยกันไหนจะใบหน้าอันหล่อเหล่าดั่งเทพบุตร

               “สวัสดีค่ะคุณฟาร์ม ชื่อมะนาวนะคะ”  มือก็จับคลำลูบไล้ปวิชออดอ้อนเอาอกเอาใจ ทว่าฝ่ายชายกลับนิ่งมองไปด้านข้าง ทำเอาสาวตัวท็อปของร้านหน้าชาเป็นระนาว ปริมเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยเตือนสติเพื่อนพอจะรู้ดีว่ามันอารมณ์เสียด้วยเป็นคนไม่ชอบรอคอยอะไร

              “ไอ้ฟาร์มแกก็สนใจน้องหน่อยสิวะ”

ปวิชวหันมองผู้หญิงที่ทำให้เขาอารมณ์เสียเขามาซื้อบริการไม่ได้มาต่อแถวรอคิวเพื่อกินฟรี

 มะนาวยิ้มร่าจริตจะกร้านเริ่มกลับมาอย่างมั่นใจว่าชายหนุ่มคงหลงเสน่ห์เธอเขาให้ มือก็ลูบไล้ต้นขาหนัดแน่นไล่ไปจนหน้าท้องเป็นลอนแข็งแรงต่ำลงเรื่อยที่หัวเข็มขัดเลื่อนลงมา จนชายหนุ่มต้องจับมือเล็กๆนั้นไวถึงว่าล่ะไอ้ปริมถึงชอบหนักขนาดนี้ ดูหน้าแล้วคงผ่านการศัลยกรรมมาเยอะจมูกเด่นชัดจนเห็นศิลิโคนเป็นแท่งหน้าอกไซส์บิ๊กดูปลอมใหญ่จนเขานึกกลัวมันระเบิด แต่เอาเถอะรอมาจนถึงนี้แล้วลองดูก็ไม่เสียหายอะไร

                  “ไม่ชอบหรอค่ะ”

                  “ชอบ แต่อย่าพึ่งทำให้มันตื่นฉันยังอยากกินเหล้ากับเพื่อนต่ออีกหน่อย”

ผู้ชายคนนี้ช่างน่าค้นหายิ่งนัก มะนาวคิดในใจปากก็โปรยยิ้มหวานยั่วยวน หากแต่ไม่ได้ทำให้เธอน่าสนใจขึ้นเลยในสายตาปวิช

               “ถ้างั้นมะนาวจะไปสั่งเหล้ามาเพิ่มให้นะคะ คืนนี้เราจะได้สนุกกัน”  ประโยคหลังหันไปกระชิบให้ได้ยินเพียงสองคน

                                                             มือบางบรรจงแกะกะดุมเสื้อเชิ้ตจนหมดก่อนจะเคว้งทิ้งให้พ้นทาง เลื่อนมาปดเข็มขัดต่อด้วยกางเกงยีนส์เนื้อดี จน ณ ตอนนี้เหลือไว้เพียงกางเกงในบ๊อกเซอร์ มองดูสิ่งที่ตุงออกมาจากด้านในก็พอจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ตามองมือก็ลูบไล้คลึงบริเวณความเป็นชายจนเธอนึกกลัวกางเกงในที่ห่อหุ้มจะขาดเพราะมันผงาดตื่นเร็วเสียจริง ก่อนจะเปลี่ยนมาผลักให้นอนบนเตียง หญิงมากประสบการณ์กระโจนค่อมบุรุษร่างโตลิ้นค่อยๆเลียบริเวณยอดถันชาย

ปวิชจะลองทำหน้าที่เป็นฝ่ายรับสักวันเห็นท่าจะไม่ไหว เพราะหลอนเล้าโลมเก่งเหลือเกิน เห็นท่าจะไม่เป็นไปตามความตั้งใจ มือหนาก็เริ่มลูบไล้เค้นคลึงตอบบ้าง หากแต่....เสียงโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของเขาดังขึ้นเสียก่อน ดูท่าเจ้าตัวก็อยากรับอยู่ไม่น้อยจนผละออก

นี้มันวันบ้าอะไรกัน เขาไม่เคยมีเซ็กกับใครแล้วได้รอถึงเพียงนี้

                    “เอ่อ...นาวขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ  แป๊บนึ่งกลับมาจะจัดให้ยันสว่างเลย”ยื่นหน้าไปหวังจะจุ๊บแก้มหากแต่ชายหนุ่มกลับเบียนหน้าหนีส่งสายตาดุๆกลับมาจนเธอนึกกลัว

เขาไม่ชอบให้ใครมาหอมแก้มและไม่ชอบหอมแก้มใครหากไม่ใช่คนรัก

                     “คราวหน้า...ถ้าอยู่บนเตียงกลับลูกค้าเธอควรจะมีมารยาทมากกว่านนี้นะว่าเรื่องโทรศัพท์ควรรับหรือไม่”  น้ำเสียงกลั๊วความไม่พอใจ  ปวิชลุกขึ้นใส่เสื้อผ้ามะนาวเห็นท่าไม่ดีจึงถลาเข้าสวมกอดด้ายหลังลูกค้ากระเปาหนักแบบนี้เธอจะปล่อยไปไม่ได้

                     “มะนาวขอโทษค่ะ มะนาวไม่รับสายแล้วเรามาต่อกันเถอะค่ะ”

                     “ปล่อย”ตะเบ็งเสียงหนัก หญิงสาวสะดุ้งจนต้องปล่อยเพราะกลัวจนใจสั่น

                     “นี้ค่าตัวเธอ”  จากไปพร้อมกับการทิ้งเงินปรึกหนา ไม่คิดจะสนใจใยดี

                                                             ปัญรินทร์ที่กลับบ้านดึกอีกวันเดินหลบหลังพุ่มไม้เมื่อเห็นรถเลี้ยวปาดเข้ามาในรั่วด้วยความเร็ว แต่เอ๊ะนั้นรถมันคันเดียวกับที่ขับเฉี่ยวเราเมื่อเช้านิ คิดได้ดังนั้นเดินตามไปดูว่าเจ้าของรถเป็นใคร คนไม่รู้ตัวว่าโดนเดินตามหลังเข้ามาในบ้านถึงกับชงัก

                      “คุณนี้เองที่ขี่รถเฉี่ยวฉัน นิสัยแย่จริงๆ”

ปวิชหันมามองคนพ้นคำบริภาษใส่ตน หากแต่ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีกับอาการร้อนจนเหงื่อไหลกังทั้งที่อากาศตอนนี้กำลังดีแทรกมาพร้อมความต้องการจนตาพร่ามัวไปหมด รู้เลยว่าโดนวางยาปลุกเซ็ก

                       “ถึงคุณจะไม่ชอบฉันกับแม่ก็ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย ถ้าเกิดมันชนฉันขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง”  ยอมรับว่าตอนนี้โกรธจนควันออกหู ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะไร้ความสุภาพบุรุษ

                       “ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอหรอกนะ รีบไปให้พ้นหน้าฉัน”  เสียงที่ว่าจะดุกลับแหบพร่า ทำเอาปัญญารินทร์รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ความโกรธตอนนี้มันพุ่งเกินจะถอยเป็นไงเป็นกันวันนี้

                      “ถึงคุณจะไม่ชอบฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายฉันแบบนี้”

ปวิชชักจะหมดความอดทนเต็มทีแล้วหากไล่แล้วไม่ไปเขาจะไปเอง กลัวจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

หญิงสาวเห็นเขาเดินหนีก็เดินตามไปคว้ากลอนลูกบิดไว้ ชายหนุ่มถึงกลับหัวเสียร่างกายเขาจะระเบิดออกเป็นเสี้ยงอยู่แล้วหากไม่ได้ปลดปล่อย

                 “ถอย...ไป”  เสียงพร่าที่มาพร้อมลมหายใจแรงๆ

                 “ไม่ คุณทำฉันเจ็บตัว คุณควรจะขอโทษ”

                 “ฉันไม่จำเป็นต้องขอโทษผู้หญิงอย่างเธอ”  ตาก็พินิจมองคนตรงหน้าในชุดนักศึกษาเข็มขัดที่รัดตรงช่วงเอวยิ่งทำให้เห็นสะโพกกลมกึ่งติดที่หน้าอกที่ไม่ค่อยมีเพราะเสื้อค่อนข้างจะไม่รัดรูปเขาไม่ปฏิเสธเลยว่าเธอสวยจริง ใบหน้าจิ้มลิ้มราวตุ๊กตาตากลมโตจมูกโด่งเรียว ปากเล็กๆได้รูปช่างน่าจูบยิ่งนัก

                 “คุณมองอะไร”สายตากรุ่มกริ่มจนเธอนึกกลัว

                “ไหนๆเธอก็มาได้เวลาพอดี ถึงฉันจะไมชอบเธอฉันก็จะไม่ถือ”

ใครอยากอ่านตอนต่อไปคืนนี้เม้นมานะ  ถึงหกเม้นไรท์มาต่อเลย เอาหน่อยทุกคนไม่มีนิยายไรท์เลยน้อยใจนะ