บุหลันกระจ่างใจ

     
       ตั้งแต่วันที่ปฏิเสธงานที่สถานฑูตแล้วบุหลันก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องของศรันย์อีกเลย รวมถึงเพื่อนทั้งสองก็ไม่ได้เอ่ยปากถึงเขาหรือแม้แต่เล่าถึงงานวันนั้นให้ฟัง ดังนั้นบุหลันจึงสบายใจที่ไม่ต้องนั่งฟังเสียงคิกคักของเพื่อนตัวแสบทั้งสองคน เธอตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อให้จบตามกำหนดเวลา ส่วนงานที่ร้านอาหารนั้นก็ยังคงไปทำตามปกติคือช่วงสุดสัปดาห์เฉพาะช่วงเย็นเท่านั้น 
       หลังเลิกเรียนบุหลันและทศพลนั่งรถที่อรอุมาเป็นคนขับเพื่อไปทำงานตามปรกติ  วันอาทิตย์นี้เป็นวันสุดท้ายที่ทศพลจะทำงานแล้ว พนักงานที่ร้านทุกคนจึงจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงส่งให้แก่เขาหลังเลิกงาน มีการจองโต๊ะที่ห้องอาหารอีกแห่งเอาไว้ล่วงหน้าเพื่อสังสรรค์ส่งท้าย 
       บุหลันไม่แปลกใจที่วันนี้เพื่อนทั้งสองคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แถมยังยักคิ้วหลิ่วตาให้กันตลอดเวลา แม้จะดูมีเลศนัยแต่เพราะคิดว่าคงจะคิดถึงงานเลี้ยงคืนนี้จนเก็บอาการไม่อยู่  มีบางครั้งที่สองคนนั้นซุบซิบอะไรกันแล้วก็เหล่มองมาแต่ก็ไม่สนใจเพราะไม่ชอบถามเซ้าซี้อะไรมากความ 
       หลังเลิกงานทุกคนเตรียมตัวไปปาร์ตี้เลี้ยงส่ง ใครที่ไม่มีรถก็อาศัยคนมีรถไปด้วยกัน บนรถของสองสาวจึงมีน้องพนักงานติดมาด้วยคนหนึ่ง เมื่อขึ้นรถมาก็พูดจาหยอกล้อกันกับทั้งสามไม่หยุด จนมาถึงตอนหนึ่งที่แนนเหมือนจะคิดอะไรออกจึงพูดขึ้นมาว่า
       “ จริงสิพี่บุหลัน วันนั้นที่แนนไปงานที่สถานฑูตกับเจ๊นิดหน่อยและพี่อรน่ะค่ะ มีผู้ชายคนที่เคยมาจัดงานที่ร้านเราเข้ามาถามหาพี่บุหลันด้วยค่ะ พี่จำได้มั้ยคะเค้าชื่อคุณศรันย์ แหมผู้ชายอะไรดูดี ดูเท่ห์สุดๆ มาดเหมือนคุณชายในละครเลยค่ะ ’’  แนนว่าแล้วทำหน้ายิ้มแป้น
       “ วุ้ย ยัยแนน เปรียบเทียบซะคุณศรันย์เป็นพระเอกละครหลังข่าวเลย รายนั้นนะจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเป็นพระเอกในชีวิตจริงของฉันคนเดียวย่ะ ’’
       “ แหมเจ๊ขา จะให้เค้ามาเป็นพระเอกในชีวิตจริงของตัวเองนี่ถามเค้าแล้วหรือยังว่าเค้ายอมหรือเปล่า เค้าอาจจะเลือกนางเอกไว้แล้วก็ได้นะคะ ’’ 
       คราวนี้อรอุมาพูดแล้วก็ยักคิ้วหลิ่วตามาที่บุหลัน หญิงสาวมองค้อนเข้าให้แล้วไม่ถามอะไรต่อ นึกว่าจะไม่ต้องมาพูดกันเรื่องนี่อีกแล้วเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
       เมื่ออรอุมาขับรถเข้ามาจอดที่หน้าร้าน เพื่อนๆคนอื่นต่างทยอยมาถึงกันแล้ว ทั้งหมดยกโขยงเข้าไปยังโต๊ะที่จองไว้ บางคนก็สั่งกับแกล้มบางคนก็สั่งเครื่องดื่ม ทุกคนเฮฮาสนุกสนาน โดยทศพลเป็นคนที่เรียกเสียงหัวเราะได้มากที่สุด จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่เดินตรงมาที่โต๊ะ ตอนแรกบุหลันไม่ได้ติดใจจะมองด้วยซ้ำเพราะคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนชายของทศพลที่เผอิญผ่านมาแล้วแวะมาทักทาย แต่เป็นเพราะเสียงวี้ดว้ายเบาๆของสาวร่วมโต๊ะทำให้บุหลันเพ่งมองฝ่าไปในไฟสลัวๆของร้านจึงเห็นว่าเป็นศรันย์นั่นเอง ก็ไหนเจ๊นิดหน่อยบอกว่าเค้าจะอยู่ต่ออีกเพียงแค่อาทิตย์เดียวหลังวันงานนี่ แต่นี่มันเกินกำหนดเดินทางกลับของเขาแล้ว และที่สำคัญเขามาอยู่ที่นี่เวลานี้ได้อย่างไร แม้จะสงสัยแต่บุหลันก็ไม่แสดงอาการใดๆออกมา ยังคงนั่งคุยกับเพื่อนร่วมงานข้างๆ มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่มองผ่านไปเห็นสายตาของเขาที่มองมา แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เอาแต่จ้องหน้าเธอจริงจังเหมือนคราวที่แล้ว บางครั้งเท่านั้นที่สายตาสองคู่ประสานกันเขาก็จะยิ้มให้หล่อน บุหลันคิดในใจว่าเขาคงจะยิ้มให้กับทุกคน แต่เผอิญหล่อนมองไปทางนั้นพอดี 
      ในที่สุดงานเลี้ยงก็จบลง ทุกคนนอกจากบุหลันและอรอุมาเข้าไปกอดลาทศพล บางคนมีน้ำตารื้นๆทำให้ทศพลออกอาการตาแดง สูดจมูกฟุดฟิดเหมือนจะร้องไห้ แต่ดีที่อรอุมาเหยียบเบรคไว้ซะก่อน เรื่องเศร้าเพราะการลาจากเลยกลายเป็นเรื่องขบขันไป
      ถึงตอนจะกลับ บุหลัน ทศพลและแนนก็เดินไปที่รถและเป็นอรอุมาที่ทำหน้าที่ขับรถเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศที่แสนจะเย็นหรือเป็นเพราะความเก่าของรถ มันจึงทำท่ารวนเอาดื้อๆ อรอุมาพยายามสตาร์ทเท่าไหร่ก็ไม่ติด จนในที่สุดก็ยอมแพ้ เพื่อนคนหนึ่งจึงเสนอว่าให้ทั้งสามอาศัยไปกับรถของคนอื่นที่เหลืออยู่ มาถึงตรงนี้ก็คงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว แต่ด้วยความบังเอิญที่มีรถ 2 คันพอมีที่ว่าง คันหนึ่งเหลือที่นั่งว่างพอสำหรับคนเดียว อีกคันก็ว่างสำหรับสองคน ในขณะที่กำลังตกลงกันว่าจะกลับกันอย่างไรดีนั้น รถยุโรปคันใหญ่ก็เข้ามาจอดเทียบข้างๆ คนขับเปิดกระจกลงมาจึงเห็นว่าเป็นศรันย์นั่นเอง เขาถามทศพลว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อได้รับคำตอบก็เสนออย่างเต็มใจว่า
       “ ไปรถผมก็ได้ครับ มีที่นั่งว่างเหลือพอสำหรับ 3-4 คน ’’  เขาส่งยิ้มไปทั่วแล้วมาหยุดอยู่ที่ใบหน้านวลใสกระจ่าง ทศพลกับอรอุมามองหน้าและขยิบตาให้กันแล้วทศพลก็พูดขึ้นว่า 
       “ ตกลงนะคะทุกคน เรื่องนิดหน่อยแค่รถสตาร์ทไม่ติด เอาเป็นว่า แนน หล่อนไปกับรถของอาร์ท ส่วนฉันกับยัยอรจะไปรถพี่เก๋ แล้วก็เธอแม่บุหลันจันทราไปกับคุณศรันย์ ตามนี้นะคะทุกคน เอาค่ะ แยกย้ายกลับบ้านได้ ’’ พูดจบก็ทำท่าตบไม้ตบมือเร่งให้ทุกคนขึ้นรถ
       “ เดี๋ยวค่ะเจ๊ แล้วทำไมหนูต้องไปกับเค้าด้วยล่ะ ให้หนูกับยัยอรไปกับพี่เก๋แล้วเจ๊ไปกับพระเอกของเจ๊ไม่ดีกว่าหรือคะ ’’ บุหลันดึงตัวเพื่อนทั้งสองออกมากระซิบกระซาบ
        “ คืนนี้ฉันต้องแวะไปเอาของที่ห้องพี่เก๋อยู่แล้วเลยจะเอายัยอรไปช่วยขน กว่าจะกลับก็ดึกดื่นแล้วพรุ่งนี้วันจันทร์หล่อนมีเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือ นี่ก็เกือบจะตีหนึ่งแล้ว ไปเถอะน่าเขาไม่เอาเด็กกะโปโลอย่างหล่อนไปต้มแกงกินหรอก ’’ 
       “ แต่เจ๊คะหนูไม่สะดวกใจนี่ ’’  บุหลันแย้งแต่ไม่ทันจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น อรอุมาก็เดินเข้ามาลากแขนหล่อนตรงไปยังรถยุโรปคันนั้น 
       “ ฝากเพื่อนด้วยนะคะคุณศรันย์ บุหลันเค้ามีเรียนพรุ่งนี้ตอนเช้า เพราะฉะนั้นต้องกลับให้ถึงอพาทเมนต์ภายในครึ่งชั่วโมง ส่วนฉันกับเจ๊นิดหน่อยจะไปรถพี่เก๋ ต้องไปทำธุระกันต่อ รบกวนด้วยนะคะ ’’  
       อรอุมาไม่พูดเปล่า ลากแขนเพื่อนตรงไปเปิดประตูฝั่งคนนั่ง แล้วยังผลักให้นั่งลงไปเสียด้วย บุหลันทำท่าจะลุกขึ้นแต่อรอุมากระซิบบอกว่า
       “ ถ้าตัวลุกออกมาตอนนี้จะเสียมารยาทมากนะ เดี๋ยวเค้าจะคิดว่าตัวรังเกียจหรือไม่ไว้ใจเค้า ’’ บุหลันคิดได้จึงมองค้อนเพื่อนรักอย่างจนใจ ซึ่งอรอุมาไม่ทำท่าว่าจะมองเห็นซะด้วยซ้ำแถมยังปิดประตูรถให้อีก 
       “ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะไปส่งคุณบุหลันให้ถึงที่พักภายในครึ่งชั่วโมงไม่ขาดไม่เกินแน่นอน ลาก่อนนะครับ ’’ 
       ต่างฝ่ายต่างร่ำลากัน เมื่อรถกำลังเคลื่อนตัวออกไปบุหลันมองจากกระจกรถไปทางด้านหลังก็ทันเห็นอรอุมากับทศพลทำท่าส่งจูบให้แล้วหันไปแตะมือกันเหมือนว่าแผนการที่วางไว้สำเร็จลุล่วงไปได้ บุหลันได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเจ้าเล่ห์ของสองคนนั่น เพื่อนกันทำกันลง คอยดูเถอะถึงห้องพร้อมกันเมื่อไหร่เป็นโดนดีแน่