คิไมระ

     ถิ่นเหมันต์
 
     ณ แท่นบูชาน้ำแข็ง
 
     สาวน้อยตนหนึ่งได้ยืนบนแท่นบูชาพร้อมกับหินสี่ทิศที่ปกป้องโดยรอบตัวเธอ ผมสีฟ้าของเธอสยายขึ้นตามแรงลมอ่อนๆ จนเห็นใบหน้าอันงดงามจนถึงขนาดที่ว่าต้องเป็นลูกสาวคนใหญ่คนโตแน่นอน
 
     " ดูเหมือนของเล่นของเจ้าจะโดนเล่นงานเข้าให้แล้วนะ คิเรีย "
 
     ต้นเสียงของหินสีเขียวจากหินสี่ทิศกล่าว
 
     เธอยิ้มมุมปากให้กับคำพูดนั้น
 
     " หึ! นั่นมันก็แค่ของประดับ ข้ายังมีอีกตั้งหลายตัวที่แข็งแกร่งกว่าหมีน้อยหลายเท่าตัวนัก "
 
     " งั้นรึ! งั้นเจ้าลองมาพนันกับพวกข้าดูไหม? ว่าใครจะได้จับตัวผู้บุกรุกได้ก่อน "
 
     " ก็น่าสนุกดีหนิเจ้าค่ะ เอาเลยไหม " เธอยักคิ้วข้างหนึ่ง
 
     " เอาเลยสิ "
 
     หินทั้งสี่ทิศและคิเรียต่างส่งพลังไปยังแท่นวงแหวนต้นหนึ่งจนมันเกิดเปล่งแสงเป็นสีรุ้ง การที่ทำแบบนี้คือการอัญเชิญปีศาจรูปแบบหนึ่ง
 
     เมื่อการส่งพลังเสร็จสิ้น ทันใดนั้นอยู่ๆ แผ่นดินก็เกิดการสั่นสะเทือนพร้อมๆ กับเสียงคำรามอันดังลั่นของปีศาจหลากหลายสายพันธุ์
 
     แสงทั้งสีเริ่มดับลงและลอยถี่ๆ อยู่ที่เดิม
 
     พวกเขาไปดูผลงานของตนเองแต่ล่ะพื้นที่แล้วล่ะมั้ง แต่ว่า....ใครบอกให้ปีศาจสู้ตนเดียวล่ะ หึ! ข้าไม่อยากจะแพ้กับคนชอบรุมอย่างพวกเจ้าหรอกนะ
 
     เวทีนี้ข้าจะต้องชนะเพียงคนเดียว
 
     คิเรียเริ่มร่ายเวทย์บนพื้นหิมะ
 
     " จงออกมา เหล่าข้ารับใช้ที่แสนน่ารัก "
 
     เธอเร่งพลังเวทย์สายน้ำแข็ง จนหิมะเริ่มก่อตัวกลายเป็นมนุษย์ตุ๊กตาหิมะ แต่ใบหน้าเหมือนเยติตามรสนิยมแบบแปลกๆ ของเธอ จำนวนทั้งหมดสิบตน
 
     " ออกล่าได้! "
 
                         .................................................
 
     รุ่งเช้าต่อมา
 
     ผมก็ยังนอนหลับอยู่ อาจเป็นเพราะมันสบายจนไม่อยากลุกก็ได้ ก็แหม...ผมเป็นคนขึ้เซานี่นา สบายกว่าตอนที่ยังอยู่โลกมนุษย์อีก
 
     หือ? ว่าแต่? ผมพูดอะไรออกไปโดยไม่รู้ตัวกันเนี่ย โลกมนุษย์หรอ....มันคืออะไรกันแน่น้าาา
 
     ผมเริ่มบิดตัวนอนตะแคงก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรเย็นๆ มาทาบบนใบหน้าของผม
 
     พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นตาแก่สเนลนอนขดอยู่ข้างๆ หน้าผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
 
     สงสัยผมจะขยับมากไปตาแก่จึงลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
 
     (( มีอะไร? เช้าแล้วรึ? ))
 
     อืม
 
     (( แล้วมองหน้าข้าทำไม? มีอะไรติดอยู่รึเปล่า? ))
 
     เปล่า? ไม่มีอะไร
 
     จะบอกได้ยังไงล่ะว่าเลิกกลัวงูแล้ว เดี๋ยวตาแก่ได้ยินจะว่าผมเริ่มประหลาดแน่นอน
 
     ผมที่อยากจะเปลี่ยนมาคุยเรื่องอื่นก็ถูกโกร่าสะกิดเข้าซะก่อน
 
     (( บุ๋งบุ๋ง ))
 
     " มีอะไรโกร่า? "
 
     บางคนอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงเรียกว่าโกร่า ทั้งที่มันแค่ตัวเดียว แต่สำหรับผมถึงแม้มันจะแยกร่างหรือเพิ่มจำนวน ทุกตัวผมก็เรียกโกร่าหมดแหละเพราะมันก็คืดหนึ่งเดียวกัน พลังก็เหมือนกัน ความคิดก็เหมือนกัน
 
     ผมมองไปตามมัน ส่วนหนึ่งของร่างมันได้คายอะไรออกมา สิ่งที่เห็นในสายตาผมคือ ผลไม้ลูกเล็กๆ สีแดงคล้ายสตรอเบอร์รี่ แต่ลูกกลมคล้ายกับเชอร์รี่มากกว่า
 
     พรรคพวกส่วนหนึ่งของร่างโกร่าทั้งห้าตัวก็คายสิ่งของเหมือนๆ กัน กองอยู่ตรงหน้าผมแล้วตัวใสๆ ระยิบระยับเพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่า " ชมข้าสิๆ "
 
     " ทั้งหมดนี้ให้ข้ากินหมดเลยหรอ "
 
     (( ปิ๊งปิ๊ง ))
 
     เอ่อ...ถ้าไม่ชมก็กลัวน่าสงสารเกินไปมองผมอย่างมีความหวังซะขนาดนั้น
 
     เฮ้อ
 
     โอเค
 
     " เก่งมากทุกคน ทำได้ดีมาก "
 
     ไม่รู้ว่าผมพูดผิดอะไรรึเปล่าพวกมันถึงกระโจนเข้าหาผมพร้อมๆ กัน
 
     " โอ๊ยหนัก! "
 
     (( บุ๋งบุ๋ง ))
 
     (( ไอ้เจ้านี่ก็ก็อร่อยดีเมือนกันนะ เปรี้ยวๆ หวานๆ ดี ))
 
     " อ๊าาาา ตั้งแต่เมื่อไรกันเหลือให้ข้าบ้างสิ "
 
     อีกอย่าง? งูอย่างเจ้ารับรสอย่างอื่นได้ด้วยรึ!
 
     (( คิดว่าข้าเป็นใครกัน เคยบอกไปแล้วหนิว่าข้ากับเจ้าคือหนึ่งเดียวกัน ))
 
     พอ! พอเถอะ! ผมไม่อยากจะฟังแล้ว ฟังแล้วรู้สึกขนลุกอย่างไงก็ไม่รู้
 
     ขณะที่พวกผมกำลังเพลินเพลิดอยู่นั้น พวกปีศาจเจ้าของถิ่นก็คืบคลานเข้าใกล้ผมโดยที่ผมยังไม่ได้ชั่งใจ จนดวงตาแห่งการหยั่งรู้เริ่มติดไฟ
 
     นั่นจึงทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัว จึงออกปากว่าจะออกไปคนเดียว แล้วสั่งตาแก่หลบซ่อนอยู่กับโกร่าดีๆ ไว้
 
     (( ระวังตัวดัวล่ะ รู้สึกว่ามันจะไม่ได้มาแค่ตัวเดียว ))
 
     อื้ม คุณเองก็ระวังตัวด้วยล่ะ ผมไปล่ะ