Dear Smorn จดหมายถึงสมร จากโรงละคร ณ 40,000 ฟุต

ถึงสมร

จดหมายที่แกตอบกลับมาช่างสนุกสนานเสียนี่กระไร ขอบใจที่อัพเดทฉันเกี่ยวกับเรื่องชาวบ้านนะยะ ส่วนฉันก็มีเรื่องเม้าท์มอยเยอะแยะเช่นเคย เริ่มเลยมั้ย?

พอมาถึงฉันก็เริ่มเทรน สายการบินมีที่พักให้ ฉันมีรูมเมทเป็นคนอินเดียชื่อไปรยา เราไม่ได้สนิทกันมากจนถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เราก็เข้ากันได้ดีนะ บรรยากาศการเทรนก็สนุกสนานดีย่ะ ต้องเทรนรวมกับสาว ๆ จากหลายประเทศทั่วโลก แล้วก็เหมือนในโรงเรียนหรือมหา’ลัยที่จะต้องมีตัวจี๊ด ในห้องฉันก็จะมีพวกที่ชอบยกมือตอบ (แต่ตอบไม่เคยถูก) พวกที่มีคำถามตลอดเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่ทุกคนหิวข้าวแต่อิพวกนี้ก็ยังไม่หยุดถาม ไม่หยุดพูด หงุดหงิดมากย่ะ! แต่ส่วนใหญ่ทุกคนก็น่ารักและช่วยเหลือกันดี จนกระทั่งสองเดือนแห่งความทรมานผ่านพ้นไป พวกเราก็เริ่มบิน

สองไฟล์ทแรกจะเรียกว่าไฟล์ทสังเกตการณ์ คือแกจะยังไม่ได้ติดปีก(ที่มโนขึ้นมาเอง จริง ๆ แล้วเป็นแค่ป้ายชื่อธรรมดา) แต่จะมีป้ายชื่อว่า “Trainee” ติดที่หน้าอกแทน ในการบินสังเกตการณ์นี้ฉันต้องพยายามใช้ความรู้จากการเทรนในสถานการณ์จริง แต่เขาจะยังไม่กำหนดหน้าที่เฉพาะเจาะจงให้ เป็นเหมือนตัวแถม ตัวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ  เรียกง่าย ๆ ว่าเป็นภาระให้กับลูกเรือคนอื่น ๆ นั่นเอง

ไฟล์ทสังเกตการณ์แรกของฉันเป็นการบินไปกลับสั้น ๆ ไปยังประเทศหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มตะวันออกกลางนี่แหละ เนื่องจากเป็นเที่ยวบินสั้น ๆ ทุกคนเลยยุ่งมาก จนไม่มีใครใส่ใจมาสอนงานฉัน นอกจากสาวเกาหลีคนหนึ่งที่เริ่มบินมาได้เพียงหนึ่งเดือน นางเป็นคนเดียวที่กระตือรือร้นให้คำแนะนำทุกอย่าง ฉันรู้สึกปลื้มใจมาก ณ จุดนี้

เมื่อเตรียมของอะไรเสร็จก็เริ่มนำผู้โดยสารขึ้นเครื่อง ฉันเดินออกไปฉีกยิ้มต้อนรับประหนึ่งเป็นนางสาวไทย สาวเกาหลีนางนั้นทำงานคู่กับฉันแต่อยู่ฝั่งขวา (สมมติว่านางชื่อจีฮุนก็แล้วกัน) ขณะที่เรายืนต้อนรับอยู่นั้น แผนกคาร์โก้ก็เริ่มโหลดกระเป๋าสู่ใต้ท้องเครื่อง ด้วยน้ำหนักของกระเป๋าเป็นร้อย ๆ ใบเลยทำให้เครื่องบินโคลงเคลงเล็กน้อย ทันใดนั้นจีฮุนก็รีบวิ่งไปนั่งที่ของตัวเอง (ผู้โดยสารกำลังเดินขึ้นเครื่องมาเรื่อย ๆ ) ยิ่งไปกว่านั้นนางคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยย่ะ! ด้วยความใหม่ฉันรีบหันไปมองนางด้วยความงุนงง ตอนนั้นฉันคิดในใจว่า นางทำอะไรวะ ไปนั่งทำไม เครื่องยังอยู่บนพื้นดินอยู่เลย ยังไม่พอ นางโบกมือหยอย ๆ เรียกฉันให้รีบไปนั่งที่ของตัวเอง

ถึงจะเป็นไฟล์ทแรก แต่ common sense ของฉันมันบอกว่า นี่ไม่น่าจะเป็นการกระทำที่ถูกต้อง ฉันเลยเดินไปถามหัวหน้า ว่าพวกเราจะเทคออฟ (Take off - เอาเครื่องขึ้นบิน) แล้วเหรอ หัวหน้าบอก เปล่านี่ ผู้โดยสารยังทยอยขึ้นเครื่องไม่หมดเลย อ้าว..แล้วจีฮุนไปนั่งทำไม พอดีหัวหน้าก็สังเกตเห็นว่านางนั่งอยู่ เลยเดินฉับ ๆ ไปหา

“ยูกำลังทำอะไรน่ะ” หัวหน้าถาม สีหน้างงงวยมาก

“รัดเข็มขัดไง เรากำลังผ่านสภาพอากาศแปรปรวน (Turbulence) นะ เครื่องสั่นเชียว” จีฮุนตอบหน้าแบ๊ว ๆ

.....

........

แอร๊ยยย นี่เรายังอยู่บนพื้นดินนะยะ จะเกิดอากาศแปรปรวนได้ยังไง! หลังจากได้ฟังคำตอบของนาง หน้าฉันว่าอึ้งแล้ว ยังเทียบไม่ได้เลยกับหัวหน้า 555555 ตลกมากย่ะ เมื่อหายอึ้งแล้วหัวหน้าเลยสั่งให้นางลุกขึ้นกลับไปทำงาน นางปลดเข็มขัดแบบเสียมิได้ แต่ก็ไม่ได้ดูอับอายอะไรนะ พอลุกขึ้นได้นางยังหันมาสั่งให้ฉันไปเช็คห้องส้วมอยู่เลย