Dear Smorn จดหมายถึงสมร จากโรงละคร ณ 40,000 ฟุต

จบจากไฟล์ทสังเกตการณ์ ฉันก็ได้ป้ายชื่อเป็นของตัวเอง (เผื่อผู้โดยสารเกลียดจะได้ร้องเรียนถูกคน) และแล้วก็มาถึงไฟล์ทแรกจริง ๆ ของฉันสักที นั่นก็คือ แถ่น...แถ๊นนน เมืองดาก้า ประเทศบังคลาเทศ! ไฟล์ทแรกแถมยังได้นอนค้างด้วย ตื่นเต้นมาก โดยที่ฉันไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่า การมาทำงานไฟล์ทนี้จะเปลี่ยนความคิดฉันเกี่ยวกับอาชีพแอร์โฮสเตสไปตลอดกาล...

              ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยคิดว่าอาชีพแอร์ก็แค่แต่งตัวสวย ๆ ลากกระเป๋าเก๋ ๆ เดินสวย ๆ อยู่บนเครื่องหรืออยู่ในสนามบิน แต่แค่วินาทีแรกที่เริ่มนำผู้โดยสารขึ้นเครื่องฉันก็เริ่มสัมผัสถึงความโกลาหล เมื่อทุกคนแบกกระเป๋ามาคนละสี่ใบ พยายามยัดเข้าไปในที่เก็บของเหนือศรีษะ จนฉันไม่สามารปิดได้ ต้องแบกขึ้นแบกลง หาช่องว่างให้กระเป๋าทุกใบให้ได้ (เหมือนเกมส์ Tetris เลยย่ะ) จนในที่สุดรักแร้ฉันก็เปียก เอ๊ย! ไม่ใช่ จนในที่สุดฉันก็จัดการได้เรียบร้อยและพร้อมเทคออฟ

              หลังเทคออฟ เราก็ต้องเเสิร์ฟอาหารทันที (เนื่องจากสกายไฮเป็นสายการบิน full service  หรืออธิบายง่าย ๆ คือ อาหารและเครื่องดื่มทุกอย่างรวมมากับค่าตั๋วแล้ว นอกเหนือจากดูแลด้านความปลอดภัยของผู้โดยสาร ลูกเรือยังมีหน้าที่เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มบนไฟล์ทด้วย) ฉันลากรถเข็นออกมาและเริ่มเสิร์ฟ แกเชื่อมั๊ยว่าผ่านไปห้านาทีฉันยังไม่ได้เลื่อนไปแถวที่สองเลย! ใช่ ฉันช้าด้วยนั่นก็ถูก แต่การที่ผู้โดยสารหนึ่งคนขอเครื่องดื่มห้าอย่างนี่มันอะไรกัน!! ตอนเทรนไม่เคยบอกฉันแบบนี้นี่นา ลุงคนหนึ่งขอเบียร์ น้ำเปล่า น้ำแอปเปิ้ลและน้ำส้ม พอข้างๆได้ยินว่าฟรี ก็เอาบ้าง ขออีกห้าแก้ว จนฉันเรียนรู้ว่าถ้าต้องเสิร์ฟสามสิบแก้วในหนึ่งแถว ฉันก็จะใช้เวลาห้าวันพอดีในการเสิร์ฟผู้โดยสารทั้งหมด ซึ่งเครื่องบินไม่น่าบินได้นานขนาดนั้น นอกจากฉันเอาผู้โดยสารพวกนี้กลับมาเสิร์ฟต่อที่บ้านด้วย 55555 ฉันเลยยื่นคำขาดว่า ให้สองแก้วก่อน อยากได้เพิ่มเดี๋ยวกลับมา ซึ่งนั่นก็ดูเหมือนจะได้ผลดี แต่ไม่ใช่ย่ะ! พี่ ๆ เล่นดื่มรวดเดียวจบแล้วขอเพิ่มกันตรงนั้นเลย

เดชะบุญ ด้วยความช่วยเหลือของลูกเรือคนอื่น ๆ ฉันจึงสามารถเสิร์ฟจนเสร็จ คนที่เคยทำงานนั่งโต๊ะมาตลอดอย่างฉัน ความเหนื่อยล้าทางกายเช่นนี้บรรยายไม่ถูกจริง ๆ ค่ะ ฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ลูกเรือหวังจะพักสักหน่อย หัวหน้ารีบบอกให้ไปเช็คห้องน้ำ ด้วยความที่ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่าเด็กใหม่ขี้เกียจ เหยาะแหยะ จึงรีบไปเปิดห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดทันที

สมรเอ๊ยยยย ภาพที่ฉันเห็นเป็นอะไรที่สยองมาก ถ้าแกกินข้าวอยู่ฉันขอเตือนให้หยุดอ่าน ไปกินให้เสร็จแล้วค่อยกลับมาอ่านต่อ เพราะมันคือหลุมขรี้ลอยฟ้า!! (ใส่ ร.เรือ ให้มันดู soft ลง 5555) มีขรี้อยู่เต็มพื้นห้องน้ำ บนฝาชักโครก มีรอยขรี้ปาดบนผนัง everywhere! และมันไม่ใช่ของคนคนเดียว ทุกคนขรี้ทับถมกันไปเรื่อย ๆ จนไม่มีที่ว่างอีกต่อไป

ฉันหันไปมองหัวหน้า นางมองฉันกลับด้วยแววตาสงสารพร้อมกับตบไหล่ปลอบใจฉันเบา ๆ

“clean it” (\\ไปล้างส้วมซะ) พร้อมกับยื่นถุงมือยางกับสเปรย์ให้ฉัน โหดเหี้ยมอะไรเยี่ยงนี้

และนี่ก็คืออัพเดทล่าสุดจากฉันในตอนนี้ คิดไปคิดมาก็ฮาดีเนอะ ใครจะไปคิดว่าอาชีพแอร์ที่หลายคนคิดว่าหรูนักหนามันจะบู๊ได้ขนาดนี้ แม่ฉันอุตส่าห์โม้ไปสามบ้านแปดบ้าน ลูกสาวเป็นแอร์ แต่งตัวสวย ๆ บินไปรอบโลก ตัดภาพมาที่ฉันกำลังเก็บขรี้ 25 กอง อยู่บนความสูง 40,000 ฟุต...ไฮโซ 5555555

พอมาถึงโรงแรมที่ดาก้า ฉันหิวมากแต่กินอะไรไม่ลง ภาพมันติดตา กลิ่นมันติดจมูกจริง ๆ T_T ฉันเลยหลับไป รวมทั้งสิ้น 18 ชั่วโมง! เหนื่อยเหลือเกินย่ะ แต่ยังมิวายตื่นมาแต่เช้าเพื่อจะออกเที่ยว เป็นการมาบังคลาเทศครั้งแรกก็ต้องออกไปแฮ่ดซักหน่อย แปลกมากที่ไม่มีใครอยากออกข้างนอกเลย โดยเฉพาะพวกลูกเรือบิสซิเนสคลาส พวกนี้ทำตัวน่าเบื่อนะแกว่ามั้ย ได้มาประเทศใหม่ ๆ ทั้งทีแต่ไม่อยากออกไปดูบ้านเมืองและผู้คน ดังนั้นจึงมีแค่ฉันและเพื่อนลูกเรืออีกสองคน

เป้าหมายของเราคือ Dhaka University Market เป็นแหล่งขายเสื้อผ้าหลุด QC ราคาถูก เนื่องจากบังคลาเทศมีโรงงานผลิตเสื้อผ้าของแบรนด์ต่าง ๆ อยู่มากมาย ฉันวาดภาพในหัวว่าก็คงเหมือนประตูน้ำบ้านเรา พวกฉันให้โรงแรมเรียกรถให้ รอสักห้านาทีก็มีรถตุ๊ก ๆ วิ่งแท่ด ๆ เข้ามา ลักษณะจะคล้ายตุ๊ก ๆ บ้านเราแต่เล็กกว่ามาก ข้างหลังมีกรงปิดเหมือนกรงหมา ฉันสามคนนั่งอัดกันอยู่ในนั้น ตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตา

วินาทีที่รถออกมาจากเขตโรงแรม ฉันก็เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่งเลยย่ะ ทางสายการบินให้ลูกเรืออยู่แต่โรงแรม 4-5 ดาว ในทุก ๆ ที่ที่เราไป ฉันเลยไม่รู้ว่าความจริงแล้วข้างนอกมันบู๊ขนาดไหน ฝุ่น ควัน เสียงบีบแตร คนเดินขายของ ขอทาน ทุกสิ่งอย่างวุ่นวายมากย่ะ เหมือนบ้านเราเมื่อ 20 ปีที่แล้ว แต่ฉันชอบนะ เรียลดี เราสามคนแวะถ่ายรูปไปตลอดทาง

พอไปถึงที่หมาย เสื้อยืดสีขาวที่ฉันใส่มาก็กลายเป็นสีขาวแก่ (เกือบจะน้ำตาลแล้ว) เพราะฝุ่นและควันรถ เราจ่ายค่ารถและเริ่มเดิน อาจจะเป็นเพราะเราสามคนดูท่าทางเหมือนนักท่องเที่ยวมาก ๆ หรือไงไม่ทราบ (ฉัน เกาหลีและโรมาเนีย) ทุกสายตาเลยมองมาที่เรา ไม่ใช่มองแบบอยากรู้อยากเห็นนะ มองให้แกอึดอัดเลยแหละ พวกฉันพยายามไม่สนใจ ฉันขอบรรยายก่อนว่าที่นี่ไม่เหมือนประตูน้ำเลย เป็นย่านตลาดที่แออัดยัดเยียดมาก ๆ มีตรอกซอกซอยเล็ก ๆ บางตึกก็มีสองชั้น หลายร้านเหมือนที่แทงบอลผิดกฎหมาย ด้วยความที่เราสามคนเป็นผู้หญิงทั้งหมดเลยพยามเกาะกลุ่มกันไว้ กลัวมากย่ะ แล้วการจัดร้านก็ประหลาด ที่บ้านเราจะแยกไปเลยใช่ไหมยะว่าร้านไหนขายอะไร เอาเป็นอย่าง ๆ ไป แต่ที่นี่เหมือนโลภอ่ะ ในหนึ่งร้านแกจะซื้ออะไรก็ได้ มีหมด ให้อารมณ์เหมือนกระเป๋าโดเรมอน พวกฉันแวะที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งเพราะน้องโรมาเนียอยากซื้อ zara ฉันนั่งรอก็สามารถซื้อโค้กกับฝรั่งจิ้มพริกเกลือจากร้านเดียวกันมานั่งกินได้เลย ขณะที่ฉันนั่งดูดน้ำอยู่น้องโรมาเนียก็ถามหาเดรสที่นางอยากได้ คนขายบอก “โอเค๊ โอเค” ส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก แล้วหายไปหลังร้าน กลับออกมาด้วยกระสอบใบใหญ่เท่ากับข้าวสารสิบกิโล เทของที่อยู่ข้างในออกมาบนพื้น มันคือเสื้อผ้าทุกแบบทุกสไตล์และทุกยี่ห้อ มัดรวมกันไว้ด้วยเชือกฟาง การจัดหมวดหมู่ของกระสอบใบนี้ดูมึนงงมากย่ะ เพราะไม่มีอะไรเลยในเสื้อผ้ากองนี้ที่สอดคล้องกัน คนขายหันมาที่เรา ผายมือบอกน้องโรมาเนีย “เลือกเลย” น้องโรมาเนียหันมามองพวกฉันอย่างขอความช่วยเหลือแต่ไม่ได้รับการตอบรับใด ๆ นางจึงนั่งลงค้นหาเดรสที่นางต้องการไปคนเดียว

พวกฉันใช้เวลาทั้งสิ้นหกชั่วโมงอยู่ที่ตลาดแห่งนั้น ทุก ๆ วินาทีฉันถามตัวเองว่านี่ฉันมาทำไม 55555 (ฉันไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ได้ฝรั่งกับพริกเกลือมากินสองกิโล) พอมาถึงโรงแรม เสื้อฉันก็กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนพอดี สัญญากับตัวเองว่ามาครั้งหน้าไม่ออกอีกแล้ว

ฉบับนี้ยาวหน่อยนะ ทุกอย่างใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจมากสำหรับฉัน หวังว่าแกคงไม่เบื่ออ่าน ตอนนี้ขอตัวไปงีบก่อนแล้วฉันจะเขียนถึงแกอีก อย่าลืม! กินแกงบวดฟักทองทีไรขอให้คิดถึงเรื่องที่ฉันเก็บขรี้บนเครื่องเอาไว้ (ใช่...ฉันเป็นเพื่อนเลว 555555)

สา