โอม ตอนที่ 1 แรงอาฆาต(เวอร์ชั่น 70 เปอร์เซ็นต์)

เครดิตภาพจาก  https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2
 
……………………..
         
        สายลมยามเย็นพัดพากลิ่นดอกไม้ให้หอมหวนไปทั่วบริเวณ อากาศก็เริ่มชื้นและเย็นมากขึ้น เพราะแสงสุดท้ายใกล้จะลับขอบฟ้า
        
 
       สนามฟุตบอลยังเหลือเด็กน้อยวิ่งเล่นอยู่เพียงสามคน ใกล้ๆมีเด็กหนุ่มกับหญิงสาวนั่งเคียงกันที่ม้านั่งหิน ฝ่ายเด็กหนุ่มเป็นคนผิวคล้ำ ร่างสันทัดและไร้ไขมันส่วนเกิน เนื่องจากออกกำลังกายเป็นประจำ ส่วนฝ่ายหญิงก็คือ "จิตหรา" ผู้ถูกติดตามจากบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์
 
" เฮ้อ..... ออกกำลังกายแล้วสดชื่นจังเลยนะครับ " เด็กหนุ่มหลับตาพริ้ม พร้อมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
 
" จ้ะ เอ่อ….. " หญิงสาวอ้ำอึ้ง เธอยังหาจังหวะสอบถามไม่ได้
 
" ว่าแต่.....พี่ตามหาผมทำไมหรือครับ " เด็กหนุ่มถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่
 
" ก็ไม่แน่ใจว่าคนที่ตามหา จะใช่เธอรึเปล่า คือแม่หมอมาลีแนะนำให้พี่มาหา...หมอโอม ใช่เธอมั้ย " หญิงสาวถาม ในใจไม่รู้สึกศรัทธาเด็กหนุ่มบ้านนอกเลยซักนิด
 
" หา! คุณยายมาลีบอกให้พี่มาหาอะไรนะ อุๆ อุ้บ.... " ทันทีที่เด็กหนุ่มได้ยิน เขาก็ลืมตาขึ้นมาและอมยิ้มนิดๆ ท่าทางเหมือนพยายามจะกลั้นหัวเราะ
 
" หมอโอม....... " หญิงสาวลากเสียงยาวและเน้นคำ เธอเริ่มยัวะขึ้นมานิดๆ เหตุเพราะคิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามองเธอเป็นจำอวด
 
" อุ….อุ้บ…..ฮ่าๆ  ก้ากๆ เอิ้กๆ คุณยายมาลี ฮ่าๆ " เด็กหนุ่มหัวเราะก๊ากอย่างรุนแรงจนเกือบตกจากม้านั่งหิน
        
 
         จิตหรากอดอกนิ่ง เธอมองเด็กหนุ่มด้วยประกายตาเขียวปั้ด ในใจกำลังขบคิดและคั่งแค้น
 
" ตบให้หน้าหันซะดีมั้ยเนี่ย "
 
" ฮะๆ ขอโทษที เรื่องที่พี่พูด มันชวนขำจนทนไม่ไหวน่ะ " หลังจากหัวเราะอย่างเมามันได้พักใหญ่ เด็กหนุ่มก็ถอดแว่นออก แล้วเช็ดน้ำตาที่เล็ดลอด
 
" ตกลงหยุดได้แล้วใช่มั้ย ว่าแต่เธอขำอะไร บอกมาซะดีๆ " เสียงหญิงสาวฟังดูขุ่นๆ
 
" จะไม่ให้ขำได้ยังไง ก็คุณยายมาลี แกตั้งให้ผมเป็นหมอซะอย่างงั้น เป็นอย่างงี้ทุกที คนก่อนๆที่คุณยายแนะนำมา ก็มาถามหาหมอโอมแบบเดียวกับพี่นี่แหละ " เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ เหมือนจะแอบขำอยู่เล็กน้อย
 
" แล้วตกลง เราน่ะใช่หมอโอมรึเปล่า " จิตหราเริ่มหน้างอ
 
" ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นแค่ไอ้โอมธรรมดานี่แหละ " เด็กหนุ่มพูดไปยิ้มไปดุจเดิม
 
" เฮ้อ...... " จิตหราคอตกลงเล็กน้อย เมื่อโอมเห็นดังนั้น สีหน้าก็คลายรอยยิ้ม และหันมาสอบถามอีกครั้ง
 
" ว่าแต่......คุณยายแนะนำให้พี่มาหาผมด้วยเรื่องอะไรหรือครับ "
      
 
         จิตหรามองหน้าโอมนิ่งๆ เธอไม่มั่นใจในตัวเด็กหนุ่มมาดเซอร์คนนี้เลย
       
 
          โอมมองหน้าสาวสวยแพล็บนึง จากนั้นก็เอนหลัง แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง ปากก็กล่าวเนือยๆ
 
" คุณยายส่งคนที่มีปัญหามาให้ผมหลายครั้ง ส่วนใหญ่หาไม่เจอ บางคนหาเจอ ก็เผ่นหนีไปเลย เพราะคิดว่าผมไม่น่าจะช่วยอะไรได้ แต่มีบางคนที่ยอมให้ช่วย ซึ่งคนๆนั้นต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง สุดท้ายผมจะเป็นคนตัดสินใจว่า......จะรับงานหรือไม่ "
        
 
          สีหน้าของจิตหราบิดเบี้ยวเล็กน้อย เพราะรู้สึกสับสนอย่างรุนแรง ครั้นจะให้ช่วยก็เกรงว่าจะล้มเหลว ครั้นจะไม่ให้ช่วยก็กลัวว่าจะเสียเที่ยวเปล่า หญิงสาวนิ่งอยู่นานสองนาน ก่อนตัดสินใจเลือกอย่างแรก
 
" ตกลง พี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง "
 
" เชิญครับ " เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นมาทันควัน เขาจ้องหน้าหญิงสาวนิ่งๆ พลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย สีหน้า ท่าทางดูสุขุมและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนับสิบปี ผิดกับเมื่อครู่นี้ราวกับเป็นคนละคน
 
" จ้ะๆ เรื่องเป็นมาอย่างนี้...... "
         
 
        จิตหราเล่าเรื่องทั้งหมดให้เด็กหนุ่มฟัง ตั้งแต่เรื่องที่มีปัญหาขัดแย้งกับกุลสตรีจนเป็นเหตุให้เกิดการฆ่าตัวตาย จากนั้นเธอก็พบเรื่องประหลาดที่อธิบายไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องตื่นทุกตีสาม เพื่อมาเจอเงาดำปริศนา
 
" บรื้อ..... " เมื่อเล่าถึงตรงนี้ หญิงสาวรู้สึกขนลุก
 
" แล้วยังไงต่อครับ " เด็กหนุ่มก้มหน้าลงนิดหนึ่ง สองมือประกบไว้ที่ปลายคาง แววตาแน่วแน่พลันประสานกับดวงตาคมซึ้งของหญิงสาว
 
" อืม...... " หญิงสาวจ้องมองเด็กหนุ่มอยู่นิ่งๆ เธอแอบคิดในใจว่า......
 
" แท้จริงแล้วเด็กหนุ่มคนนี้มีดีที่ดวงตา มันเป็นดวงตาที่กลมโตและสดใสคล้ายดวงตาของกวางน้อยหรือไม่ก็เด็กเล็กๆ ทว่าภายในนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ มันแน่วแน่ ทรงพลังและมีเสน่ห์อย่างประหลาดจนไม่อาจละสายตาไปจากมัน "
 
" พี่…..เล่าต่อสิครับ กำลังมันเลย " โอมเอื้อมมือไปสะกิดหัวไหล่ของจิตหราเบาๆ จนหญิงสาวต้องตื่นจากภวังค์
 
" เอ่อ..... ขอโทษจ้ะ เอ.....พี่เล่าถึงไหนแล้วนะ " หญิงสาวกล่าวตะกุกตะกักด้วยท่าทางขัดเขิน
 
" ถึงตรงที่พี่ได้รับคำแนะนำให้ไปหาคุณยายมาลีครับ " เด็กหนุ่มตอบยิ้มๆ
        
 
         หญิงสาวไม่อาจคาดเดาว่าเด็กหนุ่มคิดอะไรอยู่ในใจ เพราะตั้งแต่สนทนากันมา เด็กหนุ่มคนนี้แทบไม่เคยหยุดยิ้มหรือหัวเราะเลย
        
 
          พอหญิงสาวตั้งสติได้ เธอก็เล่าเรื่องราวที่เจอต่อไป หลังจากถ่ายทอดทุกคำพูดของแม่หมอมาลี เด็กหนุ่มก็หยุดยิ้มอย่างถาวร แถมยังตีหน้าขรึม เลยทำให้บรรยากาศโดยรอบดูอึมครึมไปโดยปริยาย
 
" เรื่องก็มีอยู่เท่านี้แหละค่ะ " หญิงสาวเพิ่มค่ะขึ้นมาด้วย ดูเหมือนเธอจะเริ่มนับถือเด็กหนุ่มคนนี้ขึ้นมานิดๆ
 
" อืม.....เท่าที่ฟังมา พี่แน่ใจหรือครับ ว่าเจอวิญญาณตามรังควานอยู่จริงๆ " เด็กหนุ่มถามขึ้นมาลอยๆ ดวงตากลมโตเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
 
" ที่พูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง " หญิงสาวถามกลับ เพื่อขอรายละเอียด
 
" ก็หมายความว่า สิ่งที่พี่เจอ อาจเป็นเพราะ…..ส่วนลึกของจิตใจเกิดการสำนึกผิดในสิ่งที่กระทำ เลยสร้างมโนภาพขึ้นมาเป็นปีศาจ เพื่อใช้ลงโทษตัวเอง " เด็กหนุ่มแจงในแนวจิตวิทยา ทำให้หญิงสาวตกตะลึง ในใจนึกสงสัยว่าเด็กหนุ่มซอมซ่อที่อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงคิดอะไรได้ลึกซึ้งขนาดนี้
 
" ใช่ พี่ยอมรับว่ารู้สึกผิด ทีแรกก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าควรจะไปหาใครดี ระหว่างจิตแพทย์กับหมอผี แต่หลังจากได้พบกับแม่หมอมาลี ก็รู้แน่ชัดว่า.......พี่ไปหาหมอผีดีกว่า " หญิงสาวแจงด้วยสีหน้าจริงจัง
 
" อ้าว.....ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ พี่ " เด็กหนุ่มถามต่อ
 
" เพราะพี่รู้ว่าแม่หมอมาลีคือของจริง แกสามารถติดต่อกับสิ่งที่มองไม่เห็นได้ แม่หมอแจ้งชัดเจนว่าสิ่งที่พี่เจอ มันคือวิญญาณร้ายที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต พี่เชื่อแกสุดตัว เหตุเพราะ....." ถึงตรงนี้หญิงสาวลดเสียงลงเล็กน้อย ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจ
 
" เพราะ.....พี่เองก็เห็นเจ้าสิ่งนั้นเหมือนกัน ใช่มั้ยครับ " เด็กหนุ่มตอบกลับในทันที
 
" เอ๊ะ ใช่ น้องรู้... " หญิงสาวงง เด็กหนุ่มรู้เรื่องนี้ได้ยังไง
 
" มันเป็นความสามารถพิเศษของคุณยายมาลีน่ะครับ แกสามารถทำให้คนธรรมดาเห็นพวกนี้ได้แวบนึง " เด็กหนุ่มชี้แจงเรียบเฉย เหมือนสิ่งที่พูดเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ
 
" งั้นแปลว่า เธอเองก็ยืนยันว่ามันคือ.....เรื่องจริง " หญิงสาวย้อนถาม
 
" ครับ ที่ถามเมื่อครู่ เพราะต้องการเช็คดูว่าพี่พอจะเข้าใจเรื่องราวได้มากแค่ไหน ถ้าเป็นคนที่ไม่ยอมรับรู้หรือดื้อด้าน ไม่พยายามทำความเข้าใจเรื่องพวกนี้ ผมก็ป่วยการที่จะช่วย " เด็กหนุ่มชี้แจงอย่างเป็นงานเป็นการราวกับพวกมืออาชีพเฉพาะทาง
 
" งั้นก็แปลว่า เธอพอจะช่วยพี่ได้ " หญิงสาวยิ้มสดใส เธอเริ่มมีความหวัง
 
" ยังครับ ผมยังไม่รับปาก ผมต้องใช้เวลาไตร่ตรองก่อน " เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ
 
" อืม.....อย่าหาว่าพี่ดูถูกเลยนะ บางทีเธออาจต้องการค่าใช้จ่าย " หญิงสาวพูดจบ เธอก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือ เพื่อควานหาแบงค์แผ่นน้อยๆ
 
" ไม่ต้องครับ มันไม่ใช่เรื่องเงิน " เด็กหนุ่มเอื้อมมือเล็กๆมาแตะที่มือของจิตหราเป็นเชิงห้าม หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความเนียนนุ่มอันผิดกับมือผู้ชายทั่วไป
 
" เงื่อนไขที่รับงาน มันค่อนข้างซับซ้อนครับ แทบไม่เคยมีเคสไหนเลยที่ผมจะเรียกเงิน เต็มที่ก็แค่เลี้ยงข้าวมื้อหนึ่งในกรณีที่ลูกความเป็นคนรวย " เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ
 
" อ่า......จ้ะ " หญิงสาวรู้สึกมึนงง เด็กหนุ่มเรียกเรื่องพวกนี้ว่า "เคส" มิหนำซ้ำยังเรียกคนเดือดร้อนที่มาขอความช่วยเหลือว่า "ลูกความ"
 
" ผมจะให้คำตอบพรุ่งนี้เช้าครับ " เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน พลางบิดขี้เกียจ
 
" หา! ตั้งพรุ่งนี้เลยรึ " หญิงสาวร้องเสียงหลง
 
" ครับ จริงๆแล้ว อยากจะบอกอะไรซักอย่าง ซึ่งพี่อาจไม่เชื่อ ตอนที่แหงนหน้าขึ้นไปเมื่อครู่ ผมได้ยินเสียงที่แหบห้าวและน่าสะพรึงกลัว มันกล่าวคำๆหนึ่งออกมา " เด็กหนุ่มหยุดยิ้ม ใบหน้าดูหมองคล้ำ
 
" คำอะไร " หญิงสาวห่อกาย อากาศรอบตัวเหมือนจะหนาวขึ้นเล็กน้อย
 
" ฆ่า " เด็กหนุ่มพูดห้วนๆ พร้อมหันหน้ามามองหญิงสาว สีหน้าอ่อนเยาว์แปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียด
 
" เฮือก " หญิงสาวได้แต่กลืนน้ำลาย เธอรู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วทั้งกาย พริบตาต่อมา ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็กลับมายิ้มละไม พร้อมกล่าวเชื้อเชิญ
 
" เรื่องนี้ใหญ่มากครับ ยังไงผมขอเชิญพี่ไปกินข้าวที่บ้านก่อน "         
         
 
         ทันใดนั้นเอง ก็มีเด็กผู้หญิงอายุราวๆ 10 ขวบ วิ่งลิ่วมาหาเด็กหนุ่มและหญิงสาว ด้วยความเร็วในการจ้ำ บ่งบอกถึงพละกำลังที่ดีเยี่ยม
 
" พี่โอม กลับบ้านเถอะ พริกอยากจะกลับแล้ว " เด็กผู้หญิงผมสั้น ผิวขาว ยิ้มกว้างให้เด็กหนุ่ม ทำให้ดวงตาตี่ๆยิ่งหรี่เข้าไปอีก
 
" โอเค พี่จะกลับแล้ว เอ่อ.....วันนี้น้า เฮ้ย....พี่จิตหราจะมากินข้าวที่บ้านเราด้วย ไหว้พี่เขาก่อนซิ " เด็กหนุ่มรีบเปลี่ยนสรรพนามจาก "น้า" มาเป็น "พี่" หลังหันไปเห็นหน้าเครียดๆของหญิงสาว
       
 
          เด็กน้อยผิวขาวผู้มีนามว่า "พริก" ยืนกอดอกจ้องหน้าจิตหราอยู่พักใหญ่ แววตาเล็กตี่ดูถมึงทึงชอบกล วินาทีต่อมาเธอก็ปฏิเสธห้วนๆ
 
" ไม่ไหว้ หนูไม่ชอบป้าคนนี้ ไม่ให้กินข้าวด้วย " พูดจบเธอก็หันหลังหนี พลางทำท่างอน
 
" จ้าก..... ไหงไปพูดกับพี่เขาอย่างนั้น ไปขอโทษเดี๋ยวนี้เลย " โอมตกตะลึง
 
" ไม่ " เด็กหญิงกอดอก พร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างดื้อดึง
 
" หึๆ มะ....ไม่เป็นไร น้องเขายังเด็กอยู่ พี่ไม่ถือสาหรอก ฮึ่ม….. " จิตหราพยายามปั้นหน้ายิ้ม พร้อมกล่าวให้อภัย แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับฟังดูขุ่นเคือง
 
ลิงค์นิยาย โอม แรงอาฆาต (เวอร์ชั่น 100 เปอร์เซ็นต์)
เว็บ MEB
เล่มที่ 1  https://www.mebmarket.com/ebook-160354-โอม-แรงอาฆาต-เล่มที่-1
เล่มที่ 2  https://www.mebmarket.com/ebook-160355-โอม-แรงอาฆาต-เล่มที่-2
เล่มที่ 3  https://www.mebmarket.com/ebook-160356-โอม-แรงอาฆาต-เล่มที่-3
 
เว็บ PINTOBOOK
เล่มที่ 1  https://pintobook.com/ebooks/60f6b8d7073b71001bbe8acb
เล่มที่ 2  https://pintobook.com/ebooks/60e4115f1c4428001c2ada2c
เล่มที่ 3  https://pintobook.com/ebooks/60f6c444cceb70001babd0b6
 
 
เว็บ HONGSAMUT
เล่มที่ 1  https://www.hongsamut.com/ebook/view?id=3140
เล่มที่ 2  https://www.hongsamut.com/ebook/view?id=3141
เล่มที่ 3  https://www.hongsamut.com/ebook/view?id=3142
  
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2