Note Tale Project : Heart & Both

 
 
 
 
 
 
 
"ในกระบวนการคาร์บอกซิไลเซชั่นนั้นจะเป็นการที่ RuBisCo ไปจับกับ คาร์บอนไดออกไซด์ แล้ว...."
ในเวลาบ่ายนั่นเอง ดูแล้วคาบเรียนที่สอนนั้นสอนวิชาชีวะวิทยาอยู่ และเหมือนว่าน่าจะเป็นคาบเรียนที่ค่อนข้างน่าเบื่ออยู่พอสมควร สังเกตได้จากกลุ่มนักเรียน 3 - 4 คนที่กำลังหลับอยู่หลังห้อง
"เมื่อจบกระบวนการนี้ จะได้ผลิตภัณฑ์เป็นสารใดไปใช้ในขั้นต่อไป ....อ่า นรินทร์ ตอบหน่อยซิ เห็นหลับตั้งแต่คาบแรกแสดงว่าอ่านจนเซียนแล้วสินะ"
แน่นอนว่าเธอเห็นทุกการกระทำของเด็กพวกนั้น แต่อาจจะเพราะต้องการสอนไปก่อนจึงยังไม่ได้สนใจ แต่ตอนนี้อาจารย์สาวได้เรียกหนึ่งในเด็กที่หลับอยู่หลังห้องมาตอบคำถาม หลังจากที่เธอเห็นท่าทีของเด็กกลุ่มนี้มาพักหนึ่ง
"..... อะ....อะไรครับจารย์!?"
เด็กหนุ่มตกใจตื่นขึ้นเนื่องจากเพื่อนที่อยู่ข้างๆได้ไปสะกิดเพื่อปลุกเขาและหัวเราะอย่างขำขัน
"ครูถามเนี่ย! จบการคาร์บอกซิไลเซชั่นแล้วจะได้สารผลิตภัณฑ์เป็นสารใด!"
อาจารย์สาวเริ่มขึ้นเสียงพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจ เพราะว่าเด็กหนุ่มนั้นได้แต่ทำหน้างงแล้วเอายิ้มๆให้ แน่นอนว่าหากถามว่าเรียนคาบนี้เรื่องอะไรก็ไม่น่าจะตอบได้เช่นกัน
"เอายังไงดีนะ....ถ้าไม่มีคนตอบ ครูจะหักคะแนนตามเวลาที่นายนรินทร์กับเพื่อนๆนอนไปละกัน รู้สึกครูจะเห็นตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่ครูสอน จนตอนนี้ก็อีก 20 นาทีจะหมดคาบ โอ๊ะ! รวมๆก็ 60 นาทีเองนี่นา"
อาจารย์สาวยิ้มขึ้นอย่างอำมหิต
"หา!?!!"
เพื่อนๆคนอื่นได้แต่ร้อนรนหาคำตอบทั้งเปิดสมุดหรือหาจากอินเทอร์เน็ตไปตามๆกัน เพราะอาจารย์เล่นถามในสิ่งที่ยังสอนไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ โดยมีอาจารย์ยืนยิ้มหัวเราะให้กำลังใจอยู่ แต่ทันใดนั้นเสียงประตูบานเลื่อนหน้าห้องก็ดังขึ้น
"ขอตอบค่ะ "
เจ้าของเสียงเรียบชานั้นเป็นของเด็กสาวตัวเล็กน่ารักสูงราวๆ 160 กว่าๆ ที่ตอบด้วยท่าทางที่ดูธรรมดาสุดๆ
"อะ...อิริยา!?"
เพื่อนๆในห้องต่างพากันมองด้วยความตกใจ แต่บางคนก็แสดงท่าทางสงสัยแทน
"เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการจะได้ PGA 6 โมเลกุล ซึ่งมาจากคาร์บอนในคาร์บอนไดออกไซด์ 1 อะตอมและ 5 อะตอมจาก RuBP ค่ะ...."
เธอยังคงตอบคำถามที่อาจารย์ถามค้างไว้ขณะที่เธอกำลังเดินไปนั่งที่ว่างอยู่หลังห้องของเธอ
"....อะ......เอ่อ......ถูกจ้า...."
ไม่มั่นใจว่าการที่อิริยาปรากฏตัวขึ้นมาหรือว่าการที่เธอตอบคำถามได้นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนๆอึ้งไปหลังจากนั้น...
 
 
 
 
เย็นนั้นเอง
 
"เอ่อ...อิริยา เธอโอเครึเปล่า รู้สึกเธอลาไปตั้งปีนึงกับอีกเกือบครึ่งเทอมเลยนะ"
แนน เด็กสาวผู้เป็นหัวหน้าห้องนั่นเอง ซึ่งหลังจากรวบรวมการบ้านและทำความสะอาดห้องเสร็จก็เห็นว่าอิริยายังไม่ได้กลับบ้านก็ได้เข้ามาถามถึงถามไถ่อาการของเด็กสาวหลังจากเธอหายไปนานมาก จนถึงขนาดที่บางคนในห้องแทบจะจำเธอไม่ได้
".....อืม นั่นสินะ นานจริงๆ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอก.....ตอนนี้น่ะนะ"
โดยทั่วไป หากเป็นคนที่ไม่ได้รู้จักอิริยามากนักก็แทบจะไม่รู้เลยว่า นอกจากนี้ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทั้งมัธยมต้นหรือแม้แต่ประถม อิริยาเองนั้นก็ลาหยุดบ่อยเช่นกันกันจนเรียกได้ว่าใช้เวลาเหล่านั้นไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย
"งั้นฉันเอาพวกชีทสรุปกับโน้ตย่อให้นะ เดี๋ยวฉันหาให้ก่อนนะ แปปนึง"
เธอเปิดกระเป๋าของเธอหาสิ่งที่ต้องการในขณะที่อิริยาก็มองดูกระทำของแนนด้วยความแปลกใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดเธอจึงต้องทำดีกับเธอด้วย ก่อนจะถูกบรรยากาศยามเย็นที่โรงเรียนดึงดูดให้มองออกไปข้างนอกอย่างห้ามไม่ได้
เธอมองดูรอบๆที่มีทั้งนักเรียนต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน ไม่ก็ทำกิจกรรมต่างๆ ที่เธอไม่ได้เห็นมานานกว่าหนึ่งปีก็ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ จนกระทั่งไปสะดุดที่ตรงบริเวณที่เป็นลานบาสเก็ตบอล ที่เหล่านักเรียนนักกีฬาชายหญิงเล่นแข่งขันกันอย่างสนุกสนาน
.....ทำไมพวกเขาจึงดูสนุกกันจังเลยนะ
เธอได้แต่มองดูด้วยความสงสัยด้วยสีหน้าว่างเปล่าและได้แต่ตั้งคำถามมากมายกับไว้ตัวเอง ที่ก็ไม่คิดว่าจะได้คำตอบจากมัน
ไม่นาน เด็กชายคนหนึ่งที่ได้ลูกบอลมาจากฝ่ายตรงข้าม ก็ทำคะแนนได้จนทำให้ทีมของเขาพลิกกลับเป็นฝ่ายชนะอย่างหวุดหวิด เมื่อการแข่งจบลง ตัวเขานั้นก็ถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าบรรดาแฟนคลับทั้งสาวๆและเพื่อนๆอย่างหนาแน่น
.....อะไรกันนะ....
การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอิริยาที่ได้แต่มองดูแต่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด
"....ไม่เห็นเข้าใจเลย"
"เอ๊ะ!?"
อิริยาที่จู่ๆก็พูดอะไรแบบนี้ขึ้นทำให้แนนที่ค้นของอยู่สะดุ้งตกใจขึ้นมา
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่พูดกับตัวเองน่ะ"
"งะ...งั้นหรอ งั้นนี้เลยจ่ะ"
แนนรู้สึกโล่งใจแปลกๆที่อิริยาไม่ได้ว่าใส่เธอเมื่อกี้ แล้วยื่นสมุดหนาๆและกระดาษข้อความมากมายทั้งโน้ตย่อและสรุปงานให้
"ขะ....ขอบคุณนะ"
เธอรับไว้แล้วพลิกอ่านไปมาสองสามหน้า พร้อมน้อมตัวขอบคุณอย่างสุภาพแล้วขอตัวกลับก่อนเพราะด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้ก่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกแปลกๆ ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะดูแปลกๆแทนก็เถอะ
 
...
 
นี่ช่วงเวลาสี่โมงค่อนไปห้าโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านกันไปเยอะแล้วพอสมควร จะมีก็แต่เหล่านักเรียนที่มีกิจกรรมหลังเลิกเรียนไม่ก็พวกสภานักเรียนที่ยังคงอยู่ทำงานที่โรงเรียน ทำให้ทางเดินหลังอาคารค่อนข้างเงียบและเปลี่ยวคนกว่าเมื่อเทียบกันกับสนามหน้าโรงเรียนอยู่พอสมควรทำให้บรรยากาศโดยรวมดูวังเวงกว่าตอนกลางวันอยู่มาก ซึ่งดูไม่ใช่ที่ที่เด็กสาวตัวเล็กๆจะเดินผ่านในเวลานี้เลย
อิริยาเดินมายังบริเวณทางเดินหลังอาคารตั้งใจจะไปยังประตูหลังโรงเรียน เธอหยิบสมุดโน้ตและแบบฝึกหัดที่แนนให้มาเปิดอ่านไประหว่างทางด้วย
แต่ทันไดนั้นเอง เด็กสาวที่ไม่ทันระวังตัวก็ถูกใครบางคนวิ่งชนตรงหัวมุมตึก จนล้มลงทั้งคู่
 
"โอ๊ย เจ็บๆ เอ่อ....เธอ....เป็นอะไรรึเปล่า"
เด็กหนุ่มตกใจมากรีบลุกขึ้นมาดูอาการของเธอทันทีพร้อมยื่นมือให้เพื่อช่วยให้เธอจับพยุงตัวขึ้น โดยที่ไม่สนใจบาดแผลที่บริเวณข้อศอกซึ่งได้มาตอนที่ล้มของตัวเองเลย
แต่อิริยาที่ผมกระเซอะกระเซิงปรกหน้าอยู่กลับค่อยๆจัดการผมตรงหน้าอย่างประณีตไม่รีบร้อนอะไร แม้ว่าข้าวของจะหล่นกระจายอยู่เต็มพื้นก็ตาม เสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองดูเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย ซึ่งนั่นทำให้เด็กชายรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
....ตายละไง! จ้องหน้าขนาดนั้น เธอโกรธเราแน่ๆเลย....
 
เมื่อพิจารณาดูแล้ว เด็กชายคนนี้ก็คือคนที่เล่นบาสในสนามเมื่อสักครู่นั่นเอง
 
เด็กสาวปฏิเสธรับการช่วยเหลือนั้นแล้วลุกขึ้นมาปัดฝุ่นบริเวณที่เปื้อนอย่างตรงแขนขาและกระโปรงโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ
 
"อะ...เอ่อ เธอ....เป็นอะไรรึเปล่า ฉัน....ขะ...ขอ..."
"คุณหนูคะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?"
ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้พูดอะไรไป ดูเหมือนว่าหญิงสาวอายุราวๆ 20 ปลายๆ ที่แต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำสนิทที่มากับรถหรูที่จอดอยู่ข้างหลังซึ่งน่าจะเป็นผู้ติดตามก็มาตามตัวเธอก่อนซะแล้ว
 
"ไม่มีอะไรค่ะ กลับกันเถอะค่ะ"
เธอเลี่ยงการตอบคำถามนั้นเพื่อไม่ต้องการให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมา ก่อนจะก้มเก็บกระเป๋าและเม็ดยาบางอย่างที่ตกอยู่เข้ากระเป๋าที่ซิบปิดไว้อยู่ ก่อนจะเดินไปกับผู้ติดตามของเธอราวกับเด็กหนุ่มตัวตนเหตุไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เลยแม้แต่น้อย ทิ้งเด็กหนุ่มให้ยืนงงอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยวทั้งอย่างนั้น
 "......"
 
....จะว่าไป ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แต่ก็คง ม.5 เหมือนกันสินะ.....
เด็กหนุ่มรู้ได้เพราะนึกย้อนไปตอนที่เขายื่นมือไปให้เธอทำให้เขาสังเกตเห็นจุด 2 จุดตรงปกเสื้ออันเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าอยู่ชั้นม.ปลายปีที่สองของที่นี่นั่นเอง