Zone D Hunter

Chapter 6
พักผ่อนคลายเครียด
--------------------
               เวลายมเย็นอาทิตย์ใกล้ตกพื้นหญ้าท่ามกลางที่โล่งกว้าง พื้นสั่นสะเทือน
สายพลานเมืองขนาดใหญ่เคลื่อนที่ผ่าน ลอนดอนเปิดไฟสว่างไสวทั่วทั้งเมือง
 
               ทหารสามกลุ่มเดินมาที่ฐานเมืองชั้นสี่โดยมีมาตินเดินนำหน้า
เขาให้สัญญานมือสั่งทหารไปหาทางซ้ายและขวา "ที่เหลือตามฉันมา"
มาตินเดินไปเรื่อยจนกระทั่งถึงหน้าร้านอาหารพาสทามของคูเปอร์
เหล่าทหารวิ่งออกนำไปหา มาตินเดินพร้อมบพูดมาที่หน้าร้าน "ระวังด้วยละ!"
 
               เสียงกระดิ่งเปิดประตูดังขึ้น คูเปอร์วิ่งออกมาจากประตูหลังร้าน
มาหาเขา "ครับๆ มาแล้วครับ"
 
"ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายกันด้านนอก"
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?"
               คูเปอร์ถาม มาตินทำหน้าเย็นชานิ่งๆใส่เขาจนไม่กล้าเอ่ยถามอีก
 
"คือว่า...มีคนร้ายผ่านมาทางนี้...คือมีคนเห็น และมาบอกฉันนะ"
มาตินพูดและค่อยๆเดินเข้าไปหาคูเปอร์ช้าๆ "ฉันคิดว่า...มันน่าจะมาได้ไม่ไกล"
 
               คูเปอร์เห็นมาตินค่อยๆเดินเข้ามาหา เขาก็ค่อยๆเดินเก้าถอยหลัง
"เอ่อ...ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันนะครับ"
 
               มาตินหยุดเดินและหันมองสภาพแวดล้อมรอบๆร้านของคูเปอร์
พร้อมกับกวาดสายตาไปมา "จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าฉันขอ...ตรวจหน่อย"
 
"อ่อ...ได้ครับ" แววตาคูเปอร์เหลือบไปมามีพิรุต มาตินแอบเห็นสายตาของเขา
มาตินก็สั่งทหารที่อยู่ด้านหลังเขา ออกเดินสำรวจตามหา "ไปค้นได้" เขาชี้
 
"ครับ!" ทหารสองนายเดินถือปืนไฟฟ้าเข้าไปค้นหาทั้งหลังประตูร้าน ตูเก็บของ
ซอกเบาะหลังเบาะและอื่นๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเลยแม้แต่น้อย
"ไม่พบเลยครับท่าน" ทหารคนหนึ่งส่ายหน้า
 
"ทางนี้ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกตุครับ!" ทหารอีกคนวิ่งเข้ามาบอก
 
               มาตินพยักหน้าหงึกๆพร้อมกับหันไปมองคูเปอร์ "ต้องขอโทษด้วย
ที่รบกวนเวลา" มาตินยิ้มขอโทษเขา คูเปอร์ก็ส่งยิ้มกลับไป "ครับผม"
 
               คูเปอร์กับทหารหันหลังกลับเดินออกจากร้าน ในขณะที่กำลังจะ
เปิดประตู คูเปอร์ก็วิ่งเข้ามาหาช่วยเปิดประตูให้ "ผมเปิดให้ครับ!"
 
"ขอบใจ" เขาเอามือแตะบ่าคูเปอร์
 
               หลังจากนั้นก็มีเสียงโครมครามดังขึ้นในตู้ใต้เตาย่าง เสียงช้อนส้อม
หล่นพื้นดังระนาว คูเปอร์วิ่งเข้าไปหาและเปิดประตูตู้ให้ "พวกนั้นไปแล้ว"
เขาพูดเบาๆ "เธอเป็นไงบ้าง"
 
               อาลิซมองหน้าเขาพร้อมกับเอาฝ่ามือถูแขนข้างหนึ่งและตอบ
กลับไปว่า "...เจ็บ"
 
"ขอโทษที"
"ให้ช่วยมั้ย?" คูเปอร์ยื่นมือช่วยอาลิซ แต่อาลิซดันลุกขึ้นยืน พรึบ!!! พร้อมกับ
ปัดเสื้อและกางเกง "ไม่เป็นไร ขอบใจ"
 
"ผมคูเปอร์..." เขายื่นมือพร้อมจับ อาลิซเหลือบตาหันมามองมือก่อนจะ
เหลือบไปมองหน้าของเขสอย่างนิ่งๆ
"อาลิซ..." อาลิซยื่นมือจับกับคูเปอร์ "ยินดีที่ได้รู้จัก...คูเปอร์"
 
"ยินดีเช่นกัน..." เขายิ้ม
 
               สี่ชั้วโมงต่อมา คูเปอร์กับอาลิซนอนพักกันอยู่ที่ร้านค้าสิงต่อสอง
ในยามค่ำคืน อาลิซนั่งเท้าคางอยู่ที่เบาะโซฟาสีแดงตัวยาวนั่น มองชมพระจันทร์
และแสงจากดวงดาวระยิบระยับ แสงไฟสีส้มจากห้องหลังร้านสว่างขึ้น
คูเปอร์เดินถือเทียนไขสีขาวทรงกระบอกเล่นหนึ่งออกมา เดินมาวางที่โต๊ะ
"คุณเป็นใครมาจากใหนเหรอ?" เขาถาม
 
"ฉันคนเร่ร่อน...ในตอนนี้" อาลิซค่อยๆล้มตัวนอนลงที่เบาะ
 
"แล้ว..........คุณจะฆ่ามาตินเหรอ" คูเปอร์สังเกตุเห็นบาดแผลของเขา
 
"ใช่...เพราะมันสร้างความแค้นให้กับฉัน"
 
"ความแค้นเหรอ?" คูเปอร์มองหน้าและสงสัย
 
               อาลิซพยักหน้า "ใช่" และเธแก็เริ่มเอ่ยปากเล่าให้ฟังนับแต่นั้น
"เมื่อก่อนฉันมีเพื่อนสองคน ฉันอาศัยอยู่ในคุกเมืองเล็กๆเมืองนึง ไม่นานเมืองนั่น
ก็ได้ถูกยึกไป คนๆนั้นจะจับเราเป็นเป็นทาสของเมืองพวกมันอีกที คนๆนั้น
คือ...มาติน"
 
"ชายคนนั้นนะเหรอ!" เขาตกใจ อาลิซพยักหน้าหนึ่งที่ "ใช่..."
 
"ในตอนนั้น...พวกเราขัดขืน มันไม่ยอมปล่อยตัวเรา จนในที่สุดมันก็...ฆ่าพวกเขา
ต่อหน้าต่อตาฉัน แต่ว่า...ฉันหนีรอดมาได้"
 
"แต่เขาจะทำแบบนั้นทำไมกัน?" "ลอนดอนก็มีพลังงานมากพอ...?" คูเปอร์เริ่ม
งงกับเรื่องที่เล่ามา "หมายความว่าไง?"
 
               อาลิซลุกขึ้นจากการนอนและหันมาคุยกับเขา "นายคิดว่าลอนดอน
มีพลังงานมากพอสำหรับร้อยปีมั้ยละ"
 
"ลอนดอนอยู่ได้โดยการกินเมือง นำเศษซากเมืองที่ชำแหละแล้ว นำไปเผา
เพื่อให้พลังงานคงอยู่ แต่ต่อให้กินเมืองไปสักกี่เมือง พลังงานก็ต้องหมดอยู่ดี
และหลังจากนั้น ก็จะไม่มีเมืองเล็กๆหรือเมืองอื่นๆให้กินอีกต่อไป ลอนดอนก็จะ
ดับลงหยุดนิ่ง กลายเป็นเมืองที่ตาย"
 
               คูเปอร์พยักหน้าช้าๆ "จริงด้วย" อาลิซหันพลิกตัวเอาหน้าเข้าเบาะ
"ฉันขอพักก่อน..." เธอพูดคำเดียวและก็กลับตาลงนอนหลับไปดื้อๆ
 
"ฝันดี..." คูเปอร์พูดส่ง (...ก็ดีกว่าไม่คิดอะไรเลยละเนอะ)
 
********************