Zone D Hunter
เขียนโดย 
จูเนียร์เคะ
วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 15.18 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2562 18.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) จนมุม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 7
จนมุม
--------------------
เช้าวันต่อมา อาลิซเริ่มตื่นจากการนอนเธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
".........." เธอมองเห็นเพดานไม้สักสีเหลืองกับโคมไฟอันหนึ่งห้อยอยู่บนเพดาน
"ที่นี่ที่ใหน?" เธอค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ
"ที่นี่คือพิพิธภัณฑ์ลอนดอน"
เสียงจากใครบางคนบอกเธออยู่ข้างๆ อาลิซได้ยินก็รีบหันไป
ด้วยความตกใจ "หือ!"
"คุณ...เป็นใคร" เธอสงสัยและลุกขึ้นยืนมองคนๆนั้น
"ผมเป็นอาจารย์ที่นี่" เขายิ้มให้ "ผมชื่อโทมัส ยินดีที่รู้จักครับ" เขายื่นมือทักทาย
อาลิซเหลือบตามองขึ้นลงก่อนจะยื่นมือไปจับทักทายแบบนิ่งๆ "คะ....ฉันอาลิซ"
"อาลิซเหรอ ยินดีที่รู้จักนะ"
เสียงฝีเท้าใครบางคนวิ่งเขามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
"...ข้างนอกมีทหารเดินกันเต็มไปหมดเลย!" คูเปอร์วิ่งมาเหนื่อยๆเขาจับขอบ
ชั้นหนังสือพยุงตัว "เฮ้อ~ จะบ้าตาย"
อาลิซเห็นคูเปอร์เธอรีบหันเดินไปหา "นายพาฉันมานี่เหรอ?" รัหว่างนั้น
อาจารย์เดินเข้ามาหาเธอ "เขาบอกฉันให้พาเธอมานะ" อาลิซมองหน้าอาจารย์
อย่างไม่พอใจ เธอหันเดินกลับไปยังที่ๆเธอตื่นทันที "ขอบคุณมาก" เธอตอบ
ด้วยน้ำเสียงทุ้ม
"เฮ้~! จะไปใหน!?!" คูเปอร์มองดูอาลิซสวมชุดเสื้อคลุมพร้อมกับเดิน
ไปที่ประตูทางออกพิพิธภัณฑ์
"เดี๋ยว...อาลิซ!" คูเปอร์รีบวิ่งตามเธอไป
ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ขอแค่ต้องหาหนทางฆ่ามันให้ได้ ไอ้คนชั่วนั่น
แต่ว่ายังไม่ทันไร คูเปอร์เขาก็เดินมาหาฉันพอดีกับที่ฉันกำลังเปิดประตูออก
เขาเดินมาจับเสื้อที่บ่าข้างหนึ่งของฉัน
"อะไรของนายเนี่ยะ!" ฉันหันไปว่าเขา
"อย่าออกไป...ข้างนอกนั่นมีทหารเดินหาเธอเป็นขโยงเลย"
ฉันสังเกตุสีหน้าของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าข้างนอกนั่นมันอันตรายจริงๆ
ฉันหันออกไปมองข้างนอกปรากฏว่ามีทหารเดินเฝ้าระวังและหาฉันอยู่
เต็มไปหมด
"ใจเย็นๆก่อนนะ...อาลิซ" "กลับไปข้างในกันก่อนเถอะ"
อาจารย์เดินตามมาข้างหลัง "เชื่อเขาเถอะ ข้างนอกมันอันตารย"
อาจารย์เดินมายืนอยู่ด้านหลังคูเปอร์หันไปฟังที่อจารย์พูด
"นั่นสิ" เขาหันมาพูดกับเธอ "อย่าออกไปเลย"
อาลิซยืนมองพวกเข้าสองคนก่อนจะพยัดหน้าเดินกลับไปกับพวกเขา
คูเปอร์พาเธอไปนั่งพักที่ห้องนั่งอ่านหนังสือ
ห้องปูพื้นด้วยไม้สัก โต๊ะรูปทรง
แบบเหล็กดัดสีดำวางพื้นด้วยทอง อาลิซค่อยๆนั่งลงที่เบาะโซฟาสีขาว
ลวดลายทอง
"ฉันทำน้ำชาไว้แล้ว" คูเปอร์ยกถาดวางชาสีขาวมาวางบนพื้นโต๊ะ อาลิซหยิบ
ชาขึ้นมาและค่อยๆเป่าไอความร้อน
"ระวังด้วยนะ มันร้อน"
"ถ้าเธอจะออกไปข้างนอก ฉันขออนะนำให้เธอเปลี่ยนตัวใหม่" อาจารย์บอก
เธอพร้อมกับจิบชาควบคู่ไป
"เปลี่ยนตัวเหรอ?" "หมายความว่าไง?"
อาจารย์กับคูเปอร์หันมองหน้ากัน เมื่อเวลาผ่านไปสิบนาที คูเปอร์พา
อาลิซเข้าไปในห้องแต่งตัว อาจารย์หยิบชุดมาเทียบกับตัวเธอ
แต่ละชุบถูกรำมาลองและวางกองไว้เป็นกองเท่าภูเขา จนในที่สุด...
...ณ ถนนด้านนอกพิพิธภัณฑ์
"อึดอัดเป็นบ้าเลย!" อาลิซบ่นเบาๆ คูเปอร์กับครูเดินป้องกันเธออยู่ด้านหลัง
"น่า~ ทนหน่อย" "รับรองว่าจำไม่ได้"
"ฉันรู้คะ แต่นี่มัน...!"
พูดไม่ทันขาดคำก็มีทหารสองคนเดินส่วนมาที่เธอเพื่อถามบางสิ่ง
"เอ่อ~ ขอโทษนะครับ" ทหารอีกคนหยิบรูปภาพในกระเป๋ากางเกง
มาให้ทหารอีกคน "คุณพอจะเห็นผู้หญิงคนนี้ มาทางนี้บ้างมั้ยครับ?"
อาลิซยื่นมือไปหยิบรูปภาพใบนั้นมาดู
(เวรกำ...) รูปนั่นเป็นรูปใบหน้าของเธอชัดๆไม่มีอะไรตัดต่อ
"รูปฉันนิ" อาลิซกระซิบและตกใจ แต่ทหารคนหนึ่งก็ได้ยิน
"เอ่อ เมื่อจะกี้นี้...คุณว่าไงนะครับ?"
"อ้อ...เปล่าคะ" "ฉัน~ ไม่เคยเห็นคนๆเลย" เธอยื่นภาพส่งกลับ "ขอโทษ
ด้วยนะคะ"
เธอและคูเปอร์และอาจารย์ก็เดินจากไปนิ่งๆ อาจารย์หันมาขอโทษ
ทหาร "ขอโทษด้วยนะครับ" เขาก้มหัวเล็กน้อยและเดินไป
"เฮ้...นาย" ทหารคยหนุ่งทักทหารอีกคน "ผู้หญิงนั่นหน้าคุ้นๆนะ"
"ทำไมเหรอ?"
"เหมือนในรูปภาพเลย"
"นั่นสิ..." ทหารสองคนต่างหันไปมองที่อาลิซ
หลังจากฉันเดินออกห่างจากทหารนั้น ฉันกับเพื่อนที่ตามมา
ก็รีบเดินเร็วกันใหญ่ "เราออกห่างมากแค่ใหน?" ฉันเดินไปถามไป
คูเปอร์จู่ๆก็หันไปมองที่ด้านหลัง "พวกเขาเดินตามเรามา"
"อย่าหันไปคูเปอร์"
"อาจารย์ ผมว่าพวกเขาเริ่มตามเรามาเยอะขึ้น"
"อะไรนะ" อาจารย์หันไปมอง และนั่นก็คือ "โอ่ว งานเข้า!" "พวกเรา...วิ่ง!"
"อะไรนะ!?!" อาลิซหันถามแต่คูเปอร์ก็จับข้อมือเธอข้างหนึ่งและกระชาก
พาเธอวิ่งหนี
"มาเป็นกองเลย!" คูเปอร์วิ่งพร้อมกับหันกลับไปมอง กลุ่มทหารวิ่งตามมาเป็นขโยง
"ยิงมัน~!" ทหารคนหนึ่งออกคำสั่ง ทุกคนตั้งปืนและยิงใส่พวกเขา
กระสุนไฟฟ้าพุ่งผ่านรอบข้างตัวพวกเขา
"ทางนี้..." อาจารย์กวักมือเรียกคูเปอร์กับเธอวิ่งไปที่สี่แยกกลางเมืองลอนดอน
จุดนั้นมีฝูงคนเดินอยู่มากมาย "ถอดชุดออกซะ!" "ตามมา..."
ทหารวิ่งตามเข้าถนนเส้นนั้นไปและก็ต่างหยุดวิ่งเมื่อตรงหน้า
มีฝูงคนเดินกันยั้วเยี้ยะ "ไป...แยกกันหา" ทหารเริ่มแยกตัวกันออกตามหา
"นิ่งไว้..." จารย์พูดบอกอาลิซเบาๆ ทั้งสามกำลังหันหน้ายืนมองดูร้านค้า
ขายอาหาร ทหารคนหนึ่งเดินผ่านหลังเธอไป และอีกคนหนึ่งเดินชนใหล่เธอ
ทหารคนนั้นรีบหันมาขอโทษ "ขอโทษครับ" โชคยังดีที่จำเธอไม่ได้
"ไปเร็วเข้า" คูเปอร์นำทางพวกเขาเดินสวนทางกลับออกทางเดิม
"เร็วเข้า...รับ..." คูเปอร์พูดไม่ทันขาดคำทั้งสามก็หยุดวิ่งกระทันหัน
กลุ่มทหารยืนคุมรอบทิศทาง ทั้งสามยืนหันหลังชนกันเป็นสามเหลี่ยม
พร้อมกันหนุนตัวกันระวังรอบๆ
"หึๆๆๆ..." เสียงหัวเราะและปรบมือดังมาในกลุ่มทหาร และกำลัง
ค่อยๆเก้าเดินออกมาจากกลุ่มทหารช้าๆ
"ไงๆ~ เก่งไม่เบานิ" มาตินยืนกอดอกยิ้ม
เขายืนมองทั้งสามคน "หึ...!"
********************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
