Zone D Hunter

ตอนที่ 19
เหตุด่วน
--------------------
               ริมชายหาดทะเลฟ้ามืดครื้มแต่ไม่มีลมอละน้ำฝน แสงแดดส่อง
ทะลุช่องเมฆช่องหนึ่งลงมายังสายน้ำทะเล สะท้อนแดงระยิบระยับ ยาน
ขนส่งไดมาถึงและจอดพัก คูเปอร์กำลังตัดกิ่งไม้ที่อยู่ด้านหลังชายทะเล
ด้วยขวานที่ทำจากหิน เพื่อเตรียมฟืนสำหรับนำมาเผาย่างปูและปลากิน
ขณะเดียวกัน อาลิซนั่งตกปลาอยู่ที่โขดหินเล็กๆ คลื่นน้ำพัดเข้าชนกับ
ปลายรองเท้าบูททั้งสองข้างของเธอ กระแสลมทะเลเริ่มพัดมา เมฆยังปกคลุม
ดำคล้ำอยู่
 
          "พร้อมที่จะกินของทะเลกันหรือยัง?" ลีเดินออกมาจากในตัวยาน
พร้อมหันมองทั้งสองและตะโกนถาม เธอใส่เสื้อกล้ามยืดสีขาวกางเกงยีนต์
สีดำ พร้อมกับแว่นกรองแสงเลนส์กลมๆสีออกส้ม "ห้ะ...! กิ่งไม่เรายังไม่พอ
เลย" เขาหันมาตอบและหันกลับไปฟันกิ่งไม่ต่อ
 
          "อ่าห้ะ" ลีพยักหน้า ก่อนจะท้าวเอวเดินตรงไปที่ด้านหลังของอาลิซ
"ได้อะไรบ้างมั้ย?"
 
          อาลิซเอียงหัวไปที่ถังน้ำสีดำขนาดเล็ก "ได้ปลามาสองสามตัว" และเอียง
หัวกลับไป "ส่วนปูก็จับมาได้โดยบังเอิญ..."
 
          ลีมองดูในถังน้ำ เธอยิ้มเล็กและพยักหน้า หงึกๆ "แค่นี้ก็น่าจะเกิน
พอแล้วละนะ" เสียงคูเปอร์ตะโกนเรียก "เฮ้~ จุดไฟเลยมั้ย!"
 
          "จุดเลยก็ได้!" ลีหันไปจะโกนตอบ คูเปอร์ได้ยินเธอตอบกลับ ก็เตรียม
จุดไฟเตรียมย่างปลาทันที
 
               เวลายามบ่าย ควันไฟสีดำบางๆลอยขึ้นเหนือฝั่งป่า ทั้งสามคนกำลัง
นั่งกินอาหารทะเลกันอย่างอร่อยท่ามกลางเสียงคลื่นน้ำซัดเข้าชายฝั่ง
 
          "อร่อยจัง" คูเปอร์กินเอาๆ ชีวิตบนลอนดอนของเขาไม่เคย
ได้กินของทะเลมาก่อนเลย
 
          "สมัยที่เพื่อนฉันยังอยู่" อาลิซพูดเล่า "ฉันมาทะเลทุกวัน มาจนเบื่อ
ตั้งแต่ที่เขาจากไป...ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้อีกเลย"
 
          "ฉันเข้าใจนะ" คูเปอร์มองเธออย่างเจาะจง "ตอนนี้ฉันเองก็รู้เรื่อง
และเข้าใจเธอแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ เราจะสู้ไปด้วยกัน" เขาเขายืนฝ่ามือ
ข้างหนึ่งไปวางลงบนข้อมือของเธอ อาลิซรู้สึกถึงกำลังใจที่ส่งมา เธอเงิยมอง
หน้าเขา เขาก็ยิ้มให้เธอ
 
          ลียังก้มหน้าเกาะปลากินอย่างสบายใจ แต่จู่ก็มีเสียงพูดจากวิทยุ
ดังขึ้น "เมืองย่างกุ้งได้ยินมั้ย! ตอบด้วย...ได้ยินมั้ย!?!" สีผูชาย
สูงวัยถามมา มันทำให้อารมณ์การกินของเธอต้องถูกขัดจังหวะ เธอหยุดเคี้ยว
ตาโตเขม่งและรีบหันไปหยิบวิทยุด้านหลังมา "นี่คือ...ลี หัวหน้าเมือง มีเรื่อง
อะไรตอบด้วย!?!" น้ำเสียงของเธอทำให้อาลิซกับคูเปอร์ตกใจหันมามอง
 
          "นั่นคุณลี เหรอ!?! ตอนนี้ชารเมืองเคลื่อนที่ตะวันตกโดนโจมตี
เข้าอย่าหนักครับ!"
 
         "ว่าไงนะ!?!" ลีตะโกนขึ้นและจกใจสุดตัว คูเปอร์กับอาลิซถึงกับลุกเดิน
มาฟัง "เกิดอะไรขึ้น?" เธอถาม ลีเงิยหน้ารีบบอก "เมืองชุมชนของเราทาง
ตะวันตกโดนโจมตีรุนแรง"
 
          "อะไรนะ!?!" เขาตกใจ
 
          "อืม...ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว! รีบขึ้นยาน กลับไปที่เมืองลอยฟ้าด่วน!"
ลีพูดพร้อมกับลุกเดินไปเก็ยเสบียง คูเปอร์กับอาลิซก็รีบเก็บของและขึ้นยาน
เดินตามหลังลีไป...
 
               เมื่อทั้งสองบินกลับมายังเมืองลอยฟ้า เมื่อยานเทียบท่าแล้ว
พวกเขาก็รีบเดินไปยังห้องประชุมทันที และเปิดโทรทัศน์โบราณดูวีดิโอ
ทางภาพถ่ายจากกล้องของกลุ่มยานบินของเธอกำลังถ่ายภาพของสภาพ
เมืองมาให้ดู และสิ่งที่พวกเขาเห็นคือ กลุ่มควันสีดำเมี่ยมลอยขึ้นท้องฟ้า
บดบังแสงอาทิตย์เต็มเกลื่อนไปหมด เมื่อมองลงมายังพื้นดินในภาพ พงกเขา
เห็นเศษซากเมืองที่พังทะลายและดูเละไม่เป็นท่า นิ่งกองอยู่เกือบยี่สิบเมือง
ไฟลุกขนานใหญ่ อย่างกับเพลิงป่าขนาดมหึมา โครงท่อควันไอเสีย
กำลังลุกใหม้และกำลังเอียงหักลงมา
 
          "หมดแล้ว..." ลีมองภาพด้วยความเสียใจและพูดพึมพัมเบาๆ "ไม่มีอะไร
เหลือแล้ว" เธอจ้องดูอยู่สักพักใหญ่ๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เปิดประตู
ออกไปที่ระเบียงไม้อัดที่ยื่นตัวออกนอกตึก "เดี๋ยวซิ..." คูเปอร์ทำท่าจะวิ่ง
ตามไปแต่ก็ไม่ทันท่าเธอ เขาเห็นเพียงประตูที่เปิดทิ้งไว้
 
           "เธอดูหมดหวัง..." เขาพูดลอยๆ
 
          "ไม่น่าเป็นงั้นนะ" อาลิซเดินมาข้างหลัง "เธอชอบอยู่อย่างปลอดภัย
และสงบสุขมากกว่าจะมาเจอเรื่องหรือเหตุการณ์อะไรแบบนี้"
 
          "แล้วเราควรทำอย่าไงต่อ?"
 
          "ฉันไม่รู้ แต่เธอสนิทกับฉันมากกว่านาย บางที่ถ้าฉันเข้าไปถามเธอ
มันอาจจะดีกว่า"
 
          "แต่เธอก็ไม่ทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อกี้ละ"
 
          "ก็มันนึกไม่ออกนิ ตอนนี้มันก็ช้าไปแล้ว เธอคงรู้สึกทุกข์ไม่น้อยเลย"
 
               เวลายามค่ำคืน ทั้งวองคนก็ไปนั่งอยู่กับลีที่ระเบียงโครงเหล็กปูด้วย
แผ่นไม้อัด ราวกั้นเหล็กปูทับด้วยไม้อัดเป็นท่อนทั้งสิ้น อาลิซกับคูเปอร์
นั่งคุยกับลีอย่าท่ามกลางแสงจันทร์ ลมพัดแผ่วเบา
 
          "เราควรทำไงต่อ?" อาลิซถาม "ลอนดอนทำลายเมืองพวกเรา
แบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะคะ"
 
          ลีนั่งอยู่บนโซฟาสียีนต์เล็ก หันมองออกไปนอกระเบียง "ลอนดอน
ไม่ได้เป็นตัวทำเหตุการณ์นี้"
 
 
          โทมัสเดินเข้ามาในห้องประชุม เขาหันหาทุกคนว่าอยู่ที่ใหน "อยู่ที่
นี่เองเหรอ" เขาเดินเข้าไปหา "ขอโทษที่ฉันไม่ได้ไปเที่ยวกับพวกเธอนะ
พอดีตอนนั้นฉันมีงานที่ต้องทำนะ"
 
********************