Zone D Hunter

ตอนที่ 20

หักหลัง

--------------------

เวลายามเย็น

บนเมืองย่างกุ้ง

               ลอนดอนเริ่มเคลื่อนที่เข้ามาในเขตป้องกันชั้นสุดท้าย ซึ่งถ้า

หากมันทะลุผ่านไปได้ก็ถือว่าเป็นอันจบสิ้นของเมืองลอยฟ้า

               ลีและคนอื่นๆได้ยินเสียงประกาศดังขึ้น "โปรดทราบๆ ขณะนี่ลอนดอนได้

เข้ามายังเขตเกราะป้องกันตะวันตกชั้นสุดท้ายแล้ว ขอให้นักบินรบเตรียมตัวขึ้นเครื่อง

ออกไปคุ้มกันอย่างเร่งด่วย!" เสียงประกาศดังไปทั่วทั้งเมืองลอยฟ้า เหล่านักบินวิ่งกัน

หน้าตั้งไปที่ยานบินของตน

          "เตรียมอาวุธ..." มาตินออกคำสั่ง ปืนใหญ่แนวหน้าสุดของประตูเมืองถูกสร้างบน

ฐานสายพาน กำลังบรรจุกระสุนเพื่อเตรียมพร้อม ข้างๆประตูสีแดงบานใหญ่ของเมือง

ป้อมปืนกลยิงเครื่องบินก็กำลังใส่กระสุนอย่างรวดเร็ว ป้องหลังเมืองก็เช่นกัน

          "อาลิซ!" ลีเรียก "พวกเราต้องไปแล้ว!" ทั้งสามคนวิ่งตามลีมายังโรงเก็บเครื่องบิน

รบของเธอ "อาลิซ..." โทมัสเรียก "ผมเองมีเรื่องจะบอก" โทมัสทำสีหน้าไม่สบายใจ

เขาคิดอะไรอยู่? "เดี๋ยวค่อยคุยกันน้ะ" อาลิซหันมาตอบระหว่างที่กำลังวิ่งกันอยู่

               โทมัสยังไม่สบายใจกับเรื่องบางเรื่องที่คิดอยู่ในใจ มันเป็นเรื่องที่อาจทำให้

เกิดการทะเลาะและไม่พอใจกัน แต่อาจารย์โทมัสก็มีความกล้าฮึดขึ้นมา และก็ค่อยๆ

พูดบอกไป "ที่ผมจะบอกก็คือ...ผมเป็นสายสืบของเขา"

               คำว่า 'ทาส' นั้นดังขึ้นมา ทำให้ทั้งสามคน ลี อาลิซและคูเปอร์ถึงกับหยุดชงัก

"ว่าไงน้ะ!?!" คูเปอร์พูดอย่างไม่พอใจ "นี่คุณ..." ทุกคนต่างทำหน้าตาผิดหวังกันยกใหญ่

โทมัสก้มหน้ารอรับผิดและคำลงโทษ เขาเหลือบมองสีหน้าของแต่ละคนที่กำลังจ้อง

มองเขาอยู่  "อาจารย์..." อาลิซพูดด้วยอารมณ์ที่ผิดหวัง "ทำไมถึง..."

          โทมัสพูดขัด "ผมเป็นสายสืบอยู่กับหน่วยรบมานานแล้ว ขอโทษด้วย

ที่...ไม่ได้บอกก่อนตั้งแต่แรก" หลังจากที่โทมัสพูดความจริงออกมา คูเปอร์ก็

รู้สึกโกรธและไม่พอใจขึ้นมามากทันที "ผมกุส่าไว้วางใจคุณ!...เชื่อคุณ!"

คูเปอร์ตะคอกใส่ระหว่างก้าวเดินเข้าไปบืนจ่อหน้าโทมัส "อาจารย์...ผม!

ผม...ไม่คิดว่า...คุณจะ...!"

               ก่อนที่เขาจะพูดว่าโทมัสต่อ ลีก็พูดแทรกเข้ามา "ถือว่ายอมรับผิด

...แต่ก็ยังช่วยเราให้รู้เท่าทันลอนดอน" ลีเดินเข้ามายืนข้างคูเปอร์และมอง

โทมัส "ครั้งถือว่าคุณเป็นลูกผู้ชายมากที่พยายามจะพูดบอกกับเรา"

          "คือผม..." โทมัสพูดติดขัด "คือ..." เขาเหลือบตาไปมองคูเปอร์ เห็นทำ

หน้าโกรธอยู่ "เอ่อ...ที่ผมทำไปแบบนั้นเพราะว่า ผมจะได้รู้เท่าทันเรื่องของ

ลอนดอน ผมไม่ได้คิดจะหักหลังพวกคุณทุกคนนะ...ถึงผมเป็นสายสืบของ

ลอนดอนมาก็จริง...แต่ผมก็กลับใจ เปลี่ยนใจมาอยู่กับพวกคุณ และคอย

สืบหาเรื่องที่ลอนดอนกำลังทำ...ไม่ได้คิดจะล่อให้กคนเข้ามาติดกับน้ะ!"

               อาลิซเริ่มทำหน้าเวทนามองเขา ลีและคูเปอร์จ้องมองอยู่อย่าง

นิ่งๆ "ถ้าอย่างงั้น..." ลีพูดเสนอแนะ "คุณก็มาเป็น...'สายสืบ' ให้กับพวกเราสิ"

คำพูดาุดท้ายของลีนั้น เปิดโอกาสหน้าที่และความรู้สึกของโทมัสมากจริงๆ

โทมัสยิ้มและก้มโค้งของคุณเธอ "ขอบคุณมากครับ"

               "ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก อาจารย์" ลีพูดและยิ้มส่งให้ "อย่าลืมสิ

ว่าคุณยังเป็นอาจารย์...คอยสอนพวกเราอยู่นะ" คูเปอร์ท้าวเอวพร้อมถอน

หายใจและใช้มือข้่งหนึ่งมาจับจมูก "เอาล่ะ...คุณยังเป็นพวกของพวกเรา

อยู่ใช่มั้ย?" คูเปอร์ถาม

          โทมัสพยักหน้า "ผมยังเป็นคุณครูอยู่นะ ป่านนี้นักเรียนของผมคง

คิดถึงผมแย่แล้ว" เขายิ้มให้กับทุกคน

               แต่ผ่านไปได้ไม่นาน เสียงประกาศก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ประกาศๆ!

ลอนดอนใกล้เข้ามาแล้ว ขอย้ำ...ลอนดอนกำลังมกล้เข้ามาแล้ว!"

               ทุกคนหันมองไปที่โทรโข่งเพื่อฟังเสียงประกาศ และก็ได้รู้ว่า

ลอนดอนกำลังเคลื่อนเข้ามาทุกทีๆแล้ว ลีได้ออกวิ่งนำหน้าและหันมากวักมือ

เรียกพวกเขาทั้งสามคนให้ตามไปต่อ เพื่อนของเธอก็กำลังเตรียมตัวอยู่

ในยานของตนเอง ก่อนลีและพวกจะวิ่งเข้ามา "สะหาย...เตรียมตัวให้พร้อม"

ลีพูดพร้อมกับเดินขึ้นตัวยาน คูเปอร์ที่กำลังเดินขึ้นเข้าประตูยาน เขาก็

ได้หันไปมองดู บางสิ่งที่ติดอยู่กับปีกทั้งสองข้างของยาน อาวุธจรวดลำ

ตัวทรงกระบอกสีขาว หัวแหลมสีแดง "นั่นรัเบิดพลาสม่า!" เขาอึ้งไปสักพัก

"บอกแล้วไง...ย่างกุ้งก็เคยเป็นเมืองที่ใช้นิวตรอนมาก่อนเหมือนกันน้ะ"

ลียิ้มบอกกับเขาระหว่างที่กำลังเปิดระบบควบคุมเคริ้องยนต์

               เมื่อทุกคนได้ขึ้นยานกันแล้ว เพื่อนๆของลีและสะห่ายเพื่อนยานบิน

ก็ได้ออกตัวยานบินออกมาจากท่าเทียบ และกำลังร่อนมุ่งไปยังจุดที่ลอนดอน

กำลังเคลื่อนเข้ามา

          ณ พื้นที่เขตป้องกันชั้นใน ได้กลายเป็นกองเพลิงขนานใหญ่และ

รุกโชนจากเมืองที่โดนทำลาย เมืองหล่านั้นเละไม่เป็นท่า โซ่ตะขาบมหึมา

ของลอนดอนเคลื่อนที่เหยียบทับเมืองที่พังเหล่านั้นไป ในห้องควบคุม

ลอนดอนและภายนอกเมืองเตรียมพร้อมที่จะเข้าปะทะกับฝูงบินของย่างกุ้งแล้ว

"ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม!" มาตินเดินวนไปมาอยู่นอกราวระเบียงเหล็ก

ด้านนอกรับอากาศสายลมที่พัดและแสงดวงจันทร์สีขาวส่องสว่าง

********************