Zone D Hunter

ตอนที่ 10
รอดชีวิต
--------------------
               การที่หนีเมืองนักล่าใช่ว่าจะอยู่รอดปลอดภัยเวมอไป เมืองเล็กๆสามารถล่าเราได้
เช่นเดียวกัน แต่ทว่าบางเมืองไม่ได้จับเราไปเพื่อทำการอันใด แต่อาจช่วยเรา
 
               เวลา 03:21น. บรรยากาศลมเย็นพัดผ่านเนื่องจากหน้าหนาว เสียงลมหวิวๆ
ผ่านพวกเขาสามคนผมปลิวว่อน ทั้งสามคนหลบนอนอาศัยอยู่ในร่องสายพลานของ
เมืองลอนดอนมันลึกพอที่จะลงไปหลบได้
อาลิซเธอเริ่มง่วงนอนอีกครั้งเธอหาวและค่อยๆเอียงตัวลงนอนพิงที่เนินดินเล็กๆ
ลีและคนอื่นๆหันมองดูเธอกำลังนอนหลับ
"เธอหลับไปแล้ว"
 
"ใช่...เธอคงเหนื่อยมามาก..." ลียิ้มให้กับเธอก่อนจะหันกลับมาบอก "พวกเราก็ควรเข้านอน
ได้แล้วนะ"
 
"นั่นสิ..." คูเปอร์หันหามุมล้มตัวลงนอน อาจารย์โทมัสถอดแว่นตาของเขาและล้มตัวนอน
ราบไปกันพื้นดิน
(นอนชิวจังแฮะ) คูเปอร์มองดูโทมัสที่กำลังนอนราบกับพื้นดินอย่างสบายอก
 
"คืนนี้ฉันเฝ้าต่อเอง" คูเปอร์ได้ยินลีพูดบอกเขาก็รีบหันมาหา ลีลุกขึ้นเดินไปปีนเนินดิน
ขึ้นเฝ้าระวังภัยให้ คูเปอร์บอกขอบคุณเธอก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ "ขอบคุณครับ"
 
"ถ้ามีอะไร...ฉันจะรีบมาบอก..." เธอชโงกหน้าถามหลังจากขึ้นจากร่องเนินดินและก็
หันหลบกลับไปอย่างเร็ว
 
               สิ่งที่ฉันคิดคือการเอาชีวิตรอดจากลอนดอนและหลบซ่อนจากลอนดอน
แต่ว่า...สุดท้ายแล้วทุกพื้นที่มันก็คือการล่าอย่างเดิม มีทั้งเมืองนักล่าขนาดเล็กและใหญ่
ที่คอยหลบเมืองใหญ่ๆและแอบออกล่า ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเราจะรอดไปอีกกี่ครั้งและกี่วัน
จนกระทั้งในช่วงเวลาหนึ่งที่ทุกคนกำลังนอนหลับ ลีได้ตะโกนเรียกพวกเราพร้อมกับ
รีบวิ่งมาด้วยท่าทางที่รีบร้อน "มีอะไรเหรอ?" ลีเธอรีบสไลด์เนินดินลงมาหาพวกเรา
ด้วยความเหนื่อย "เรา...เรารอดแล้ว"
 
"หมายความว่าไง?" หลังจากที่ฉันพูดจบแสงไฟจากเมืองบางเมืองได้สาดส่องอยู่
ขอบเนินดินพร้อมกับเสียงเคลื่อนที่ของล้อขนาดใหญ่และผืนดินเริ่มสั่นสะเทือน
"นั่นอะไรนะ!?!" ฉันพูดขบก็รีบก้าวเดินออกไปก่อนที่ลีจะพูดตอบฉันว่า "ชาวแม็กซิโกช่วยเรา"
อค่คำพูดเดียวของเธอก็ทำให้ฉันอึ้งได้ "อะไรนะ!"
 
               เสียงรถดัง บรึ้น!!! บรึ้น!!! เริ่มดังเข้ามาใกล้ทุกทีๆและเสียงรถก็เงียบไปพร้อมกับ
แรงสั่นสะเทือนเหลือเพียงแต่แสงไฟสีขาวที่ส่องทิ้งไว้ อาลิซหันกลับไปและทำใจ
ก่อนที่จะปีนขึ้นไป (เอาวะ!!) อาลิซค่อยๆปีนขึ้นไปแอบมองดู ปรากฏว่ากำลังมีคน
สองคนเดินเข้ามาหา แสงไฟที่เจิดจ้าส่องสว่างทำให้เธอไม่เห็นหน้าของพวกเขา
 
"ปลอยภัยแล้วๆ!" เสียงชายคนหนึ่งที่เดินมากำลังตัวก่อนบอก อาลิซค่อยๆปีนขึ้นมา
ตามด้วยคนอื่นๆปีนตามหลังมา "พวกคุณเป็นใคร?" อาลิซถามด้วยความสงสัย
ชายสองคนเดินเข้ามาใกล้ๆเธอพร้อมกับบอกว่า "ผมเป็นนักล่า..."
 
"...!?!" อาลิซตกใจและก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อไปนั้น ผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาในระยะ
ประชิดตัวเธอแล้ว และเขาก็บอกต่อไปอีกว่า "...นักล่าเมือง..." หลังจากที่ได้ยินคำพูด
ที่สองนั่นทำให้เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก
 
               ชายทั้งสองคนนั้นดูจะเป็นคนผิวดำหรือเรียกว้าผิวสีก็ได้ พวกเขาพูดคุยกับเธอ
อยู่สักพักก่อนจะดับไฟหน้าของเมืองลง และสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ รถเมืองขนาดใหญ่สูง
ร้อยยี่สิบเมตรหลายสิบคันกำลังขับเลี้ยวหาที่จอดคอยกันเต็มไปหมอ อาลิซมองดูและ
อึ้งไปสักพัก
 
"พวกเขามาช่วยเรา" "ฉันเห็นเขาส่งสัญญาณ..." ลีเล่าให้ฟัง
 
              ณ เวลาก่อนการเรียก ลียืนเฝ้าทางดูวี่แววให้อยู่ ในจังหวะนั้นเอง "หืม...?"
ลีเห็นแสงไฟหลายดวงมาแต่ไกลและกำลังเคลื่อนที่ฝุ่นฟุ้งมืดไปหมด ลีรีบหยิบกล้อง
ส่องทางไกลขึ้นมาเขาเรียกกันว่าเครื่องมือโบราณ เพราะว่ามันเป็นกล้องที่รอดมา
หลังสงครามหลายร้อยปี เธอส่องดูผ่านกลุ่มฝุ่นดินเข้าๆ "...แม็กซิโก" ลีอ่านชื่อเสร็จ
เธอก็รีบวิ่งลงไปในเนินเขาค้นหาไฟฉายในกระเป๋าสะพายของอาลิซ "เจอแล้ว...!"
 
               ระหว่างที่เมืองเหล่านั้นกำลังเดินทางกันอย่างเงียบๆ คนขับนำหน้าเมือง
ได้เหลือบไปเห็นแสงกระพริบของไฟขนาดเล็กมาแต่ไกลถือว่าพวกเขาโชคดีมากที่ได้เจอ
กับเมืองเดินทางเหล่านั้น
 
"เฮ่ๆ" คนขับสกิดชายหนึ่งที่กำลังส่องกล่องมองทาง
 
"อะไร...มีอะไร!?!"
 
"ดูโน่นสิ" คนขับชี้ให้ดู แสงไฟกระพริบส่งสัญญาณจากลีเริ่มสว่างน้อยลง
 
"ไม่นะ...ไม่...ไม่!" แสงไฟฉ้าบเริ่มหมดลง ลีรีบใช้ข้อมือเคาะไฟฉาย ปีกๆๆ "ติดสิๆๆ!"
 
               ในตอนนั้นเมืองแม็กซิโกได้เลี้ยวมาหาขับตรงดิ่งมาที่เธอ "สำเร็จแล้ว"
 
               "นั่นละคือเรื่องที่รีบมาหาเธอย่างไงละ" ลีเล่าจบทกได้นั่งอยู่ในเมือง
แม็กซิโกแล้ว พวกเขากำลังเดินทางไปที่ใหนนั่นยังไม่รู้ แต่ที่แน่นนอนคือไม่ใช่คนร้าย
 
********************