Zone D Hunter
เขียนโดย 
จูเนียร์เคะ
วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 15.18 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2562 18.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) เอาตัวรอด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 9
เอาตัวรอด
--------------------
ทุกอยากภายในดวงตาของฉันมันมืดมนต์ไปหมด ฉันได้ยินเสียงคูเปอร์ดัง
ก้องเข้ามาในหูของฉัน
(อาลิซ...อาลิซตื่นสิ!)
(เฮ้...อย่าเป็นอะไรนะ!) เสียงอาจารย์โทมัสพูดบอกฉัน ฉันพยายามลืมตาขึ้นแต่ก็ไม่ใหว
ฉันเห็นใบหน้าของคูเปอร์และอาจารย์คนนั้นลางๆและก็หลับสลบไป
เสียงเครื่องยนต์เมืองลอนดอนดังขึ้นเรื่องๆพื้นเริ่มสั้นสะเทือนเสียงต้นไม้โค้น
อาลิซพยายามลืมตามองเป็นจังหวะๆ เธอเห็นคูเปอร์กำลังลากขาเธอพร้อมกับหันมอง
ดูลอนดอนที่กำลังเคลื่อนมา อาจารย์โทมัสหันมองตามเขา "เร็วเข้าๆ!" อาจารย์รีบ
ออกกำลังดึงข้อขาเธอ อาลิซหันหัวไปมองเมืองลอนดอน แสงเมืองส่องสว่าง
เคลื่อนที่ด้วยคงามเร็วสูงเข้ามา และหลังขาดนั้นเธอก็หลับลงไป
เสียงบางอย่างกำลังเผ่าไหม้อยู่ข้างๆฉัน ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น คูเปอร์กับอาจารย์
กำลังคุยกัน คูเปอร์คุยไปมองฉันไปด้วยและเมื่อเห็นว่าฉันกำลังตื่น เขาก็รีบลุกวิ่งเข้ามา
หาฉัน "เป็นไงบ้าง รู้สึกอะไรบ้างมั้ย?" อาจารย์เดินเข้ามาหาและมองตัวฉัน "เธอยังดู
โอเคอยู่" เขาก้มตัวมองหน้าฉัน "นอนพักก่อนเถอะ"
"ผู้หญิง...ที่ช่วยเราละ?" "เธออยู่ใหน?" อาลิซค่อยๆพูดถามพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง
"โอ่วไม่ๆๆๆ นอนลงก่อนๆ" โทมัสเอามือดันหน้าอกเธอให้ล้มตัวนอนช้าๆ "อย่าเพิ่งลุก..."
"ทำไม...ทำไมถึงต้องนอนแบบนี้?"
"ฉันไม่อยากให้เจ็บไปมากกว่านี้นะสิ"
ลีเดินผ่านหัวเธอและนั่งอยู่ข้างๆหัวมองดูสภาพอาการของเธอ "เรารอด"
"แต่ก็อันตราย..."
เวลา22:47น. ยามค่ำมืดอันเงียบสงัดไร้วี่แววเมืองลอนดอน พวกเข้านั่ง
สุมกองไฟเล็กๆอยู่ท่ามกลางผืนดิน บรรยากาศลมพัดโชยเบาและหนาวเย็น ทุกคนนั่ง
เงียบรับไออุ่นจากกองไฟ อาลิซนั่งกอดเข่าปากประกบน่องขา
"เราจะอยู่แบบนี้นานแค่ใหน" คูเปอร์ถามแถมตัวสั่นด้วยอากาศที่หนาวเย็น
"ฉันก็ไม่รู้..." "คงต้องรอเมืองอื่นๆ" ลีนั่งพิงโขดหินเล็กพร้อมกับชันขาเอามือพาด
"...แต่ยกเว้นเมืองนักล่า"
"เมืองนักล่าเหรอ?"
"พวกที่ชอบออกล่าตอนกลางคืนมีเยอะถมเถไป..."
"อาจารย์เองก็เคยได้ยินมาเช่นกันนะ" คูเปอร์หันถามเขาเพราะคูเปอร์ไม่มีทักษะการ
เอาชีวิตรอดในแดนร้างแบบนี้ "อาจารย์เคยรู้เกี่ยบกับเรื่องนี้ด้วยเหรอ?"
"อืม..." อาจารย์พยักหน้าตอบเขา "ในหนังสือบอกเอาไว้ว่า...ภายในตอนกลางคืน
เมืองนักล่าที่หลบภายจะทำการออกล่าแทนต้อนเช้าเพราะว่า...กลัวเมืองที่มีขนาดใหญ่กว่า
มาล่าซ้ำอย่างไงละ"
"อย่างงี้นี้เอง"
"ใช่...อีกอย่างนึง พวกเมืองนั้นขับช้ามาก ต่อให้หนีแบบใหนก็หนีเมืองที่ใหญ่กว่า
ไม่รอดอยู่ดี"
จู่ๆลีก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาใช้เท้าข้างหนึ่งเยียบกองไฟจนดับเกลี้ยง
อาลิซมองเธอด้วยสีหน้าที่สงสัย "นั่นคุณทำอะไร?" ลีเหยียบเสร็จเธอก็เดินกลับไปนั่ง
ยังที่เดิมของเธอ "การจุดไฟจะเป็นแสงนำพาพวกมันมาไงละ" "ยิ่งดึกมาก พวกเมืองล่า
ก็จะมากันเยอะ" ลีหันมองดูคูเปอร์ที่นั่งตัวสั้นหนาวพร้อมกับเดินไปนั่งที่โขดหิน
"อดทนหน่อยพ่อหนุ่มชาวเมือง ชีวิตสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด"
"เอาละ~ ได้เวลานอนแล้ว ผลัดกันเฝ้ายามด้วยนะ" เมื่อลีพูดจบ โทมัสก็ยกมือขึ้นตอบ
"คืนนี้ผมเฝ้าเอง" คูเปอร์ยกมือต่อจากอาจารย์ "ต่อไปผมเอง" ลีพูดต่อ "ต่อไปก็ฉัน..."
"แล้วฉันละ" อาลิซเรียกถามทุกคนหันมามองเธอ "แล้ว...ฉันละ"
"เธอนอนพักเถอะ...มีอะไรก็บอกละ" ลียิ้มให้กับเธอ "นอนพักซะ"
"โอเคๆ" อาลิซตอบเธอเบาๆก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
พวกเราผลัดกันเฝ้าเวรยามระวังกันอยู่ตลอด บางครั้งบางคนก็ตื่นขึ้นมา
พร้อมกับยืนขนมของกินให้และนั่งเป็นเพื่อนคุยกันไปสักพักและก็ปลัดเปลี่ยนเวรเฝ้า
มีแต่ฉันที่ทำได้แค่อยู่ในการดูแลของพวกเขาและต้องนอนพัก แต่สิ่งที่เขายังไม่ยอม
เอ่ยปากบอกว่าทำไมถึงไม่ให้ฉันนั่งนานๆนั้น เพราะว่าหลังของฉันกระแทกกับผนังยาน
อย่างแรง พวกเขาเลยเลือกที่จะลากฉันแทนการอุ่มเพื่อป้องกันไม่ให้ฉันเป็นอะไรไป
ท่ามกลางผืนดินที่ลมพัดฝุ่นปลิวว่อนแสงจันทร์สีขาวส่องสว่าง มันทำให้ฉันรู้สึก
อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
"หืม...?" คูเปอร์หันมองอาลิซในขณะที่หลับ เธออมยิ้มเพราะคงฝันดีอยู่แน่ๆ
(เฮ้อ~ หึๆๆ) คูเปอร์ยิ้มหัวเราะเบาๆ
เวลา01:30น.
"อาลิซ...อาลิซ!" ลีเขย่าปลุกเธอ เธอค่อยๆลุกขึ้นขยี้ตางัวเงียจากการตื่นๆ
"ปลุกฉันทำไม?"
"ต้องรีบหลบก่อน เมืองนักล่ากำลังตรงมาทางนี้"
"เมืองนักล่าเหรอ?" เธอทำสีหน้าสงสัย
"ใช่..."
"อาลิซไปเร็วเข้า" คูเปอร์วิ่งเชามาจับข้อมือเธอและดึงให้เธอลุกขึ้นยืน "ไปเร็วเข้า!"
เสียงเหล็กขนาดใหญ่เสียดสีกันเอียดอาดๆ เสียงเครื่องยนต์ บรึ้นๆ ดังมาด้านหลัง
อาลิซได้ยินเธอก็รีบหันไปดู เมืองนักล่าขนาดเล็กกำลังสองคันใหญ่ๆกำลังวิ่ง
ตรงมาทางที่พวกเขาอยู่กันพร้อมกับไฟสปอร์ตไลท์สีเหลืองดวงใหญ่สว่างจ้าที่กำลัง
หันส่องหาของอยู่ตามพื้น
"ตามมา...!" ลีจูงมือพาอาลิซและคนอื่นๆวิ่งลงไปยังร่องรอยสายพลานของเมืองลอนดอน
และวิ่งหนีหลบแสงไฟ "หลบตามผนังไว้"
ทุกคนยืนแนบนิ่งอยู่ติดกับผนังดินสูง
"ทุกคนนิ่งๆไว้นะ" ลีเหลือบมองแสงไฟที่กำลังหันไปมาอยู่ปลายเนินดิน เสียงรถเริ่ม
ขับเข้ามาใกล้เข้าทุกที เสียงล้อขนาดหกเมตรเคลื่อนที่ลงร่องเนินดัง บึมบำๆ
เมืองสูงกว่าสิบห้าเมตรขับผ่านหน้าพวกเขาไป
"พวกเขาไม่เห็นเราใช่มั้ย" โทมัสถาม เสียงรถเมืองอีกคันขับผ่านหัวของพวกเขาไป
พวกเขาอยู่ใต้ท้องรถขนาดใหญ่ที่กำลังเคลื่อนผ่าน ทุกคนเงิยหน้ามองด้วยความตกใจ
"โอ้พระเจ้า" อาลืซเห็นเครื่องยนต์ขนาดใหญ่สองเครื่องที่อยู่ใจ้ท้องรถทำงาน
อยากสลับซับซ้อนเข้าด้วยกัน สปริงเหล็กกันลงเนินขนาดศูนย์กลางหนึ่งเมตรดัง
เอียดอาดแถมพื้นยังสะเทือน
เมืองทั้งสองได้เคลื่อนผ่านไป ลีปีนเนินดินชโงกหน้ามองดู คนอื่นปีกเนินดิน
มามองตาม แสงไฟสีเหลืองหันส่องผ่านหน้าพวกเขาไปพวกเมืองนักล่าขนาดเล็ก
ค่อยๆห่างออกไปเรื่อย ในขณะเดียวกันลีถึงกับทิ้งตัวลื่นลงตามเนินดินพร้อมถอนหายใจ
"เฮ้อ~" คนอื่นๆค่อยๆปีนลงมา
"พวกเราต้องระวังตัวมากกว่านี้นะ"
"ก็จริงอยู่นะ"
********************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
