พลิกฟ้าล้างปฐพี

     ภายในถ้ำเทียนฟงได้นั่งดูดซับพลังงานบริสุทธิ์จากฟ้าดินอยู่อย่างต่อเนื่องตอนนี้เขาอยู่ในระดับเกิดปราณขั้นที่แปดแล้วข้างๆตัวเขายังคงมีแกนกลางของหมาป่าสีเงินกับอสรพิษกระดูกวางอยู่เขายังไม่คิดจะใช้มันในตอนนี้พลังปราณที่แผ่ขยายจากแกนกลางของพวกมันทำให้เทียนฟงปลอดภัยจากพวกสัตว์อสูรวิญญาณที่อ่อแอกว่าหมาป่าสีเงินและอสรพิษกระดูกทำให้เขามีเวลามากพอที่จะซึมซับพลังงานจากฟ้าดินมาฝึกปราณได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะโดนรบกวน ในระหว่างที่เขากำลังนั่งฝึ่กปราณอยู่นั้นจี้หยกที่ห้อยอยู่บนคอของเขาก็เริ่มเปล่งแสงสติของเทียนฟงถูกดูดเข้าไปภายในจี้หยกนั้น เทียนฟงยืนอยู่ภายในโลกที่เขาไม่รู้จักเขาอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ซึ่งต่างจากตอนแรกที่เขาถูกจี้หยกดึงเข้ามาเขาไม่เห็นอะไรเลยมีแต่แสงสีขาวกับสีดำสลับกันไปมาเขาเดาว่าพลังปราณของเขาคงจะเพียงพอต่อการเข้ามาอยู่ในจี้หยกแล้ว เขาค่อยๆใช้มือทั้งสองดันประตูบานใหญ่นั้นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ภาพที่อยู่เบื้องหลังประตูทำให้เขาตกใจเล็กน้อยมันมีสระน้ำขนาดเล็กอยู่ตรงกลางน้ำในสระสีเหลืองทองราวกับสระทองคำทางด้านซ้ายของสระมีฝูงแกะจำนวนยี่สิบถึงสามสิบตัวยืนอยู่เรียงรายส่วนทางด้านขวามีป่าไผ่ขึ้นมามากมาย ทางด้านหลังของสระมีประตูบานใหญ่อีกบานตั้งตระหง่านอยู่ เขาเดินไปหาประตูบานนั้นเพื่อลองเปิดมันดูแต่ก็ไม่สามารถจะเปิดมันได้แม้จะใช้แรงขนาดไหนก็ตาม

     "โลกแห่งนี้จี้หยกนั่นสร้างมันขึ้นมาอย่างงั้นเหรอ"เทียนฟงสำรวจไปรอบๆเผื่อมีอะไรที่เขายังไม่เห็น"มีแค่สระน้ำสีทองกับฝูงแก่ประมาณสามสิบกว่าตัว ภายในประตูบานที่สองต้องมีอีกแน่นอน" เขาสูดหายใจเข้าช้าๆอากาศที่นี่ค่อนข้างจะบริสุทธิ์มากเลยทีเดียว และเขาก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อสังเกตได้ว่าภายในห้องนี้มีพลังปราณหนาแน่นมากเขาสามารถใช้ที่แห่งนี้เพื่อซึมซับมันได้

     "ไม่นึกเลยว่าจี้หยกอันนี้จะมีความลับอยู่มากมาย มันช่วยดูดกลืนแกนกลางของสัตว์อสูรวิญญาณเพื่อกลายเป็นพลังปราณทำให้ข้าดูดซับอีกทั้งยังมีห้องฝึกปราณอีกด้วย แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าของพ่อข้า แต่ข้าก็ต้องขอบคุณเขาที่ทิ้งของวิเศษอย่างนี้ไว้ให้ข้า" เขาพึมพำกับตัวเอง เทียนฟงไม่รอช้ารีบนั่งลงกับพื้นเเพื่อเริ่มดูดซึมพลังปราณในห้องเข้าไปในตัวเขา เขานั่งราวหกถึงเจ็ดชั่วโมงได้เขารู้สึกหิวมันทำให้เขาไม่มีสมาธิ เขาลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูบานที่เขาเข้ามาในตอนแรกทำให้เขาได้สติขึ้นมาจากภวังค์

     "วิเศษเพียงแค่ข้าอยู่ในนั้นเพียงเจ็ดถึงแปดชั่วโมง ทำให้ข้าใกล้จะทะลวงเข้าสู่ขั้นที่เก้าแล้ว หากข้าซึมซับพลังปราณในนั้นจนหมดข้าคงจะสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับปราณก่อร่างได้ไม่ยาก"เทียนฟงตื่นเต้นกับการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับพละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากหากในตอนนี้เขาต้องสู้กับเฉินซวงมันจะทำให้เขาสู้กับมันได้ค่อข้างจะสูสีไม่เหมือนกับตอนที่เขาเข้ามาในป่าทมิฬใหม่ๆ "แต่ติดตรงที่ความหิวกับอาการเมื่อยล้านี่แหละหากข้าสามารถนำอาหารเข้าไปในห้องนั้นได้คงจะดีไม่น้อย"เทียนฟงทำหน้าครุ่นคิด

     "จริงสิ"เขาตบขาตัวเองฉาดนึง "ฝูงแกะ พวกมันจะต้องกินได้อย่างแน่นอน หากว่าข้าฝึกปราณในนั้นและสามารถเพิ่มระดับปราณในร่างข้าในตอนนี้ได้ละก็ของได้ในนั้นก็สามารถเป็นประโยชน์กับข้าได้เช่นกัน ปัญหาคือเรื่องของเวลาภายในห้องนั้น มันจะตรงกับเวลาในตอนที่ข้าตื่นมาหรือไม่ ข้าไม่อาจอยู่ในป่าแห่งนี้ได้ตลอด แม้ว่าข้าจะฝึกจนระดับปราณเหนือกว่าผู้อื่นแต่ถ้าหากข้าไร้ซึ่งวิชาและการชี้แนวทางที่ถูกต้องมันก็คงจะเสียเปล่า"เขาทำสีหน้าจริงจัง เมื่อคิดวางแผนได้เขาจึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวลงไปอาบน้ำที่บึงน้ำเบื้องล่างเหมือนอย่างเคย ทุกครั้งที่เขาเดินลงไปเบื้องล่างเขาจะต้องพหแกนกลางทั้งสองอันติดตัวไปด้วย เพราะหากเขาปล่อยไว้ไกลตัวมันอาจทำให้เหล่าสัตว์อสูรวิญญาณที่หิวกระหายสามารถเข้ามาทำร้ายเขาได้ เพราะเขารับรู้ได้ว่าพวกมันจ้องเขาอยู่ห่างๆแต่พวกมันไม่กล้าเข้ามาเพราะพลังปราณที่แข็งแกร่งกว่าพวกมัน เมื่อชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงขึ้นไปบนถ้ำด้วยความเร่งรีบเพราะไม่อยากจะสูญเสียเวลาเขารีบนั่งลงเพื่อเพ่งจิตเข้าไปในจี้หยกอีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนกับตอนแรกที่เขาเข้ามาเขารีบนั่งอยู่ข้างสระสีทองด้วยท่าทีขึงขังทำให้ฝูงแกะวิ่งกระจายกันอลหม่านแต่พวกมันก็หยุดวิ่งไปในที่สุดเมื่อเห็นเทียนฟงนั่งอยู่เฉยๆ เขาเริ่มดูดซึมพลังปราณจากภายในห้องเข้าไปในร่างกายอีกครั้ง

     ทางด้านเฉินซวง เริ่มเซียนและต้วนหลินหลังจากที่โดนเทียนฟงหลอกพวกมันก็กลับไปทำภารกิจที่ได้รับมาจากอาจารย์ของพวกมันทำให้ได้แกนกลางของสัตว์อสูรวิญญาณมามากมายและก็มุ่งไปยังทางออกของป่าทมิฬ

     "เจ้าคิดว่าผู้อาวุโสคนนั้นจะใช่ผู้อาวโสกู่จริงหรือปล่าว แม้ว่าปราณของเขาจะแข็งแกร่งแต่ข้าก็ยังอดสงสัยไม่ได้"เฉินซวงเริ่มเปิดประเด็น

     "เจ้าก็รับรู้ถึงพลังปราณของเขานี่นา มันค่อนข้างจะกดดัน ถ้าเจ้าไม่มั่นใจเดี๋ยวพอออกไปข้างนอกลองถามอาจารย์ดูแล้วกัน"เหรินเซียนยังรู้สึกหวั่นๆอยู่ในใจ พวกมันทั้งสามพากันวิ่งจนออกมาถึงด้านนอกของป่าทมิฬและเจอกับกลุ่มคนราวสามสี่สิบคนได้กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ เมื่อทั้งสามมองไปเห็นกับชายชราและชายวัยกลางคนที่นั่งสมาธิอยู่ห่างๆจึงรีบพุ่งเข้าไปหา

     "ข้าน้อยคาระวะท่านอาจารย์เหลียงและท่านอาจารย์ซูหยง"ทั้งสามนั่งคุกเข้าต่อหน้าชายชราและชายวัยกลางคน 

     "พวกเจ้ามาช้ากว่าที่ข้าคิดไว้นะเนี่ย"ชายวัยกลางคนพูดขึ้น

     "เรียนท่านอาจารย์ซูหยง พอดีพวกข้าทั้งสามไปเจอกับผู้อาวุโสคนหนึ่งในป่าทมิฬ ผู้อาวุโสผู้นั้นเอ่ยถามลองภูมิพวกข้าเกี่ยวกับการฝึกปราณ ทำให้พวกข้าต้องเสียเวลาไปไม่น้อย"เหรินเซียนกล่าวขึ้น

     "น่าขัน แค่คำถามง่ายๆพวกเจ้าใช้เวลาตั้งขนาดนั้นเลยเหรอ"ชายชราที่ได้ยินอยู่ลืมตาขึ้น

     "คำถามพวกนั้นพวกข้าสามารถตอบได้ เพียงแต่พลังปราณของผู้อาวุโสกดดันพวกข้าทำให้พวกข้าเสียสมาธิ"เฉินซวงเริ่มแก้ตัวเพื่อไม่ให้ชายชราโมโห

     "มันคือผู้ใดกัน มาทำลับๆล่อๆในป่าแห่งนี้"ชายชราเริ่มปลดปล่อยพลังปราณออกมา

     "เรียนท่านอาจารย์เหลียง ได้โปรดอย่าโมโหเลยขอรับ ผู้อาวุโสผู้นั้นบอกว่าตัวของเขามีนามว่าข่ง และยังฝากทักทายท่านประมุขด้วยขอรับ"เฉินซวงรีบตอบเมื่อเห็นชายชราปลดพลังปราณออกมา

     "ผู้อาวุโสข่งอย่างงั้นเหรอ"ชายชราและชายวัยกลางคนทำสีหน้าตกใจ "ไม่น่าเชื่อนี่พวกเจ้าเจอเขาจริงๆอย่างนั้นเหรอไม่ใช่โกหกพวกข้าหรอกนะ"ชายชราถามย้ำอีกครั้ง

     "จริงขอรับ ผู้อาวุโสท่านนั้นบอกกับพวกข้าอย่างนี้จริงๆ แล้วเขาเป็นใครงั้นเหรอขอครับ"เฉินซวงทำหน้างุนงง

     "เจ้าพวกเซ่อ ในโลกของผู้ฝึกปราณในทวีปนพเก้าไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของ ข่งคง ท่านเป็นผู้ฝึกปราณที่ร่อนเร่ไปทั่วฝีมือร้ายกาจ แต่หายไปจากยุทจักรยาวนานหลายปี สิบยอดฝีมือที่ขึ้นขื่อว่าเก่งกาจที่สุดในทวีปของเราก็เป็นศิษย์ของท่านทั้งนั้น ท่านประมุขเองก็มีวาสนาได้เจอกับผู้อาวโสข่งครั้งหนึ่งและสอนทักษะแก่เขาทำให้เขาสามารถสร้างนิกายขึ้นมาได้แม้จะอายุยังน้อยก็ตาม ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาปรากฎตัวในที่แห่งนี้ หากที่พูดเจ้าพูดมาเป็นความจริงพวกเจ้าก็นับมีวาสนายิ่งไม่แน่ในอนาคตหากวาสนาของเจ้าดี ผู้อาวุโสคงอาจจะรับพวกเจ้าเป็นศิษย์ก็ได้"ชายชราลูบเคราในระหว่างที่พูด

     "งั้นพวกเราก็ไปแจ้งให้ท่านประมุขทราบกันเถอะขอรับอาจารย์"ฉินซวง เหรินเซียนและต้วนหลินยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวพวกมันคิดไม่ถึงว่า พวกมันแค่ไปตามหาซากศพของเทียนฟงแต่กลับมีโชคถึงเพียงนี้

     "ไม่ต้องหรอก"ชายชราส่ายหัว"ผู้อาวุโสคงหากต้องการให้ใครพบตัวเขาก็จะมาพบเอง หากเขาไม่อยากให้ใครรบกวนต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ไม่อาจจะเจอท่านได้"พวกมันทั้งสามทำหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด

     "พวกเจ้าไม่ต้องผิดหวังไปหรอก ในเมื่อมีวาสนาพบเจอกันครั้งหนึ่งในภายภาคหน้าก็คงจะต้องเจอกับเขาอีกเป็นแน่ ส่วนเรื่องนี้ข้าจะไปพูดกับท่านประมุขเอง หากเป็นอย่างท่เจ้าว่าทำนประมุขจะต้องดีใจเป็นแน่ ไม่แน่พวกเจ้าอาจกลายเป็นศิษย์ภายในก็ได้"ชายชรายิ้มออกมา หากเทียนฟงมาได้ยินบทสนทนาเหล่านี้เขาคงจะต้องหัวเราะราวกับจะขาดใจตายเป็นแน่ที่เขาสามารถหลอกให้คนเหล่านี้หลงเชื่อไปกับท่าทางการปลอมตัวของเขาอีกทั้งยังรู้สึกดีใจราวกับสวรรค์มาโปรด

     ทางด้านเทียนฟงที่กำลังดูดซับปราณอยู่ภายในจี้หยก เขาลืมตาเนื่องจากความเมื่อยล้าที่นั่งมาเป็นเวลานาน เขาบิดขี้เกียจไปมาและหันไปยังสระน้ำสีทองเพื่อกวักน้ำมาเข้าปากตัวเองเพื่อดับกระหาย ทันทีที่ดื่มน้ำเข้าไปอึกเดียวร่างกายของเขาก็เริ่มร้อนขึ้นจากภายในกระดูกของเขาเริ่มสั่นราวกับมันกำลังจะเปลี่ยนแปลงแต่ก็หยุดไป เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงรีบซดน้ำจากในสระเข้าไปหลายอีก เมื่อเขาหงสยหลังนอนลงร่างกายเขาร้อนขึ้นดั่งไฟกระดูกต่างๆภายในร่างกายเริ่มมีเสียงดังกร๊อบแกร๊บเนื่องจากแตกหักราวสิบนาทีได้กระถูกของเขาก็เริ่มถูกสร้างขึ้นใหม่ทันที เขารู้สึกได้ว่ามันแข็งแรงยิ่งกว่าเดิม

     "ช่างหน้าอัศจรรย์ น้ำในสระนี้ทำให้กระดูกของข้าแข็งแรงขึ้น แต่ชักเริ่มหิวแล้วหละสิ"เทียนฟงหันไปมองแกะที่อยู่ข้างหน้าเขากางมือขวาออกช้าๆก่อนรวบรวมพลังปราณไว้ที่มือ "ใช้พลังซักหนึ่งส่วนก็พอ"เขาซัดพลังปราณไปที่แกะตัวหนึ่งแต่มันกระโดดหลบได้ทันทำให้เทียนฟงตกใจเป็นอย่างมาก "มันไม่ใช่แกะธรรมดา" คราวนี้เขาหันไปหาแกะที่ตัวใหญ่ขึ้นเขาซัดพลังปราณเข้าใส่มัน มันไม่มีท่าทีกระโดดหลบแม้แต่น้อย คราวนี้มันยืนรับพลังปราณของเทียนฟง

     ตู้มมม!!

     เสียงพลังปราณปะทะเข้ากับแกะตัวนั้น มันไม่มีแม้แต่บาดแผลขนของมันช่วยดูดซับพลังปราณของเทียนฟงทำให้ร่างกายของมันไม่ได้รับความเสียหาย เมื่อโดนพลังปราณของเทียนฟงมันจึงรีบวิ่งพุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่ลังเล เทียนฟงใช้แขนทั้งสองข้างป้องกันร่างกายจากเขาของมัน 

     อึก! เขากระอักเลือดออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเร่งปลดปล่อยปราณออกมาอย่างเต็มที่ เทียนฟงพ่งเข้าใส่แกะตัวนั้นด้วยความรวดเร็วเขาซัดหมัดเข้าไปตรงตัวของมัน คราวนี้มันได้ผล มันวิ่งพล่านด้วยความเจ็บ เทียนฟงไม่รอช้ารีบพุ่งซัดหมัดที่สองและสามเข้าไปตรงจุดเดิมทำให้มันล้มลง

     "มันแข็งแกร่งจริงๆ คงเป็นเพราะน้ำในสระนี้แน่ๆที่ทำให้มันแข็งแกร่ง"เทียนฟงเช็ดเหงื่อและเลือดออกจากหน้าและหนวดเครา เขาชักมีดออกมาและเริ่มชำแหละแกะตัวนั้นเพื่อจะเอาเนื้อมาย่างกินเป็นมื้อค่ำ เมื่อชำแหละเสร็จแล้วเขาสำรวจดูไม่มีแกนกลางแสดงว่ามันไม่ใช่สัตว์อสูรวิญญาณมันเป็นเพียงแกะธรรมดา เป็นเพราะมันดื่มน้ำให้สระทุกวันทำให้ร่างกายของมันแข็งแกร่ง

     "หากข้าดื่มน้ำนี่ทุกวันพร้อมกับกินเนื้อแกะพวกนี้ร่างกายข้าคงแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ฮ่าๆ"เทียนฟงหัวเราะอย่างมีความสุข เขาเริ่มจุดไฟและย่างเนื้อแกะ เมื่อเนื้อสุกดีแล้วเขาก็กินมันอย่างมูมมาม "ข้าคงต้องกลับออกไปแล้ว" เขาเดินไปทีประตูเพื่อจะเปิดมันออก หลังจากเปิดประตูเทียนฟงตื่นจากภวังค์ เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้เข้าอยู่ในระดับเกิดปราณขั้นที่เก้าแล้วอีกเพียงนิดเดียวก็ก็จะทะลวงเข้าสู่ระดับปราณก่อร่างได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงระดับปราณก่อร่างเขาก็จะสามาถรับรู้ได้ว่าเขามีจิตวิญญาณอะไร เมื่อนั้นเขาต้องเข้าไปเป็นศิษย์สำนักใดสำนักหนึ่งเพื่อที่จะค้นหาทักษะที่เหมาะกับจิตวิญญาณของเขาเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความโชคดีราวกับสวรรค์ประทานพร 

     "หากข้าไม่มีจี้หยกหรือจุดชีพจรทั้งแปดที่เปิดออกหมดคงไม่สามารถฝึกได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ต้องขอบคุณนางที่ทำให้ข้าอับอายจนข้าต้องออกเดินทางไม่อย่างนั้นท่านปู่คงไม่มอบจี้หยกอันนี้ให้กับข้าเป็นแน่ ตอนนี้นางคงอยู่ในระดับปราณก่อร่างขั้นที่สองหรือสามเป็นแน่ หากพบเจอข้าอีกครั้งข้าอยากจะรู้ว่านางจะทำกิริยาเหมือนเดิมหรือไม่ เมิ่งหลิวอิงข้าอยากจะเห็นยิ่งนักว่าเจ้าจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นข้าแข็งแกร่งขึ้น"เทียนฟงกำหมัดแน่นพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนความคิดของเขาอ่อนแอเกินไปเขาพยายามเป็นมิตรกับทุกคนเมื่อเขาพบเจอกับเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาทำให้เขาได้รับรู้ว่า คนอ่อนแอนั้นไม่มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น