เถื่อนร้ายบัญชารัก

“มณี นอนไม่หลับเหรอ”

ปลายเท้าที่ค่อยๆย่องข้ามผ่านธรณีประตูห้องนอนช่วงเวลาสองยามด้วยกลัวคนที่นอนหลับอยู่ข้างในจะตื่นชะงักกึก กำนันสุนทรยืนมองภาพตรงระเบียงหลังห้องด้วยสายตาอ่อนแสงพลางทอดถอนหายใจออกมายาวๆเมื่อเห็นว่าภรรยาคู่ชีวิตที่คิดว่าเข้าสู่นิทราไปแล้วยังนั่งแหงนหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่บนเก้าอี้หวาย

“แล้วพี่ทรล่ะ นอนไม่หลับเหมือนกันใช่ไหมถึงได้ออกไปสูบใบจากที่ห้องโถงน่ะ”

“สงสัยเมื่อกลางวันซัดกาแฟไปเยอะ ตามันเลยค้าง ไม่มีอะไรหรอก”

ถูกจับได้แต่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องยอมรับสักหน่อย กำนันสุนทรทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้กับดวงตาคาดคั้นของคุณมณีที่หรี่มองจับผิด แล้วเดินไขว้มือไว้ที่หลังตรงไปยังระเบียงรับลมหลังห้องนอน ส่งยิ้มอ่อนให้ภรรยาคู่ยากพลางทรุดตัวลงนั่งเคียงข้าง

“เฮ้อ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่หนังหน้าตึงยันแก่หง่อมแล้วนะ พี่จะทำปากแข็งทำไม นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงยายหนูเหมือนฉันล่ะสิ”

คร้านจะนับว่านี่เป็นการถอนหายใจครั้งที่เท่าไรแล้วของคืนนี้ ธรรมดาของคนเป็นแม่ที่จะต้องเป็นห่วงเป็นใยยามลูกห่างกาย แล้วยิ่งเป็นลูกสาวตัวคนเดียวที่มีปากเสียงจนไม่ได้แม้แต่จะกอดร่ำลาก่อนจากเหมือนเช่นที่เคยทำ นั่นจึงทำให้คุณมณีไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักคืน แต่คืนนี้ความเป็นห่วงมันหนักหน่วงกว่าทุกวันจนต้องตลบผ้าห่มออกจากร่างแล้วออกมานั่งมองฟ้ามองดาวเพื่อคลายความคิดถึงลูกสาวสุดที่รัก และนั่นก็ทำให้รู้ว่าสามีของเธอก็รู้สึกไม่ต่างกันเลย เพราะหากกำนันสุนทรมีเรื่องเครียดคราใด แกมักจะออกไปนั่งสูบใบจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยของแกคนเดียวที่ห้องโถงกลางบ้าน

“ลูกดื้อๆแบบนั้นข้าจะห่วงมันทำไมอวดดีอวดเก่งนักก็ปล่อยมันไป”

ตอบภรรยาไปอย่างนั้น แต่ใบหน้าที่ยังเต็มไปด้วยเค้าหล่อเข้มของกำนันสุนทรกลับเบือนหนีไปอีกทางเหมือนต้องการปกปิดความจริงในแววตา

“เฮ้อ หลายวันมานี่ฉันก็คิดอยู่หลายครั้งนะพี่ ว่าเราทำผิดหรือเปล่าที่บังคับลูกแบบนั้น”

“เราทำเพราะหวังดี เราจะผิดได้ยังไงล่ะแม่มณี”

“แต่พี่ก็รู้เหมือนฉันว่ายายหนูถอดสำเนาความดื้อจากพี่มาถูกต้อง จริงๆเราไม่น่าใช้วิธีนี้กับลูกเลยนะ”

คุณมณียังคิดไม่ตก รู้ทั้งรู้ว่าแพรชมพูกับกำนันสุนทรน่ะถอดแบบนิสัยกันมาราวกับถ่ายเอกสาร เธอน่าจะห้ามปรามไม่ยอมให้คุณพ่อจอมบงการใช้วิธีนี้บังคับลูกสาวเลย ไม่เช่นนั้นสถานการณ์ในบ้านคงไม่อึดอัดตึงเครียดแบบนี้ พ่อก็เด็ดขาด ส่วนลูกสาวที่ถูกตามใจมาแต่เล็กแต่น้อยก็พยศเก่งใช่ย่อย คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจไปอีกครั้ง ไม่ยอมกันทั้งคุณพ่อคุณลูกแบบนี้ แล้วเมื่อไรครอบครัวถึงจะกลับมามีความสุขเหมือนเดิมสักที

“พูดถึงพิ้งค์ แล้วทำไมวกมาเหน็บพี่ล่ะแม่มึง”

“ก็มันจริงนี่ พ่อก็ดื้อถ้าลูกสาวสุดที่รักจะดื้อเลียนแบบพ่อบ้าง เรามีสิทธิ์โกรธลูกหรือพี่ทร”

“มันไม่เหมือนกันแม่มณี ที่ข้าต้องทำแบบนี้ก็เพราะข้ารักพิ้งค์มัน ถ้าพิ้งค์มันได้แต่งงานกับลูกชายนายอำเภอ พิ้งค์จะได้สบาย อีกอย่าง ฝ่ายนั้นก็ไม่ใช่คนเหลาะแหละ ทางบ้านเชี่ยวชาญเรื่องการเกษตรเป็นอย่างดี เห็นว่ามีไร่ยางพารากับสวนผลไม้อีกเกือบห้าสิบไร่ อย่างน้อยข้าก็จะได้ตายตาหลับถ้ารู้ว่าไร่ข้าวโพดหวานที่เราช่วยกันบุกเบิกกันมาจะมีลูกหลานดูแลต่อ”

ดวงตาผ่านร้อนผ่านหนาวมาครึ่งชีวิตกวาดมองไปยังทิวทัศน์ยามคำคืน ห่างบริเวณบ้านไม่ไกล ผืนดินกว้างตรงนั้นมีต้นข้าวโพดที่รอเก็บเกี่ยวข้าวโพดหวานไร่กรรณนิวัติอันเลื่องชื่ออยู่มากมาย เดิมทีพื้นดินสิบสองไร่ตรงนี้เป็นมรดกตกทอดจากคุณปู่ของแพรชมพู และพ่อกำนันก็ใช้มันปลูกข้าวโพดหวานเหมือนบรรพบุรุษ ทุ่มเทแรงกายแรงใจ ยอมทิ้งอนาคตในอาชีพเครื่องแบบทหารที่ใฝ่ฝันมาทดลองผิดถูก เสียน้ำตามานับครั้งไม่ถ้วนกว่าข้าวโพดหวานที่นี่จะมีชื่อเสียงโด่งดังและสามารถเก็บหอมรอมริบเงินเพื่อขยายพื้นที่ ที่แต่เดิมมีเพียงสิบสองไร่จนตอนนี้ไร่ข้าวโพดหวานของกำนันสุนทรกินพื้นที่ไปร้อยกว่าไร่ และเพราะมีลูกสาวเป็นแก้วตาดวงใจเพียงคนเดียว แต่ไหนแต่ไรมากำนันสุนทรจึงไม่เคยให้ลูกสาวต้องตากแดดตากลมเข้าไปช่วยงานในไร่เหมือนลูกชาวไร่บ้านอื่นๆ แกฟูมฟักแพรชมพูดุจเจ้าหญิงตัวน้อยๆ กำนันสุนทรจึงอยากได้ลูกเขยที่มีความรู้เรื่องการเกษตรมาช่วยดูแลไร่ข้าวโพดที่แกรักแทนตัวเอง

“อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน จะตายวันตายพรุ่งไม่มีใครรู้ล่วงหน้า อย่างน้อยหากพิ้งค์มันแต่งงานแต่งการเรียบร้อยไปซะกับคนดีมีอนาคต หลังจากนั้นแล้วข้าเป็นอะไรไป ข้าจะได้หมดห่วง”

“แช่งตัวเองแบบนั้นทำไม โบราณเขาถือนะ”

คุณมณีทำหน้านิ่วไม่ชอบใจพลางฟาดมือลงบนท่อนแขนของสามีเบาๆเป็นการห้ามปราม

“ข้าไม่ได้แช่ง แต่พอนึกถึงเรื่องทนายเกษมแล้วมันอดเอามาคิดไม่ได้”

พอนึกเพื่อนร่วมรุ่นที่มีอาชีพทนายใหญ่โตคนหนึ่งในจังหวัดราชบุรีที่สนิทสนมกันพอควรกำนันสุนทรก็นั่งทอดถอนใจหนักๆ เพราะเมื่อสิบวันก่อนทนายเกษมเผลอหลับในขับรถชนต้นไม้ข้างทางเสียชีวิต การจากไปอย่างกะทันหันส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเกษมใหญ่หลวง เพราะภรรยาของเกษมเป็นแม่บ้านไม่มีอาชีพอะไร แถมยังมีลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่ชั้นม.ต้นอีกสองคน ขาดเสาหลักสมาชิกอีกสามคนในครอบครัวก็เคว้งคว้าง สมบัติก็มีเพียงบ้านที่อาศัยกับเงินติดในบัญชีก้อนหนึ่งแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะส่งลูกสาวทั้งสองจนถึงระดับมหาวิทยาลัย โชคดีหน่อยที่ไม่มีหนี้สินพัวพัน ไอ้เขาก็ได้แต่ช่วยเหลือไปตามกำลัง ระหว่างที่นั่งฟังพระสวดศพกำนันก็นั่งคิดถึงบุตรสาวว่าหากคนที่นอนนิ่งอยู่ในโลงศพเป็นตัวเองแล้วภรรยากับลูกที่นั่งร้องไห้ปิ่มจะขาดอยู่หน้าโลงศพจะอยู่อย่างไร นี่จึงเป็นเหตุผลสำคัญที่แกอยากให้แพรชมพูแต่งงานเร็วๆ

“ไม่รู้ว่าป่านนี้ยายหนูของเราจะเป็นยังไงบ้างเนอะ ตั้งแต่กลับกรุงเทพยังไม่ได้คุยกันเลย สงสัยยังไม่หายงอนป๋า”

สุดท้ายคนปากหนักก็ยอมรับความจริงว่าเป็นห่วงและคิดถึงบุตรสาวไม่น้อยไปกว่าคุณมณี แต่ด้วยความถือทิฐิ กำนันสุนทรจึงทำใจแข็งไม่ยอมติดต่อหาแพรชมพู แต่ก็นั่งมองโทรศัพท์มือถือทุกวัน รอวันที่ลูกสาวสุดที่รักจะโทร.มาง้อ

“นั่นสิ เฮ้อ ไม่รู้ฉันคิดมากเกินไปหรือเปล่านะพี่ทร แต่คืนนี้ฉันรู้สึกใจไม่ดียังไงบอกไม่ถูก เมื่อกี้โทร.ไป พิ้งค์ก็ไม่รับโทรศัพท์ รู้สึกเป็นห่วงลูกแปลกๆ”

“คงไม่มีอะไรหรอก ดึกป่านนี้แล้วพิ้งค์คงหลับไปแล้วล่ะ อย่าคิดมากไปเลยแม่มณี ไปนอนเถอะ”

กำนันสุนทรตัดบทก่อนจับมือคุณมณีพาเดินกลับไปในห้องนอนเพราะเวลานี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว อายุมากแล้วอดนอนมันจะไม่ส่งผลดี คลี่ผ้าห่มแพรต่วนคลุมร่างให้ภรรยาเรียบร้อย ก็ได้เวลาที่กำนันสุนทรต้องเข้านอนบ้าง กระนั้นก็ใช่ว่าหัวถึงหมอนแล้วจะหลับตาลง ท่อนแขนสีแทนยกเกยหน้าผาก เพราะปากบอกภรรยาไม่ให้คิดมาก แต่เอาเข้าจริงกำนันสุนทรเองก็รู้สึกใจหวิวๆไม่ต่างจากแม่มณีเลย

..............................................................................................................................

สัญชาตญาณของคนเป็นพ่อเป็นแม่นี่แรงเนอะ ขนาดงอนๆเคืองๆกับลูกสาวคุณป๋ายังรู้สึกได้ ไม่อยากจะคิดถึงวันที่พ่อกำนันรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักโดนอิพี่ฟรานจับกินซะเต็มคราบไปแล้ว ไม่รู้พ่อท่านจะว่ากระไรบ้างเนอะ แต่เดาได้เลยว่าไม่ได้อยู่ดีมีสุขแน่ ฮ่าๆๆ