เถื่อนร้ายบัญชารัก

ในขณะที่สองสามีภรรยาพยายามปลอบใจตัวเองว่าความรู้สึกกังวลนั้นเกิดขึ้นเพราะคิดถึงแพรชมพูมากเกินไป แต่ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้วนั่นคือลางสังหรณ์อันแม่นยำของบุพการีที่สามารถสื่อสารความรู้สึกกันได้ผ่านสายเลือดต่างหาก เพราะในตอนนี้ลูกสาวคนสวยของกำนันสุนทรกำลังนอนคว่ำหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจหลังผ่านประสบการณ์รัญจวนครั้งแรกในชีวิต โดยมีตัวการตามมานอนเกยร่างหนาทาบทับป้องกันไม่ให้คนร่างบางหลบหนี

“ร้องไห้ทำไม ยังเจ็บอยู่เหรอ หืม?”

ฟรานซิสโก้วางศีรษะเกยกระหม่อมบาง จมูกโด่งฉวยโอกาสหอมแก้มแดงปลั่งฟอดใหญ่ ริมฝีปากสีชมพูเข้มเอ่ยถามชิดใบหูร้อนของคนนอนร้องไห้จนตัวสั่นเทาใต้ร่าง ไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ในเมื่อมันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงบริสุทธิ์ที่จะต้องเจ็บปวดกับประสบการณ์ครั้งแรก นอกจากนี้ยังเป็นโชคร้ายของแพรชมพูด้วยที่คนแรกดันเป็นเขาที่มีร่างกายใหญ่โตเกินไปหากเทียบกับร่างเล็กบางของเจ้าหล่อน แต่สำหรับเขามันคือความโชคดีที่สร้างความสุขจนล้นอก

“ไม่ได้ยินที่ถามรึไง!”

เสียงเข้มตะคอกถามหลังจากพูดดีด้วยแล้วแต่ยายปาปารัซซี่กลับดื้อเงียบ มีเพียงเสียงร้องไห้กระซิกๆเท่านั้นแทนคำตอบที่ฟรานซิสโก้ต้องการ แพรชมพูยังคงนอนเม้มปากทำหูทวนลม บอกตามตรงว่าตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะพูดอะไรสักคำเมื่อร่างกายได้สูญเสียสิ่งล้ำค่าที่หวงแหนไปแบบไม่ทันตั้งตัว ซ้ำคนที่ได้มันไปยังเป็นผู้ชายสารเลวไม่ใช่คนรักที่คบหา ความเสียใจ ความอับอาย และอีกหลายๆความรู้สึกผิดเกาะกุมหัวใจ นี่หากไม่ติดว่าฟรานซิสโก้นอนทับเอาไว้จนขยับตัวไม่ได้ มั่นใจว่าเธอคงไม่หน้าทนอยู่ที่นี่ให้เขาตะคอกถามเรื่องไร้สาระอยู่แบบนี้หรอก เพราะแม้แต่เสี้ยววินาทีเธอก็ไม่ต้องการอยู่ใกล้คนใจร้ายอย่างเขาอีก

“ฉันจะกลับบ้าน”

ร่างบางเริ่มขยุกขยิกชักนอนนิ่งทำทองไม่รู้ร้อนต่อไปไม่ได้แล้ว แพรชมพูพยายามจะพลิกตัวกลับเพื่อขยับร่างกายให้พ้นจากพื้นที่อันตรายบริเวณเตียงนอนเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ดีดดิ้นบริเวณบั้นท้ายเปลือย แต่นอกจากร่างใหญ่ที่นอนทับจะไม่ให้ความร่วมมือ ฟรานซิสโก้ยังตั้งใจทิ้งน้ำหนักทั้งหมดสกัดกั้น พร้อมกันนั้นชายหนุ่มยังใช้กายแกร่งที่ขยายใหญ่อีกครั้งเสียดสีเนื้อตัวของแพรชมพูเพื่อสื่อความต้องการ

“ฮื้อ จะรีบกลับไปไหนเล่าลืมแล้วหรือไงว่าแพคเกจฮันนีมูนของเราน่ะสามวันสามคืน”

“ฮันนีมูนบ้านแกน่ะสิไอ้ชั่ว ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะกลับ”

แพรชมพูดิ้นขลุกขลัก สองมือสองขาพยายามทั้งฟาดทั้งตีเพื่อตะกายตัวออกจากการถูกกดทับ แต่มันช่างเป็นการเสียแรงเสียเวลาเปล่า เพราะท่าทางต่อต้านหัวฟัดหัวเหวี่ยงของหญิงสาวนั้นยิ่งทำให้ฟรานซิสโก้สนุกกับการปราบพยศเด็กดื้อ และแพรชมพูคงลืมไปว่าเนื้อตัวของเขาและเจ้าหล่อนเปลือยเปล่าทั้งคู่ พอมันถูไถเสียดสีกันมากเข้า จากที่คิดแค่จะแกล้งก็กลายเป็นตั้งใจจะจริงจังขึ้นมาอย่างมิอาจห้าม

“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกนะ ในเมื่อฉันบอกว่าไม่ นั่นก็หมายความว่าเธอจะไม่มีวันหนีไปจากฉันได้”

ขาดคำฟรานซิสโก้ก็แสดงให้ประจักษ์ด้วยตาว่าคำพูดที่ออกจากปากของเขาจะไม่เป็นเพียงแค่คำขู่ ร่างสูงยอมผละขึ้นจากการทาบทับร่างเล็กลุกขึ้นนั่งคุกเข่าพลางกระชากไหล่บางขึ้นจากเตียงนอน มือหนาพลิกร่างเล็กหันหน้าเข้าหา อะไรในดวงตาคมกริบของฟรานซิสโก้ทำให้แพรชมพูรีบกระถดตัวถอยหลังหนี แต่มีหรือที่คนใจร้ายจะยินยอม นอกจากไม่ปล่อย ฟรานซิสโก้ยังสอดแขนตวัดเอวบางแนบชิดอกกว้างแน่นหนาจนอกนุ่มบดบี้เรียกเลือดลมในกายให้วิ่งพล่าน มืออีกข้างตรึงท้ายทอยนุ่มให้อยู่กับที่บังคับแพรชมพูมองสบตากับเขา ใบหน้าคมก้มลงมาหาช้าๆเหมือนภาพสโลว์ ดวงตาแฝงประกายเจ้าเล่ห์มองจ้องคล้ายต้องการสะกดจิต รังสีอันตรายแผ่ซ่านจนร่างบางหนาวสะท้านเหมือนคนจับไข้

“ปล่อยฉันนะ อย่าเอาความสกปรกของแกมาถูกตัวฉัน”

“ไม่ให้แตะ? ได้ งั้นฉันจะฝังมันเข้าไปในตัวเธอแทนแล้วกัน”

“อย่านะ! ไม่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ปล่อย!”

แพรชมพูตาเหลือกโพลงเมื่อเห็นฟรานซิสโก้ใช้ปากฉีกซองถุงยางอนามัย ดวงตามาดหมายที่มองมาบอกให้รู้ว่าเขาคิดจะย่ำยีเธออีกครั้งแน่นอน ร่างบางพยายามดิ้นรนหนีอย่างบ้าคลั่งแต่เพราะถูกท่อนแขนรัดร่างไว้จึงไม่สามารถขัดขืนได้ ท้ายทอยถูกดันเข้าหา เรียวปากแดงช้ำถูกบดขยี้ด้วยแรงโทสะร้ายเจ็บจนน้ำตาคลอหน่วย จากนั้นร่างบางก็ถูกจับพลิกตัวหันหลังกลับ ฟรานซิสโก้บังคับจับสองมือนิ่มเท้าไว้กับหัวเตียง กดร่างบางให้นั่งคุกเข่า มือหนาคว้าสะโพกกลมกลึงเข้าหาตัวแล้วสอดแทรกกายแกร่งเข้าหาครั้งเดียวจนสุดทาง แม้จะผ่านมันมาแล้วแต่ความที่ยังใหม่นัก ความเจ็บปวดจึงยังมีอยู่เต็มเปี่ยมคล้ายร่างจะปริฉีกยามถูกรุกล้ำ แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงกัดฟันยอมรับความทรมานที่ฟรานซิสโก้กระหน่ำตัวตนเข้าหา ใบหน้าหวานเคล้าน้ำตาก้มหน้าลงแนบหน้าผากกับพนักหัวเตียง ริมฝีปากแดงช้ำขบเม้มสุดแรงเมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่แล้วถูกความรู้สึกซ่านสยิวครอบงำ แม้จะต้องใช้ฟันขบกัดจนกลีบปากมีเลือดซึมก็ต้องยอม ดีกว่าต้องเสียหน้าให้เสียงครวญครางน่าอับอายเล็ดลอดไปถึงหูให้คนใจทรามย่ามใจ

“ลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆ จะได้เห็นตอนความสกปรกจากตัวฉันกำลังฝังลึกในตัวเธอ ดูซะให้เต็มตา อา...เธอนี่นุ่มนิ่มเป็นบ้า”

มือหนาเอื้อมคว้าปลายคางเรียวให้แหงนเงยมองไปด้านหน้า ภาพที่เห็นทำเอาแพรชมพูผงะตกใจดวงตาแทบถลน ก่อนหน้านี้มัวแต่หวาดกลัวกับประสบการณ์แปลกใหม่จนหูตาพร่างพรายด้วยหยาดน้ำตาบดบังทุกสิ่ง แต่วินาทีนี้นอกจากมุมปากแสยะยิ้มพร้อมดวงตาสาสมใจของฟรานซิสโก้ที่สะท้อนในกระจกกรุผนังห้อง ในกระจกบานนั้นและอีกทุกบานรอบๆห้องยังมีภาพเรือนกายของเขาที่เกี่ยวพันแนบชิดอยู่กับบั้นท้ายของเธอให้เห็นเต็มตา ไม่ว่าจะหันหน้ามองไปทางไหนก็มีแต่ภาพของเขากับเธอสะท้อน มันตอกย้ำว่าเธอ...ไม่ใช่แพรชมพูที่แสนบริสุทธิ์คนเดิมอีกต่อไป

“อ้อ! มีอีกเรื่องที่อยากบอก ขอบใจมากนะที่เธอเก็บ ‘ซิง’ ไว้ให้ฉันเป็นคน ‘ประเดิม’ ฉันชอบมันมาก”

ร่างสูงค้อมตัวแนบใบหน้าอิงแอบกลุ่มผมนุ่มหอม อกกว้างทาบทับแผ่นหลังชื้นเหงื่อ สองมือหนาเอื้อมไปข้างหน้าคว้าสองเต้าอวบอิ่มที่ดีดเด้งตามแรงขยับโยกมาบีบขยำ ก่อนขยับริมฝีปากไล่จูบตั้งแต่ขมับบางลามไล่ยังแผ่นหลังเนียนละเอียด ในขณะที่สะโพกสอบก็ไม่หยุดกระหน่ำบทรักเร่าร้อนสาดใส่ร่างบางเหมือนคนตายอดตายอยากก่อนชักชวนแพรชมพูส่งเสียงคำรามลั่นห้อง 

และเหตุการณ์ก็วนกลับเช่นนี้อีกหลายครั้งเพียงแต่ต่างกันตรง...ท่วงท่าและสถานที่!

..................................................................................................................................................................

“อีบ้าเอ๊ย! ทำไมไม่รับโทรศัพท์!”

ช่างน่าสงสารโทรศัพท์ราคาเฉียดครึ่งแสนที่ถูกปาทิ้งไปบนเตียงนอนคล้ายสิ่งของไร้ค่าด้วยน้ำมือเจ้าของขี้โมโห เรือนร่างสูงเพรียวทรงนาฬิกาทรายของนาตาชานั่งไม่ติดตั้งแต่ได้รับภาพยืนยันจากการสะกดรอยตามฝีมือแพรชมพูเมื่อสามชั่วโมงก่อน มือบางกำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่ามหาเศรษฐีหนุ่มโสดที่เธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อสัปดาห์ก่อนจะควงนางแบบร่วมสังกัดเดียวกันไปเริงร่าคลอเคลีย

ตอนแรกที่ฟรานซิสโก้ซื้อคอนโดฯราคาแพงลิบย่านสุขุมวิทให้ เธอก็นึกว่าเป็นเพราะเขาหลงใหลในรสสวาทของเธอหัวปักหัวปำจนยอมทุ่มเงินเอาใจเสียอีก ที่ไหนได้ หลังจากวันที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วเจอกุญแจคอนโดฯหลังใหม่ตรงหัวเตียง วันนั้นคือวันที่ชายหนุ่มต้องการตัดสัมพันธ์ต่างหาก แต่เธอไม่รู้จึงนำเรื่องนี้ไปคุยฟุ้งในวงนางแบบด้วยกันเสียใหญ่โต กว่าจะรู้ว่าคอนโดฯที่ฟรานซิสโก้ซื้อให้คือค่าเหนื่อยที่เธอบำเรอความสุขให้เขาเท่านั้นก็วันที่ถูกกลุ่มนางแบบในสังกัดร่วมแต่ไม่ถูกจริตกันเยาะเย้ยว่าเห็นฟรานซิสโก้ควงผู้หญิงคนอื่นไปดินเนอร์ไม่ซ้ำหน้า ถึงว่าว่าทำไมเธอถึงติดต่อเขาไม่ได้สักที เดือดร้อนเธอที่ต้องตอบคำถามสอดรู้สอดเห็นจากนางแบบด้วยกันและพวกนักข่าวหูตาไว ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากแบ่งรับแบ่งสู้กันหน้าแตก จากนั้นจึงต้องรีบสืบหาข้อมูลว่านังชะนีหน้าไหนที่กล้าแย่งผู้ชายที่เธอหมายปอง จะจ้างนักสืบมืออาชีพก็กลัวเป็นข่าว นึกขึ้นได้ว่ารุ่นน้องที่เธอไม่ชอบขี้หน้ากำลังตกอับ แพรชมพูจึงกลายเป็นตัวเลือกในการสืบความจริงครั้งนี้ แต่ก็เหมือนเคยที่เรื่องหน้าตาเป็นสิ่งที่เธอให้ความสำคัญมาก หากบอกความจริงกับแพรชมพูว่าคนที่เธอให้สืบคือผู้ชายคนเดียวกันกับที่เธอเคยบอกว่าเขารักเขาหลงเธอมากคงไม่ได้ เธอจึงต้องโกหกว่าเขาเป็นแฟนของเพื่อนอีกที

แม้จะเป็นมือใหม่แต่แพรชมพูก็ไม่ทำให้ผิดหวัง แค่ส่งพิกัดของฟรานซิสโก้ไปให้นังเด็กนั่นก็สามารถเก็บภาพของชายหนุ่มกับผู้หญิงคนใหม่ส่งมาให้เธอได้จริงๆ แต่ภาพผู้หญิงมันยังเห็นหน้าไม่ชัดเจนพอ เธอต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าใช่นังอลีนาเพื่อนรักเพื่อนแค้นที่ขับเคี่ยวแข่งขันกันมาตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วงการนางแบบหรือไม่ เพราะถ้าใช่ เธอจะได้จัดการมันที่คิดแย่งผู้ชายของเธอไม่ผิดตัว!

“นังพิ้งค์ นี่แกมัวทำอะไรอยู่ฮะ อีโง่!”

ความโกรธ ความเครียด และความกลัดกลุ้มเข้าครอบงำจนมองเห็นอะไรก็พาลหัวเสียไปหมด เมื่อได้แต่นั่งรอจนใกล้สติแตกโดยที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง โทร.หาแพรชมพูจะร้อยสายอยู่แล้วหญิงสาวก็ไม่รับ สุดท้ายนาตาชาจึงเดินไปคว้าขวดบรั่นดีในตู้โชว์ตรงห้องรับแขกมารินใส่แก้ว น้ำสีอำพันเพียวๆกว่าครึ่งแก้วถูกกระดกสู่ลำคอรวดเดียวจนหมด และมันยังมีแก้วที่สองสามสี่ตามมาติดๆ นางแบบสาวหวังใช้น้ำเมาดับอารมณ์กรุ่นโกรธที่ทะยานขึ้นใกล้ถึงจุดเดือด แล้วเอาความแค้นทั้งหมดมาขว้างใส่คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างแพรชมพู

“ถ้าแกทำงานไม่สำเร็จ ฉันจะตามไปตบแกให้หน้ายับเลยนังพิ้งค์ คอยดูฮึ่ย!”

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

เกิดเป็นนังหนูพิ้งค์นี่น่าสงสารเนอะ ทำอะไรก็ผิดไปหมด ได้แต่ภาวนาให้อีพี่ฟรานมันเพลาๆมือกับน้องบ้าง เดี๋ยวน้องช้ำ แต่ดูแล้วน่าจะเป็นไปได้ยากเนอะ อีพี่ฟรานมันยังลงโทษน้องไม่หยุดเลย หรือคนอ่านว่าไง?