เถื่อนร้ายบัญชารัก

“แม่มึง ไปตามลูกมากินข้าวไป ของโปรดน้องพิ้งค์ทุกอย่าง กำลังร้อนๆเลย จะได้กินอร่อยๆ”

หลนเต้าเจี้ยวเนื้อปูพร้อมผักสดแกล้มจานโตถูกวางลงสมทบบนโต๊ะไม้สักเป็นอย่างสุดท้ายด้วยฝีมือกำนันสุนทรที่นานทีปีหนจะโชว์ฝีมือปรุงอาหารรสชาติระดับมิชลินสองดาวให้ได้ลิ้มลอง ร่างองอาจยืนกอดอกมองอาหารอีกสี่ห้าอย่างบนโต๊ะ ไม่ว่าจะเป็นแกงส้มชะอมกุ้ง คะน้าฮ่องกงผัดน้ำมันหอย ต้มยำทะเลน้ำใส ปลากะพงตัวโตทอดน้ำปลา และกุ้งอบวุ้นเส้นซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นของโปรดของบุตรสาวคนสวยด้วยสายตาภาคภูมิใจ นานนับเดือนที่สามคนพ่อแม่ลูกไม่ได้ล้อมวงนั่งทานข้าวด้วยกัน วันนี้ดีใจจนไม่ยอมหุบยิ้มที่ลูกสาวสุดที่รักกลับมาบ้าน พ่อกำนันจึงจัดให้ชุดใหญ่

“ยายมณีนี่ยังไงน๊า ให้มาตามลูก ดันหายจ๋อมไปอีกคน เอ้า! แม่มึง นั่งดูอะไรอยู่ล่ะนั่น”

เพราะภรรยาที่ถูกวานให้เข้าไปตามลูกสาวในห้องนอนหายไปนานผิดปกติ กำนันสุนทรที่ยืนรออวดอาหารบนโต๊ะจึงชะเง้อชะแง้ตื่นเต้นเป็นเด็กหนุ่มชักรอไม่ไหว กำนันจึงเดินเข้าไปในห้องบุตรสาวอีกคน อยากรู้ว่าสองแม่ลูกนั่งคุยอะไรกันเพลินจนลืมอาหารของตัวเองหรือเปล่า แต่พอเห็นภรรยาคู่ชีวิตนั่งทำหน้าจืดเจื่อนอยู่ตรงปลายเตียงนอนสีชมพูอ่อนของบุตรสาว ลางสังหรณ์บางอย่างก็ดึงแขนให้กำนันสุนทรเลือกเดินเข้าไปใกล้แล้วก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือของคุณนายมณี สิ่งที่เห็นพาให้หมดแรง ร่างองอาจเสียศูนย์จนต้องทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างภรรยา

“คุณแม่! คุณป๋า!”

มือที่กำลังยกผ้าขนหนูเนื้อนิ่มสีขาวขึ้นซับใบหน้าชะงัก เมื่อหางตาเห็นว่ามีร่างของบุพการีทั้งสองนั่งอยู่ที่ปลายเตียง คราแรกแพรชมพูอมยิ้มขำเพราะรู้ว่าท่านทั้งสองคงมาตามให้เธอรีบออกไปทานข้าว แต่พอเงยหน้าขึ้นมองตรงๆ ริมฝีปากยังไม่ทันเอ่ยคำพูดเย้าหยอกก็มีเหตุให้แพรชมพูยืนตัวแข็งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง หัวใจตกไปอยู่ที่ปลายเท้า นาทีนี้เนื้อตัวมันชาดิก ปลายลิ้นมันแข็งจนแทบพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงเอ่ยเรียกท่านทั้งสองด้วยน้ำเสียงกังวานเศร้าระคนสำนึกผิด

“คุณแม่ คุณป๋า พิ้งค์ขอโทษ”

หยดน้ำตาใสๆของคนเป็นแม่และดวงตาแดงก่ำของคนเป็นพ่อมันช่างบีบหัวใจของคนเป็นลูกอย่างแพรชมพูให้รู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ ดั่งคำที่พระท่านเคยสอนไว้ว่าลูกหลานคนใดทำให้บิดามารดาผู้มีพระคุณต้องหลั่งน้ำตา คนๆนั้นช่างเป็นลูกอกตัญญูยิ่งนัก ร่างบางตรงเข้าไปทรุดตัวนั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าของคุณมณีกับกำนันสุนทร แพรชมพูยกมือสั่นๆขึ้นพนมก่อนก้มลงกราบแทบเท้าท่านทั้งสองด้วยน้ำตาท่วมใบหน้า

“ป๋าทำผิดตรงไหนเหรอลูก ป๋าเลี้ยงหนูไม่ดีตรงไหน ทำไม...ทำไมหนูถึงทำ... ทำแบบนี้”

กำนันสุนทรตัดพ้อลูกสาวปากคอสั่น โลกทั้งใบของคนเป็นพ่อมันถล่มทลายตั้งแต่รู้ว่าลูกสาวที่ประคบประหงมเลี้ยงดูด้วยความรักมาตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาจนกลายเป็นสาวสวยสะพรั่งเติบใหญ่ตั้งครรภ์ มันไม่ใช่เรื่องผิดปกติเมื่อแพรชมพูอยู่ในวัยเจริญพันธุ์พร้อมมีบุตร แต่มันไม่ถูกต้องเมื่อลูกสาวเขายังไม่ผ่านพิธีแต่งงานที่ถูกต้องตามประเพณี หนำซ้ำแม้แต่ใบหน้าค่าตาของผู้ชายที่ลูกสาวคบหาเป็นคนรัก สักครั้งเขากับภรรยาก็ยังไม่เคยเห็น ไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวที่เขาเฝ้าฟูมฟักจะประพฤติตัวเหลวแหลกไม่นึกถึงหัวอกพ่อแม่ได้ถึงเพียงนี้ ความผิดหวังรุนแรงที่พุ่งเข้าใส่กะทันหันมันทำให้กำนันสุนทรไม่อาจรับได้ น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลครั้งสุดท้ายตอนได้ยินเสียงร้องจ้าของทารกน้อยที่ลืมตาขึ้นดูโลกเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนไหลบ่าเป็นทางกับความเจ็บปวดที่เกาะกินหัวใจ

“พิ้งค์ขอโทษค่ะคุณป๋า พิ้งค์ขอโทษ”

ใบหน้านองน้ำตาของแพรชมพูยังซบนิ่งอยู่กับหลังเท้าของกำนันสุนทร หยดน้ำตาที่หลั่งไหลไม่ขาดสายจึงเปียกเลอะหลังเท้าของท่าน น้ำตาอุ่นๆของลูกสาวเปรียบดั่งลาวาร้อนที่แผดเผาหัวใจของคนเป็นพ่อให้ยิ่งเจ็บปวด กำนันสุนทรจึงพยายามชักเท้าหนีแต่แพรชมพูกลับใช้สองแขนโอบกอดไว้แน่น

“คุณป๋าขา ตีพิ้งค์เถอะค่ะ ตีให้สมกับความผิดของพิ้งค์ ตีเลยค่ะ ตีเลย”

แพรชมพูเงยหน้าขึ้นจากหลังเท้าเพื่อสบตากับกำนันสุนทร มือบางปาดน้ำตาที่ทำให้การมองเห็นพร่าเลือนเจือจาง ร่างบางที่สะอึกสะอื้นเพราะร้องไห้อย่างรุนแรงตรงหน้าทำให้กำนันสุนทรต้องเบือนใบหน้าแดงก่ำหันหนีไปอีกทาง

“แกอย่ามาท้า นึกว่าป๋าไม่กล้าตีรึไง!”

“พี่ทร ใจเย็นก่อนนะพี่ ค่อยๆคุยกันนะ”

ใบหน้าถมึงทึงของสามียามได้ฟังคำพูดของบุตรสาวเดือดร้อนให้คุณมณีที่นั่งร้องไห้กระซิกต้องปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วรีบเข้ามาห้ามปราม ในยามปกติแพรชมพูคือแก้วตาดวงใจที่กำนันสุนทรดูแลใกล้ชิด ยุงอย่าหวังได้ไต่ ไรอย่าคิดได้ตอมผิวกายอ่อนละมุนของบุตรสาวยอดรักเป็นอันขาด แต่ในเวลานี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตร ความผิดหวังเกินทนรับมันอาจส่งผลให้พ่อกำนันโกรธจนขาดสติ ยิ่งรักมากก็ยิ่งเกรี้ยวกราดมากทบทวีคูณ คนกำลังจิตใจเสียศูนย์อาจเผลอลงมือลงไม้กับแพรชมพูอย่างปากที่ตะคอกใส่ก็เป็นได้

“ให้คุณป๋าตีพิ้งค์เถอะค่ะแม่ ตีให้เจ็บเหมือนที่พิ้งค์ทำให้คุณป๋าเจ็บ”

ถ้อยคำนี้ไม่ได้เกิดจากการประชดประชัน แต่เป็นเพราะแพรชมพูถูกความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่จนมิอาจอยู่เฉย ยิ่งเห็นน้ำตาของท่านทั้งสองความรู้สึกย่ำแย่มันก็พุ่งเข้าหา มันอัดแน่นในใจจนเหมือนจะหายใจเข้าออกไม่ไหว เธออยากให้ท่านลงโทษ จะหนักจะเบาไม่ขอเกี่ยง ขอเพียงให้ท่านได้ระบายอารมณ์โกรธที่มีเธอเป็นต้นเหตุออกมาบ้าง แม้เพียงน้อยนิดก็ดีกว่าได้แต่พร่ำขอโทษเพียงลมปาก

ขาดคำมือกร้านเพราะทำงานกลางไร่กลางสวนของกำนันสุนทรก็กระชากแขนเรียวเล็กของแพรชมพูที่ยังไม่หยุดร้องไห้ให้ลุกขึ้นยืนประจันหน้า ดวงตาของสองพ่อลูกที่รักกันสุดชีวิตสบกัน คนหนึ่งเสียใจในการกระทำของตัวเองสุดซึ้งพร้อมส่งคำขอโทษผ่านดวงตา คนหนึ่งเจ็บปวดเจียนคลั่งจนกระบอกตาร้อนผ่าว น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลอีกระลอก ฝ่ามือหนาปาดน้ำตาบนแก้มก่อนเงื้อขึ้นสูงในอากาศแล้วฟาดลงมาเสียงดังเผี๊ยะ

“พี่ทร อย่าทำแบบนี้ พี่ทร หยุด”

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

เรียกน้ำตากันสักนิดกับฉากนี้ สงสารหนูพิ้งค์เนอะ

ปล.หนังสือเหลือ 5 เล่มสุดท้ายนะคะ ใครอยากได้ไปสั่งที่เฟซบุ๊ก 'พิจักขณา พิชามญชุ์ นักเขียน' โลด

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY5MzI2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjgzMzQxIjt9