เถื่อนร้ายบัญชารัก

 
“งั้นอีกสองอาทิตย์ก็เก็บข้าวโพดหวานได้แล้วสิคะ พูดถึงแล้วหิว อยากกินน้ำข้าวโพดที่แม่ทำอีกจังเลยค่ะ ยังไม่แน่ใจเลยค่ะแม่ว่างานจะเสร็จตอนไหน ถ้ารู้กำหนดกลับแล้วเดี๋ยวพิ้งค์บอกแม่อีกทีนะคะ ค่ะแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากบอกลุงแก่ๆที่แอบฟังอยู่ด้านข้างว่าดูแลสุขภาพด้วย แก่มากแล้วอย่าโหมงานหนัก ค่ะแม่ คิดถึงแม่ที่สุดเลยค่ะ”
 
‘พิ้งค์ขอโทษค่ะแม่ พิ้งค์ขอโทษ’
 
แพรชมพูทำได้เพียงร่ำไห้ขอโทษคุณมณีในใจ น้ำตาจะไหลทุกครั้งที่ได้ยินเสียงมารดาผ่านตามสาย รู้สึกว่าตัวช่างอกตัญญูยิ่งนัก ทำให้พ่อกับแม่ต้องคอยเป็นห่วงยังไม่พอ เธอยังโกหกท่านว่ามาทำงานทั้งที่กินอยู่กับผู้ชาย คิดถึงอยากกอดท่านทั้งสองใจจะขาด รู้ตัวว่าทำไม่ถูกแต่ก็ไม่รู้ต้องแก้ไขเช่นไร เพราะเวลาล่วงเลยมาเดือนกว่าแล้วแต่ฟรานซิสโก้ก็ยังไม่เคยพูดว่าจะปล่อยเธอกลับ
 
“ทายซิ ใครเอ่ย?”
 
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆดวงตาก็ถูกปิดด้วยอุ้งมือใหญ่ แต่มืออุ่นแบบนี้จะเป็นใครได้นอกจากคนที่สั่งให้เธอนั่งรอในคอฟฟี่ช็อประหว่างรอเขานัดรับงานกับช่างประกอบพลอยในห้องประชุมอีกห้อง วันนี้ฟรานซิสโก้พาเธอออกมายังโรงแรมในเครือฮอร์นสันกรุ๊ปของเขา ที่นี่นอกจากจะมีห้องพักระดับไฮคลาสไว้รับรองแขก ยังมีความพิเศษตรงที่ชั้นใต้ดินนั้นสร้างเป็นห้องเจียระไนอัญมณีขนาดใหญ่สำหรับผลิตงานของฮอร์นสันจิวเวลรี่โดยเฉพาะ
 
“ใบ้ให้นิดนึงว่าหล่อมาก แล้วก็จูบเก่งด้วย”
 
แพรชมพูอมยิ้มเอ็นดูเมื่อได้ฟัง นั่นคือคำบอกใบ้หรือตั้งใจอวดอ้างสรรพคุณกันแน่ พ่อคุณช่างมีความมั่นหน้าเกินใคร แต่ก็นั่นแหละ ต่อให้ฟรานซิสโก้ใบ้ว่าตัวเองหล่อกว่าพระเอกฮอลลีวูดก็ยังเป็นเรื่องจริงอยู่ดี
 
“ว่าไง รู้ยังว่าใคร”
 
“อืม นึกไม่ออกเลยค่ะ”
 
“นึกไม่ออกงั้นอด!”
 
แพรชมพูทำท่าคิดหนักก่อนส่ายหน้าแกล้งทำเป็นไม่รู้ด้วยอยากแกล้งฟรานซิสโก้กลับคืนบ้าง ทำเอาคนถูกแกล้งกลับบ่นงึมงำๆเป็นหมีกินผึ้ง มือหนาปล่อยดวงตากลมให้เป็นอิสระ จากนั้นฟรานซิสโก้จึงทรุดตัวลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ปากคว่ำๆประสาคนขี้งอนยังคงขมุบขมิบบ่นไม่เลิก รู้ดีว่าชายหนุ่มไม่ได้โกรธจริงจังแพรชมพูจึงยังยิ้มกว้าง ดวงตากลมพราวระยับได้ไม่เดือดร้อน แต่ประกายแวววาวของวัตถุในกล่องกำมะหยี่สีชมพูอ่อนที่ถูกมือใหญ่วางลงบนโต๊ะตรงหน้านี่สิที่กำลังเรียกร้องความสนใจจากดวงตากลมแทนใบหน้ามู่ทู่ของคนตัวโตแสนงอน มันคือแหวน ตัวเรือนสีโรสโกลด์ประดับด้วยพลอยสีชมพูอ่อนแปลกตาเม็ดกลมเบิ้มล้อมรอบด้วยเพชรจิกไข่ปลาที่ช่วยส่งให้พลอยสีชมพูยิ่งโดดเด่นสุกใส เรียวปากบางอมยิ้มในความน่ารักละมุนละไมของแหวนตรงหน้า
 
“น่ารักจังเลยค่ะ ฟราน พลอยสีนี้เรียกว่าอะไรเหรอคะ”
 
เป็นธรรมดาของผู้หญิงที่ชื่นชอบของสวยๆงามๆ ยิ่งเป็นอัญมณีล้ำค่าที่ไม่ได้มีโอกาสหาดูได้ง่ายๆแบบนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกตื่นเต้นยามประกายวิบวับของพลอยเม็ดโตล้อเล่นกับแสงไฟ ใบหน้าหวานจึงก้มลงมองชิดตัวแหวนจนปลายคางเรียวเกยอยู่บนโต๊ะ ดวงตากลมพองโตเอียงมองแหวนวงสวยไปมาเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยเห็นตุ๊กตาบาร์บี้ในตู้โชว์แต่ไม่กล้ายื่นมือจับ กิริยาเป็นธรรมชาติสดใสนั้นน่าเอ็นดูนักในสายตาของฟรานซิสโก้
 
“พลอยมอร์แกไนท์ เป็นแร่ในตระกูลเบริล หายากและราคาแพงพอๆกับมรกต”
 
พอได้ยินฟรานซิสโก้บอกว่าเจ้าแหวนพลอยมอร์แกไนท์สีชมพูหวานมีราคาแพงพอๆกับมรกตสีเขียวเจิดจรัส ใบหน้าจิ้มลิ้มของแพรชมพูที่เมียงมองด้วยความสนอกสนใจในระยะประชิดจึงดึงออกห่างจากตัวแหวนอัตโนมัติ ไม่ต่างจากสองแขนที่ขยับไขว้หลังอย่างต้องการเก็บไม้เก็บมือให้อยู่ห่างจากอัญมณีล้ำค่านี่ทันทีด้วยกลัวความซุ่มซ่ามจะทำให้มันได้รับความเสียหาย นั่นยิ่งทำให้ฟรานซิสโก้ส่ายหน้าพลางยิ้มกว้างกับความน่ารักของผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า เพราะหากเป็นผู้หญิงคนอื่นป่านนี้คงส่งสายตาออดอ้อนร้องขอเป็นเจ้าของแหวนวงนี้เรียบร้อยแล้ว แต่ยายเด็กหน้าหวานกลับทำหน้าขยาด มองเหมือนมันเป็นวัตถุอันตรายเสียได้ นี่มันพลอยหายากนะครับคุณเมีย
 
“ชอบไหม”
 
“น่ารักดีค่ะ”
 
“งั้นส่งมือมา”
 
‘พูดเหมือนจะใส่ให้เรา?’
 
ดวงตากลมกะพริบปริบๆกับคำสั่งเสียงอ่อนหวานของฟรานซิสโก้ ก่อนเหลือบสายตาเป็นเครื่องหมายคำถามมองกลับไปกลับมาระหว่างแหวนวงงามกับฝ่ามือหนาที่ยื่นมารอตรงหน้า อัตราการเต้นของหัวใจเริ่มทำงานเร็วขึ้น เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าว่าเขาทำเหมือนจะสวมแหวนให้เธอ 
 
‘อย่าเพิ่งนะเจ้าหัวใจ อย่าเพิ่งเต้นแรงสิ มันอาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้’
 
“หรือพิ้งค์คิดว่าผมทำมาใส่เอง?”
 
“ช่างกล้า แหวนวงนิดเดียว นิ้วคุณใหญ่ยังกะท่อนซุง จะยัดเข้าได้ไง”
 
เจ้าของใบหน้าหวานย่นจมูก อดค้อนใส่คนช่างประชดไม่ได้ที่พูดอะไรไม่ดูขนาดนิ้วของตัวเองเลย แล้วใครจะกล้าคิดว่าหน้าโหดๆอย่างเขาจะนิยมแหวนสีชมพูหวานแหววแบบนี้กันเล่า เสียของกันพอดี
 
“นั่นสิ ถ้าเป็นนิ้วเรียวขาวอมชมพูของพิ้งค์คงเหมาะกว่า”
 
ไม่เพียงแค่เปรียบเปรย แต่ฟรานซิสโก้ยังคว้ามือบางข้างซ้ายของแพรชมพูขึ้นมาจับ ปลายนิ้วสีแทนคลี่คลึงปลายนิ้วยาวเรียวของหญิงสาวเล่นทีละนิ้ว โดยเฉพาะที่นิ้วนาง ก่อนก้มใบหน้าจรดปลายจมูกโด่งสูดกลิ่นหอมของมันหนักๆ สายตาแน่วแน่แฝงแววหวานที่มองนิ่งมาที่เธอเปรียบเสมือนคำยืนยันว่าแหวนพลอยมอร์แกไนท์สีชมพูสวยตรงหน้าเป็นของเธอจริงๆหาใช่คิดไปเองอย่างที่กังวล
 
ดวงตากลมกะพริบปริบๆอยู่ชั่วครู่ก่อนเบิกกว้าง คำพูดของเขา ดวงตาของเขาชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เก็บซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่แล้วเมื่อริมฝีปากนั้นฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู ดวงตาพราวระยิบระยับดุจแสงของดวงดาวในยามค่ำคืนก้มมองแหวนตรงหน้าด้วยความตื้นตันใจ ไม่ได้ดีใจเพราะได้รับอัญมณีล้ำค่า มูลค่าของมันไม่ได้อยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ ต่อให้มันเป็นแค่แหวนเพชรปลอมๆแต่หากมันมาจากความตั้งใจมอบให้ของฟรานซิสโก้ เธอก็ยินดีรับ แต่ที่ดีใจจนออกนอกหน้าเป็นเพราะเขามารับแหวนจากช่างเจียระไนด้วยตัวเอง มันทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาตั้งใจสั่งทำมันขึ้นมาเพื่อเธอเท่านั้น
 
“ฟราน”
 
เหมือนเข็มนาฬิกาแห่งความสุขถูกหยุดกึกไว้ด้วยมือล่องหนทันทีที่ได้ยินเสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกฟรานซิสโก้อย่างสนิทสนม แพรชมพูกลั้นหายใจแล้วหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง หญิงสาวกำลังพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเองให้สงบเยือกเย็นเมื่อมีบุคคลที่สามมาขัดจังหวะหวาน ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าผู้มาใหม่คือใคร เจ้าของร่างสมส่วนสะโอดสะองก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่คั่นกลางระหว่างเธอกับฟรานซิสโก้โดยไม่ต้องเชิญ
 
“ลิซ่า มาทำอะไรที่นี่”
 
สีหน้าของคนถามดูแปลกใจจริงๆจนแพรชมพูใจชื้นขึ้นมานิด อย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่าฟรานซิสโก้ไม่ได้นัดแนะกับอลิซาเบธมาทับซ้อนกับเธออย่างที่นึกกลัว
 
“มาหาคุณนั่นแหละ”
 
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
 
หัวคิ้วเข้มของฟรานซิสโก้ขมวดมุ่น จากคำถามเสียงร้อนใจนั้นก็บ่งชัดว่าชายหนุ่มเป็นทุกข์เป็นร้อนกับทุกเรื่องราวของอลิซาเบธจนแพรชมพูเม้มริมฝีปากแน่น หมดแล้วความหวานชื่นที่ลอยตัวอยู่รอบข้าง อดน้อยใจไม่ได้ที่เขากำลังหันเหความสนใจไปยังไฮโซแสนสวย ทำเหมือนลืมว่ายังมีเธอนั่งอยู่ตรงนี้อีกคน
 
“ก็... เอ่อ...นิดหน่อย”
 
อลิซาเบธอ้ำอึ้งก่อนลอบมองใบหน้าหมองเศร้าของแพรชมพูที่นั่งอยู่ไม่ห่างเหมือนต้องการบอกกลายๆว่าหญิงสาวคือ ‘คนนอก’ ตั้งใจทำให้แพรชมพูรู้สึกผิดที่นั่งเสนอหน้าอยู่ในวงสนทนาระหว่างเธอกับฟรานซิสโก้ ทั้งที่จริงอลิซาเบธหาได้มีธุระอันใดที่ต้องการความช่วยเหลือจากชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ แต่พอทราบจากเลขาฯของฟรานซิสโก้ว่าชายหนุ่มพาแพรชมพูมายังห้องเจียระไนเพชร อลิซาเบธจึงรีบบึ่งรถตามมาทันที ตามมาด้วยแผนสร้างความร้าวฉานที่คิดขึ้นมาปุบปับเมื่อเห็นแหวนเพชรสีชมพูเม็ดโตส่องประกายแวววาวอยู่บนโต๊ะ
 
“อุ้ย! แหวนนี่ สวยจังเลย มอร์แกไนท์ใช่ไหมเนี่ย ฟราน ลิซ่าอยากได้ ขอนะ”
 
อยากตะคอกถามนักว่าโตมาในครอบครัวแบบไหนกัน ที่บ้านของอลิซาเบธไม่เคยสอนหรือว่าไม่ควรหยิบของของคนอื่นหากยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ แต่กระนั้นแพรชมพูก็ได้แค่คิดเมื่อเจ้าของตัวจริงอย่างฟรานซิสโก้เองยังไม่พูดอะไร และที่ทำให้แพรชมพูตระหนกจนแทบลืมหายใจคือคำขอแหวนวงงามหน้าตาเฉย ถึงไม่มีป้ายชื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แต่อลิซาเบธคิดไม่ได้เลยหรือว่าผู้ชายผู้หญิงที่นั่งจ้องหน้ากันอยู่สองคนพร้อมด้วยแหวนอีกหนึ่งวงเขากำลังคิดกำลังคุยอะไรกันอยู่ หรือความจริงหญิงสาวก็รู้ แต่ไม่แคร์และต้องการโชว์ความเหนือกว่าให้เธอสำนึก
 
“ในร้านมีเยอะแยะ เลือกเอาสักวงสิ”
 
ฟรานซิสโก้หมายถึงในร้านจิวเวลรี่ที่ตั้งอยู่ชั้นหนึ่งของโรงแรมแห่งนี้ ซึ่งนั่นก็เป็นอีกหนึ่งธุรกิจในเครือฮอร์นสันกรุ๊ป จึงไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงร่ำรวยนัก
 
“ก็ลิซ่าอยากได้วงนี้” อลิซาเบธยังตื้อไม่เลิก และแหวนเจ้าปัญหาก็ยังอยู่ในมือของหล่อน
 
“วงนี้ผมตั้งใจทำให้พิ้งค์”
 
เหมือนหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจที่แห้งแล้งให้ชุ่มชื้น เหมือนคำพูดของฟรานซิสโก้ช่วยทำให้ท่อส่งอากาศในร่างกายขยายใหญ่จนหายใจได้สะดวก ในที่สุดฟรานซิสโก้ก็พูดคำนี้ออกมาสักที ทำให้แพรชมพูที่นั่งกัดฟันด้วยใจลุ้นระทึกว่าชายหนุ่มจะยอมทำตามคำขอของอลิซาเบธง่ายๆหรือไม่รู้สึกใจมาเป็นกอง รอยยิ้มหวานล้ำค่อยๆผุดพราย ความมั่นใจเริ่มมา อยากโอบกอดขอบคุณนักที่เขาให้เกียรติเธอต่อหน้าอลิซาเบธ แม้ไม่ใช่ผู้ชนะ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังไม่รู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายแพ้ราบคาบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเจ้าหล่อน
 
“ในร้านคุณมีเยอะไม่ใช่เหรอคะฟราน ให้เธอเลือกเอาสักวงสิ เลือกไปก็ใช่ว่าจะใส่เป็น”
 
ได้ทีอลิซาเบธจึงเอาคำพูดของฟรานซิสโก้กลับมายอกย้อน พร้อมกันนั้นยังหันเหใบหน้าสวยคมกลับมามองแพรชมพูที่นั่งเงียบเหมือนไร้ตัวตน สายตาหยามเหยียดยังกวาดมองสาวเอเชียตัวเล็กบอบบางตรงหน้าขึ้นลงช้าๆให้รู้ไปเลยว่ากำลังดูแคลน ทำเอาคนถูกมองหาเรื่องใบหน้าร้อนผ่าว ทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากกุมมือไว้บนตักตัวเองแน่นๆไม่ให้มันพุ่งไปกระทบเรียวปากเคลือบลิปสติกสีสดของไฮโซสาว แต่สุดท้ายเธอก็ห้ามปากไม่ให้ตอบโต้ไม่ได้เมื่อถูกริมฝีปากร้ายของอลิซาเบธกระแนะกระแหนดูหมิ่น
 
“นิ้วมือนิ้วเท้าฉันก็มีเท่าคุณอลิซาเบธ ทำไมถึงคิดว่าฉันจะใส่แหวนไม่เป็นล่ะคะ”
 
ดวงตากลมใสมองสบตาอลิซาเบธไม่มีคำว่าหลบพร้อมกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่เอาเรื่องอยู่ในที ประโยคนี้ของแพรชมพูไม่ได้ต้องการสื่อสารว่าใส่แหวนเป็นหรือไม่ และไม่ได้พุ่งประเด็นไปที่เรื่องจำนวนนิ้วเพราะเห็นๆกันอยู่ว่าหญิงสาวไม่ได้พิการ แต่มันมีความหมายบอกเป็นนัยว่าแพรชมพูมีสองมือสองเท้าเท่ากับอลิซาเบธเช่นกัน เพราะฉะนั้นอย่าให้แม่ของขึ้น ลองหาเรื่องมาอีกสิ รับรองว่าสองมือสองเท้าน้อยๆนี้สู้ไม่มีถอยแน่
 
“ความหมายของฉันคือใส่แล้วแหวนจะเข้ากับคุณหรือเปล่าต่างหากค่ะ”
 
อลิซาเบธแก้ต่างด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แต่ก็ไม่วายแขวะอยู่ในทีว่าแพรชมพูดูไม่เข้ากับอัญมณีราคาแพง
 
“แต่ฉันว่าความสำคัญมันอยู่ที่ว่าแหวน...เป็นของใครมากกว่าค่ะ”
 
แพรชมพูประกาศเสียงเย็นเยียบไม่แพ้กัน เธอไม่ใช่คนโลภอยากได้ของของคนอื่น แต่ยกเว้นแหวนที่อลิซาเบธถือเอาไว้อย่างไร้มารยาทวงนี้ เพราะฟรานซิสโก้ได้ประกาศชัดเจนแล้วว่าชายหนุ่มตั้งใจทำมันมาให้เธอ พูดขนาดนี้แล้วหากยังไฮโซสาวยังดึงดันอยากได้ไม่เลิกก็หน้าทนเกินบรรยาย
 
“ฟรานคะ ถ้าฉันไม่ได้แหวนวงนี้ ฉันอาจต้องพิจารณาบริษัทอื่นให้เข้ามาดูแลเครื่องประดับที่ใช้ในงานแฟชั่นโชว์ของฉัน คุณคิดเอาเองแล้วกัน ว่าคุ้มไหมที่เราจะจบสัมพันธ์ที่มีมายาวนานเพราะแค่แหวนวงเดียว”
 
พอถูกตอบโต้กลับจนรู้สึกเพลี่ยงพล้ำอลิซาเบธจึงนั่งกัดฟันกรอดๆมองแพรชมพูด้วยสายตาอาฆาตแค้น มือเรียวกระแทกกล่องแหวนลงบนโต๊ะเมื่อฟรานซิสโก้ไม่ยอมเข้าข้างอย่างที่คาดหวัง คนหน้าแหกด้วยคำพูดที่ย้อนกลับมาฆ่าตัวเองจึงคว้ากระเป๋าขึ้นคล้องไหล่แล้วยื่นคำขาดเอาเรื่องงานที่ทำร่วมกันมาช้านานขึ้นขู่ฟรานซิสโก้ แต่ก่อนไปยังมิวายก้มหน้ากระซิบกระซาบข้างใบหูเล็กให้แพรชมพูต้องเป็นกังวล พูดจบก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้หญิงสาวอีกทีก่อนเดินนวยนาดออกไปราวนางพญา
 
“แหวนวงนี้จะทำให้เธอรู้ว่า ‘ใคร’ สำคัญกับฟรานซิสโก้ ฮอร์นสันมากที่สุด”
 
“พิ้งค์ เดี๋ยวกลับไปที่บ้านก่อนนะ ผมมีธุระสำคัญต้องจัดการ แล้วจะตามกลับไปทีหลัง”
 
มีเวลาให้นั่งคิดตามคำพูดของอลิซาเบธไม่กี่อึดใจแพรชมพูก็ได้รับคำตอบ มันชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดเมื่อฟรานซิสโก้เก็บกล่องแหวนพลอยมอร์แกไนท์วงสวยใส่ในกระเป๋าเสื้อสูท เรียวปากอุ่นโน้มลงมาประทับจูบที่ขมับหนักๆแล้วเดินไปทางเดียวกันกับที่อลิซาเบธเพิ่งเดินจากไป ถ้าฟรานซิสโก้ยังยืนยันจะมอบแหวนให้เธอแล้วเขาจะเอามันติดตัวไปทำไม นี่หมายความว่าเขาเปลี่ยนใจยอมทำตามความต้องการของอลิซาเบธน่ะสิ สุดท้ายอลิซาเบธก็สำคัญกว่าเธอ
 
‘แหวนวงนี้จะทำให้เธอรู้ว่า ‘ใคร’ สำคัญกับฟรานซิสโก้ ฮอร์นสันมากที่สุด’
‘แหวนวงนี้จะทำให้เธอรู้ว่า ‘ใคร’ สำคัญกับฟรานซิสโก้ ฮอร์นสันมากที่สุด’
‘แหวนวงนี้จะทำให้เธอรู้ว่า ‘ใคร’ สำคัญกับฟรานซิสโก้ ฮอร์นสันมากที่สุด’
 
แพรชมพูหลับตาลงแล้วปล่อยให้น้ำตารินไหลเงียบๆเมื่อในสมองย้อนคิดถึงแต่คำพูดก่อนจากของอลิซาเบธ แล้วความรู้สึกเปี่ยมสุขจนหัวใจพองโตคับอก อาการร่างกายเบาสบายคล้ายลอยคว้างอยู่กลางอากาศตั้งแต่รู้ว่าแหวนเป็นของเธอก็พลันหายวับไปในสายลม ความสุขยิ่งมากก็เปรียบได้กับร่างของเธอที่ลอยขึ้นสู่ที่สูง และแน่นอนว่าเมื่อถูกกระชากให้ต้องตกลงสู่พื้นดิน มันก็ทั้งเจ็บและปวดทรมานมากกว่าตอนยืนเท้าแตะพื้นแล้วถูกผลักให้ล้มเป็นไหนๆ ไม่ต่างกันกับความรู้สึกในตอนนี้ที่เหลือไว้เพียงความเจ็บรวดร้าวระบมที่อกข้างซ้าย จริงอยู่ว่ามันยังเต้นและส่งเลือดไปเลี้ยงอวัยวะภายในได้ตามปกติ แต่หากลองกรีดมันออกมาคงเห็นว่าก้อนเนื้อก้อนนี้เต็มไปด้วยรอยแผลลึกที่ถูกทารุณด้วยความใจร้ายของฟรานซิสโก้นับร้อยนับพันแผล
 
ถ้าไม่คิดให้ความสำคัญแล้วให้ความหวังกันทำไม!
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ครบโควต้าแล้ว วันนี้จะลงเนื้อหาพี่ฟรานกับหนูพิ้งค์เป็นตอนสุดท้ายนะคะ ลงให้อานกันยาวๆไป ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกันมาค่ะ
และถ้าอยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วแหวนวงนี้จะเป็นของใคร แล้วยายอลิซาเบธที่สาวๆพร้อมใจกันลงคะแนนเสียงว่าอยากส่งเปลือกทุเรียนไปให้จะมีจุดจบแบบไหน ที่สำคัญคืออิพี่ฟรานจะฝ่าด่านพ่อตาหนวดดุไปได้หรือไม่ ต้องไปพิสูจน์กันในเล่มนะคะ
ส่วนด้านล่างเป็นลิ้งค์สำหรับสาย E-book ของพี่ Meb ค่ะ นอกจากนี้ยังสามารถโหลดได้ที่ Hytexts กับ Ookbee ด้วยค่ะ
 
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY5MzI2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjgzMzQxIjt9