เถื่อนร้ายบัญชารัก

“เหลือเวลาครึ่งชั่วโมง อีกรอบยังทัน” 

ปลดปล่อยความต้องการจนเนื้อตัวร้อนผ่าวเบาสบายเป็นรอบที่...จำไม่ได้ ดวงตาคมก็มองหานาฬิกาข้อมือที่วางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงทันที รอยยิ้มพรายผุดกว้างเมื่อหยิบมันขึ้นมาส่องแล้วเห็นว่าอีกสี่สิบนาทีถึงจะได้เวลาที่นัดหมายกับลูกน้อง สามสิบนาทีเพียงพอสำหรับการเริ่มต้นบทรักอีกรอบแต่อาจต้องเร่งทำเวลานิดหน่อย ส่วนอีกสิบนาทีสำหรับอาบน้ำแต่งตัวออกเดินทางกลับไปยังอิตาลี วางแผนในใจเสร็จสรรพ กายแกร่งที่ยังฝากฝังแนบชิดกับร่างนุ่มเนียนก็เริ่มขยับเข้าหาอีกครั้งเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ณ จุดๆนี้ ฟรานซิสโก้คือคนที่ใช้เวลาทุกนาทีอย่างคุ้มค่าจริงๆ

“พะ..พอแล้ว ฉันเหนื่อย ฉะ..ฉัน ไม่ไหวแล้ว”

ทรวงอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหอบหายใจประสาคนเหนื่อยอ่อน น้ำเสียงอ่อนแรงร้องขอความเมตตาทันทีที่ได้ยินเสียงคำรามและความสุขสมของฟรานซิสโก้ที่ปลดปล่อยสู่เรือนกายแต่ยังไม่ยอมถอนตัวตนออกห่าง จำได้ว่าวันนี้เป็นวันครบกำหนดที่เธอต้องตกนรกกับคนสารเลวแบบเขา และมันก็ใกล้เวลาเก้าโมงเช้าตามที่ได้ยินเขานัดแนะกับเฮ็นริคแล้วด้วย อุตส่าห์ดีใจว่าเมื่อครู่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอต้องบำเรอกามชดใช้ความผิด แต่เขามันคนไม่เคยพอ ซ้ำยังจิตใจอำมหิต เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามอ้อนวอนร้องขอให้เขาหยุดสักกี่ครั้ง ฟรานซิสโก้ก็ไม่เคยฟังคำขอของเธอเลย

“ไอ้บ้ากาม ฉันบอกว่าเหนื่อย เข้าใจไหม!” มือบางพยายามผลักอกกว้างชื้นเหงื่อออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล

“ทนอีกหน่อยน่าทูนหัว ยกนี้ส่งท้าย จากนี้เธอจะนอนยาวข้ามวันก็ตามใจเธอเลย อา...”

ปลายนิ้วเรียวยาวสีแทนลูบแก้มแดงก่ำน่ารักอย่างล้อเลียน ส่งเสียงครางกระเส่ากับการบีบรัดแล้วจับกรอบหน้าหวานพร้อมโน้มหน้าคมลงต่ำเพื่อกดจุมพิตหวานหลอกล่อให้แพรชมพูเลิกโวยวาย แม้คนตัวบางจะพยายามต่อต้าน แต่ประสบการณ์รุ่นอนุบาลหรือจะสู้ความเชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ได้ ฟรานซิสโก้กดริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับจนเสียงร้องของแพรชมพูอึกอักฟังไม่รู้ความอยู่ในลำคอ ร่างบางสั่นสะท้านอีกระลอกเมื่อปลายลิ้นร้อนตวัดปลายลิ้นอ่อนละมุนเข้ามาเกี่ยวพันดูดดื่ม แรงต่อต้านค่อยๆลดระดับ กลับกลายเป็นแรงปรารถนาที่ค่อยๆทะยานสูงขึ้น สองมือที่ผลักไสเปลี่ยนเป็นกกกอดศีรษะทุยแนบชิดเมื่อริมฝีปากอุ่นผละจากเรียวปากอิ่มเพื่อครอบครองทรวงอกอวบ ดูดกลืนเสียงดังอึกอักเหมือนเด็กทารกหิวกระหายเรียกเสียงครางหวานหูดังกระเส่า

“ยกส่งท้าย ฉันขอแบบประทับใจหน่อยแล้วกัน”

สิ้นเสียงของฟรานซิสโก้ โลกของแพรชมพูก็มีอันพลิกสลับ จากที่แผ่นหลังบางเคยแนบติดเตียง ตอนนี้ฟรานซิสโก้กลับพลิกตัวลงนอนแทนที่และบังคับให้ร่างเปลือยชอกช้ำนั่งทับอยู่บนเรือนกายแข็งกร้าวที่ไม่ยอมถอดถอนแม้แต่เสี้ยววินาทีแม้จะเขินอายอย่างหนักกับสายตาวาววามที่มองมาอย่างพอใจ แต่ไม่มีทางใดให้แพรชมพูหลีกหนีได้เมื่อมือบางถูกบังคับให้เกาะกับบ่าแกร่ง และสองเต้าเต่งตึงที่ลอยเด่นท้าทายนั้นถูกสองมือร้อนของฟรานซิสโก้คลึงเคล้าจับเป็นตัวประกัน พอตั้งท่าจะขยับตัวลงหนี ชายหนุ่มก็บีบเคล้นเจ้าสองแฝดเนื้อนุ่มแรงๆเป็นการลงโทษจนเจ็บหนึบแล้วเปิดปากสั่ง

“ทีนี้ก็ขยับ...แรงๆ”

“ไม่! ฉันทำไม่เป็น”

สถานะตกเป็นเบี้ยล่างแต่ไม่จำเป็นที่เธอต้องยอมทำตามคำสั่งบ้าๆของคนใจโฉดนี่นา อีตาบ้านี่คิดอย่างไรถึงสั่งให้เธอทำตัวเป็นผู้หญิงก๋ากั่น เป็นฝ่ายขับเคลื่อนบทรักที่เธอถูกบังคับ ไม่มีทางที่เธอจะทำเช่นนั้นเด็ดขาด ดีเหมือนกัน! เมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่ง บทรักส่งท้ายครั้งนี้คงเป็นหมัน และมันจะได้จบสิ้นหมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที งั้นเธอจะนั่งนิ่งอยู่แบบนี้แหละ นั่งทับตัวเขานานๆ พออีตาบ้านี่หนักมากๆ เข้าเดี๋ยวเขาก็ไล่เธอลงไปเองแหละ อมยิ้มกับความคิดของตัวเอง แพรชมพูจึงนั่งนิ่งคอยเวลาถูกเขาไล่

“สามวันสามคืนของเรามันคงน้อยไปสินะ เธอถึงจำตัวอย่างที่ฉันทำไม่ได้เลย แต่มันไม่ใช่ปัญหา!”

ไม่เคยมีอะไรที่คนอย่างฟรานซิสโก้ ฮอร์นสันไม่สามารถจัดการ แล้วผู้หญิงปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจอมดื้อรั้นตัวหอมคนนี้ก็ไม่อยู่ในข้อยกเว้น เมื่อเจ้าหล่อนทำตัวแข็งข้อด้วยคิดง่ายๆว่าเขาจะโกรธและผลักไส ฟรานซิสโก้จึงละมือจากอกอิ่มเพื่อฟาดแรงๆบนบั้นท้ายงอนเป็นการทำโทษเด็กดื้อ ก่อนรวบเอวเล็กคอดไว้ด้วยสองมือแนบแน่น ดวงตาคมมากเล่ห์ยิ้มเย้ยใส่ตาแป๋วแหว๋วที่ยังดูงุนงงสับสนตามเกมไม่ทัน จากนั้นมือคร้ามจึงจับสะโพกนุ่มบังคับขยับขึ้นลงเสียดสีกับตัวตนแข็งกระด้าง มือบางจิกไหล่กว้างแน่นกับการเติมเต็มที่กำลังหล่อหลอมให้แพรชมพูกลายเป็นผู้หญิงร้อนรัก เพราะหลังจากทำตัวอย่างเพียงไม่กี่ครั้ง ฟรานซิสโก้ก็สามารถละมือจากเอวนุ่มกลับมาบีบเคล้นสองเต้าที่กระเพื่อมตามแรงสั่นไหว แทบไม่น่าเชื่อว่าสตรีที่กำลังขับควบเรือนกายบอบบางอยู่เหนือร่างสีแทนที่อัดแน่นด้วยกล้ามเนื้อคือคนเดียวกันกับผู้หญิงที่ปฏิเสธเสียงแข็งเมื่อครู่ เพราะขณะนี้นอกจากจังหวะขยับโยกกายรัวกระหน่ำ เรียวปากสีเรื่อที่ส่งเสียงร้องครางหวามไหวยังดูมีความสุขล้นเหลือคณา ไม่แน่ใจเสียแล้วว่าหลังจากนี้แพรชมพูจะกล้ากล่าวคำว่าถูก ‘บังคับ’ ได้เต็มปากหรือเปล่า

“สุดยอด อา... เร็วอีก แรงๆ”

ความเย่อหยิ่งสูงเสียดฟ้าหายไปเกือบเกลี้ยงเมื่อถูกขับควบด้วยเรือนกายแสนหวาน ฟรานซิสโก้เผลอครวญครางดังก้องกับความสุขสมที่ได้รับจากแพรชมพูจนเกือบแตกสลาย สารภาพไม่อายเลยว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกกระสันสุขมากเท่านี้มาก่อน ความสุขมันล้นจนต้องใช้มือช่วยผลักดันให้ร่างบางขยับยกเรือนกายโซมเหงื่อเคลื่อนไหวรุนแรงตามที่ต้องการ แต่กระนั้นสติน้อยนิดก็ยังเหลือบมองเวลา เมื่อเข็มนาฬิกาบอกว่าใกล้ถึงเวลาที่เขาต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว

‘ต้องทำเวลา!’

ฟรานซิสโก้จึงตัดสินใจโอบกอดร่างเล็กแนบชิดแล้วขยับตัวขึ้นนั่ง เหมือนเดิมที่กายแกร่งหวงแหนจนไม่อาจถอนตัวจากความอ่อนนุ่มรัดรึง ตั้งหลักได้ฟรานซิสโก้จึงก้าวลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำในขณะที่สองแขนโอบอุ้มร่างบางติดตัวเหมือนอุ้มลูกน้อย แต่คงไม่มีพ่อที่ไหนกระหน่ำบั้นท้ายเข้าหาลูกสาวรุนแรงพลางกอดจุมพิตดูดดื่มเหมือนที่เขาทำอยู่ ก้าวยาวๆไม่กี่ก้าว คนตัวโตก็อุ้มร่างบางไปจนถึงอ่างอาบน้ำ จากนั้นร่างสองร่างก็ผลัดกันบีบเคล้นปรนเปรอกันด้วยร่างกายและจุมพิตร้อนแรงจนห้องน้ำร้อนระอุ จนถึงเวลาที่ต้องอวสาน เสียงร้องครวญครางยาวแหลมลึกของทั้งสองจึงดังประสานก้อง ความร้อนแรงมอดไหม้เหลือเพียงความสุขสมกับเสียงหอบระรัว แต่ไม่มีเวลาให้คลอเคลียเหลืออยู่แล้ว ฟรานซิสโก้จึงจับแพรชมพูอาบน้ำใต้ฝักบัวพร้อมกัน ต่างคนต่างทำความสะอาดร่างกายของตัวเองไม่ยอมมองหน้า เพราะหนึ่งคนอับอายกับกิริยาเร่าร้อนกร้านโลกที่ไม่อยากเชื่อว่านั่นคือตัวเอง ส่วนอีกคนก็ต้องการหลบหลีกที่จะไม่มองร่างเปลือยเย้ายวนจนเกิดอารมณ์

“เดินไหวหรือเปล่า”

ปากถามแต่อ้อมแขนกลับไม่รอคำตอบ ฟรานซิสโก้รีบปราดเข้าประคองร่างซวนเซของแพรชมพูขณะกำลังก้าวเท้าบอบบางผ่านธรณีห้องพัก หรืออีกนัยหนึ่งมันคือห้องเชือดสำหรับเจ้าหล่อน ทันทีที่ดวงตาแดงช้ำสัมผัสกับแสงแดดภายนอกที่ไม่ได้พบเจอเป็นเวลาถึงสามวัน สามวันที่ร่างกายของเธอถูกผู้ชายหุ่นสูงกำยำหน้าตาคมหล่อข้างกายสาดซัดราคีคาวเข้าใส่ไม่ว่างเว้น ภาพถุงยางอนามัยใช้แล้วที่เกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้องมันย้อนกลับมาทำให้แพรชมพูเข่าอ่อน น้ำตาคลอหน่วยกับการสูญเสียจนยืนแทบไม่อยู่ โชคดีที่ฟรานซิสโก้คอยระวังไม่ละสายตา ชายหนุ่มจึงคว้าร่างเล็กเข้ามากอดไว้ทันแต่แพรชมพูก็แสดงออกถึงความดื้อรั้นในตัวด้วยการขืนตัวออกห่าง

“ปล่อย!”

“อย่าอวดเก่ง เธอเดินไม่ไหวหรอก”

“แค่ถูกคนชั่วรังแก ไม่ได้แปลว่าฉันต้องอ่อนแอ ปล่อย!"

“อยากเดินขากางให้คนอื่นดูก็ตามใจ ดีเหมือนกัน คนอื่นจะได้รู้ว่าฉันน่ะ ยิ่ง ‘ใหญ่’ ขนาดไหน”

“สารเลว!”

“ก็เหมาะสมกับผู้หญิงเห็นแก่เงินอย่างเธอดี”

อ้อมแขนแข็งแรงยอมปล่อยคนอวดดี ฟรานซิสโก้ยืนกอดอกอยู่กับที่พลางหรี่ตามองร่างเล็กที่สวมเดรสผ้าลื่นชุดใหม่อย่างใจเย็น อยากจะรู้นักว่าเจ้าหล่อนจะเดินไปถึงรถที่ลูกน้องเขาจอดรออยู่ตอนไหนกัน ก็สภาพของแพรชมพูตอนนี้ดูไม่จืดเอาเสียเลย แม้จะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยหรูราคาแพง แต่นั่นไม่อาจกลบท่าทางอ่อนแรงพร้อมผิวเนื้อที่มีร่องรอยบีบเคล้นดูดฟัดที่มันกระจายไปทั่วได้เลยสักนิด และที่ยิ่งฟ้องว่าเจ้าหล่อนควรยื่นมือรับความช่วยเหลือจากเขา ก็คงเป็นท่วงท่าการก้าวเดิน นอกจากจะเดินเชื่องช้าประหนึ่งเจ้าตัวสล็อตยามเคลื่อนที่ สองขาที่กางออกฟ้องความเจ็บร้าวกลางกายที่ถูกความยิ่งใหญ่ของเขารุกรานก็เป็นหลักฐานยืนยันชั้นดีว่าตอนนี้ แพรชมพู...ไม่ไหว!

“เอ้า นี่ รับไป เอาไว้รักษาตัว”

“เก็บไว้รักษาตัวแกเองเถอะ สารเลวแบบนี้ ถ้าไม่ถูกศัตรูดักยิง ก็คงติดโรคตายเพราะความบ้ากาม”

เช็คเงินสดถูกยัดใส่มือบางหลังใช้เวลาร่วมๆห้านาทีที่แพรชมพูเดินมาถึงบีเอ็มดับบลิวสีดำเงาวับ หญิงสาวก้มมองเช็คและเห็นชัดเจนว่าตัวเลขที่ฟรานซิสโก้กรอกมาให้นั้นเป็นจำนวนเงินสามล้านบาทถ้วน คิดง่ายๆว่าเขาเหมาจ่ายค่าตัวเธอวันละหนึ่งล้านบาท แพงมากหากเทียบกับผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่กลับไร้ค่าที่สุดเมื่อวัดจากศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงมีพ่อมีแม่อย่างเธอ เช็คใบนั้นจึงกลายเป็นเพียงเศษกระดาษไร้ค่า และกระดาษไร้ค่าก็ถูกปาใส่หน้าเจ้าของของมัน จนฟรานซิสโก้กัดกรามกรอดกับความดื้อรั้นไม่มีลิมิตของแพรชมพู

“เธอควรเก็บไว้ เผื่อต้อง...รักษากันยาว”

ผู้ชายตรงหน้า นอกจากหน้าตาคงไม่มีความดีอะไรในตัวเลยสินะ แพรชมพูยืนหายใจแรงพลางกำหมัดข้างตัวอย่างโกรธแค้น ก็ฟรานซิสโก้พูดเหมือนมีความหวังดี แต่สายตาเย้ยหยันของเขากลับมองกวาดไปทั่วร่างแล้วหยุดมองนิ่งอยู่ตรง...ใจกลางร่างของเธอยามเอ่ยคำว่า ‘รักษากันยาว’ ตลอดชีวิตยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเจอคนที่ดีและไม่ดีมาพอสมควร แต่ไม่เคยเลยที่จะพบเจอคนชั่วช้าทั้งการกระทำและคำพูดเหมือนผีเจาะปากอย่างฟรานซิสโก้ ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของผู้ชายใจทรามคนนี้ยังไม่พอ แล้วตอนนี้ฟรานซิสโก้ยังกล้าย่ำยีเธอด้วยคำพูดต่อหน้าคนของเขาให้เธอได้อายอีกอย่างนั้นหรือ หมดสิ้นกันทีสำหรับความอดทนที่ต้องยอมก้มหน้ารับความผิด กำปั้นสั่นๆซัดเข้าที่แก้มระไรเคราเต็มแรงเมื่อความอับอายและความเจ็บใจมันทะลักล้นจนเกินจะอดทนไหว

ผลัวะ!

“นี่เธอ!”

ใบหน้าคมที่หันไปตามแรงตบหมุนกลับมาช้าๆ แล้วนั่นก็ทำให้แพรชมพูมองเห็นผลงานของตัวเองที่ฝากไว้บนแก้มสากชัดเจน รอยแดงขึ้นเป็นปื้นทันตาเห็น แต่ที่ชัดเจนและทวีความน่าสะพรึงกลัวมากกว่าก็คือดวงตาสีแดงก่ำที่จ้องมาทางหญิงสาวตามด้วยคำสั่งที่เขาตะโกนสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงเหี้ยม แต่เฮ็นริคคงไม่จำเป็นต้องรู้สึกหวาดกลัว เพราะต่อให้ฟรานซิสโก้ตะโกนสั่งใคร แต่คนที่ต้องถูกลงโทษคงมีแต่ผู้หญิงอวดดีที่ยืนเบิกตากว้างหน้าซีดเนื้อตัวเย็นเฉียบอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คนเดียวเท่านั้น

“เฮ็นริค เลื่อนเวลาเดินทางออกไปสามชั่วโมง!”

ร่างอ่อนแรงสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้ดีว่าสามชั่วโมงต่อจากนี้จะเกิดอะไรกับเธอขึ้นอีกถูกกระชากเข้าหาอกแข็งกระด้าง ไม่มีทางหนีเลยเมื่อฟรานซิสโก้ตวัดร่างบางขึ้นพาดบ่ากว้างแรงๆอย่างคนป่าเถื่อนแล้วเดินอาดๆกลับเข้าไปในห้องเชือดที่แพรชมพูเกลียดมันหนักหนา ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอให้ดิ้นหนี น้ำตาเม็ดโตจึงร่วงเผาะพร้อมดวงตากลมที่หลับลงอย่างจำยอมพ่ายแพ้ให้โชคชะตา

“จำใส่กะโหลกไว้ว่าอย่าอวดดีกับฟรานซิสโก้ ฮอร์นสัน”

เจ้าของใบหน้าดุเหี้ยมประกาศกร้าว ประตูห้องที่ถูกเปิดและปิดดังโครมไม่ต่างจากประตูนรกที่กำลังกักขังหญิงสาวด้วยบทลงทัณฑ์เร่าร้อนรุนแรงที่ไม่มีสิทธิ์ต่อต้านจนกว่ายมทูตที่ชื่อว่าฟรานซิสโก้ ฮอร์นสัน จะโยนเศษความเมตตามาให้

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

ณ จุดๆนี้ อิพี่ฟรานของเราน้านนนน...ก็ยังคงความดีไว้แบบเสมอต้นเสมอปลายเจงๆ

ปล.สาวๆจ๋า พี่ฟรานแบบรูปเล่มเปิดให้ลงชื่อจองในราคาพิเศ๊ษพิเศษได้ถึงวันที่ 2 ต.ค.นี้นะจ๊ะ ถ้ารักพี่ ชอบพี่ อยากได้พี่ไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง ก็ไปลงชื่อจองกันได้เลยน๊า