เถื่อนร้ายบัญชารัก

“ลุกมากินข้าว”

น้ำเสียงเข้มๆของผู้ชายในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหารเอ่ยเรียกคนนอนขดตัวกลมอยู่บนเตียงยับย่นเป็นรอบที่สาม กรามหนาบดเข้าหากันแน่น พอๆกับฝ่ามือสีแทนที่กำแน่นจนปลายเล็บจิกฝ่ามือ ฟรานซิสโก้ไม่ใช่คนโรคจิตที่ชอบทำร้ายให้ตัวเองบาดเจ็บ แต่พฤติกรรมเช่นนั้นของเขาเกิดจากการพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สติแตกจนเผลอทำร้ายร่างน้อยๆบนเตียงให้เนื้อตัวบอบช้ำมากกว่าที่เป็นอยู่เพราะตอนนี้เท่าที่เห็นด้วยตาเปล่า ทุกอณูเนื้อของแพรชมพูไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ขึ้นรอยช้ำรอยแดง และคนที่ทำก็เขานี่แหละ

“ไม่หิว”

“ฉันสั่งให้มากิน ไม่ได้ถามว่าเธอหิวหรือเปล่า”

ความอดกลั้นที่เพียรสร้างหมดโควตาลงทันทีที่ได้ยินคำตอบ แม้น้ำเสียงที่ปฏิเสธจะแหบแผ่วเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงแต่มันก็แสดงจุดยืนของแพรชมพูได้ชัดเจนว่าหญิงสาวยังคงพยศไม่สร่างซา ดวงตาวาววับกวาดมองร่างบางในชุดเสื้อคลุมสีขาวสะอาดที่เฮ็นริคนำมาให้เช่นเดียวกับเขา หิวหรือเปล่าเขาไม่สนใจ ที่เขารู้อย่างเดียวคือแพรชมพูจำเป็นต้องรับประทานอาหาร ก็ตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงวันใหม่ที่ท้องฟ้าข้างนอกแปรเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง จำได้คร่าวๆว่าเขาเพิ่งจะหยุดพักการลงทัณฑ์ร่างเล็กให้ได้อาบน้ำอาบท่าไปเมื่อชั่วโมงก่อนนี้เอง คำนวณแล้วกันว่าผู้หญิงตัวเล็กเท่าเมี่ยงจะสูญเสียพลังงานไปขนาดไหน แค่ฟังจากเสียงอ่อนระโหยเมื่อครู่ก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว ที่สำคัญคือระยะเวลาสำหรับการลงโทษมันยังไม่จบอยู่แค่นี้เสียด้วย ในเมื่อเขาได้ลั่นวาจาไปแล้วว่าสามวันสามคืน เพราะฉะนั้นแพรชมพูจำเป็นต้องรับประทานอาหารเพื่อให้ร่างกายมีเรี่ยวแรงมากพอจะรับโทษทัณฑ์มาราธอนจากเขาจนกว่าจะครบกำหนด

“ดื้อด้านนักใช่ไหม”

“โอ๊ย!”

เพียงแค่เรียวแขนถูกมือกระด้างของคนขี้โมโหกระชากขึ้นจากเตียงนอน แพรชมพูก็หลุดเสียงร้องอุทานด้วยความปวดร้าวที่ระบมกลางกายเพราะกัดริมฝีปากไว้ไม่ทัน อยากจะอ้าปากด่าทอแต่ต้องยอมรับว่าเธอไม่มีกำลังมากพอจะทำแบบนั้น ใบหน้าซีดเซียวเห่อร้อนวูบวาบเมื่อมองตามสายตาคู่คมของฟรานซิสโก้ที่หลุบมองตรงหน้าขาของเธอ สายตาของเขาเขม่นจ้องเหมือนต้องการมองให้ทะลุผ่านเนื้อผ้า 

“ลุกไม่ไหวทำไมไม่บอก ปากอมอะไรไว้ ฮะ!”

ใจจริงท้องเธอร้องโครกครากตั้งแต่ที่ฟรานซิสโก้เดินออกไปรับจานสเต็กที่ลูกน้องเขานำมาส่งให้ตรงหน้าประตูห้องด้วยซ้ำ แต่ก็ติดที่เธอปวดร้าวที่จุดอ่อนไหวจนแข้งขาอ่อนแรง ตอนอาบน้ำกว่าจะลากสังขารไปได้ก็แทบล้มซะหลายรอบ แต่จำเป็นด้วยหรือที่เธอต้องบอกเขาเพื่อสร้างความอับอายให้ตัวเอง คนตกเป็นรองมีสิทธิ์แค่เถียงในใจ เรียวหน้าเล็กซุกลงกับอกกว้างไม่กล้าสบสายตาดุๆที่จ้องมา แล้วจำยอมให้ฟรานซิสโก้ช้อนร่างกระปลกกระเปลี้ยไว้ในวงแขน

“กินเข้าไป”

บรรจงวางร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อย ฟรานซิสโก้ก็หย่อนตัวลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม พลังงานที่สูญเสียนานข้ามวันทำให้รู้สึกหิวมากเป็นพิเศษ แต่แทนที่มือใหญ่จะจัดการกับสเต็กเนื้อของโปรดชิ้นโตตรงหน้า ฟรานซิสโก้กลับเอื้อมมือไปหั่นสเต็กปลาในจานของแพรชมพูออกเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ แล้วใช้ส้อมจิ้มเนื้อปลารสหวานฉ่ำจ่อที่ริมฝีปากบางเป็นการบังคับไปในตัว

“ยังดื้อไม่เลิก!”

แพรชมพูคือผู้หญิงคนเดียวบนโลกที่ทำให้ฟรานซิสโก้ต้องตั้งสตินับหนึ่งถึงสิบในใจยามออกคำสั่ง ปกติกับลูกน้องแค่พูดคำเดียวก็วิ่งทำตามหน้าที่กันขาขวิด แต่ยายเด็กหน้าหวานตรงหน้ากลับแตกต่าง สงสัยจะซาดิสต์ พูดดีด้วยไม่ชอบ ชอบให้เหวี่ยงให้ใช้กำลัง ในเมื่อเป็นของชอบของเจ้าหล่อนฟรานซิสโก้ก็จัดให้ ชายหนุ่มกระแทกมีดกับส้อมไว้ในจานของตัวเองแล้วลุกจากเก้าอี้ ดวงตาหมายมาดมองแพรชมพูไม่วางตา ก้าวขายาวๆสองก้าวก็ถึงเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่

‘กลัว แต่ก็ชอบดื้อ เด็กบ้า!’

เห็นหน้าซีดเซียวดวงตาตื่นๆเหมือนกระต่ายตัวน้อยกำลังจะถูกนายพรานจับกินของแพรชมพูที่มองมา คนตั้งจะทำโทษเด็กดื้อก็หยุดชะงักไปชั่วอึดใจ เป็นอีกครั้งที่ฟรานซิสโก้กัดฟันแน่นจนแนวกรามขึ้นสันนูน ชายหนุ่มจำต้องเตือนตัวเองว่าแค่นี้แพรชมพูก็แทบหมดแรงแล้ว หากเขายังเอาแต่ใจอีกสักครั้งสองครั้งยายตัวเล็กอาจจับไข้ ซึ่งมันจะส่งผลกระทบกับเขาด้วย แต่จะไม่ให้ทำอะไรเลยก็ไม่ได้อีก เพราะหญิงสาวขยันดื้อจนเขาปวดกบาล ฟรานซิสโก้จึงยกร่างบางขึ้นจากเก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลงไปแทน จากนั้นร่างอ่อนแรงของแพรชมพูก็ถูกวางลงบนตักแข็งกระด้าง ท่อนแขนล่ำข้างซ้ายรวบกอดเอวเล็กไว้ป้องกันคนดื้อลุกหนี

“ถ้าเธอไม่กิน ฉันจะกินเธอแทน”

น้ำเสียงแหบพร่าที่จงใจกระซิบข่มขู่ชิดใบหูว่าทำให้เนื้อตัวตะครั่นตะครอมากพอแล้ว แต่เทียบไม่ได้เลยกับตัวตนร้อนผ่าวที่เธอกำลังนั่งทับ แถมฟรานซิสโก้ยังจงใจทำให้เธอจิตตกด้วยการขยับหน้าขาเสียดสี ริมฝีปากร้ายของเขายังขบเม้มใบหูของเธอจนขนลุกเกรียวกราว โดนส่งสัญญาณอันตรายมาขนาดนี้ แล้วคิดว่าเธอยังกล้าดื้อแพ่งต่อไปไหมล่ะ

“กะ..ก็ปล่อยสิ ฉันจะกินแล้ว”

“จะดิ้นไปไหน นั่งตรงนี้แหละ พอห่างมือฉันเดี๋ยวเธอก็ดื้ออีก”

รู้รักษาตัวรอดคือยอดมนุษย์ แพรชมพูเห็นด้วยกับคำนี้ หญิงสาวจึงเลิกพยศแล้วคว้ามีดกับส้อมในจานขึ้นมาถือไว้ แต่เธอคงทานอะไรไม่ลงหรอก หากบั้นท้ายตึงยังนั่งทับความแข็งกระด้างที่เต้นตุบๆเสียดสีใต้ชุดคลุมอาบน้ำผืนบาง พยายามพาร่างหนีห่างแต่เจ้าของตักกลับไม่ยอม ท่อนแขนของฟรานซิสโก้เพิ่มแรงกระชับจนแผ่นหลังเนียนแนบชิดอกกว้างระไรขนแข็งกระด้างจนดิ้นหนีไม่หลุด

“กินเข้าไปเยอะๆ ตัวเบายังกับเด็กอนุบาล”

ปากพร่ำบ่นเหมือนรำคาญพร้อมกันนั้นส้อมในมือฟรานซิสโก้ก็ม้วนสปาเก็ตตี้ที่สั่งมาเพิ่มใส่จานของแพรชมพูเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มรับประทานอาหารในจานตัวเองด้วยความตั้งใจ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิดที่น้ำหนักตัวของแพรชมพูนั้นเบาหวิว กลับดีมากด้วยซ้ำ เพราะไม่ว่าเขาจะจับเจ้าหล่อนคว่ำพลิกคว่ำหงายท่าไหนก็ง่ายไปเสียหมด แต่ที่ต้องสั่งให้กินเยอะๆก็เพราะกลัวยายเด็กดื้อจะไม่สบายไปต่างหาก

“อ้าว! หลับใส่ซะงั้น”

เมื่อเหตุการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ ต่างคนจึงต่างนั่งทานอาหารของตัวเองไปเงียบๆ จนกระทั่งสเต็กของฟรานซิสโก้ใกล้หมดชิ้น ชายหนุ่มจึงหันไปมองอาหารในจานของแพรชมพูว่าพร่องไปมากน้อยแค่ไหน พอเห็นว่าปีกไก่อบซอสที่เขาตักให้เมื่อครู่ยังวางนิ่งอยู่ในจาน ใบหน้าคมก็ชักตึง ริมฝีปากสีเข้มตั้งท่าจะเอ็ดแพรชมพูที่กลับมาดื้อดึง แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากด้วยซ้ำ รอยยิ้มเอ็นดูก็ผุดพรายโดยไม่รู้ตัว ถึงบางอ้อทันทีว่าที่แพรชมพูไม่ยอมทานอาหารเป็นเพราะเจ้าตัวนอนหลับไปแล้ว สงสัยคงจะเพลียจัด ศีรษะน้อยๆเอนไปเอียงมาจนฟรานซิสโก้ต้องใช้มือประคองให้เอนกลับมาซุกอกอุ่น

“เฮ็นริค ให้แม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ตอนนี้เลย”

พอไม่มีเพื่อนคงทานอะไรไม่อร่อยกระมัง เพราะฟรานซิสโก้ก็วางส้อมในมือลงเช่นกัน คว้าแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มเรียบร้อยชายหนุ่มจึงกดโทรศัพท์โทร.สั่งงานมือขวา ชั่วอึดใจเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ตามด้วยร่างสูงกำยำของเฮ็นริคและแม่บ้านวัยกลางคนที่สั่งตรงมาจากโรงแรมห้าดาว ไม่ใช่แค่บ้านเสียด้วยที่เฮ็นริคเตรียมไว้บริการเจ้านายหนุ่ม เพราะห้องที่อยู่ถัดจากห้องพักของฟรานซิสโก้ไปสองห้องก็กลายเป็นห้องจัดเตรียมอาหารชั่วคราวของเชฟระดับมิชลินเช่นกัน

ระหว่างรอแม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ ดวงตาราบเรียบอยู่เป็นนิจของมือขวาหนุ่มแอบหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเห็นนักโทษสาวนั่งหลับซุกหน้าอยู่กับอกของฟรานซิสโก้ ท่อนแขนล่ำข้างหนึ่งกอดเอว ส่วนอีกข้างกดศีรษะเล็กไม่ให้โงนเงน

‘ไม่ให้เธอนอนเลยเหรอครับ’

นั่นคือประโยคคำถามที่ไร้เสียงแต่กลับฉายชัดผ่านดวงตาของเฮ็นริค หลังจากแม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูเตียงผืนใหม่เรียบร้อย แทนที่ฟรานซิสโก้จะอุ้มร่างบอบบางของแพรชมพูไปนอนราบบนเตียง เจ้านายหนุ่มกลับเลือกที่จะนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงแล้วประคองร่างเล็กไว้บนตัก กดใบหน้าพริ้มหลับซุกซอกคออุ่น พร้อมทั้งตลบผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของแพรชมพูจนถึงต้นคอ

“เพิ่งกินข้าวเสร็จ นั่งให้ย่อยสักครึ่งชั่วโมงก่อน”

เพราะทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กันมานานมีหรือที่ฟรานซิสโก้จะมองไม่ออกว่าลูกน้องคนสนิทกำลังคิดอะไรอยู่ ทุกการกระทำย่อมมีเหตุผล และเหตุผลของเขาก็ยิ่งทำให้เกิดเครื่องหมายคำถามตัวโตในหัวของเฮ็นริคตามมาอีกนับสิบ มือขวาร่างสูงทำหน้าเก้อเล็กน้อยที่เผลอแสดงความสงสัยออกไปจนโดนจับได้ เฮ็นริคจึงโค้งตัวน้อมศีรษะเป็นการขอโทษและตั้งท่าจะออกไปจากห้องพักเพราะรู้ดีว่าฟรานซิสโก้คงอยากใช้เวลานี้พักผ่อน แต่โทรศัพท์เคลื่อนที่ของแพรชมพูที่ถูกโยนมาให้ ทำให้เฮ็นริครีบยื่นมือไปรับพร้อมเงยหน้ามองเจ้านายเหนือหัวเตรียมรับคำสั่ง

“เช็คให้ทีว่าเบอร์ที่โทร.มาบ่อยๆเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

เห็นหรือยังว่านังหนูพิ้งค์น่ะดื้อมากขนาดไหน เอะอะๆก็ขัดคำสั่งพี่ตลอด แบบนี้สาวๆจะมากล่าวหาว่าพี่โหดว่าพี่ดุไม่ได้นะ พี่แค่อยากกำราบให้อยู่หมัด ฮึๆ