The witch

สงสัยเมื่อคืนจะกินเยอะไปหน่อย ทำให้ผมต้องมาพลอดรักกับโถส้วมสุดสวยในห้องน้ำตอนเฃ้าแบบนี้
"กั๊มป์ ไหวไหมลูก ให้แม่ช่วยนะ" เสียงแม่มดมาอีกแล้ว
"ไม่ต้อง!!อย่าเอามือแม่มาแตะหลังผม" ผมตีเข้าที่มือเธอ ไม่ตีสิ แค่ปัดมือเธอออกไปก็เท่านั้น
"ออกไป!! ไม่ต้องมาช่วยผม วันนี้ไม่ไปทำงานที่ตัวเองรักหรือยังไง ไอ้งานเก็บขยะของแม่น่ะ" พอปากว่างจากของที่เอาออก ผมก็เลยต้องหาอะไรพูดสักหน่อย
... ที่ผมเกลียดแม่ก็เพราะแม่ทำพฤติกรรมแบบนี้ไงครับ ผมไม่อยากให้ใครมารู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับครอบครัวผมเลย คุณอาจจะบอกว่า อาชีพเก็บขยะ เป็นอาชีพที่สุจริตไม่เห็นต้องน่ารังเกียจ นั่นอาจจะสำหรับคนทั่วไป แต่ไม่ใข่สำหรับผม ผมไม่อยากให้ใครมามองแม่ผมด้วยสายตาดูถูก ไหนจะทั้งเพื่อนบ้าน ไอ้พวกขี้เxือก ทั้งหลาย พวกปากxมาเน่าหนอน ที่ชอบนินทา เพราะแม่เลือกทำอาชีพนี้ ทั้งๆที่มันมีงานตั้งหลายอย่างที่แม่สามารถทำได้ บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะดีแทบจะเป็นกองขยะเทศบาลย่อมๆก็ว่าได้ เงินที่ได้จากการเก็บขยะก็ไม่ได้มากมากมายเท่าไหร่ แทบไม่พอต่อเงินที่ต้องใช้ด้วยซ้ำ ผมเลยเกลียด เกลียดทั้งแม่และงานของแม่ มันทำให้คนอื่นดูถูกผมไปด้วย
" แม่ขอโทษนะกั๊มป์ แม่ขอโทษ คือ..แม่..." น้ำเสียงของแม่ทำให้ผมโมโหแทบบ้า
"แม่พูดคำนี้มากี่ครั้งแล้ว!! แต่แม่ก็ไม่เคยทำได้อย่างที่แม่พูด แม่บอกจะเลิกทำงานนี้ แต่ก็ยังแอบมาทำ!! แล้วดูดิ! บ้านเรา มันมีความเป็นบ้านตรงไหนอ่ะแม่!! " ผมพยายามพยุงตัวเองออกจากห้องน้ำอย่างยากลำบากเพราะไม่อยากฟังเสียงแม่พูดตอบกลับมา
 
"แล้วกัมป์จะให้แม่ทำยังไง!! กัมป์ถึงจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที!!" แม่ร้องไห้อีกแล้ว แม่มดนี่ร้องไห้กันด้วยเหรอ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย
"แม่ก็เลิกทำอย่างที่แม่ทำทุกวันนี้ได้ไหมล่ะ!! ถ้าแม่ทำได ้กัมป์คนเดิมก็จะกลับมา"
 
"คะ..คือ..แม่..."
 
"แม่พูดจบแล้วใช่ไหม ออกไปแล้วก็ปิดประตูให้ผมด้วย"
แม่ไป..แล้ว....
โอยยย ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เพราะเหล้าที่กินเข้าไปเมื่อคืน โชคดีที่วันนี้ผมไม่มีเรียน อยากจะนอนพักต่อยาวๆ ให้สบายใจ จะได้พักสมอง พักเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตผม ผมอยากให้คนที่ผมเกลียดหายไปซะให้หมด รวมไปถึง.... 'แม่' ของผมด้วย แต่เอาเถอะ ตอนนี้เรื่องอื่นๆ ไม่น่าสนใจเท่ากับการนอนอีกต่อไป ผมขอตัวก่อนละกัน
 
วิ้งค์ๆๆ
 
อื้อ~~ พักผ่อนเต็มที่แล้ว ค่อยโอเคขึ้นมาหน่อย
 
โครกกกกก
"โห นี่เสียงท้องร้องหรือเสียงกดชักโครก หิวมากเลยหรือไง" ผมก้มลงไปคุยกับหน้าท้องมัดกล้ามที่แสนภูมิใจของผม
 
หืออออ
 
'ทำไมในบ้านเงียบจัง' เพราะความหิวทำให้ผมต้องลงมาหาอะไรกินรองท้อง แต่บรรยากาศภายในบ้านมันเงียบจังแฮะ หรือว่าแม่ไม่อยู่
 
"มีแต่ของเดิมๆ ไม่คิดว่าจะเบื่อบ้างหรือไง" แอบบ่นเบาๆหลังจากที่เปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำอาหาร และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ผมจึงตัดสินใจว่าจะไปกินข้างนอกดีกว่า ก่อนจะรีบไปอาบน้ำบนห้องเพื่อที่จะออกไปกินข้าวข้างนอก ระหว่างที่วิ่งขึ้นบนห้อง หางตาผมแอบเห็นแม่นอนหลับบนโซฟา
 
'เราพูดแรงไปหรือเปล่านะ'
 
'ช่างเถอะ เผื่อแม่จะได้คิดหางานอื่นทำ'
 
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกมาหาข้าวกินข้างนอก แม้จะใช้เวลาเดินออกมาถึงร้านนานหน่อย แต่ความหิวก็ทำให้มาจนได้ พออิ่มท้องก็ต้องถึงเวลาเดินย่อยกลับบ้าน
 
‘เค้าขายอะไรทำไมคนมุงดยอะจัง’เพราะความขี้สงสัยของผมหรืออะไรดลใจผมก็ไม่อาจรู้ได้ ผมจึงได้มาหยุดหน้าร้าน ก่อนจะพบว่า ก็แค่โชว์ปาหี่หลอกคนดู โดยเอาคนมานอนทาย แล้วเรียกว่า 'อับดุล' ใครๆก็รู้ว่าคนที่เอามานอนน่ะหน้าม้าทั้งนั้น แน่จริงลองเรียกผมไปสิ
 
“น้องๆ น้องผู้ชายที่ยืนหันหลังตรงนั้นน่ะ มาเป็นอับดุลให้พี่หน่อยสิ”ขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับเพราะคิดว่ามันไร้สาระ ก็มีเสียงเรียกขึ้นมา ผมเลยต้องหันหน้ากลับมาอีกครั้ง
 
‘เรียกผมหรอครับ’ผมเอานิ้วชี้มาที่ตัวเองเป็นเชิงว่าเรียกผมหรือเปล่า พี่เค้าเลยตอบกลับมงาว่าใช่
 
“น้องนั่นแหละ มาเป็นอับดุลให้พี่หน่อย”
 
‘บ้าหรือเปล่า ไม่ได้รู้จักใครในที่นี้เลยด้วยซ้ำจะทายถูกได้ยังไงวะ เอาวะมั่วๆเอาก็ได้ ดีเหมือนกันจะได้เปิดโปงพวกหลอกลวงไปในตัว’
 
 
 
 
*****************************************