Necromaniac

               วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 18.28
          น้ำตาฉันยังไหลออกมาเรื่อยๆ มีเสียงสะอื้นเพียงเล็กน้อยออกมาจากลำคอของฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันกลับไหลไม่หยุด
               " ก๊อก ก๊อก "
          ฉันได้ยินเหมือนเสียงคนเคาะประตูดังขึ้นมาเรื่อยๆ เนื่องจากหูฉันอื้อมากทำให้ได้ยินอะไรไม่ชัด
          ฉันน่าจะทำเหมือนไม่ได้ร้องไห้ แต่ไม่ทันแล้ว
          พี่ชายเปิดประตูเข้ามาในห้องของฉัน มาเห็นตอนฉันกำลังร้องไห้อยู่พอดี แต่ฉันไม่เห็นว่าพี่ชายทำสีหน้ายังไง เพราะสายตาฉันมันช่างพร่ามัวเหลือเกิน
               " เป็นอะไรไปน่ะ ร้องไห้ทำไม? "
          พี่ชายเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันพยายามจะหยุดร้อง... นี่มันน่าอายมากเลย ฉันไม่อยากให้พี่มาเห็นฉันในสภาพแบบนี้ 
               " มีอะไรรึเปล่า เป็นอะไรมั้ย อะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า " ...พี่ชายยังคงถามฉันอยู่ แต่ฉันกลับตอบอะไรออกไปไม่ได้
               "..อืออออ.. "
          แม้จะคิดได้ว่าไม่ควรทำตัวให้เป็นภาระคนอื่น แต่ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมถึงร้องไห้ แต่ฉันรู้สึกเศร้า กลัว กลัวมากๆ
               " ..อื้อออออออออ.."
          เสียงร้องไห้น่าเกลียดดังไปทั่วห้อง
          เสียงของฉันมันไม่เหมือนเสียงของคนทั่วไป ฉันไม่รู้จักวิธีการเปล่งเสียง ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ฉันไม่รู้ว่าต้องออกเสียงยังไงให้เหมือนคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเสียงของฉันถึงจะไม่น่าเกลียด 
          ...ฉันไม่รู้จักวิธีการพูด ไม่รู้ว่าต้องออกเสียงแบบไหน ฉันเปล่งเสียงไม่เป็น ฉันพูดไม่ได้....
          เสียงของฉันมันดังขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเองยังรู้สึกรังเกียจตัวเองเลย
               " ..อื้อออ.. " 
          พี่ชายเอามือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าฉัน ..ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย ไม่เห็นจะต้องทำตัวเป็นห่วงขนาดนี้เลยก็ได้ อีกไม่นานฉันก็จะตาย ไม่มีเหตุผลเลย
                ' หนูกลัว '
          ฉันใช้แรงพูดภาษามือออกไป
           ฉันกลัว กลัวมากๆ กลัวว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก กลัวว่าจะไม่สามารถสื่อสารกับใครได้อีก กลัวว่าวันพรุ่งนี้จะต้องตาย กลัวเจ็บ กลัวที่จะต้องทรมาน กลัวว่าจะถูกลืม กลัวว่าจะไม่มีใครเห็นค่าฉันอีก...    
               " กลัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย ทุกๆอย่างจะต้องเรียบร้อยแน่ เธอจะหาย แล้วเราจะไปเที่ยวกัน "
          พี่ชายตบหลังฉันเบาๆ 
          ถึงแม้ว่าพี่ชายจะปลอบใจฉันแบบนั้น แต่ฉันยังคงกลัวและสับสน...
              " อย่าร้องไห้สิ ไม่น่ารักเลย ยิ้มสิ เวลาเธอยิ้มแล้วน่ารักมากเลยนะ "
          พี่ชายพยายามทำให้ฉันยิ้ม แต่ว่าไม่ไหวเลย ฉันยิ้มไม่ออก แล้วก็ไม่ได้ยิ้มมานานมากแล้วด้วย
          ฉันรู้ว่าฉันคงไม่น่ารักในสายตาใครหรอก แต่ว่าก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำตัวน่ารักหรอก ฉันหยุดคิดเรื่องที่จะดูดีในสายตาคนอื่นๆมานานมากแล้ว
          ฉันเอามือไปเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่  ทำไมกันนะช่วงนี้ฉันเหม่อลอยบ่อยเหลือเกิน ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของฉันจะขยับแทบไม่ได้แล้วก็ตามที แต่ว่าฉันอยากออกไปข้างนอกเหลือเกิน
               " เป็นยังไงมั่ง แผลที่หน้าเป็นยังไงมั่ง "
               " .... "   ฉันพยายามส่งภาษามือออกไป แต่พี่ชายดันพูดตัดหน้าซะก่อน
               " ช่วงนี้เธอดูเซื่องซึมมากเลยนะ อีกอย่างยังดูอ่อนแรงมาก พี่กลัวว่าจะเป็นอะไรไปน่ะเลยมาหา " 
          มันก็เป็นเรื่องจริงนะที่ฉันเอาแต่อยู่นิ่งๆ ไม่ทำอะไร ไม่สื่อสารกับใคร ไหนจะอาการปวดหัวแปลบๆ และบางทีทุกๆอย่างรอบฉันก็มืดไปหมดเลย ฉันคิดว่าร่างกายของฉันคงจะอ่อนแรงลงมากกว่านี้อีกแน่นอน 
          ฉันนั่งคอตก อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้อีกแล้ว....
          ฉันเอื้อมมือไปหยิบปากกาตรงหน้า พยายามเขียนตัวอักษรอย่างสุดความสามารถ ด้วยลายมือขยุกขยิก ทั้งๆที่ฉันอยากจะเขียนให้สวยกว่านี้อีกแท้ๆ แต่เป็นเพราะบางทีฉันก็ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ บางครั้งบางคราวร่างกายฉันก็กระตุกขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ฉันเลยเลือกที่จะนั่งเฉยๆอยู่ตลอดเวลา...
               ' หนูอยากออกไปข้างนอก '
          ฉันเขียนความปราถนาสุดท้ายของตัวเองลงบนกระดาษ ทั้งๆที่รู้ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ ที่คนอย่างฉันจะได้ออกไปเห็นโลกภายนอก 
               "ขอโทษนะ แต่พี่ทำให้ไม่ได้จริงๆ "
               " นี่ ฟังนะ พี่รู้ว่าเธออยากออกไปเห็นโลกภายนอก พี่รู้ว่ามันคงจะอึดอัด เธอเองก็อยู่แต่ในโรงพยาบาลมาหลายปีแล้ว แต่ว่านะ ถ้าเธอออกไปข้างนอก เธอจะโดนลม โดนแดด ซึ่งมันจะทำให้อาการเธอแย่ลงกว่าเดิม "
          ฉันกำกระดาษเอาไว้ในมือ 
          แล้วก็ขยำมัน ฉันใช้แรงปามันออกไปให้ลงถังขยะ 
               " แฮก แฮก "
          จากการที่ฉันใช้แรงปากระดาษก้อนนั้นทำให้ฉันเหนื่อยหอบได้ง่ายๆ ประกอบกับร่างกายที่ไม่แข็งแรงของฉันแล้วด้วย ก้อนกระดาษกลิ้งลงไปตามพื้น มันไม่ได้ลงถังขยะเพราะฉันมีแรงไม่พอ ทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว หลังจากนี้พี่ชายคงไม่มาเยี่ยมฉันอีกแล้วแน่ๆ 
          แต่ทว่า พี่ชายกลับเดินไปเก็บกระดาษก้อนนั้นแล้วนำมาใส่ในมือฉัน ทั้งๆที่น่าจะโมโห ที่ฉันทำกิริยาแบบนั้น แต่ไม่เลย หรือบางทีพี่ชายอาจจะสงสารฉัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องสงสาร   
           พี่ชายกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกับฉันว่า
               " เก็บเอาไว้ จะได้ดูว่านี่เป็นความปรารถนาของเธอ ถ้าเป็นไปได้ พี่อาจจะพาเธอออกไปจริงๆก็ได้ "
          ฉันก้มหน้าลงไปอย่างเงียบๆ....
               " เอ่อ..ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นก็ได้ พี่ไม่ได้โกรธเธอซะหน่อย "
               "เอ้า เงยหน้าขึ้นมาสิ "
          พอฉันเงยหน้าขึ้นมา พี่ชายก็ลูบหัวฉันไปมาอย่างสนุกสนาน ส่วนฉันก็ยังทำหน้างงอยู่อย่างนั้น จู่ๆพี่ชายก็พูดขึ้นมา
               " นี่ เดี๋ยวคราวหน้าจะหาอะไรสนุกๆมาเล่นกัน "
          อะไร สนุกๆงั้นเหรอ...ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยว่ามันคืออะไร มันอาจจะเป็นของเล่นบางอย่างก็ได้ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอะไรที่ฉันจะเล่นได้บ้าง เพราะว่าฉันไม่เคยได้เล่นอะไรเหมือนกับเด็กคนอื่นๆเลย มันทำให้ฉันสงสัยมาก เพราะนานๆทีจะมีคนพูดแบบนี้กับฉัน
               ' อะไร...เหรอคะ '
               " น่าๆ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อยู่แต่ในห้องทั้งวันมันก็น่าเบื่อใช่มั้ยล่ะ "
          แล้วพี่ชายก็เล่าเรื่องให้ฉันฟัง ทั้งเรื่องที่โรงเรียนบ้างล่ะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ไปทัศนศึกษามั่งล่ะ ทุกเรื่องแลดูน่าสนุก เพราะว่าฉันยังไม่เคยไปโรงเรียนจริงๆเลยซักครั้ง มันคงจะน่าสนุกเหมือนอย่างที่พี่ชายเล่ามาแน่เลย 
          ทันใดนั้น พยาบาลก็เข้าห้องมาจัดยาให้ฉัน
               " ขออนุญาตนะคะ "
               " สองทุ่มละเหรอเนี่ย เร็วจังเลยน้า " พี่ชายพูดบ่นพึมพำออกมา
          เวลาผ่านไปเร็วมากจริงๆ เพราะฉันไม่ทันได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ แต่ถึงยังไงฉันก็มองไม่เห็นอยู่ดีว่าเข็มนาฬิกาชี้ไปทางไหน
             ตอนนี้...สองทุ่มแล้ว เป็นเวลาที่ฉันจะต้องทานยาอีกรอบ หลังจากรอบหลังอาหารเย็น ยาเนี่ย ฉันไม่ชอบเลย...เพราะคุณหมอชอบจัดยาให้ฉันมาเยอะมาก และบางทีมันก็มีผลข้างเคียงทำให้ง่วงนอนมาก หรือที่แย่กว่านั้นอาจจะมีอาการกล้ามเนื้อกระตุกไปทั้งตัว 
               " ดูเหมือนว่าพี่จะต้องกลับแล้วล่ะ นี่มันก็ค่ำแล้ว เธอคงจะอยากพักผ่อนใช่มั้ยล่ะ "
          จริงๆแล้วตอนนี้ฉันยังไม่ง่วงนอนเลยนะ อีกอย่าง ฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยตลอดทั้งวัน จะพูดว่าพักผ่อนมันก็ยังไงๆอยู่
               " บ๊าย บาย "
          พี่ชายโบกมือลาแล้วก็เปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งฉันให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวกับยาเกือบสิบเม็ดตรงหน้า
          เห้ออ....
          ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันต้องกินยาพวกนี้ทุกวัน วันละหลายๆครั้งเลยเหรอเนี่ย อีกอย่าง ช่วงนี้คุณหมอก็จัดยาให้เยอะกว่าเดิมด้วยสิ หลังจากนี้ก็คงเยอะกว่าเดิม เพราะว่าต้องเตรียมตัวผ่าตัด ฉันคงต้องทรมานกว่านี้อีกสินะ...
          สุดท้ายฉันก็ต้องกลืนมันลงคอไปให้หมดอยู่ดี ก็เหมือนปกตินั่นแหละ เวลารู้สึกเศร้ายังไงก็ต้องกลืนมันลงคอไปอยู่ดี...