Necromaniac

                    วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 18.00

                    ฉันจะมีชีวิตได้อีกแค่ 2 เดือน

          ทั้งคุณหมอ และคุณพ่อคุณแม่ ต่างพากันมาบอกฉันเรื่องนี้ และยังยื่นข้อเสนอเรื่องการผ่าตัดที่จะถึงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ฉันช็อกมาก แต่จริงๆแล้วเรื่องนี้น่ะ เรื่องที่ฉันจะมีชีวิตได้อีกแค่ไม่นานน่ะ ทุกคนรู้กันมาตั้งนานแล้ว แต่เพียงแค่เพิ่งจะมาบอกฉันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เอง... คุณแม่พูดกับคุณหมอเรื่องการผ่าตัดครั้งต่อไป และอาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของฉันแล้วก็ได้ เพียงแต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจฟังด้วยซ้ำ ฉันไม่รับรู้อะไร และฉันก็ไม่อยากจะรับรู้ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของฉัน แต่ฉันกลับทำเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

          ฉันนั่งนิ่งไม่ไหวติง สายตาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่ได้ทำอะไร ฉันเพียงแค่นั่งนิ่งๆ ไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว ไม่หันไปมองทางอื่น และไม่มีสีหน้าใดๆ ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันทำเหมือนกับว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องนี้ ฉันไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เสมือนว่าฉันอยู่คนละโลกกับทุกคน ทุกคนรู้แก่ใจตัวเองดี ว่าตอนนี้สภาพของฉันไม่เหมือนเด็กสาวปกติเลยสักนิด แต่ถึงกระนั้นทุกคนก็ยังทำตัวเหมือนทุกอย่างยังคงเป็นปกติอยู่

          . . .

          ฉันนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงผู้ป่วยที่ถูกปรับขึ้นมาให้สูงขึ้นมานิดหนึ่ง จนถึงระดับที่สามารถนั่งได้ ฉันนั่งปล่อยตัว มือขนานไปกับลำตัว และคอพับ 

               " ถ้าการผ่าตัดสำเร็จ เธอก็จะหาย แล้วก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างคนปกติ "

               " แล้วโอกาสมีเท่าไหร่คะ? " คุณแม่ซักถามคุณหมออย่างไม่มั่นใจ

               " มีเพียงแค่ 30 เปอร์เซ็นต์ ใน 100 เปอร์เซ็นต์ ที่จะสำเร็จ แต่ถ้าสำเร็จเธอจะหายค่ะ แต่ถ้าล้มเหลวประสาทสัมผัสของเธออาจจะใช้ไม่ได้ค่ะ "

          คุณแม่หน้าถอดสี

          ถึงแม้ว่าโอกาสสำเร็จจะมีน้อย แต่ถ้าสำเร็จฉันก็จะหาย ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ได้ออกไปข้างนอก ได้ใส่ชุดสวยๆ...

          คุณหมอยื่นเศษกระดาษและปากกาให้ฉัน จะเรียกว่ายื่นให้ยังไม่ได้เลย เพราะคุณหมอเอาปากกามายัดใส่มือฉันเอง

          " ลูกคิดว่ายังไงล่ะ ครั้งนี้แม่จะให้ลูกตัดสินใจ เรืองนี้น่ะ เป็นเรื่องของชีวิตลูกเลยนะ ถ้าให้คนอื่นมาตัดสินใจให้ มันก็จะไม่ดีใช่มั้ยล่ะ "

          ทั้งคุณแม่ และคุณหมอ และทุกๆคนในห้องนี้ ต่างต้องการคำตอบของฉัน และรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ แต่คำตอบของฉันก็คือ

                 ' ไม่รู้ '

          ฉันทำอะไรได้บ้างละ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี  และอีกอย่างถึงฉันจะตอบว่าผ่าตัดหรือไม่ มันก็ไม่มีผลกับทุกคนอยู่แล้ว ทุกคนแค่ทำตามหน้าที่ ก็แค่รักษาฉันไปตามหน้าที่ หรือดูแลฉันเพราะมันเป็นหน้าที่ของคนเป็นพ่อเป็นแม่ พวกเขาไม่ได้ผูกพันกับฉันด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่าฉันดูเหมือนคนโง่ และอกตัญญู แต่ฉันกลับไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี          

          ฉันพยายามจะเอื้อมมือไปเขียนคำตอบบนโต๊ะที่เชื่อมอยู่กับเตียงผู้ป่วย แต่ไม่ไหวเลย

ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนขึ้นมาเพื่อเขียนคำตอบนั้น ไม่มีแรงทำอะไรเลย แม้แต่จะขยับนิ้วก็ยังไม่ได้ พวกคุณอาจจะกำลังคิดดูถูกฉันอยู่ ฉันช่างอ่อนแอและไร้ความสามารถจริงๆ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ฉันกลับทำมันไม่ได้ แขนเล็กๆ และซีดเซียวของฉันไม่มีแรงที่จะทำอะไรได้เลย ฉันเหมือนตุ๊กตา ทำอะไรเองไม่ได้ ต้องให้คนอื่นคอยช่วยตลอด ทำได้แพียงแค่อยู่นิ่งๆ รอความช่วยเหลือเท่านั้น โดยที่สายตาของฉันยังคงว่างเปล่าและไม่มีสีหน้าใดๆปรากฎออกมา

               " ถ้าไม่ไหวละก็ แค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าก็ได้นะ " ดูเหมือนว่าคุณหมอจะรู้ขีดจำกัดของร่างกายฉันดี 

          ฉันยังคงคิดอะไรไม่ออกอยู่เหมือนเดิม ฉันยังไม่อยากตาย แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะทรมานหากผ่าตัดไม่สำเร็จ เพราะฉันรู้ดีว่าหลังจากนี้อาการของฉันคงจะแย่ลงเรื่อยๆ

          ฉันพยายามพยักหน้าตอบรับให้คนอื่นเห็น นั่นหมายความว่าฉันจะลองผ่าตัด คุณแม่มีสีหน้าที่ดีขึ้น เมื่อรู้ว่าฉันรับรู้เรื่องที่ทุกคนพูดอยู่ 

          ถึงแม้ว่าโอกาสจะน้อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส แต่ถ้ามันไม่สำเร็จละก็ ฉันคงรู้สึกเหมือนต้องตายทั้งเป็นแน่....ทั้งๆที่จริงๆแล้วฉันเองก็ยังรู้สึกลังเล ฉันเองก็กลัว แต่ถ้ามันอาจทำให้ฉันหายได้ ฉันก็ยอมเสี่ยง 

          หลังจากที่ทุกคนได้คำตอบแล้ว ก็ออกจากห้องฉันไปทีละคน ทีละคน..

          ฉันยังคงนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในห้องที่เป็นสีขาวโพลน ฉัน...ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าที่มืดแล้วในตอนนี้ นอกหน้าต่างนั่น เป็นที่ๆฉันอยากไปมากที่สุด ฉันอยากออกไปข้างนอก อยากใช้ชีวิตแบบคนปกติ ฉันรู้ดีว่าสภาพอย่างฉันคงออกไปไหนไม่ได้หรอก ฉันอาจจะถูกผู้คนจ้องมอง พวกคุณอาจจะไม่ชอบฉัน เพราะฉันไม่ได้มีหน้าตาที่น่ารักมากมายราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ไม่มีความสามารถอะไร ร่างกายของฉันมีแต่รอยแผลเต็มไปหมด ผิวฉันซีดเซียวมากเนื่องจากไม่ค่อยมีเลือดไปหล่อเลี้ยง มีทั้งรอยแผลเข็มฉีดยา มีสายอุปกรณ์การแพทย์ระโยงระยางไปทั่ว มีผ้าพันแผลผืนใหญ่พันอยู่ที่หัวของฉัน และยังมีแผลบนใบหน้า ไม่มีผมสีสวยๆ มีเพียงผมสีดำที่ยาวมากเนื่องจากไม่ได้ตัดมาเป็นเวลานาน ฉันถูกแพทย์วินิจฉัยว่าอาจจะเดินไม่ได้ตลอดชีวิต แค่ขยับตัวยังยากเลย แต่ถึงกระนั้นก็ยังอยากออกไปเจอโลกข้างนอก ตลอดชีวิตของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลกับที่บ้านเพียงเท่านั้น ฉันอยากใส่ชุดสวยๆ แต่ฉันได้รับอนุญาตให้ใส่ได้แค่ชุดของโรงพยาบาลเท่านั้น ร่างกายของฉันมันหนักไปหมด หูฉันเริ่มอื้อ สายตาฉันมัวหมองไปหมด เห็นเพียงภาพเบลอๆ บางครั้งฉันก็รู้สึกหอบเหนื่อย ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไร พอคิดดูแล้วว่าฉันจะมีชีวิตได้อีกแค่ไม่นาน ฉันก็...

          อยู่ดีๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา..

          ฉัน...ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย 

          ดวงตาอันว่างเปล่าของฉันเบิกโพลง รอยน้ำตาเต็มเบ้าตา ไหลออกมาเรื่อยๆ

          ทั้งๆที่..ทั้งๆที่สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ว่า...