ร่านรักทัณฑ์สวาทเพื่อนพ่อ นิยายชุดร่านไม่เลิก

 
        หนึ่งเดือนแล้วที่คาเมเลียกับเมธีคบหากันแต่เรื่องของทั้งคู่ก็ยังคงเป็นความลับอยู่เพราะสาวน้อยยังไม่อยากให้บิดาต้องร้อนใจ เธอคิดว่าเขาคงไม่พอใจแน่นอนแต่มันก็ช่วยไม่ได้หรอกก็คนมันรักจะห้ามได้ยังไง
        วันนี้เธอขอร้องปนอ้อนวอนให้เขาพามารับประทานอาหารที่ร้านสุดหรูแห่งหนึ่งย่านกลางเมือง ในรีวิวผู้คนต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าสเต๊กที่นี่อร่อยเลิศเป็นที่สุด
        “คุณเมธีนะครับ” พนักงานชายในชุดสูทเรียบกริบเข้ามาต้อนรับด้วยท่าทางสุภาพและนอบน้อม
        “ใช่ครับ” เขาตอบแล้วโอบหลังเธอเบาๆ เพื่อบอกให้เธอเดินตามมา
        “ถ้าต้องการสั่งอาหารกดปุ่มแดงนะครับ” แล้วชายหนุ่มในชุดสูทที่หล่อระดับนายแบบก็เดินจากไป ทิ้งให้ลูกค้าอยู่กันตามลำพังในมุมที่เป็นส่วนตัว
        “ถ้ารู้ว่าร้านจะหรูขนาดนี้ เมลจะกลับไปเปลี่ยนชุดก่อน” คาเมเลียกระซิบกระซาบกับคนตัวโต เธอมองไปที่โคมไฟระย้าที่ทำจากคริสตัลและเชิงเทียนหรูหราก็อดจะทึ่งไม่ได้กับความอลังการของมัน
        “ใส่ชุดนักศึกษานี้ก็น่ารักสุภาพดี ไม่เห็นเป็นไรเลยว่าแต่นึกยังไงอยากกินสเต๊กคะ”
        “ก็อาธีชอบ เมลอยากให้อาธีกินของโปรดค่ะ”
        “ขอบคุณนะคะ” เขาจูบหน้าผากเธอไปหนึ่งครั้งเพื่อให้รางวัล ไม่คิดเลยว่าเธอจะขี้อ้อนและช่างเอาใจขนาดนี้ เมื่อก่อนเธอติดจะเกเรดื้อรั้นหน่อยๆ ตามประสาลูกคนเดียวแต่พอโตมาก็มีเหตุผลมากขึ้นแล้วก็ช่างประจบซะด้วย
        “อาธีขา เมลอยากลองดื่มวิสกี้จังเลยค่ะ”
        “หืม จะดีเหรอคะ” เขาถามคนตัวเล็กที่ทำหน้างอแงได้น่ารักน่าชังนัก
        “นิดเดียวเอง นะคะอาธี เมลอยากรู้ว่ามันขมมากไหม”
        “ก็ได้แต่ต้องดื่มแค่ตอนที่อาอยู่ด้วยนะคะ”
        “สัญญาค่ะ” เด็กสาวชูสองนิ้วเพื่อยืนยันคำพูดแล้วก้มหน้าก้มตาดูเมนูต่อไป
        “เมลได้แล้วนะคะอาธี”
        “อาก็ได้แล้ว เมลกดปุ่มเลย”
        หลังกดปุ่มเพียงไม่กี่อึดใจพนักงานหน้าหล่อคนเดิมก็เดินกลับมาพร้อมเครื่องพอคเกตพีซี มันคือคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กที่ร้านอาหารใช้จดรายการแทนกระดาษกับปากกานั่นเอง เมธีสั่งของตัวเองและสั่งให้คาเมเลียด้วยเพราะเธอประหม่าหน่อยๆ กับความภูมิฐานของพนักงาน
        “อาหารจานหลักรอสี่สิบสองนาทีนะคะ” พนักงานหญิงสองคนนำเครื่องดื่ม ซุปและสลัดมาเสิร์ฟก่อนส่วนสเต๊กที่เป็นเมนูหลักจะตามมาหลังสุด ตามธรรมเนียมของพวกฝรั่ง
        “ผักสดมากเลยค่ะอาธี”
        “ซุปก็อร่อยดีนะ ไม่เสียแรงที่กว่าจะได้โต๊ะ อร่อยตั้งแต่ของเรียกน้ำย่อยเลย”
        “โห ! สงสัยเมลจะหิวมากแน่ๆ ยี่สิบนาทีก็ฟาดเกลี้ยงแล้ว”
        “สั่งสลัดเพิ่มไหมคะ” เมธีถามเด็กสาว
        “ไม่ค่ะ อีกแปบเดียวสเต๊กก็มาแล้ว ว่าแต่ทั้งร้านนี้จะไม่มีใครมายุ่งกับเราเลยใช่ไหมคะถ้าเราไม่กดปุ่มเรียก”
        “ใช่ค่ะเพราะเขาอยากให้ลูกค้ารู้สึกเป็นส่วนตัวมากที่สุด”
        “ดีจังเลยค่ะ แบบนี้ทำอะไรก็ไม่มีใครเห็น”
        “ฮ่าๆๆ แล้วเมลจะทำอะไรในร้านอาหารเหรอคะ” หนุ่มใหญ่หัวเราะชอบใจกับสีหน้ามีลับลมคมในของคนตัวเล็ก
        “จะแอบจูบอาธีค่ะ … จุ๊บ” พูดจบเธอก็จูบไปที่แก้มของเขา
        “แบบนี้ไม่เรียกแอบแล้วมั้งคะ” เขายิ่งหัวเราะหนักขึ้น
        “หัวเราะเยาะเมลเหรอคะอาธี เดี๋ยวโดนดีแน่” เธอประกบปากกับคนตัวโตแล้วดุนดันลิ้นหนาแบบเก้ๆ กังๆ เพราะยังไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่
        “อืมมมม เมล” เมธีอยากจะโขกหัวตัวเองนักที่ไม่เคยต้านทานสัมผัสจากคาเมเลียได้เลย รู้ทั้งรู้ว่าตรงนี้ไม่ควรทำเรื่องบัดสี แต่รสปากแสนหวานที่ชิมอยู่มันก็ยากนักที่จะห้ามใจไหนจะทรวงอกเต็มมือที่ขยำอยู่อีก
        “มะ เมล อย่าค่ะ ไม่เอา” เมธีคว้ามือคนตัวเล็กไว้ทันควันเมื่อเธอวางลงที่ก้อนตุงๆ
        “รับรองว่ายังไงก็เสร็จก่อนพนักงานมา เมลเชื่อว่าอาธีทำได้ค่ะ” คาเมเลียปลดปล่อยเจ้ายักษ์ตาเดียวออกมานอกกางเกงแล้วรูดมันขึ้นๆ ลงๆ ด้วยจังหวะเร็วจี๋
        “ซี๊ดดด เมล เร็วอีก อาใกล้แล้ว” หนุ่มใหญ่เกร็งแขนจนเส้นเลือดปูด มันทั้งเสียวทั้งเครียดในเวลาเดียวกันแบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าเร้าใจ
        “โอ้ววว !” เมธีครางออกมายาวๆ เป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับสายน้ำอุ่นที่พุ่งกระฉูดราวก๊อกแตก คาเมเลียไม่อยากให้มันเลอะเทอะจึงจัดการให้มันมาอยู่ในปากตั้งแต่หยดแรกจนหยดสุดท้าย
 
ติดตามให้จบในอีบุ๊คที่ mebmarket.com
ค้นหาด้วยชื่อเรื่อง "ร่านรักทัณฑ์สวาทเพื่อนพ่อ" หรือคำว่า "สำนักพิมพ์ ตั้งใจเขียน"