ร่านรักทัณฑ์สวาทเพื่อนพ่อ นิยายชุดร่านไม่เลิก

        “อาธีขา เมลเหนื่อย” เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นมาตอนฟ้าใกล้สาง คนที่ปฏิเสธในตอนแรกแต่พอเครื่องติดกลับโหมกระหน่ำสารพัดท่าใส่เธอแบบไม่หยุดพักหายใจ เตียงนอนที่เคยเรียบร้อยหอมกรุ่นบัดนี้ยับเยินไม่มีชิ้นดีและมีแต่คราบคาวของความใคร่ติดอยู่

        “อีกนิดนะคะ อาใกล้แล้ว” เมธีกระซิบบอกคนใต้ร่างแล้วเร่งจังหวะให้หนักหน่วงกว่าเดิม สวรรค์รอบที่ห้าหรือหกหรือเท่าไหร่ก็ไม่แน่ใจนักมันทอแสงอยู่รำไร

        “เมลรักอาธี” เด็กสาวเอ่ยเมื่อน้ำรักอุ่นซ่านเข้ามาฝากฝังในร่างกายแล้วดวงตาคู่สวยก็ปิดลง

        “เมล เมลคะ ไปอาบน้ำก่อน” เมธีเรียกแต่เธอก็ไม่ตอบสนองแม้แต่นิด

        “ฉิบหาย ! ไม่ตายใช่ไหมเนี่ย” หนุ่มใหญ่หน้าซีดเป็นไก่ต้มเมื่อคนตัวเล็กแน่นิ่งไม่ไหวติง เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงจึงเห็นว่าเธอยังหายใจอยู่ก็เบาใจลง เธอคงแค่สลบมากกว่า

        “เวรแล้วกู ! ทำจนลูกเพื่อนสลบ” เมธีมองไปรอบๆ หน้าก็ซีดกว่าเดิม หมดแล้วห้องนอนของสาวน้อยตอนนี้มันยุ่งเหยิงราวกับมีระเบิดลงก็ไม่ปาน เขาไม่รู้จะปูผ้ายังไงจึงตัดสินใจดึงมันออกแล้วโยนลงตะกร้า จากนั้นก็จัดหมอนจัดผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทางและสิ่งสุดท้ายที่ต้องจัดการก็คือเธอ

        เขาหยิบผ้าขนหนูจากราวในห้องน้ำมาชุบให้พอหมาดแล้วเช็ดไปที่จุดสำคัญเมื่อเห็นผลงานของตัวเองมือไม้ก็สั่นจนผ้าแทบหลุดมือ ดอกไม้น้อยๆ ที่แสนบอบบางเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน บัดนี้บวมช้ำไปหมดจนเขาใจหาย เธอจะเจ็บขนาดไหนกันนะ

        “อาขอโทษนะ” เขากระซิบบอกเธอเบาๆ แล้วเช็ดตัวให้จนทั่ว สุดท้ายจึงหยิบชุดนอนที่ตกอยู่ใต้เตียงมาสวมให้

        “อากลับก่อนนะคะ” เมธีนั่งมองคาเมเลียอยู่นานกว่าจะตัดใจลาได้ เขาจูบหน้าผากเธอแล้วเดินไปที่ประตู เขาโผล่ศีรษะออกไปนิดหนึ่งและมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น พอมั่นใจก็ย่องออกไปให้เงียบเชียบที่สุด

เจ็ดโมงเช้า

      “ก๊อกๆ เมล ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก” ภูวนัยเคาะห้องนอนลูกสาว ถ้าจำไม่ผิดเธอบอกว่าวันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรือส่วนเพื่อนก็หายไปแล้วแต่ก็ไม่แปลกใจ คงกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแหละ

        “เมล ได้ยินพ่อไหม”

        “ค่ะพ่อ แปบนะคะ” คาเมเลียสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูห้อง เธอมองไปรอบๆ ก็ไม่พบใคร

        “ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ ไหนว่ามีเรียนเช้า” ภูวนัยถามลูกสาวที่โผล่ออกมาแค่ใบหน้า

        “วันนี้ช่วงเช้าอาจารย์งดสอนค่ะ เขาเพิ่งบอกเมื่อวาน หนูมีเรียนอีกทีตอนบ่ายเลยค่ะ”

        “อ้อ งั้นก็นอนต่อเถอะ เมื่อคืนก็ทำงานจนดึก”

        “ค่ะพ่อ ขับรถดีๆ นะคะ” ภูวนัยแปลกใจกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของลูกสาวแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ลูกคงไม่ได้ใส่ชุดชั้นในแหละมั้งเลยไม่ยอมออกมาบอกลากัน

        คาเมเลียเดินช้าๆ กลับไปที่เตียงเพราะทุกส่วนในร่างกายรวดร้าวเหมือนจะหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ เธอมองไปที่โต๊ะเล็กๆ ก็เห็นนาฬิกาของเขาวางอยู่ ในหัวจึงมีแผนร้ายกาจขึ้นมาแบบฉับพลันแต่ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วบ่ายค่อยว่ากัน

ตอนบ่าย

      “ก๊อกๆ” คาเมเลียเคาะห้องของผู้บริหารแล้วรอให้เขาอนุญาต

        “เข้ามาได้” เมธีบอกโดยไม่ได้มองไปที่ประตู จะเป็นใครไปได้นอกจากเลขาเพราะก็มีแค่เธอนั่นแหละที่มาหาแต่เมื่อรออยู่อึดใจเธอก็ยังไม่พูดหรือเดินมาที่โต๊ะเขาจึงเงยหน้าขึ้น

        “เมล ! มาทำอะไร”

        “ทิ้งเมลมาเฉยๆ ได้ยังไงคะ โน้ตสักอันก็ไม่มี” เด็กสาวยืนหน้าตูมอยู่ตรงประตูเพราะน้อยใจ

        “อาไม่อยากยุ่งกับข้าวของส่วนตัวของเมล”

        “ทุกอย่างของเมลก็เป็นของอาหมดแล้ว ไม่เห็นต้องคิดมากเลย”

        “แล้วมาหาอา มีอะไร”

        “คนรักกันมาหากันต้องมีธุระด้วยเหรอคะ” คาเมเลียถามหน้าตายแล้วไปทิ้งตัวที่ตักแข็งแกร่ง

        “เมล เดี๋ยวใครมาเห็น ไม่เอา อย่าทำแบบนี้”

        “เมลล็อกห้องแล้ว เมลเอานาฬิกามาคืนอาธีค่ะ อาธีลืมไว้ เมลใส่ให้นะ” สาวน้อยทำตาปริบๆ ใส่หนุ่มใหญ่แล้วใครจะใจร้ายได้ลงคอ

        “เสร็จแล้วค่ะ”

        “อืม ลงก่อนเมล”

        “ขอบคุณเมลก่อน”

        “ขอบคุณค่ะ” เมธีบอก

        “บอกรักเมลด้วย บอกเหมือนเมื่อคืนที่อาธีพูดแทบทุกนาทีเลย” คาเมเลียคล้องแขนไปรอบลำคอหนาของคนที่ใส่สูทเรียบกริบ

        “อารักเมลค่ะ”

        “อาธี ไม่เต็มใจ มันไม่เหมือนเมื่อคืนเลย”

        “ก็อากลัวคนมาเห็น มันก็ไม่เหมือนกันสิคะ” เมธีบอกด้วยเสียงอ่อนลง

        “อาธี ไม่ได้รักเมลเหมือนที่เมลรักอาธีใช่ไหมคะ”

        “รักสิคะ อารักเมลจะตาย”

        “อาธีได้เมลแล้วจะทิ้งเมลไม่ได้นะ ไม่งั้นเมลจะฟ้องพ่อจริงๆ ด้วย”

        “ไม่ต้องฟ้องหรอก เดี๋ยวอาบอกเองแต่ขอเวลาทำใจก่อน” เขาบอกเด็กสาวแล้วลูบแก้มเนียนใสเบาๆ แล้วก็คิดว่าไม่น่าเลยให้ตายสิ แค่ลูบแก้มขึ้นๆ ลงๆ บางอย่างก็ขึ้นด้วย

        “เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม”

        “ทั้งตัวเลยค่ะ อาธีทำเมลเป็นรอยด้วย”

        “อาเห็นแล้ว ก่อนออกมาอาเช็ดตัวให้ ขอโทษนะ คราวหน้าอาจะไม่ทิ้งรอยไว้”

        “ตรงนี้ค่ะ เมลเคยได้ยินเขาเรียกกันว่ารอยรักสีกุหลาบ มันเหมือนจริงๆ ด้วยค่ะ” ด้วยความใสซื่อของเด็กน้อย เธอจึงปลดกระดุมเสื้อแล้วโชว์รอยแดงจ้ำบนเนินอกให้เขาดู เท่านั้นยังไม่พอยังจับมือใหญ่ๆ ให้มาสัมผัสรอยนั้นด้วย

        “อืม ใส่เสื้อเถอะเมล” เมธีบอกแล้วขยับตัวยุกยิก สถานการณ์มันย่ำแย่ขึ้นทุกทีแล้ว

        “ทำไมคะ อาธีเบื่อเมลแล้วเหรอ”

        “เปล่า อาจะอดใจไม่ไหวค่ะ”

        “เมลก็อดไม่ไหวแล้ว” คาเมเลียรูดซิปกางเกงของเมธีลงแล้วกอบกุมความใหญ่ยาวขึ้นมา เธอรูดจนมันแข็งโด่แล้วสะโพกกลมกลึงก็ยกขึ้นเพียงเล็กน้อยเพื่อเบี่ยงกางเกงชั้นในตัวจ้อยให้พ้นทาง

        “เมล เมื่อคืนอาก็ไม่ได้ใส่ถุงยาง อย่าเสี่ยงเลย”

        “ถ้าเมลท้อง อาธีจะไม่รับผิดชอบเหรอคะ” เธอถามแล้วมองตาอีกฝ่ายจริงจัง

        “รับสิแต่เมลยังเรียนอยู่นะ”

        “อาธีสำคัญกว่าค่ะ ท้องก็ดร็อป” เมื่อพูดจบ ช่องรักคับแน่นก็กลืนกินลำเนื้อเข้าไปช้าๆ

        “อาธีขา ของอาธีใหญ่จัง” เสียงหวานเว้าวอนอยู่ข้างหูแถมยังขบมันเบาๆ เมธีก็สติขาดกระจุยไปตามระเบียบ  เขาอุ้มเธอไปวางบนโต๊ะแล้วปลดกระดุมเสื้อด้วยความร้อนรน

        ใช่ ! กระดุมที่เขาสั่งให้เธอติดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนั่นแหละ

        “ทำไมช่างยั่วนัก หึ !”

        “ก็เมลรักอาธี เมลดีใจที่สุดเลยรู้ไหมคะ ตอนนี้เมลมีพ่อแล้วก็มีอาธีเป็นคนรักเป็นครอบครัว”

        พอได้ยินคำนั้นเมธีจึงรู้ว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่แค่ลุ่มหลงแต่เธอรักเขาอย่างบริสุทธิ์ใจและเขาก็เข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดี เมื่อก่อนเขาแทบจะเป็นพ่อคนที่สองของเธอด้วยซ้ำเพิ่งจะสองสามปีหลังนี่แหละที่ห่างๆ กันไปเพราะหุ่นของเธอมันช่างน่าจับฟัดเหลือเกิน

        เกมรักของสาวน้อยกับหนุ่มใหญ่ดำเนินไปอย่างเร่าร้อนแต่ก็เพียงรอบเดียวเพราะสถานที่ไม่เอื้ออำนวยให้เบิ้ลต่อ

        “เดี๋ยวเลิกงานเมลจะแวะมาหาพร้อมพ่อนะคะ จะชวนไปกินข้าวที่บ้าน วันนี้เมลจะโชว์ฝีมือทำกับข้าวค่ะ” สาวน้อยบอกด้วยเสียงเจื้อยแจ้วระหว่างที่เขาติดกระดุมเสื้อให้

        “เมลรักอาธีที่สุดในโลกเลย” เธอโอบแขนไปรอบลำตัวหนาแล้วซุกหน้าไปที่เสื้อสูทหอมกรุ่น

        “อาก็รักเมลค่ะ” ชายหนุ่มจูบกระหม่อมของเด็กสาวแล้วเธอก็ยิ้มหน้าบาน