แพทริเซีย

   "ฮือ.... ลูกแม่ ใครมันทำกับลูกแบบนี้ลูก"หญิงแก่ร้องไห้พรางมองรูปของรูปชายตัวเองที่คงไม่มีทางตื่นขึ้นมาอีกแล้ว
"ไม่คิดจะไปฆ่าแม่มันหน่อยเหรอ"คุณแพททีเชียกระซิบข้างหูฉัน
"ไม่จำเป็นหรอก...แค่นี้เขาก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้วล่ะ"ฉันเดินออกไปจากที่นั้น เพราะฉันมีบางอย่างที่ต้องไปทำ เมื่อ2วันก่อนฉันได้รับข้อความจากนายเมฆนัดให้มาเจอกันที่โรงเลื่อยร้างกลางป่าคืนนี้ คงคิดจะหลอกฉันไปฆ่าล่ะมั้ง แต่....ไม่มีวันสะหรอก
     และแล้วเวลานั้นก็มาถึง ฉันมายืนรอนายเมฆที่โรงเลื่อยร้างนั้นแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะเห็นตัว
ตึก.....ตึก....ตึก.... ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากข้างหลัง
ฉันรีบหันไปเห็นนายเมฆอยู่ข้างหลังพร้อมกับไม้หน้าสาม ฉันรีบหลบแล้วใช้มีดในมือปัดไปที่ข้อมือจนนายนั้นได้รับบาดเจ็บ
"หึ สมแล้วที่เป็นคนแบบแกขี้คลาดสะจริงๆ"ฉันจ้องหน้านายเมฆด้วยแววตาไร้ซึ่งความรู้สึก
"แก....กล้ามากนะ"นายเมฆพยายามห้ามเลือดที่ข้อมือ
"ขอบใจ~"
"อีเหี้ย คอยดูเถอะฉันจะฆ่าแก!"นายเมฆตะโกนออกมา ฉันจึงเดินหนีไปหยิบเลื่อยที่ใช้เลื่อยไม้ออกมาจากกองไม้ที่มุมห้อง
"นี่แก....รู้ที่ซ้อนเลื่อยไม้ได้ยังไง!"
"นายนี่โง่ดีนะ เหมือนพวกหลายๆคนที่ฉันฆ่ามาแล้วเลย ไม่คิดเหรอว่าฉันอาจจะมาก่อนเวลาที่นายนัดไว้สัก1-2ชั่วโมงเพื่อเตรียมการและสำรวจว่าอะไรอยู่ตรงไหนน่ะ...."
"หมายความว่า....."
"ใช่ ฉันแอบมาสำรวจแล้วก็ทำทีเหมือนว่าพึ่งมาถึงไง"ฉันยิ้มออกมา ส่วนนายเมฆก็เริ่มมีสีหน้าหวาดกลัวและพยายามจะหนี
"จะไปไหนน่ะ..."ฉันปามีดไปที่แขนของนายเมฆ จนนายนั้นตกใจและหยุดชะงักลง ก่อนฉันจะใช้เลื่อย เลื่อยไปที่ขาของมันจนล้มลงกับพื้น ก่อนจะเลื่อยขาอีกข้าง และแขนอีก2ข้างจนขาด 
"นี่....แก...."เสียงนายเมฆดังขึ้น
"อะไรกัน.....ยังไม่ขาดใจตายอีกเหรอ?"ฉันมองหน้านายเมฆอีกครั้ง
"นัง....ปีศาจ"
"เหรอ.....แล้วแกล่ะเป็นคนหรือปีศาจ"
"อย่างน้อยกูก็ไม่เคยฆ่าใครเหมือนมึงแล้วกันอีผี!"
'เหรอ....แต่ก็เกือบเคยนี่....จำตอนม.2ได้ไหมล่ะ ตอนที่นายแกล้งผลักฉันตกบ่อน้ำหลังโรงเรียนไง รู้ไหมว่าถ้าไม่มีคนผ่านมาเห็น ฉันคงต้องกลายเป็นผีเฝ้าบ่อน้ำแน่ๆ"
"แต่แกก็รอดมาแล้วไม่ใช่หรือไง จะเอาอะไรอีก"
"เหรอ....งั้นมาวัดดวงกันไหม"
"อะ...ไรของแก....."
"ก็วัดดวงไง!"ฉันไปหยิบแกลอนที่ใส่ของเหลวบางอย่างไว้สาดไปที่กำแพงจนทั่ว
"กลิ่นนี่มัน....น้ำมัน..."นายนั้นแน่นิ่งท่าทางหมดแรง
"ใช้...ถ้านายรอดนายก็รอด....ถ้านายตาย....นายก็ตาย......."ฉันจุดไม้ขีดแล้วโยนไปที่กำแพงก่อนจะเดินไปที่ประตู
"ขอให้สนุกนะ"ฉันยิ้มก่อนจะปิดประตูแล้วเดินออกไป
    4 วันต่อมาฉันเดินทางไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ฉันไปที่ห้องๆหนึ่ง ในห้องนั้นมีคนที่ไม่มีแขนไม่มีขาและมีแผลไฟคลอกทั่วตัว กำลังนอนอยู่บนเตียง ด้วยอาการโคม่า
"ตอนแรกฉันก็กะว่าจะให้นายตายไม่ก็พิการไปตลอดชีวิตล่ะนะ....แต่ผิดคลาดไปนิดแฮะ ......"
"งั้น...ฉันจะ.....ส่งเคราะห์ให้แล้วกันนะ"ฉันใช้เท้าเขี่ยๆไปที่สายไฟก่อนจะใช้นิ้วเท้าคีบและถึงปลั้กนั้นออกมา ทำให้เครื่องช่วยหายใจของนายเมฆหยุดทำงาน
"ฉันช่วยแกได้แค่นี้ละ ไปสู่สุคติล่ะ"ฉันเดินออกไปจากห้องนั้น