แพทริเซีย

     ฮาว.....ฉันตื่นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่ และสิ่งที่ปลุกฉันขึ้นมาคือ ข้อความในไลจากแม่

"สุขสันวันเกิดนะลูก เดี่ยวเย็นนี่เรามาฉลองวันเกิดกัน"นั้นคือข้อความที่แม่ทิ้งไว้ให้

"น่าดีใจจัง งั้นขอภาวนาให้แม่ไม่ติดงานสะก่อนแล้วกันนะ..."ฉันพูดออกมา แผนที่คิดไว้คงต้องไว้ที่หลังแล้วละ

 ณ เวลา18.00 น. งานวันเกิดเริ่มขึ้น โดยมีแขกในงานคือแม่และป้าข้างบ้านอีก2-3คน 

"สุขสันวันเกิดจ้ะ"ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น

"happy brithday นะ"เสียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้น 

"ม่ะ...มินนี่....."

"อ้าวเพื่อนเหรอจ้ะ"แม่พูดขึ้นก่อนจะเชิญยัยมินนี่เข้าบ้าน

"มาจนได้สินะมันคงหวังจะฆ่าเธอในงานน่ะสิ"เสียงคุณแพททีเซียดังขึ้น ฉันจึงต้องเฝ้าระวังยัยมินนี่เป็นพิเศษจนกระทั่งงานเลิก

"นี่ไปส่งฉันหน่อยสิ"ยัยมินนี่พูดขึ้น

"ไปลูกไป นี่ก็มืดแล้วไปส่งเพื่อนเขาหน่อยสิ"

"ให้เดานะยัยนั้นมันต้องคิดจะฆ่าเธอระหว่างทางแน่ๆทำงดี"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่ปล่อยให้มันมาฆ่าหนูหรอก"

และแล้วฉันก็ตัดสินใจเดินมาส่งยัยมินนี่ในระหว่างทางมันก็พูดขึ้นมา

"ขอบใจนะที่ออกมาส่ง แล้วก็...ขอโทษนะ"ยัยมินนี่พูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆพร้อมกับมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นอาวุธที่ยัยนั้นพกมา

"ฉันมาคิดๆดูแล้ว ที่พวกฉันโดนมามันก็สมควรจริงๆละนะ ที่จริงฉันไม่น่าไปแกล้งเธอแบบนั้นเลย แต่รู้ไหมว่าทำไม"

"ทำไม....."

"เพราะฉันชอบเธอ! ชอบที่เธอเป็นที่รักของทุกคน ชอบที่เธอมีครอบครัวที่รักเธอไม่เหมือนกับฉัน ถ้าเธอยังอยากจะฆ่าฉันล่ะก็ฆ่าเลย ฉันยอมให้เธอฆ่าแล้ว"ยัยนั้นร้องไห้พร้อมกับกอดฉันไว้ นี่มันบ้าอะไรกันเนีย

"อย่าไปหลงกลมัน มันแค่...."

"เอาสิฉันยกโทษให้เธอก็ได้..."

"จริงเหรอขอบใจนะ"ยัยมินนี่ยิ้มออกมาก่อนฉันจะสังเกตุเห็นนายแอนดี้กำลังวิ่งเข้ามาพร้อมกับมีด

"อันตราย!"ฉันพลักยัยมินนี่ออกไปทำให้มีดของนายแอนดี้แทงมาที่เอวขวาของฉัน

"แกยัยทรยศ ฉันให้แก่ไปฆ่ามันแต่แกกลับ...."นายแอนดี้ท่าทางโกรธแค้น

"ก็ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าฉันไม่ยากทำ"

"แล้วที่มันฆ่าพวกเราล่ะ เธอไม่แค้นมั้งหรือไง!"

"มันก็สมควรแล้วนี่!"

"นี่แก....ตายสะเหอะ"นายแอนนี่วิ่งเข้ามาอีกครั้งฉันใช้มีดครรเตอร์กันไว้

"มินนี่รีบไปสะ ไปตามคนมาช่วย"

"จ้ะ...."ยัยมินนี่วิ่งออกไป

"เหอะนึกว่าจะแน่...."

"เปล่าหรอกที่ฉันให้ยัยนั้นไปก็เพราะฉันจะต้องรีบฆ่าแกไง"ฉันถือมีดครรเตอร์พุ่งเข้าไปหานายแอนดี้ พร้อมกัยฟันเข้าไปที่แขนข้างที่ถือมีดไว้ ก่อนที่ฉันจะแทงมีดไปที่หัวใจของมัน จนตาย

"ในที่สุดก็จบสินะ...."ฉันนั้งพิงกำแพงมองดูเลือดของตัวเองที่ไหลออกมา พร้อมกับความคิดหลายๆอย่างในหัว

"ที่แท้....ยัยแพททีเซียอะไรนั้นมันก็ฉันเองสินะ....."ฉันพึมพำออกมาด้วยความเหนื่อยล้า

"ฉันเนียนะ....มันช่างบาปหนาสะจริงๆ"ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหยิบมีดของตายแอนดี้ขึ้นมา

"เอาล่ะ.....มาจบชีวิตอันโสมมนี่กัน"

ฉึก!

2 ปีต่อมา

"ลูกแม่ แม่มาแล้วสุขสันวันเกิดนะ"หญิงคนหนึ่งรำไห้ต่อหน้าหลุมศพที่ตนเรียกว่าลูก

"คุณน้าค่ะ สวัตดีค่ะ"หญิงสาวคนหนึ่งมาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งในมือ

"อ้าวหนูมินนี่ มาเยี่ยมชิองเหรอ?"

"คะ... จริงๆมันก็เป็นเพราะพวกหนูนี่ล่ะยัยนี่ถึงต้องตาย"เธอวางดอกไม้ลงข้างๆหลุมศพ

"ไม่หรอก เพราะแม่ด้วยน่ะล่ะ ถ้าแม่ฟังเขาอีกนิดล่ะก็เขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก"ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินจากไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวอีกคนอยู่กับหลุมศพนั้นตามลำพัง

"ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน......แต่ทั้งหมดมันพังทลายเพราะความเลวของฉันเอง happy brithday อีกครั้งนะ เพื่อนรัก..."