แพทริเซีย

       "โอ้ เธอทำแบบนั้นไปจริงเหรอ" คุณแพทริเซีย พูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

"เธอเก่งมากสมแล้วที่ฉันอุส่าสอนเธอมาเป็นอย่างดี แต่ว่าทำไมเธอถึง ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตรอดล่ะ"

"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจเป็นเพราะว่า หนูรู้สึกว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ผิดอะไร แต่คนที่มีแฟนอยู่แล้วแต่ยังไปยุ่งกับคนอื่นอย่างรุ่นพี่นี่ล่ะที่ผิด"

"เหรอจ้ะ เธอเนียใจดีจัง ถ้างั้นฉันไม่กวนละ ฝันดีจ้ะ" คุณแพทริเชียกอดฉันด่อนจะเดินจากไป

"เดี่ยวคะ!"ฉันเรียกเขาไว้ แล่วเขาก็หันมา

"หนูรักคุณนะคะ"

"จ้ะ นอนเถอะ"คุณแพทริเชียหายไปแล้ว

    เช้าวันต่อมา  ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมฉันรีบไปโรงเรียนเพื่ออาการตูนเงียบๆคนเดียว 

"อ้าวว่าไง อ่านอะไรอยู่ล่ะ"อาจารเค็นจิเข้ามานั้งใกล้ๆฉัน 

"อ่อ อ่านกาตูนคะ เรื่องนี้สนุกมากเลยนะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งถูกเพื่อนแกล้งเผาบ้านจนหวอดวาย เลยตามฆ่าเพื่อนตายหมดเลยอะคะ"ฉันหันไปคุยกับอาจารด้วยแววตาใสซื่อ

"ตัวแค่นี้อ่านอะไรน่ากลัวจังนะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จ้องเวร การแก้แค้นจะไม่สิ้นสุดตราบใดที่เรายังไม่หยุดนะ"

"แต่ถ้าชีวิตมันสิ้นสุดทุกอย่างจะยุติคะ"ฉันตอบกลับไปอย่างนิ่งๆ

"งั้นที่โผล่มาที่โรงแรมเมื่อวานคือเธอเหรอ! เธอคือคนที่ฆ่าไอ้แชมป์" อาจารทำท่าตกใจ

"ใช่ จะทำไมคะ? ทีอาจารยังแอบหลอกมาลูกศิษย์ไปมมีอะไรแถวนั้นได้เลย"

"นี่เธอ...พูดเรื่องอะไร.....ไม่เห็นเข้าใจเลย"อาจารพยายามหลบตาฉัน

"คิดว่าหนูไม่รู้เหรอคะ จริงสิ อาจารจำยัยข้าวต้มม.1ได้ไหมคะ"ฉันยังถามอาจารด้วยน้ำเสียงนิ่งๆต่อไป

"คะ....ข้าวต้มไหนล่ะ.....ไม่เห็นรู้จักเลย"อาจารเริ่มหลบตาฉันอีกครั้ง

"ข้าวต้มเป็นเพื่อนสมัยม.1ของหนูเอง มันบอกหนูหมดทุกอย่างแล้วคะ มันบอกว่า อาจารมาหาที่บ้านบอกว่าจะช่วยติวให้ แต่อาจารกลับไปลวนลามมัน มันพยายามสู้แต่ก็สู้อาจารไม่ได้ สุดท้ายมันก็ตั้งท้อง แล้วสุดท้ายเรื่องนี้จบยังไงรู้ไหมคะ"

"....."

"ยัยข้าวต้มผูกคอตายอยู่ในบ้านของมันคะ"ฉันจ้องไปที่หน้าของอาจาร ก่อนที่อาจารจะรีบวิ่งหนีไป