แพทริเซีย

      ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง
"หนูจะมาขอพักที่นี่สักคืนน่ะคะ พอจะมีห้องว่างหรือเปล่าคะ"
"คะๆ ห้องว่างเตียงเดี่ยวห้องหนึ่ง ห้อง237 นะคะ นี่คะกุญแจ"พนักวานโรงแรมส่งกุญแจห้องมาให้ ฉันรีบรับไว้แล้วเดินออกไป อย่าคิดว่าฉันมาพักตากอากาศหรืออะไรน่ะ เพราะเป้าหมายก็คือ ห้อง 243 ที่รุ่นพี่จ้องไว้ต่างหากละ และแล้วก็มาถึง ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าห้องนั้นเข้าไป ฉันเห็นรุ่นพี่นั้งอยู่บนเตียง แถมยังใส่กางเกงตัวเดียวอีก 
" นี่เธอ....มาได้ยังไง"รุ่นพี่มองมาที่ฉันอย่างแปลกใจ
"หนูก็เดินมาสิคะ ตอบไม่เห็นยากเลย"ฉันพูดไปยิ้มไป
"อย่ามาตลก เธอรู้ได้ไงว่าฉันกับน้องแน่นนี่จะมาที่นี่ แถมยังเดาห้องถูกอีก!" รุ่นพี่เริ่มโมโห ฉันจึงโชว์แซตที่แซตคุยกับรุ่นพี่เมือ2-3วันก่อนมาให้ดู รุ่นพี่ถึงกับตาค้างด้วยความโมโห
"นี่เธอ กล้าปลอมเฟส มาหลอกฉันเหรอ"
"ก็โง่เองนี้นา ไหนบอกรักกันนักหนาแค่ชื่อเฟสยังจำกันไม่ได้เลย หรือว่า...จริงๆแล้วพี่แค่หวังหลอกฟันยัยนั่นเหมือนที่จะหลอกฟันฉันแต่พอฉันไม่เล่นด้วย ก็ไปหาเหยื่อคนใหม่ใช่ไหมล่ะ"ฉันเก็บมือถือของตัวเองลงกระเป๋าก่อนจะเอากระเป๋าที่ถือมาใส่ในตู้เสื้อผ้า พร้อมกับยิ้ม
"อ่อ ที่ทำแบบนี้ เพราะหวังจะได้กับพี่เหรอ เอาสิจะจัดให้สักยกก็ได้"รุ่นพี่ยอดคอฉันเข้าหาตัวเอง
"เปล่าหรอก หนูไม่ได้มา เพราะ อยากมีอะไรกับพี่แต่หนูมาเพราะ......"ฉันค่อยๆหยิบมีดที่พกไว้ที่เอวด้านหลังออกมา แล้วแทงไปที่แขนที่รุ่นพี่กอดคอฉันไว้จนต้องปล่อยมือ
"แต่หนูมาเพื่อฆ่าคะ"ฉันมองรุ่นพี่ด้วยสายตาที่ว่างเปล่าไร้เยื่อไย 
"พะ...พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่ขอ..."  
   ฉึก! ฉันแทงมีดเข้าไปที่เป้าตาของรุ่นพี่จนลูกตาของรุ่นพี่ลุดออกมา 
"ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะทำให้ไว้ที่สุดพี่จะได้ไม่ต้องทรมาน แต่ไม่ใช่เพราะว่าหนูเห็นใจพี่หรอกนะ แต่ เพราะถ้ายัยนั้นมาเห็นหนูในตอนนี้เขาเรื่องมันจะวุ่ยวายน่ะ"แล้วฉันก็แทงมีดซ้ำเข้าไปที่หน้าอกของรุ่นพี่แล้วฉันก็ถอดถุงมือล้วงเข้าไปที่แผลตรงหน้าอกนั้น
"อะ...เจอแล้ว..."ฉันควักหัวใจของรุ่นพี่ออกมา แล้วเอาไปโยนไว้ที่ใต้เตียง ก่อนจะจัดแจงศพให้อยู่ในถ้านอนเอาผ้าคลุมอย่างมิดชิด ก่อนจะเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ 
5 นาทีต่อมา
"พี่คะ หนูมาแล้วนะ"ยัยแน่นนี่โผล่เข้ามาในห้อง
"โธ่ พี่คะ รอนานจนหลับเลยเหรอ มามะเดี่ยวช่วยปลุก"ยัยแนนนี่ค่อยๆ เปิดผ้าที่คลุมศพรุ่นพี่ออกมาก่อนยัยนั้นจะหยุดชะงักลง
"นี่ มันเกิดอะไรขึ้นเนีย"ยัยนั่นตกใจแถมทำท่าจะกรีดร้องอีก ฉันรีบออกมาก่อนจะหยิบไม้หน้าสามที่ใส่มาในกระเแาทุ่มใส่ยัยแนนนี่เต็มแรงจนยัยนั้นสลบไป
"ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้ต้องการให้เธอตายหรอกนะ ฉันแค่อยากให้บทเรียนกับเธอเฉยๆ" ฉันรีบหยิบมือถือของยัยนั่นมาโทรเรียก191 ก่อนจะเอาไปยัดใส่มือยัยนั่นก่อนจะรีบเอาเสื้อฮูดที่ยัดมาในกระเป๋ามาใส่เพื่อป้องกันเลือดหยดตามทาง แถมที่เลือกโรงแรมนี่ก็เพราะค่าห้องถูกแค่คืนล่ะ2000กว่าๆ แถมไม่มีกล้องวงจรปิด ลูกค้าก็ไม่ค่อยเข้า หลังจากนั้นฉันก็เดิน ไปที่ห้อง237 ที่ฉันจองไว้ ก่อนจะอาบน้ำ นอน แล้วเช้าวันต่อมาถึงออกจากโรงแรมไป (เพราะถ้าออกไปในระหว่างนั้นอาจจะถูกสงสัยได้)
        3 วันต่อมา ณ ที่โรงบาลแห่งหนึ่ง
"โอ้ย...."เด็กสาวคนหนึ่งตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางบาดเจ็บ ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูออกมา
" อ้าวหนูแนนนี่ ตื่นแล้วเหรอจ้ะ"นางพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ
"มีคนฝากมาให้ ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ"นางพยาบาลส่งดอกไม้ให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอรับดอกไม้นั้นมา ก่อนที่พยาบาลคนนั้นจะเดินออกไป ทิ้งให้เธออยู่กับช่อดอกไม้นั้นเพียงลำพัง
"อุ้ย! มีจเหมายแนบมาด้วยแฮะใครส่งมาเนีย..."ทันทีที่เธอเปิดจดหมายนั้นออกเธอก็กรีดร้องสุดเสียงจนนางพยาบาลต้องมาช่วยกันวุ่นวายไปหมด ซึ่งจดหมายที่เธอได้รับจากช่อดอกไม้นั้นคือ.........
 
 
"ทีหลังก็อย่าแรดให้มากนะ"