SOMEONE ฉันรักเธอ^^

 
ตอนที่ 4
 
“ เฮ้ยนี่มึงเห็นจิงดิ ” นิลถามฉันตอนที่ออกมาจากห้องเรียนตอนนี้เรากำลังจะไปห้องน้ำกันเพราะอั้นกันมานาน
“ จิงดิว่ะ กับตาเลย ” ฉันบอกไปด้วยล้างหน้าไปด้วย
“ เลว ” เกลพูดออกมาด้วยอารมที่ขุ่นมัวสุดๆ
“ หนึ่งประโยคสยบทุกความเคลื่อนไหว ” อิมที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ได้ฟังเกลพูดที่พวกเราก็คิดกันว่าจะรวมหัวกันเปิดโปงอี่น้องกี้ให้ได้
12:00 น.
“ ทำใมต้องมานั่งแถวนี้ด้วยวะดรีม มันคงไม่มาแถวนี้หรอกร้อนจะตายห่า ” อิมเริ่มบ่นขึ้นเนื่องจากว่าฉันเนี้ยย อยากจะได้ช็อตเด็ดเก็บไว้ประจานนางเด็กผีนั่น เลยพาสาราร่างของทุกคนมานั่งที่ม้านั่งหน้าแผนกที่ตอนนี้แดดกำลังแผดเผาผิวของพวกเราอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ เอ่ออ อดทนหน่อยดิวะ เพื่อเพื่อนอะทนได้ป้ะ! ” ฉันหันไปเอ็ดมันเป็นเชิงเตือน
“ เอ่อๆก็ได้วะ ”
“ เฮ้ยๆมาละ ” นิลบอกพวกฉันอย่างรวดเร็วพอเห็นนางน้องกินขี้เอ้ยกีกี้เดินออกมาจากแผนก แต่นางเดินมาพร้อมกับเพื่อนเนมผู้ไม่รู้เรื่องราวอะไรเล้ยยย
“ เฮ้ยๆมันไม่ได้ไปด้วยกันเว้ย นางน้องกี้มันเดินมาทางนี้แล้วหลบกันเร็ว ” เกลรีบพาพวกฉันวิ่งไปหลบที่หลังรถอาจารย์แต่ว่า
“ โอ้ยย อี่เกลหลบที่ไหนไม่หลบมาหลบที่รถจารนวมิตรเนี้ยน่ะ!! ” ใช่ค่ะ จารนวมิตร จารปกครองแสนน่ากลัว
“ ห้องปกครองแอร์เย็นดีนะ กูเคยเข้าแล้ว 555 ” เกลพูดไปหัวเราะไปอย่างนึกสนุก
“ มึงๆดูนั่น! ” อิมเรียกสติพวกเราให้หันไปมองนางน้องกี้ที่ตอนนี้ นางเดินไปหาผู้ชายคนนึง ซึ้งหน้าตาดีเวอร์ ตี๋สุดๆ
“ กูไม่แปลกใจทำใมมันถึงแอบคบชู้ ” นิลพูดแซวออกมาหลังจากเห็นหน้าไอ่ชู้ของน้องกี้
“ ไม่เห็นหล่อเลย ” ฉันพูดตัดบทอย่างจิงจัง ทุกคนเลยหันมามองฉันแบบว่า เอาอะไรดูเหรออี่นี่
“ ลืมไป สเปคมึงต้องโจรใต้เนาะถึงจะอยู่ในสายตา ” เกลพูดขึ้นกลบความเงียบที่พึ่งเข้าปกคลุมไปเมื่อกี้อย่างราบคาบ
“ เอ่อ เรื่องกูเอาไว้ก่อนรีบถ่ายรูปถ่ายคลิปมันได้แล้วมัวช้าเป็นหอยทากอยู่ได้ ” อิมบ่นอย่างหัวเสียเพราะฉันเป็นคนที่ทำอะไรก็ช้าไปหมด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำใม และกล้องก็อยู่ที่ฉันด้วยสิ แหะๆ
“ เอามาฉันถ่ายเอง ” เกลพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบกล้องไปจากมือฉันแล้วลงมือถ่ายทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว
“ ทำอะไรกัน ”
“ ก็แอบถ่ายยัยเด็กนิสัยเสียที่มาหลอกเพื่อนฉันหนะสิ ” เมื่อมีคนถามฉันก็เลยตอบออกไปอย่างรำคาน
“ เหรอ พี่ดูด้วยได้ป้ะคะ ” ผู้ชายบ้าไรพูดค่ะว่ะ!!
“ โอ้ยย รำคานจิง ” ฉันสบถออกมาแล้วหันไปมองไอ่คนที่พูดมากน่ารำคานนี่
ขวับ!!!
“ เฮ้ย!!! ” ฉันโคตรตกใจเลยที่หันไปแล้วเจอไอ่พี่เม่นนั่นอีกอะ
“ อะไรกัน พี่หน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ” มันถามฉันพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว
“ นี่พวกเธอทำไรกันหน่ะ ” เสียงนี่มัน พวกเราหันกลับไปมองที่หน้าแผนกอีกทีแต่ตอนนี้คนที่ยืนแทนที่นังน้องกี้กลายเป็นจารนวมิตรแทนซะแล้ว
“ ชิบหายละ วิ่ง!! ” พวกเรารีบวิ่งออกมาจากหลังรถกันหมดแม้กระทั่งไอ่พี่เม่น พี่แกยังวิ่งนำฉันไปก่อนด้วยซ้ำ แหมม ตอนอยากรู้นิอะไรก็หยุดไม่อยู่ ตอนจะชิบหายนิตีนหมาเรียกพี่ สุดยอดเลยคร้าาา
“ โอ้ยย เหนื่อยกว่าวิ่งหนีหมาก็วิ่งหนีจารปกครองนี่แหละ ” หุ้ยย!!
“ ไอ่พี่คนนั้นมันเป็นใคร มึงรู้จักได้ไง ” นิลถามพร้อมกับโกยอากาศเข้าปอดเพราะเหนื่อยเอามากๆ
“ ก็เผลอล้มใส่ เลยรู้จักกันตอนนั้นแหละไม่มีไรหรอก ” ฉันพูดๆไปพร้อมกับส่ายหัวเชิงไม่มีอะไร
“ เอ่อ...เกล ” อิมเรียกชื่อเกลพร้อมกับทำหน้างง
“ มีไรว่ะ จารตามมาเหรอ ” เกลขานรับพร้อมกับมองซ้ายมองขวา
“ เปล่าๆ แต่ว่า...กล้องกูอะ กล้องกูอยู่ไหน ” เอ่อว่ะ ตอนนี้พวกเราตัวเปล่ากันทุกคนเลย
“ ชิบหาย!!!! ” พวกเราสี่คนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันแล้วพากันวิ่งไปที่เดิมที่เคยแอบถ่ายนังกี้ แต่ว่าไม่เจอค่ะ กล้องไม่อยู่ที่นี่กล้องมันหายไป หรือว่า...
“ หาไอ่นี่อยู่ป้ะ ” นั่นไง ว่าแล้วต้องเป็นไอ่พี่บ้านี่
“ พี่เม่น ขอคืนนะค่ะ ” ฉันพูดพร้อมกับแบมือไว้ตรงหน้าพี่เค้าแต่พี่เค้ากลับเอามือมาวางทับฉันเลยชักมือกลับอย่างตกใจ
“ มันมีอะไรในนี้เหรอคะ น้องดรีม ” เห้ย ไปรู้จักชื่อกันมาจากไหนเนี้ยจำได้ว่าวันนั้นไม่ได้บอกชื่อไปนิหว่า
“ เรื่องของพวกเราป้ะค่ะ ” ฉันสวนกลับไปอย่างเดือดดานเพราะเริ่มจะหัวร้อนแล้วตอนนี้อยากได้ของคืนเอามากๆ
“ ใจเย็นสิ ไอ่เนี้ยพี่คืนแน่ แต่บอกก่อนว่าแอบถ่ายอะไรกัน ” พี่มันยังไม่จบฉันเลยฉวยโอกาสตอนพี่มันยกมือมาไว้ข้างหน้าฉัน จับมือพี่มันไว้แล้วเตะไปที่ขาให้พี่มันล้มแล้วดึงกล้องออกจากมือแล้วตะโกนบอกพวกให้วิ่ง
“ เฮ้ยวิ่งเร็ว ” ทุกคนวิ่งหนีไปได้แต่ว่าฉันที่อยู่ใกล้ไอ่พี่เม่นมากที่สุดโดนดึงแขนให้หันกลับไปหาพี่มันแต่ดีที่กล้องตอนนี้อยู่ที่อิมแล้ว (ฉันโยนให้มันหน่ะ 55555)
“ หนีไม่ได้หรอก หึ ” ไอ่พี่บ้านิจับไว้ซ่ะแน่นเลยอ่าาา
“ ปล่อยนะเว้ยย ไม่งั้นจะตะโกนจิงๆด้วย!! ” ฉันทำท่าจะตะโกนจิงๆแต่ไอ่พี่เม่นมันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ งั้นพี่หอม ” หอ หอมเหรอ นี่ไอ่พี่บ้านิเป็นไรไปเนี้ยยยยยยยยยยยยย!!!!