เป็นคนดีของสังคมเนี่ยยากกว่าที่คิดเนอะ?

     คุณน้องสาวเองพอกลับถึงบ้านเห็นผมเชิญชาวบ้านชาวช่องแวะเวียนเยี่ยมบ้านก็แปลกใจสิครับ แต่ที่คุณน้องสาวจะแปลกใจยิ่งกว่าคือตอนที่รู้ว่าหนึ่งในคนที่เป็นแขกจะมาอาศัยอยู่ด้วยกันอีกคนในบ้านก็เป็นเรื่องของประมาณช่วงเย็นที่แม่กลับมานู่น ส่วนแม่ผมเองพอกลับมาถึงบ้านก็พูดทันทีที่เข้าบ้านว่า “ขอโทษทีแม่ลืมบอกไปซะสนิทเลย” ออกมาได้หน้าตาเฉยทั้งที่เป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ

     “อะ เอ่อ คือว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ตามเรื่องไม่ค่อยทันช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม”

     น้องสาวผมที่นั่งอีกฝั่งของผมขณะนั่งกินข้าวกำลังพยายามเข้าใจสถานการณ์โดยหวังว่าจะเป็นใครก็ได้ที่จะช่วยบอกที่มาที่ไปให้อย่างลนลาน ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เองก็เคยอยู่ในอาการประมาณนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเอง

     “คิดว่าคงจะมีคนรู้เรื่องนี้ดี จริงไหมแม่?”

     เมื่อผมพูดออกไปคุณน้องสาวจึงหันไปหาแม่ที่นั่งด้านข้างเธอซึ่งกำลังวางชามข้าวลงอย่างช้าๆ ราวกับเป็นท่วงทีวางถ้วยชาซึ่งแสดงให้เห็นว่ารู้อยู่แล้วว่าจะต้องโดนยิงคำถาม

     “ถ้าอย่างนั้นแม่จะสรุปแบบย่อๆ ให้ก็แล้วกันนะ ก็ประมาณว่าเพื่อนสนิทของแม่เขาขอร้องมาน่ะ เห็นบอกว่าต้องไปทำงานหลายอย่างหลายที่จนอยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง แล้วเห็นว่าเดี่ยวลูกตัวเองจะเรียนไม่จบก็เลยขอให้ช่วยรับไปเลี้ยงสักพัก ก็ประมาณนี้แหละจ๊ะ”

     ง่ายจังนะ

     “ทางนั้นเค้าเองก็บอกว่าจะส่งค่าเลี้ยงดูมาช่วยด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนมากเกินไปน่ะ แม่ก็เลยคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรก็เลยตกลงน่ะ”

     ลูกตัวเองทั้งคนเลยนะเป็นแมวจอนจัดที่อยากเลี้ยงแต่เลี้ยงไม่ได้จึงต้องเอาไปฝากไว้บ้านเพื่อนรึไง

     “แล้วห้องที่พี่เค้าจะใช้ล่ะ?”

     “ก็ใช้ห้องเก่าน้องแม่ก็ได้นี่ ยังไงตอนนี้ก็ไม่ได้ใช้แถมตอนเช้าๆ แม่ก็ทำความสะอาดไปส่วนใหญ่แล้ว ส่วนข้าวของเฟอร์นิเจอร์ในห้องนั้นถึงจะไม่มากแต่ก็เชิญใช้ได้ตามสบายเลยนะจ๊ะอากิจัง”

     แม่เบือนหน้าหนีจากน้องสาวที่เป็นคนถามไปทางฮัทสึฮารุที่กำลังจ้องมองข้าวในถ้วยของตัวเองบนมือโดยที่ดวงตามีหยดน้ำไหลออกมาสองสาย

     “ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกได้เลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ”

     ดูเหมือนว่าฮัทสึฮารุจะไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งถูกแม่ทักจึงรีบเช็ด

     “…นึกถึงเรื่องครอบครัวน่ะค่ะ”

     ฮัทสึฮารุโค้งหัวให้ทีหนึ่งแม่ที่เห็นท่าทีแบบนั้นจึงเงียบไปสักครู่ประมาณสองวิก่อนจะหันกลับไปหาคุณน้อง

     “ถ้าลูกยังมีคำถามอีกล่ะก็เอาไว้ทีหลังก็แล้วกันนะเพราะตอนนี้ดูท่าจะเริ่มเย็นแล้วล่ะ ส่วนของลูกน่ะ”

     ในที่สุดน้องสาวก็ยอมถอยและแสดงหลักฐานความพ่ายแพ้ออกมาเป็นการถอนหายใจพร้อมกับบ่นอุบอิบคนเดียวจึงค่อยกลับไปกินข้าวที่เริ่มเย็นของตัวเอง สมกับเป็นสิ่งที่เรียกว่าแม่จริงๆ

 

     “ฮัทสึฮารุ อากิ?”

     ผมนอนบ่นพึมพำบนเตียงคนเดียวในห้องหลังทำกิจวัตรประจำวันทั้งหลายแหล่เรียบร้อยแล้วก็กำลังคิดอยู่ว่าควรจะปฏิบัติตัวยังไงกับฮัทสึฮารุไม่สิกับโฮมสเตย์จะถูกกว่า

     บ้านผมเองก็ไม่เคยลงทะเบียนรับนักเรียนนอกมาอยู่ด้วยจึงไม่รู้ว่าผมควรทำอะไรเป็นพิเศษบ้างยิ่งคนไม่มีเพื่อนสังคมต่ำแบบผมแล้วยิ่งแล้วใหญ่

     ผมหยิบซองจดหมายข้างๆ หมอนขึ้นมาดูแล้วพลิกไปดูด้านหลังซองก็พบเข็มกลัดสีแดงเหน็บติดกับปากซองเอาไว้ และคิดย้อนไปถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

     หรือก็คือ…ย้อนความคิดไปเมื่อตอนที่ยูบาริกำลังจะกลับ

 

     “ดูเหมือนว่าฉันต้องกลับแล้วล่ะ ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะค้า”

     ผมพยักหน้าให้เรียบๆ ตามมารยาท

     “อ้อ เกือบลืมเลย คิริโนะคุงมานี่หน่อยสิ”

     ยูบาริกวักมือเรียกเมื่อผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอก็หยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากกระเป๋านักเรียนและยื่นมาให้ผม สรุปไอ้กระเป๋าของเธอมันมีอะไรอยู่บ้างเนี่ย

     “สำหรับคิริโนะคุงค่ะ”

     ผมยื่นมือไปหยิบซองนั้นมาแล้วมองดูมันสักพัก

     “คุณผู้ปกครองฝากมาน่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะค้า แล้วเจอกันนะ”

     ขณะที่ยูบาริกำลังก้าวเท้าไปได้ไม่กี่ก้าวผมก็เหมือนกับว่านึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้เหมือนกัน

     “จะว่าไปแล้วเธอเกี่ยวข้องกับฮัทสึฮารุยังไง? คิดว่าคงไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาล่ะนะ”

     ยูบาริหันกลับมาสบตากับผมแล้วค่อยๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาเป็นคำตอบและเป็นจังหวะเดียวกับที่คุณน้องสาวกลับมาพอดียูบาริจึงโค้งศีรษะทักทายด้วยท่าทีนอบน้อมดูมีมารยาทก่อนจะเดินออกประตูไป และเมื่อเสียงปิดประตูเงียบลงไปน้องสาวที่ทำหน้าอย่างกับเห็นผีก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

     “พะ พี่คิริโนะนั่นใครเหรอ?”

     “แขกไง”

     “…เป็นไปไม่ได้”

     แค่นี้ยังไม่ทำให้แปลกใจมากหรอกน้องสาวเอ๋ย ตัวหลักของงานน่ะอยู่ในห้องนั่งเล่นต่างหาก

 

     ในที่สุด ผมก็หยุดคิดแล้วพึมพำออกมา

     นี่มันก็สมัยไหนกันแล้วนะจดหมายถ้าไม่ใช่พวกใบปลิวโฆษณาเดี๋ยวนี้ก็ไม่เห็นเลยแฮะ จะลาโรงเรียนก็ยังลาทางโทรศัพท์เลย แต่ลางานนี่ผมไม่รู้แฮะว่ามันจะลาทางโทรศัพท์ได้รึเปล่า?  

     “โฮมสเตย์เหรอ… ก็ เอาเถอะแค่ระวังอะไรขึ้นหน่อยก็ไม่น่าเป็นอะไร”

     ตามมารยาทที่ดีผมคงต้องไปทักทายสักหน่อยสินะ ทว่าหากฟังจากเสียงหลังกำแพงแล้วดูเหมือนว่าน้องสาวผมจะเข้าไปทำหน้าที่นี้ให้แล้วแถมผมไปก็ไม่รู้จะพูดอะไร ดึกแล้วด้วยเพราะฉะนั้นผมคงต้องขอละเว้นงานนี้เอาไว้ไปโดยปริยาย

     ก่อนจะถอนหายใจออกมาและลุกจากเตียงไปนั่งหน้าโต๊ะที่มี PC โน๊ตบุ๊ควางอยู่โดยหวั่นใจกับซองจดหมายในมือว่าอาจจะมีเรื่องยุ่งยากอะไรหลุดลอยออกมาจากเจ้าซองจดหมายนี้จึงขอเวลาทำใจครั้งสุดท้ายสักนิดสักหน่อย เมื่อทำใจได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เปิดสิครับ

 

     ‘จะล้มเหลวอีกรึเปล่า?’

 

     อะไรกันข้อความแบบนี้ทั้งหน้าทั้งหลังแผ่นกระดาษไม่มีข้อความอื่นอะไรอีกเลยต่อให้เอาไปต้อกับแสงไฟก็ไม่มีข้อความปรากฏขึ้นมาบนหน้ากระดาษอีกเลย พยายามจะสื่ออะไรกันเคยให้คนอื่นดูแลมาแล้วเกิดล้มเหลวงั้นเหรอแล้วล้มเหลวที่ว่ามันลักษณะไหนล่ะ?

     ผมพับกระดาษที่มีข้อความแสนสั้นนี้กลับใส่ซองและวางไว้บนโต๊ะพรางหมุนเก้าอี้ที่นั่งไปพรางคิดไปพรางเป็นเวลากว่า 5 วินาที แต่ก็ไร้ความหมายสิ้นดีจึงแตะสวิตซ์โน๊ตบุ๊ก PC ความสำเร็จแห่งเทคโนโลยีที่มนุษย์ใช้เวลาคิดค้นนานนับศตวรรษตรงหน้าออกก่อนจะเข้านอนในเวลาที่ห่างไกลกับคำว่าสุขภาพยั่งยืน

 

     แล้วก็เป็นเหมือนเฉกเช่นเคยที่ผมจะถูกน้องสาวปลุกเสกให้ตื่นขึ้นจากเตียงราวกับซอมบี้ก่อนจะไปอาบน้ำด้วยอาการสลึมสลือตามฟอร์มทั่วไปจนอดคิดไม่ได้ว่าสักวันผมอาจทำให้น้องสาวตัวเองต้องกลายเป็นพวกซาดิสรึเปล่า? อืม แบบนั้นท่าทางจะแย่แฮะสงสัยคงต้องลดเวลาเล่นลงบ้างจริงๆ นั่นแหละถึงจริงๆ จะแค่เข้าไปดูไปฟังอะไรเท่านั้นเองเพราะผมเองก็ขี้เกียจจะเล่นเกมแล้วด้วยสิอย่างมากตอนนี้แค่ดูหนังไม่ก็ดูอนิเมะเท่านั้น ไม่ก็เริ่มปรับปรุงตัวเองให้เป็นคนดีของสังคมซะเลยเป็นไงนะ

     แล้วตัวผมที่ทำกิจวัตรช่วงเช้าจนเหลือเพียงการกินข้าวเช้าเหมือนเฉกเช่นทุกวันไม่สร่างยกเว้นจะมีนักเรียนสาวมัธยมปลายผู้มาร่วมอาศัยปุบปับมานั่งโต๊ะกินข้าวที่ปกติไม่น่าเป็นไปได้อยู่

     “อรุณสวัสดิ์”

     “…อรุณสวัสดิ์”

     ฮัทสึฮารุกล่าวคำทักท้ายยามเช้าเล็กๆ น้อยๆ จริงๆ ผมก็รู้ว่านั่นเป็นคำพูดเพื่อเป็นพิธีแต่ที่ไม่เข้าใจคือตรงที่พูดไปแล้วจะได้อะไรต่างหากคนหนึ่งพูดและอีกคนก็ตอบกลับมันก็แค่นั้นนี่นา นี่ทำไมไอ้คำนี้มันถึงเกิดขึ้นมาบนโลกกันนะไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิดแถมยังแบ่งไว้อีกทั้งเช้ากลางวันเย็นด้วยนะใช้รวมๆ กันไปเลยไม่ได้รึไงไหนจะมีเรื่องของระดับภาษาอีกให้ตายสิ

     “เดี๋ยวต้องรีบไปแล้วล่ะ วันนี้ตื่นสายกว่าทุกทีเลยไม่มีเวลาทำข้าวกล่องให้เพราะฉะนั้นตอนเที่ยงไปหาซื้ออะไรกินเอาก่อนนะ ส่วนพี่อากิก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ช่วยอะไรให้มากไม่ได้”

     และในเวลาไม่กี่วินาทีเธอก็ออกจากบ้านไปพร้อมกับเสียงบดถนนของล้อจักรยาน ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา

     …ยังเช้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ

     “ยังไงก็กินข้าวกันก่อนเถอะ”

     “หงึก หงึก”

     ฮัทสึฮารุที่เมื่อวานทำหน้าเหมือนกับคนไม่มีแรงบัดนี้เองหลังตื่นนอนมาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนไปแต่อย่างใด จึงเกิดข้อสงสัยเล็กๆ น้อยๆขึ้นมาว่าพวกเธอสองคนได้นอนกันรึเปล่าเนี่ย

     “ก็น่าจะหลังรินนอนได้สักพักล่ะ”

     งั้นเหรอ เดี๋ยวๆ รินนั่นมันใครกันในที่สุดวันที่ชื่อของฉันมันจะเพี้ยนก็มาถึงแล้วรึไง

 

     ระหว่างเดินทางไปโรงเรียนด้วยกันพวกผมไม่ได้เอ่ยบทพูดอะไรออกมาฮัทสึฮารุแค่ตามหลังผมมาประสบการณ์เดินทางไปโรงเรียนกับคนอื่นครั้งแรกของผมกับผู้อื่นจึงจบลงด้วยความรู้สึกแค่คนเดินตามหลังบังเอิญไปทางเดียวกันแค่นั้น

     พักเที่ยงของวันนั้นเองขณะกำลังเดินทางไปร้านค้าในโรงเรียนผมได้เผอิญไปพบกับยูบาริบาริเข้าสถานการณ์ตอนนี้จึงเกิดการลังเลว่าควรจะทักทายไปดีรึเปล่าแต่ก็ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากมายเนื้อเรื่องก็เดินไปเองของมัน

     “อ๊ะ สวัสดีค่ะ คิริโนะคุง”

     เธอก็ชิงพูดไปก่อนทันที

     “อะ อืม”

     “พยายามเข้านะค้า”

     “ห๊ะ?”

     ในจังหวะที่ผมกำลังจะโต้ตอบอะไรกลับเธอไปก็มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งเดินเร็วมาด้วยท่าทางโล่งใจราวกับสามารถหาสิ่งสำคัญในชีวิตพบมาหยุดอยู่ข้างยูบาริ

     “ขอโทษนะ พอดีหาเงินในกระเป๋านานไปหน่อย …เอ๊ะ มาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า”

     “ไม่หรอกค่าไม่หรอกก็แค่ทักทายไปงั้นๆ แหละค่า อ่ะ คิริโนะคุงพวกเรากำลังจะไปซื้อของมากินกันจะไปด้วยกันไหมค้า?”

     ทักทายไปงั้นๆ ก็อย่าทักมาสิเฮ้ย

     “งั้นฉันขอไปซื้อก่อนแล้วกัน”

     “โฮะๆ ดูเหมือนจะมีเป้าหมายเดียวกันนี่คะ ถ้างั้นเราก็ตามเขาไปกันเถอะค่ะเนโกะจัง”

     “เฮ้อ”

     ยูบาริที่ยิ้มออกมาด้วยท่าทางสนุกสนานทำให้หญิงสาวที่ถูกยูบาริเรียกว่าเนโกะจังกับผมถอนหายใจออกมาพร้อมกันราวกับนักร้องประสานเสียงที่ซ้อมกันมาก่อนแล้ว

     เป็นคนที่รวดเร็วจริงๆ ในหลายๆ ความหมายเลย

     “แล้วอากิล่ะค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ?”

     ยูบาริเร่งฝีเท้าขึ้นมาแนวเดียวกับผมในขณะที่พวกเรากำลังสับขาเดินผ่านด้านนอกตัวอาคาร

     “แล้วอะไรถึงทำให้เธอคิดว่าฉันจะรู้ล่ะ อาจไปโรงอาหารมั้ง”

     โรงอาหารกับมินิมาร์กโรงเรียนตั้งอยู่ห่างกันเพื่อป้องกันเหตุการณ์จรจนจากฝูงนักเรียนที่เป็นใครต่างก็เข้าใจดีแต่ว่ามันก็ต้องแลกกับความสะดวกที่ลดลงไปเหมือนกัน

     “แหมๆ ปล่อยผู้หญิงน่ารักๆ ไว้คนเดียวอาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ได้นะ”

     “งั้นเหรอแย่จังนะ”

     ไอ้ฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วถึงจะไม่ได้เป็นผู้หญิงแต่ก็อย่าดูถูกมนุษย์ให้มากนักล่ะการอยู่ตัวคนเดียวมันคือสัจธรรมที่แท้จริงต่างหากแต่ถ้าเป็นยัยนั่นคงมีเพื่อนฝูงแล้วไปรวมหัวกันแล้วล่ะ

     “จะว่าไปแล้วเธอไม่ได้อยู่กับฮัทสึฮารุเหรอ?”

     “ไม่ทราบว่าทั้งสองคนเกี่ยวข้องกันยังไงเหรอ? เห็นคุณคนนั้นสามารถพูดได้ตามปกติกับยูบาริด้วย”

     ผมกับยูบาริหันไปมองหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังและเป็นต้นเสียงที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พออยู่ใกล้แล้วทำให้ผมรู้ว่าเธอมีส่วนสูงที่สามารถจัดอยู่ในหมวดหมู่ของคำว่าเตี้ยได้อย่างชัดเจนจากที่ดูแล้วอาจประมาณ 150 เซนฯ กว่าด้วยซ้ำ น่าเห็นใจจริงๆ

     “แหม หึงเหรอค้าเนโกะจัง”

     เธอชายตามองยูบาริด้วยแววตาที่ดุดันแลดูน่าเกรงขามพร้อมกับพูดสวนกลับด้วยท่าทีเย็นชา

     “อย่าเรียกแบบนั้นได้ไหมคุณฟุตาบะ ยูบาริเมื่อก่อนหน้านี้เองก็พูดเหมือนกันนี่นา”

     “มะ แหม อย่าพูดจาห่างเหินกันแบบนั้นสิค้า เราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วนะ”

     “แต่แบบนั้นฉันลำบากใจ”

     ยูบาริเกิดอาการลนลานไปชั่วขณะจนผมเผลอคิดในใจว่าทำได้ดีมากครับคุณเนโกะ พวกเธอเองคงพูดกันประมาณนี้จนชินแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดจริงๆ นั่นคือเพื่อนสนิทจริงๆ เพราะหากอีกฝ่ายเข้าถึงจิตใจเรามากเท่าไหร่ยิ่งถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดีง่ายเท่านั้น จะไว้ใจกันได้ไปถึงไหนนะน่าติดตามเหมือนเป็นละครซีรี่จริงๆ ฮึฮึ

     “อ๊ะ เนโกะจังเกือบลืมไปเลยขอแนะนำนะทางนี้คือคิริโนะคุงฉันเพิ่งเจอเขาเมื่อวานนี้เอง”

     ยูบาริผายมือมาทางผมพร้อมการประกาศชื่อของผมออกไปเออเองโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้ทางนี้ตั้งตัวด้วยทักษะการพูดอย่างรวดเร็วและลื่นไหลพอๆ กับปลาไหลที่ดิ้นก่อนโดนจับขึ้นเขืองในวันหนึ่งกลางฤดูร้อนของเธอ

     “แล้วก็คิริโนะคุงทางนี้…”

     “ซาซาฮาระ เนโนโกะค่ะ”

     เธอหาช่องแทรกบทพูดเพื่อประกาศชื่อตัวเองออกมาอย่างง่ายได้คงเพราะผมโดนแนะนำตัวก่อนหน้าจึงคาดเดาสิ่งที่จะตามมาไม่ยาก

     “เพิ่งเคยเจอเมื่อวานเหรอ?”

     “อื้ม ใช่แล้วล่ะ”

     ซาซาฮาระมองผมสักพักแล้วสลับไปมองใบหน้ายิ้มแย้มของยูบาริจากนั้นจึงถอนหายใจออกมาก่อนจะบีบหว่างคิ้ว

     “นี่ๆ เป็นไงบ้างคะคิริโนะคุงเด็กในสังกัดของฉันเนี่ยตัวเล็กน่ารักเห็นแล้วอยากจับไปแต่งตัวแล้วเอาใส่ตู้โชว์ไว้จังเลยนะค้า”

     “จะให้พูดนะทำแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนจับหรอกคนนะไม่ใช่ตุ๊กตา”

     “ตบมุกได้เยี่ยมค่า เอ้าจะบอกวลีเด็ดๆ ให้ฟังเป็นรางวัลนะค้า”

     น่ารำคาญวุ้ย!!

     หลังคำพูดนั้นยูบาริก็ไปยืนขวางทางผมตรงหน้าและกางนิ้วออกไปวางไว้บริเวณตาซ้าย

     “ลูกแกะผู้หลงทางหากเจ้ายึดติดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็จะไม่สามารถมองเห็นความสุขที่จะตามมาได้ จบแล้วค่า ดูเหมือนเราจะคุยกันนานไปหน่อยว่าไหมค้าถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวของที่อยากกินจะหมดซะหรอก”

     ยูบาริประกรบมือเสียงดังและเอารอยยิ้มมาแปะไว้อีกครั้งจึงค่อยออกวิ่งไปด้วยความเร็วราวกับนักวิ่งชั้นเซียนเตรียมโอลิมปิก สมาชิกการเดินทางจึงเหลือสองคนซึ่งไม่มีความคิดที่จะวิ่งไปอย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะ ว่าแต่ว่าไปเอาบทพูดนั่นดัดแปลงมาจากเรื่องไหนล่ะเนี่ย

     “เฮ้อ เป็นคนที่น่าปวดหัวจริงๆ แต่ก็พูดถูกนั่นแหละคิริโนะเธอเองก็น่าจะรีบไปดีกว่านะท่าทางเหมือนคนไม่เคยมาซื้อของเวลานี้ด้วยสิ”

     “หมายความว่ายังไง?”

     “ก็หมายความว่าแบบนี้ยังไง”

     คุณซาซาฮาระชี้เข้าไปยังจุดบริเวณหนึ่งที่มีกลุ่มคนจากทิศอาคารหลักทยอยวิ่งเข้าไปหาสิ่งนั้นราวกับงานชุมนุมสมนะสงฆ์ที่ไม่ได้นัดหมายกันทั้ง 1250 รูป

     “ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ฉันว่าเธอได้กินตอนใกล้หมดเวลาพักแน่ไม่ก็ชวดไปเลย”

     “อะ อืม แล้วคุณซาซาฮาระล่ะไม่ไปด้วยเหรอ?”

     “ลืมไปแล้วรึไงว่าตอนแรกฉันมากับใครน่ะ?”

     ออ นั่นสินะ