ติดรักทำลายพันธนาการ

''แฮะๆ..''
เสียงหายใจหอบดังเป็นระยะ ไอบ้านั้นคงไม่ตามมาใช่มั้ยฉันเลี้ยวหันมองข้างหลังตัวเอง ที่ฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว หลังจากที่แยกกับเพื่อนไปสักพักก็กำลังจะกลับบ้านก็พบกับไอบ้านั้น... รุมฉันพยายามฉุดฉันนั้นแหล่ แถมยังบอกว่าติดหนี้20ล้าน!! แถมฉันยังไม่รู้ว่าไปติดหนี้ใครเลยนะ เลยต้องเตะไอนั้น.. แล้วก็มาถึงตรงนี้ที่ทางนี้เป็น... ทางตัน!!! ซวยสุดๆไปเลยล่ะ
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นระยะคล้ายกำลังเดินมาทางนี้
''ยัยนั้นหายไปไหนแล้วนะ'' เสียงแก่ๆดังขึ้น พร้อมโว้ยเสียงดัง 'ยัยนั้น' น่าจะหมายถึงฉันนั้นแหล่ะ
ฉันเอามือปิดปาก กลั้นหายใจ พยายามไม่ได้มีเสียงแต่ว่าบังเอิญเหยียบอะไรก็ไม่รู้เสียงดัง 'แบ๊ก' ไอบ้านั้นเลยหันมาทางนี้
"นั้นใครอ่ะ" ไอบ้านั้นตะโกนแล้วพวกลูกน้องต่างบังทางเข้า แล้วเริ่มก้าวเข้ามาทีละนิด เริ่มใกล้จะถึงที่ซ่อนตัวของฉัน ซึ่งซ่อนในตรอกเล็กๆที่นึง เริมใกล้... และใกล้มากขึ้น ทำไง ทำยังไงดี แถมฉันยังไม่รู้ตัวเลยว่าไปติดหนี้ใครตั้ง20ล้าน เน้นชัดๆ20ล้าน ทำไงๆดีไม่รู้ละ จนกระทั่ง
"จะไปไหนสาวน้อย" พวกบ้านนั้นเจอฉันแล้วรีบร็อคแขนไม่ให้ไปไหน ฉันพยายามดิ้นแต่ว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งรัดแน่น
"ใคร.. ก็ได้.. ช่ว" ก่อนที่ฉันจะพูดจบพวกบ้านั้นก็เอาผ้ามาปิดปากแล้วแถมผ้านั้นเหมือนใส่ยาสะ....
 
------
 
เจ็บ.. ฉันค่อยๆลืมตาร่างกายของฉันไม่มีแผลแต่ว่ายังมัดมือมัดเท้าไว้แล้ววางที่เตียงนอนห้องนึ่ง กว้างมาก ในห้องตกต่องไปด้วยของหรูต่างๆนานาเหมือนเป็นของนอนของใครสักคน ปวดหัวจัง ฉันพยายามคุมสติแล้วดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแต่ก่อนที่จะทำเสียงประตูก็เปิดออก ฉันเหลือบมองไปทางคนที่เข้ามา ผมสีขาว สูงน่าจะ180 เป็นผู้ชาย กำลังเดินตรงมาทางนี้
"ตื่นแล้ว?" เสียงชายคนนั้นกล่าวออกมาสั้นๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งพลางจับคางฉันเข้าใกล้สำรวจใบหน้าฉัน ฉันพยายามดิ้นหนีแต่ก็ดิ้นไม่ได้ เขายิ่งจับตัวฉันไม่ให้หนี
"ปล่อย!!" ฉันเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เขาจึงปล่อยฉัน เขาฟังฉันด้วยแฮะแต่ว่าไม่ได้แก้มัด
"..." เขาเงียบแล้วทำท่าทางคุ่นคิดฉันเลยพูดกลับไปว่า"แก้มัดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"
"ถ้าไม่ล่ะ" เขาตอบกลับแล้วเรียกชื่อใครบางคน สักพักคนที่เขาเรียกมาน่าจะเป็นคนรับใช้ของเขา(?)
"เปลี่ยนชุดให้ยัยนี้ที" เขาออกคำสั่งพลางชี้มาทางฉันแล้วแก้มัดที่มือให้ฉัน
"ค่ะ" คนที่น่าจะเป็นคนรับใช้ ตอบกลับอย่างสุภาพแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องเหลือเพียงแค่ฉันกับคนรับใช้ของเขา
" รอสักแปปนะคะ" เธอมองหน้าฉันแล้วกล่าวออกมาพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า(?)แล้วค้นอะไรก็ไม่รู้อยู่สักพัก
ส่วนฉันนั่งเงียบเลยจร้าาฉันเลยถือโอกาสแก้มัดที่เท้า และ.. ขอทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงได้มั้ย หลังจากที่แยกจากเพื่อนเพื่อกลับบ้าน แล้วโดนคนหน้าตาโหด เปลี่ยนสรรพนามสักครู่ แถมยังโดนบอกว่าติดหนี้20ล้าน แล้วก็โดนจับมาแล้วตื่นอีกทีก็อยู่ที่ห้องนี้ สรุปคือฉัน... อยู่ที่ไหน ตอนนี้เวลาอะไร นี่ใช่มาถามเรื่องพวกนี้มั้ยเนี่ย ต้องถามว่าฉันติดหนี้20ล้านได้ยังไงล่าวว ไปติดกับใครอีกล่ะ อย่าบอกนะว่ากับคนเมื่อกี้ โอ้ยตาย สมองประมวลไม่ทัน สมองอันน้อยนิดของฉานนนน~~
"อะ... อยู่นี่เองหาอยู่ตั้งนาน" หลังจากที่ฉันคิดไปไหลถึงประเทศไหนต่อไหน เธอพึ่งหาของเสร็จ นานไปนะบางที
"คุณ..." ฉันกล่าวออกไปแต่เธอก็ดันขัดอีก เอ๊า ขัดกันจัง รมเสียแปป
"ลืมเลย ยังไม่ได้แนะนำตัวฉันชื่อ เบล ค่ะ" เธอพูดพร้อมยื่นมือออกมาเหมือนส่งสัญญาณว่า 'ยินดีที่ได้รู้จัก' ทำนองนั้น
"ฉันชื่อ น้ำฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" อ้อ ฉันชื่อน้ำฟ้าก็นั้นแหล่แค่คนธรรมดาไม่มีพิษมีภัยแต่กับถูกลักพาตัว(?)แต่ฉันก็ยังไม่ไว้วางใจหรอกนะ ถึงเบลจะดูเหมือนคนดีก็เถอะ
"นี่เสื้อผ้าของคุณค่ะ" เธอยื่นเสื้อมาให้ฉัน เสื้อก็คล้ายๆชุดคนรับใช้เหมือนกับเธอแต่อันนี้จะใหม่กว่าและดูอลังกว่าด้วย
" ของฉัน? "ฉันถามเธอเพื่อให้แน่ใจ นี่ของฉัน แล้วทำไมต้องใส่ชุดแบบนี้อ่ะ ชุดอย่างอื่นเถอะนะค๊ะ ไม่ชอบอ่ะมัน.. มันวาบหวิวเกินไปเปิดร่องอกด้วยของเสริม
"นายท่าน บอกให้ใส่ชุดนี้นี่นา" เธอกล่าวออกมาเสียงเบาแล้วทำท่าสงสัยที่ทำไมฉันถึงไม่ใส่
"มัน... เปิดเยอะเกินไป"ฉันชี้ไปยังชุดที่ฉันต้องใส่ แถมทำไมฉันต้องใส่ ไม่ใส่ได้มะ คงไม่หนักตัวใครหรอกเอาฉันออกไปตรงนี้ที~~
"ถ้าไม่ใส่ ฉันก็คงโดนดุอ่ะคะ" เธอทำหน้าเศร้า ฉันคงต้องทำใจใส่ชุดนี้สินะ เบลดูน่าสงสาร เอาเถอะชุดที่ฉันใส่มันก็คล้ายๆทำท่าจะขาด คงต้องใส่ชุดนี้ไปก่อน
"งั้น.. เดี๋ยวฉันใส่" ฉันกล่าวบอกไป อย่างยอมใจ
"ขอบคุณค่ะ" เบลยิ้มเหมือนโลงใจที่ไม่ต้องโดนเจ้านายดุด่าว่าตี(?)มั้ง
" ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะใส่เสื้อ" กล่าวคล้ายไล่เธอออกจากห้อง เธอก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป พร้อมปิดประตูเรียบร้อยเลยจร้าา ความเงียบเข้าครอบงำ หวัดดีมีใครอยู่รึเปล่าาา~~ เงียบจริงๆ ช่างเถอะรีบเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ มัวเเต่เพ้อ หัวฉันนี้โอ้ยยย บ้าจริง
 
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จก็ออกมาจากห้องก็พบกับเบลซึ่งดูเหมือนยืนรออยู่ตรงนี้ตั้งแต่ฉันไล่เธอออกมาจากห้อง เธอพาฉันชมบ้าน... ไม่สิต้องเรียกว่าคฤหาสน์หลังใหญ่เลยก็ว่าได้
จนมาถึงห้องสุดท้าย ฉันว่ามันต้องใหญ่มากๆ ใหญ่กว่าห้องอื่น
เบลกล่าวออกมา"นี่คือ ห้องของนายท่านค่ะ" เธอแนะนำพลางยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบ คิดว่านะคงน่าจะเป็นเขา คนนั้นแหละ เพราะตั้งแต่เบลแนะนำห้องต่างๆ ซึ่งแนะนำเพื่อ!! แล้วตั้งแต่แนะนำมายังไม่เห็นแม้แต่เงา ต้องเน้นชัดๆ ไม่เห็นแม้แต่เงา
"นายท่าน??"ฉันกล่าวถาม เพื่อเบลจะหลุดปากพูดอะไรสักอย่าง แถมตั้งแต่แนะนำมานี่ใกล้จะค่ำแล้วด้วย
ใกล้เย็น แถมตั้งแต่โดนลักพาตัวมา ก็โดนให้ใส่ชุดวาบหวิว น่าอายก็น่าอาย แนะนำทั่วทุกตารางนิ้วเลยเจ้าค่ะ เบลนี่ไม่เหนื่อยบ้างหรอ ขอคารวะ กราบงามๆ
"นายท่าน ชื่อ...."ก่อนที่เบลจะพูดพลันนั้นประตูห้องนายท่านที่ว่าก็เปิดออกมา พร้อมกับเขา ที่น่าเป็นไปได้โผล่ออกมา บทจะมาก็มาแฮะ
 
--------------------------------------------------------
คุยกับนักเขียน
 
ก็อยากจะฝากเรื่องนี้
ฝากติดตามต่างๆ
ฝากความคิดเห็นด้วยนะคะ
 
อาจจะอัพช้าบ้าง
เพราะ การบ้านเยอะ ไม่ว่าง
555
ฝากติดตามด้วยนะคะ