ติดรักทำลายพันธนาการ

"มาร์ชิน" เสียงทุ่มเอ่ยออกมาเสียงเบา​ จ้องมองมาที่ฉันจ้องแบบไม่เอ่ยอะไรเลย​ มันอึดอัดนะ​ หัดพูดเยอะๆบ้าง​เป็นใบ้หรอคะ​ ถามหน่อย​ อุ้ยขอโทษ​ค่ะมาร์ชิน?​คงจะเป็นชื่อของเขาสินะ​ ชื่อแปลกดีค่ะ

"..."

"..." พวกเราต่างเงียบจ้องไปยังดวงตา​ เหมือนเกมจ้องตากัน​ใครกระพริบ​ตาก่อนแพ้ทำนองนั้น​ ฉันเหลือบไปเห็นเบลที่ทำท่าร้อนรนพยายามห้ามฉันกับนายท่านของเขาที่ชื่อว่า​'มาร์ชิน'​ ก่อนที่มาร์ชินจะหลบตาเข้าไปในห้องของเขา เขาก็บอกฉันว่า

​"ตามเข้ามา" สั้นๆเข้าใจง่ายดีนะ​ ฉันตอบรับโดยการพยักหน้า​ สงสัยติดเชื้อโรคไม่พูดมาจากใครบางคนแถวนี้

เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องใหญ่มากแบบว่าใหญ่มากกกก​ ก.ไก่​ล้านตัวอ่ะ​แล้วก็หรูแบบสุดๆ​ทีวีจอแบนกว้างเป็นแบบพรีเมี่ยม​ ใหญ่เป็นพิเศษ​คุณท่านรวยมาจากไหนค่ะขอถาม​ เขาเดินไปนั่งโซฟาสีดำดูท่าจะนุ่ม​ รุ่นนี้ฉันอยากได้​มันของที่ทำพิเศษโดยเฉพาะ ราคากี่บาทคะขอถาม​

"นั่งสิ" เขาพูดพลางชี้โซฟาด้านตรงกันข้ามคล้ายทำนองว่า​ 'จะยืนบื้อเป็น​ ทำไม'​ ฉันก็รีบเดินไปนั่งอย่างรวดเร็ว​ เดี๋ยวเขาจะดุเอา

"ตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องรับใช้ฉัน​2เดือน" พอจบคำพูดของมาร์ชินฉันก็ต้องเสียงหลง

"ห๊ะ!!"

"..."

"แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นคนรับใช้ของนาย!!" ฉันตะโกนใส่เขา​ ก็แน่สิยังไม่รู้เลยว่ายืมตอนไหน

"20ล้าน" เขากล่าวออกมาจ้องเข้ามาดวงตาฉัน​ ฉันรู้สึกขนลุกอย่างไม่รู้ขึ้นมาเฉยๆ​ เหมือนคนแอบจ้อง

"เงินน่ะ... ฉันไม่มีหรอก" ฉันกล่าวออกไป​ แล้วพยายามเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้องของรอนแต่ว่าเมื่อบิดประตูกลับเปิดไม่ออก ฉันหันไปทางมาร์ชินจ้องมองไป​ทำไมประตูถึงเปิดไม่ออกล่ะ​ ทั้งที่ตอนแรกยังเปิดได้อยู่เลยฉันเอ่ยถาม

"ทำไมถึงล็อค​ประตู​ นายล็อคตั้งแต่เมื่อไร!! "

ฉันยิงคำถามใส่รัวๆ​ ส่วนมาร์ชินก็เอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร​ เอาเข้าไปค่ะ​ เป็นใบ้หรอคะ​ นั่งก็ชิลๆอีกรู้สึกหมันไส้ค่ะตอนนี้

"..." ดู!! เงียบยิ่งกว่าป่าช้าอีกค่ะ​ ได้ทีหลังฉันจะไม่ตอบบ้าง​แล้วนายจะได้รู้ว่าถามแล้วไม่ตอบมันหงุดหงิดขนาด

"มาร์ชิน!!" ฉันตะโกนสุดแรงเลยจร้าาา​ เป็นไงหวังว่าจะได้ยิน​ เอ๋รึว่าที่ไม่ตอบเพราะหูอาจจะหนวกก็ได้นะใครจะไปรู้​ คิคิ

"เสียงดัง" ตอบออกมาแล้วค่า​ ตอบไม่เกิน2คำทุกประโยค​บทน้อยหรอคะ​ ค่าตัวแพง?? ไม่ว่าอันไหนก็พูดน้อยนั้นแหล่​ โอ้ยยัยน้ำ​ เลิกคิดได้ละ​ สมองจะทำงานไม่ทัน​

"พาฉันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันกล่าวค่อยๆลดเสียงลงเดี๋ยวอีกสักแปปหูฉันจะหนวกไปด้วย

"เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ"

ครั้งนี้มาร์ชินกล่าวออกมายาวกว่าปกติ​ แถมยกมุมปากยิ้มอีก ก็ดีกว่าที่พูดน้อย​ หน้านิ่ง​แต่ไม่ต้องยิ้มนะน่ากลัว​เอาหน้าปกติของนายน่ะดีสุดแล้ว​

'เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ'​

ย้อนคำพูด​แปปนึง คนรับใช้​ หรือ​ ร่างกาย???

มันก็แน่อยู่แล้วก็ต้องเอายังอื่น​ สองข้อนี้ฉันไม่เอาหรอก​ เดี๋ยวฉันค่อยผ่อนได้มั้ยล่ะ​TToTT เดี๋ยวจะเอามาให้เลยของเดือนนี้​ ปล่อยฉันนไปเถอะ​แต่ว่าทั้งชาติฉันก็ไม่มีปัญญาหาเงิน20ล้านให้หรอก​(เอาตัวรอดสักหน่อย)​

"ถ้าไม่" พูดไม่ทันขาดคำชายตรงหน้าฉันก็พูดแทรก​ ขอหนูมีที่ยืนในสังคมได้มั้ยคะ​ โดนแทรกมา​2ครั้งละนะ

"ไม่มีแต่"มาร์ชินพูดเสียงแข็ง​ ตะโกนออกมาพลางหันหน้ามามองฉัน​ด้วยสายตาน่ากลัว​ เห็นแล้วขนลุก​ ​บรื้ออ

"..." ฉันนิ่ง​ คิดหาทางออกจากที่นี่​ ประตูก็ปิด​ หน้าต่างก็... ได้​ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ชั้น​3​ จะให้กระโดดลงไปก็คง​ ศพไม่สวยแน่ๆ​ รับประกัน​ แล้วจะออกจากที่ได้ยังไงเนี่ย

" ไม่ทางที่เธอจะหนีได้หรอก" มาร์ชินกล่าวเสียงเบา​ แต่ฉันได้ยิน​ มาร์ชินพลางหันหน้าไปที่นอกหน้าต่าง​ ลมเย็นพัดผ่านเบา​ ทำให้รู้สึกเย็นสบายตอนนี้ก็กลางคืนด้วย​ พระจันทร์เต็มดวงสีนวลสวย​ ท้องฟ้าไม่มืดเกินไป​ เห็นดาวเต็มไปหมด​ ทำให้บังเอิญคิดถึงจนได้​ เฮ้อ~ พ่อแม่ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ​ หนูน่ะไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันเป็นหนี้ตั้ง​ 20​ ล้าน​ แถมยังบังคับให้เป็นคนรับใช้อีก​ ตอนนี้หนูควรทำยังไงดีคะ​

"คิดถึงหรอ" มาร์ชินกล่าวพลางมองใบหน้าฉันจ้องมองไปในดวงตา​ มาร์ชินรู้!! ​ ทำไมถึงรู้ได้ล่ะหรืออ่านใจได้​ เป็นไปไม่ได้​ เหนือธรรมชาติ​นั้นไม่มีจริงหรอก​ ไม่งั้นพ่อแม่ฉันคง....

"..."

"สรุปเธอจะเอาไงล่ะ ร่างกายกับรับใช้ฉัน"

"..."

"ถ้าไม่เลือกเดี๋ยวฉันเลือกให้ก็ได้" รอนพูดพลางยกมุมปากยิ้ม​ ครั้งที่สอง!! ก็บอกว่าไม่เอา​ ไม่เอาน่ะเข้าใจบ้างไหม

"..."

"1"รอนนับเลข​ ทำนองว่าถึง​3เมื่อไหร่เดี๋ยวรู้แน่' ทำไงดีอ่ะ ท่า2ตัวเลือกนี้​ คนรับใช้ดีสุด​ งั้นเลือกคนรับใช้นี้แหล่ะ​ ดีกว่าเอาร่างกายของแรก​ ฉันควรจะเก็บครั้งแรกนี้ให้กับสามีในอนาคต​ ถ้าเป็นคนรับใช้อาจจะหนีง่ายกว่านี้ก็ได้​ โอ้ยย​ตายๆ ชีวิตฉานนนนนTToTT

"2"

"คนรับใช้!!"ฉันตอบออกไปเสียงดัง​ มาร์ชินรู้ดังนั้นก็ยกมุมปากยิ้มอีกละค่ะ​ ยิ้มแบบชั่วร้าย​อ่ะ​ หมันไส้มากอ่ะ

เกลียดคนแบบนี้ที่สุด​ มัดมือชกชัดๆ

"มานวดให้หน่อยสิน้ำฟ้า" รอนชี้มาบนไหล่ของเขาพลางเรียกชื่อฉัน.. น้ำฟ้า​ เอ๋แล้วเขารู้ชื่อฉันได้ยังไง​ ที่ฉันจำความว่าฉันยังไม่เคยบอกชื่อว่าน้ำฟ้าให้ใครนอกจากเบลเลยนะ​ "นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง" ฉันถามเขาก็มันน่าสงสัยนี่นาา​

"เทพ" เขาเอ่ยสั้นๆ​ หลงตัวเองอีกละ​ ชมตัวเองก็ได้เฮ้อ​ เพลียใจแทน​เลยเจ้าคะ​

"อย่ากวน" ฉันทวนถามอีกครั้ง​ เพื่อครั้งนี้เขาอาจจะไม่กวน​ อาจจะ

"นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนละ​ ไปนอนได้แล้ว" มาร์ชินเลี่ยงคำถามฉันพลางเอามือไล่ให้ฉันออกจากห้องนอนเขา

"นายเลี่ยงคำถามฉัน" ฉันบอกออกไปก็มันจริงนี่นาใครก็รู้

"คำสั่ง" เขาพูดจบฉันก็ต้องกลับห้องนอนตัวเอง​ เพราะมันเป็นคำสั่งที่เลี่ยงไม่ได้-.- ซึ่งกำลังที่ฉันเปิดประตูก็พบกับใครคนนึง​ เขามีสีผมสีดำ​ ใส่เสื้อยืดสีขาว​ กางเกงยืนส์ เดินเข้ามาพอดี

_________________________________________________________

จบแล้วนะคะ

อาจจะสั้นและมาช้ามากกก 555

ฝากติด้วยนะคะ